Δείτε και αυτό
“Anaparastasis: Η ζωή και το έργο του Γιάννη Χρήστου (1926-1970)”
του Κωστή Ζουλιάτη
Παράταση προβολών
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου – Κυριακή 18 Ιανουαρίου, καθημερινά προβολή στις 22.00
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου – Τετάρτη 21 Ιανουαρίου, καθημερινά προβολή στις 17.40
Με την πιο θερμή ανταπόκριση του κοινού, ξεκίνησαν οι προβολές της ταινίας στον Κινηματογράφο Τριανόν. Σε μια γεμάτη αίθουσα, την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου, η μνήμη του σπουδαίου συνθέτη Γιάννη Χρήστου φωτίστηκε από τα βλέμματα, τις εικόνες και τους ήχους. Σχεδόν χωρίς ανάσα, όσο και κατανυκτικά σε ατμόσφαιρα, ήχησαν τα «Έξι Τραγούδια σε Ποίηση Τ.Σ.Έλιοτ» του Γ.Χρήστου –με τα οποία ξεκίνησε η βραδιά της πρεμιέρας- σε μια λαμπρή εκτέλεση από την μεσόφωνο Μαργαρίτα Συγγενιώτου και τον πιανίστα Θόδωρο Κοτεπάνο. Αμέσως μετά τους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ, οι ίδιοι μουσικοί είχαν ετοιμάσει μια μικρή μουσική τελετή στο πνεύμα της απουσίας του μεγάλου συνθέτη: Samuel Barber σε ποίηση James Joyce, Λένα Πλάτωνος σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη.
Εξίσου θερμή -παρ’όλο το κρύο του καιρού- υπήρξε και η προσέλευση στις απογευματινές προβολές τις ημέρες που ακολούθησαν, γεγονός που οδηγεί σε δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα προβολών αποκλειστικά στον Κινηματογράφο Τριανόν:
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου – Κυριακή 18 Ιανουαρίου, καθημερινά προβολή στις 22.00
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου – Τετάρτη 21 Ιανουαρίου, καθημερινά προβολή στις 17.40
Για περισσότερες πληροφορίες στον Κινηματογράφο Τριανόν τηλ. 2108215469, www.trianon.gr
και στο website της ταινίας http://anaparastasis.info
Αυτές τις μέρες, στη σελίδα της ταινίας στο facebook,
https://www.facebook.com/pages/Anaparastasis-Life-Work-of-Jani-Christou-1926-1970/181275375258044
έχουν αναρτηθεί άρθρα και κριτικές που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο και το διαδίκτυο, με αφορμή τις προβολές του ντοκιμαντέρ, αλλά και την διπλή επέτειο (γέννησης και θανάτου) του Γιάννη Χρήστου.
Σταχυολογώντας κάποια μικρά σημεία:
«[…] Γιατί η ταινία τούτη -και κατ’επέκταση η αδέσμευτη από αρτηριοσκληρώσεις προσωπικότητα του συνθέτη- με τον τρόπο που εξυφαίνεται μέσα στα εναλλασσόμενα στοπ καρέ και τα σχόλια, καταφέρνει να σε «δαιμονίσει». […] Είναι πραγματικά συγκλονιστικό πως μια άγνωστη μέχρι πρότινος εργογραφία ενός καλλιτέχνη, που φαντάζει ελιτίστικη και απροσπέλαστη, μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ να φτάνει να αγγίζει τα όρια του πανανθρώπινου και του ευπροσήγορου. Καταφέρνει μαγικά αλλά και βίαια, ανά στιγμές, να μπει μέσα σου όντως σαν δαίμονας […]», διαβάζουμε στο κείμενο του Ηλία Παυλόπουλου στο Περιοδικό.
«Ο Κωστής Ζουλιάτης έκανε την μοναδική καλή ταινία μυστηρίου από γενέσεως ελληνικού κινηματογράφου. Ασχολήθηκε με πάθος, συγκρούστηκε, απελπίστηκε και ηττήθηκε (νικώντας) από το μεγαλύτερο μυστήριο της ελληνικής μουσικής: τον Γιάννη Χρήστου και το ερωτηματικό ενός μέλλοντος που εκείνος πήρε μαζί του. Ο Ζουλιάτης με φωνή οφφ (σαν τους παλιούς ντετέκτιβ των φιλμ νουάρ) διηγείται την ιστορία της δικής του εμμονής με τον συνθέτη και μέσα απ’αυτήν υποψιαζόμαστε έναν κόσμο μεταγενέστερο από όλα όσα έχει κατορθώσει ποτέ η ελληνική καλλιτεχνική συλλογικότητα. Έναν κόσμο που ενώνει την δική μας αρχαιότητα με μιαν απελευθέρωση του μοντέρνου ψυχισμού. Που κάνει την σύγχρονη νεύρωση να βρει το φάρμακο μέσα απ’την τελετή ενός άγριου ελληνικού κλασικισμού που ξεχάστηκε. Ο κόσμος αυτός δεν ολοκληρώθηκε, ως γνωστόν, από τον Χρήστου, αποσιωπήθηκε δε –όχι οπωσδήποτε κακοπροαίρετα- απ’την μετά τον θάνατό του Ευρωπαϊκή μουσική γραμματολογία. Το οφφ του Κωστή ευαίσθητα, αυτοσαρκαστικά και θαρραλέα, τραβάει το χαλάκι κάτω απ’τα πόδια μας κι αποκαλύπτει τη σκόνη που κρύβεται κάτω απ’αυτό. Είτε πέσουμε κάτω γκρινιάζοντας είτε σκύψουμε έκθαμβοι να δούμε, ο σκηνοθέτης έχει κερδίσει (παραδεχόμενος σεμνά την ήττα του, που είναι και δική μας)», ήταν τα λόγια του γνωστού τραγουδοποιού Φοίβου Δεληβοριά, ο οποίος υπήρξε μάλιστα ένας από τους πρώτους γενναίους δωρητές κατά τη διαδικασία παραγωγής της ταινίας, με την ανοιχτή μέθοδο της συνεισφοράς των θεατών (crowdfunding).
«Με τη συγκροτημένη μεθοδολογία, το πάθος και τη διεξοδική του έρευνα «ξεκλειδώνει» αθέατες πόρτες και ανακαλύπτει μυστικούς δρόμους προς την καρδιά ενός θαυμαστού καινούριου κόσμου, τον οποίο κατορθώνει να αναδείξει ως συναρπαστικά προσιτό και γοητευτικά οικείο», έγραψε στην κριτική του ο Χρήστος Μήτσης στο Αθηνόραμα.
«Ένα από τα καλύτερα μουσικά ελληνικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών […] Από αυτά που δεν χάνεις», έγραψε ο Άκης Καπράνος στην εφημερίδα Τα Νέα.
«Το μεράκι και το πάθος του Ζουλιάτη συναρμολογούν ένα από τα πιο βιωματικά ντοκιμαντέρ που μπορεί κανείς να δει. Όπως η μουσική του Χρήστου. Τρέξτε και αφήστε τις Πύρινες Γλώσσες να σας καταναλώσουν», έγραψε ο Φοίβος Κρομμύδας στις κινηματογραφικές προτάσεις του popaganda.gr.
