Το 2001 ο καλός μου φίλος, παραγωγός και γνώστης της μουσικής Νίκος Μουρατίδης, με είχε φέρει σε επαφή με τον σπουδαίο στιχουργό Γιώργο Παυριανό, για να κάνουμε παρέα τραγούδια. Η γραφή του Παυριανού με μάγεψε στην κυριολεξία από την πρώτη στιγμή. Ο συνδυασμός της ποίησης με τον ρεαλισμό και της ευαισθησίας με το black χιούμορ, παντρεύονταν μοναδικά μέσα από την πένα του, με τόσο ιδιαίτερο τρόπο, που αυτόματα τον κάνανε μοναδικό. Με τον Παυριανό αμέσως κολλήσαμε και γίναμε φίλοι, μία φιλία που κρατάει γερά μέχρι και σήμερα.
Γράφαμε με δύο τρόπους. Κάποιες φορές μου έδινε στίχους και του έβαζα μουσική και κάποιες φορές του έδινα μουσικές, από τις οποίες διάλεγε αυτές που του αρέσανε και μου έβαζε στίχους. Με τον δεύτερο τρόπο γράφτηκε και το «Χαρτοκιβώτια Νουνού»
Καλοκαίρι του 2003 με παίρνει μια μέρα τηλέφωνο ο Παυριανός και μου λέει «Έκανα ραντεβού με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και της έδειξα στίχους, ο στίχος που της άρεσε περισσότερο από όσα της έδειξα ήταν το «Χαρτοκιβώτια Νουνού» γιατί την άγγιξε η θεματολογία του τραγουδιού, λόγω του ότι έχει κάνει, όπως κι εγώ, πολλές μετακομίσεις. Της είπα ότι μουσική έχει βάλει ένας νέος συνθέτης από τη Σαλαμίνα και αυτή μου ζήτησε να συναντηθούμε για να το ακούσει. Θέλεις τη Δευτέρα που θα πάω από το στούντιο του Κώστα Καλημέρη για να κάνουμε ακρόαση, να έρθεις κι εσύ να σε γνωρίσει;»
Εγώ αρχικά νόμιζα ότι ο Παυριανός, μου έκανε πλάκα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι στο ξεκίνημα της δισκογραφικής μου καριέρας θα έγραφα κατευθείαν στην Πρωτοψάλτη, γρήγορα όμως διαπίστωσα ότι ο Γιώργος μιλούσε πολύ σοβαρά! Εννοείτε πως αμέσους φώναξα δυνατά «Ναι!» και πως η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί για εμένα η Άλκηστις δεν ήταν απλά μια σπουδαία τραγουδίστρια, αλλά η αγαπημένη μου τραγουδίστρια! Κάτι το οποίο με έκανε να νοιώθω ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη και άγχος για το αν θα της αρέσει μουσικά το τραγούδι, αλλά και το πώς θα αντιμετωπίσει κάποιον συνθέτη που δεν έχει ξανά συνεργαστεί και δεν γνωρίζει.
Δευτέρα πρωί! Η ημέρα της κρίσης είχε φτάσει! Όλο το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί, μη σας πω ότι δεν είχα κοιμηθεί κανένα βράδυ από τη στιγμή που μου είπε ο Παυριανός ότι θα βρισκόμασταν με την Άλκηστη για την ακρόαση του τραγουδιού. Σηκώθηκα πολύ νωρίς γιατί στο κρεβάτι δε με χώραγε έτσι και αλλιώς. Ξυρίστηκα, αλλά όχι με το ξυραφάκι, για να μη δείχνω και πολύ μικρός και δε με πάρει σοβαρά. Πήγα να βάλω κολόνια και την άφησα στη θέση της. Σκέφτηκα ότι είναι καλύτερα να μη μυρίζω τίποτα, γιατί μπορεί αυτό το άρωμα να μην της αρέσει. Ξεκίνησα να ντύνομαι. Πρέπει να άλλαξα και δέκα φορές, στο τέλος κουράστηκα και άφησα το τελευταίο ρούχο που φόραγα. Τα σενάρια έδιναν και έπαιρναν στο μυαλό μου! Αυτό δεν ήτανε μυαλό πια, ήταν κέντρο διερχομένων! Άρχισα να σκέφτομαι πως πρέπει να μιλήσω, πως πρέπει να φερθώ, αν με ρωτήσει κάτι, τι θα απαντήσω, αν με κοιτάξει κάπως πως θα αντιδράσω και άλλα τέτοια αγχωτικά. Στο τέλος αποφάσισα ότι πρέπει να ηρεμήσω και να μην προσχεδιάζω τίποτα, διαφορετικά θα βγω στημένος και ψεύτικος και αυτό θα είναι εις βάρος μου. Τουλάχιστον να το προσπαθήσω! Έτσι λοιπόν έκανα τον σταυρό μου και ξεκίνησα το γνωστό ταξίδι μου, Σαλαμίνα – Αθήνα.
Φτάνω με το λεωφορείο στο Άλσος Παγκρατίου, στο σπίτι του Παυριανού, που είναι ένα δωματιάκι στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας. Δεν έχω δει πιο μικρό, αλλά ταυτόχρονα και πιο ωραίο σπίτι! Η ταράτσα παράδεισος, με λουλούδια και με μυρουδιές που τις συναντάς σε χωριά και σε νησιά, με μια απίστευτη θέα της Αθήνας. Το δωμάτιο, η χαρά της ζωής, λούνα πάρκ, με χρώματα και με αντικείμενα που θέλεις να τα χαζεύεις ώρες και παρόλο που ήτανε τόσο μικρό, σου έδινε την αίσθηση ότι τα είχε όλα, κάτι σαν την κιβωτό του Νώε. Κειτόταν το σπίτι και τα αντικείμενα και ξέροντας ότι ο Παυριανός έχει κάνει πολλές μετακομίσεις στη ζωή του, στέφτηκα ότι δεν θα υπήρχε πιο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδώσει αυτόν τον στίχο με τέτοιες εικόνες και με τόση αλήθεια. Ο ύμνος της μετακόμισης «Χαρτοκιβώτια Νουνού»! «Άντριους πέρασε η ώρα, πάμε να την κάνουμε» άκουσα τον Γιώργο να μου λέει…
Μπήκαμε μέσα στο λεωφορείο λοιπόν και ξεκινήσαμε από το Άλσος Παγκρατίου για να πάμε στο στούντιο που βρισκότανε στο Πάτημα Χαλανδρίου. Όσο πλησιάζαμε στο στούντιο, η δευτέρα παρουσία πλησίαζε και αυτή, για να μη σας πω η συντέλεια του κόσμου! Τέτοιο άγχος πια ούτε όταν έδινα πανελλήνιες. Και άρχισαν να μου βγαίνουνε όλες οι ανασφάλειες του κόσμου. «Γιώργο λες τώρα που θα βγαίνουμε από το λεωφορείο να μας πέσει κάτω το cd και να μας σπάσει; Λες η Άλκηστις να μας ξεχάσει και να μην έρθει ποτέ στο ραντεβού; Φαντάζεσαι να κολλήσει το μηχάνημα την ώρα που θα πάμε να βάλουμε το τραγούδι να παίξει;» Τον τρέλανα τον άνθρωπο! Τον είχα νευριάσει τόσο πολύ που πιστεύω πως αν η διαδρομή κρατούσε άλλα πέντε λεπτά, θα την είχα φάει την σφαλιάρα για να συνέλθω.
Φτάσαμε στο στούντιο και μας υποδέχτηκε ο ηχολήπτης και φίλος Κώστας Καλημέρης. Λίγο πιο μέσα, στη κουζίνα, μια υπερδραστήρια γυναίκα με ένα φακιόλι, που μόλις είχε αφήσει την σφουγγαρίστρα και έπλενε κάτι ποτήρια, σιγοτραγουδούσε μία μελωδία. Αυτή η γυναίκα ήταν η Άλκηστις Πρωτοψάλτη! «Καλός τους» φώναξε, με ένα χαμόγελο και με μία αισιοδοξία που αμέσως μου έσβησε κάθε άγχος και ανασφάλεια. Είχα ρωτήσει τον Γιώργο αν θα πρέπει να της μιλήσω στον ενικό ή στον πληθυντικό και μου είχε πει στον ενικό, για να μη νοιώθω μαζί της απόμακρα. Έτσι λοιπόν συστηθήκαμε και αμέσους συμπάθησε πολύ ο ένας τον άλλο! Θετική αύρα, θετικό κλίμα και μία Άλκηστις τόσο απλή και οικία που δεν το πίστευες! Μόλις διαπίστωνα ότι εκτός από σπουδαία καλλιτέχνιδα, ήταν και σπουδαίος άνθρωπος! Ένοιωσα μαζί της σα να τη γνωρίζω χρόνια, σα να έχουμε ξανά συναντηθεί σε κάποια προηγούμενη ζωή, παρόλο που δεν πιστεύω σε προηγούμενες ζωές, τόσο απλή και ταυτόχρονα τόσο σπουδαία, που αυτόματα αυτό δημιουργούσε μία γοητεία.
Και ήρθε η ώρα για να ακούσουμε το τραγούδι! Εγώ σε κάθε τραγούδι που κάναμε με τον Παυριανό και λόγω του ότι έχω σπουδάσει γραφίστας, έφτιαχνα ξεχωριστώ εξώφυλλο σύμφωνα με τη θεματολογία του τραγουδιού. Κάτι το οποίο πιστεύω ότι σε πρώτη ανάγνωση μέτρησε θετικά. Η συνέχεια όμως είχε περισσότερη πλάκα! Βγάζουμε το cd από τη θήκη του και το βάζουμε στο cd player για να ακούσουμε το τραγούδι. Το cd player όμως αρνούνταν να παίξει το cd! Κοιταχτήκαμε λίγο λοξά με τον Παυριανό και ζητήσαμε από τον Καλημέρη να το βάλει σε κάποιο άλλο μηχάνημα. Έτσι ο Κώστας μας είπε να μεταφερθούμε, μέσα στο μεγάλο στούντιο, για να το βάλουμε να παίξει από εκεί! Με μεγάλη μας έκπληξη όμως, διαπιστώσαμε ότι δεν έπαιζε ούτε σε αυτό το cd player! Ξανα κοιταχτήκαμε με τον Παυριανο και πάρα λίγο να μας πιάσει νευρικό γέλιο, μιας και φέραμε στο μυαλό μας αυτό που του είχα πει μέσα στο λεωφορείο, το οποίο ήταν για κακή μας τύχη προφητικό! Παρόλες λοιπόν τις δυσκολίες το τραγούδι βρήκαμε τρόπο και το ακούσουμε, μέσα στο αυτοκίνητο της Άλκηστης και μάλιστα τα θετικό της υπόθεσης ήτανε ότι άρεσε πολύ. Θυμάμαι ότι το μόνο που μου είχε ζητήσει να προσθέσω, ήτανε μία εισαγωγή που να έχει διαφορετικό μουσικό θέμα από το ρεφρέν και τις είχα κάνει δύο version για να διαλέξει.
Είμαι πολύ υπερήφανος για αυτό το τραγούδι, ήταν η αρχή πολλών πραμάτων, αλλά κυρίως της γνωριμίας και της συνεργασίας μου με την Άλκηστη. Μία συνεργασία που είχε και συνέχεια… Αυτό όμως που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο με αυτό το τραγούδι, είναι ότι αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο και θεωρείτε πια κλασικό, μιας και ενώ έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε, παίζει ακόμα σταθερά στα ραδιόφωνα και στις καρδιές μας!
—————-
Τα ‘χω μαζέψει κι έχω πλέον ξεμπερδέψει
Γράμματα, ρούχα, αντικείμενα φθηνά
Μια μετακόμιση ξανά στο δρόμο για το πουθενά
Και που θα βγάλει δεν το ξέρω ειλικρινά
Μια μετακόμιση ξανά στο δρόμο για το πουθενά
Και που θα βγάλει δεν το ξέρω ειλικρινάΧαρτοκιβώτια Νουνού
Και πράγματα συσκευασμένα
Γιατί ποτέ δεν είχα νου
Και όλο σκεφτόμουνα εσέναΧαρτοκιβώτια Νουνού
Γεια σου παλιά μου ιστορία
Βλέπω το φως του ουρανού
Χαίρε ω χαίρε ελευθερία!Τα ‘χω φορτώσει κι έχω πλέον τελειώσει
Μπαίνω και κάθομαι μπροστά στον οδηγό
Μες στο γαλάζιο φορτηγό, τίποτα πια δε νοσταλγώ
Και δε με νοιάζει που πηγαίνω τώρα εγώ
Μες στο γαλάζιο φορτηγό, τίποτα πια δε νοσταλγώ
Και δε με νοιάζει που πηγαίνω τώρα εγώ
Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Χαρτοκιβώτια Νουνου
Μουσική: Ανδρέας Λάμπρου Στίχοι: Γιώργος Παυριανός
CD: Άλκηστις Πρωτοψάλτη – Να σε βλέπω να γελάς
(P)&© 2004 Heaven Music
