Στο νέο τεύχος του ΕΓΩ! WEEKLΥ που κυκλοφορεί μίλησε η νεαρή και όμορφη τραγουδίστρια Ειρήνη Παπαδοπούλου και αναφέρθηκε στα περιστατικά bulliyng που βίωσε κι εκείνη, στα εφηβικά της χρόνια από τους συμμαθητές της, ερχόμενη με την οικογένειά της από το Καζακστάν στην Ελλάδα. Η τραγουδίστρια περιέγραψε την δική της δυσάρεστη και τραυματική εμπειρία ως εξής:
«Ήταν τραυματικό αυτό που βίωσα στο σχολείο. Εκτός από το ρατσισμό των παιδιών, που, λόγω του ότι είχα έρθει οπό το Καζακστάν, θεωρούσαν πως είμαι ξένη και όχι μια Ελληνίδα που απλώς γεννήθηκε στο εξωτερικό, ένα κομμάτι του bullying που αντιμετώπιζα είχε ως στόχο τα ρούχα μου. Επειδή το δημοτικό σχολείο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου, πήγαινα μόνη μου. Θυμάμαι πολύ έντονα μια μέρα που με είχαν περικυκλώσει έξι παιδιά με άσχημη διάθεση. Τρομοκρατήθηκα και άρχισα να τρέχω. Για καλή μου τύχη, δεν με κυνήγησαν. Ήταν πολύ τραυματικό. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Ζητούσα από τον αδελφό μου να με πηγαίνει στο σχολείο γιατί οι γονείς μου δούλευαν πάρα πολλές ωμές. Πολύ βασικό είναι τα παιδιά να συζητούν τα πάντα με την οικογένεια τους. Εκεί είναι και η ευθύνη των γονιών άλλωστε. Οφείλουν να προετοιμάζουν το παιδιά τους πριν ακόμη πάνε στο σχολείο για το πώς να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση αν προκύψει. Νομίζω ότι ένα παιδί αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και το πόσο το επηρεάζει πραγματικά μόνο όταν έχει πια μεγαλώσει και ωριμάσει. Τότε μονό καταλαβαίνει ότι είχε δεχτεί bullying ή ρατσισμό. Εγώ σε πολύ μεγάλη ηλικία το συνειδητοποίησα. Μέχρι τότε πίστευα ότι για κάποιο λόγο έφταιγα εγώ που δεν με αποδέχονταν. Δεν το έβλεπα θετικά. Αναρωτιόμουν “τι δεν κάνω καλά;” Ένιωθα ανασφάλεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης. Κλεινόμουν στον εαυτό μου. Μόνο αρνητικά συναισθήματα προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση.»
Στο νέο τεύχος του ΕΓΩ! WEEKLΥ που κυκλοφορεί μίλησε η νεαρή και όμορφη τραγουδίστρια Ειρήνη Παπαδοπούλου και αναφέρθηκε στα περιστατικά bulliyng που βίωσε κι εκείνη, στα εφηβικά της χρόνια από τους συμμαθητές της, ερχόμενη με την οικογένειά της από το Καζακστάν στην Ελλάδα. Η τραγουδίστρια περιέγραψε την δική της δυσάρεστη και τραυματική εμπειρία ως εξής:
«Ήταν τραυματικό αυτό που βίωσα στο σχολείο. Εκτός από το ρατσισμό των παιδιών, που, λόγω του ότι είχα έρθει οπό το Καζακστάν, θεωρούσαν πως είμαι ξένη και όχι μια Ελληνίδα που απλώς γεννήθηκε στο εξωτερικό, ένα κομμάτι του bullying που αντιμετώπιζα είχε ως στόχο τα ρούχα μου. Επειδή το δημοτικό σχολείο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου, πήγαινα μόνη μου. Θυμάμαι πολύ έντονα μια μέρα που με είχαν περικυκλώσει έξι παιδιά με άσχημη διάθεση. Τρομοκρατήθηκα και άρχισα να τρέχω. Για καλή μου τύχη, δεν με κυνήγησαν. Ήταν πολύ τραυματικό. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Ζητούσα από τον αδελφό μου να με πηγαίνει στο σχολείο γιατί οι γονείς μου δούλευαν πάρα πολλές ωμές. Πολύ βασικό είναι τα παιδιά να συζητούν τα πάντα με την οικογένεια τους. Εκεί είναι και η ευθύνη των γονιών άλλωστε. Οφείλουν να προετοιμάζουν το παιδιά τους πριν ακόμη πάνε στο σχολείο για το πώς να διαχειριστούν μια τέτοια κατάσταση αν προκύψει. Νομίζω ότι ένα παιδί αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και το πόσο το επηρεάζει πραγματικά μόνο όταν έχει πια μεγαλώσει και ωριμάσει. Τότε μονό καταλαβαίνει ότι είχε δεχτεί bullying ή ρατσισμό. Εγώ σε πολύ μεγάλη ηλικία το συνειδητοποίησα. Μέχρι τότε πίστευα ότι για κάποιο λόγο έφταιγα εγώ που δεν με αποδέχονταν. Δεν το έβλεπα θετικά. Αναρωτιόμουν “τι δεν κάνω καλά;” Ένιωθα ανασφάλεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης. Κλεινόμουν στον εαυτό μου. Μόνο αρνητικά συναισθήματα προκαλεί όλη αυτή η κατάσταση.»
