Ηχοτόπια, όπως βοσκοτόπια.. Ένα μελωδικό ταξίδι, όπου σαν άλλα αμνοερίφια θα κορέσουμε με μάτια κλειστά την μουσική μας βουλιμία που είναι ασίγαστη και αιώνια όπως οι μελωδίες που λατρεύουμε να ακούμε.
But..First things first.. Θα πρέπει πριν ξεκινήσουμε να γίνει ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για μια στήλη μουσικοκριτικής με την κλασική έννοια, ένας τέτοιος χαρακτηρισμός θα ήταν το λιγότερο παραπλανητικός. Δεν θα υπάρξουν δηλαδή αναφορές σε επιρροές των παρουσιαζόμενων μουσικών ούτε σε παρεμφερείς με αυτούς σύγχρονους καλλιτέχνες. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν με έλκυε το ακατάσχετο namedroping, γι΄ αυτό και δεν αναλώθηκα στην αποστήθισή τους.
Δεν πρόκειται λοιπόν για μια αντικειμενική παρουσίαση της μουσικής, ούτε για μια εξονυχιστική εξέταση της.
Θα σταθώ στην εντύπωση,την μελωδική αρτιότητα και τα συναισθήματα που γεννά το εκάστοτε άλμπουμ σαν ένα μοναδικό καλλιτεχνικό δημιούργημα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το παρελθόν και οι όποιες επιρροές θα πρέπει να διαγραφούν.
Ακρόαση στο παρόν, στο εδώ και τώρα λοιπόν. Δεν γίνεται η μουσική να κρίνεται ψυχρά και αντικειμενικά. Ο λόγος απλός, μια τέχνη φορτισμένη με τόσες εικόνες και έννοιες ξυπνά στον κάθε άνθρωπο κάτι διαφορετικό και αυτό εξαιτίας της μοναδικότητας του καθενός από εμάς. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος πάνω σε αυτό τον πλανήτη να έχει τα ίδια ακριβώς βιώματα με εσένα.
Αφήστε λοιπόν την φαντασία σας ελεύθερη, πέρα από φορμαλισμούς και κουτιά, ονειρευτείτε μέσα από την ηχητική μπάντα κι αν δεν γίνει με το συγκεκριμένο άλμπουμ απλά ακούστε κάτι άλλο.
Αυστραλιανή Αύρα (Au.Ra), Tom Crandles και Tim Jenkins. Ξεκίνησαν το 2010 τις live εμφανίσεις , το 2012 έβγαλαν το πρώτο τους single «Sun» και τον Μάρτιο του 2015 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ τιτλοφορημένο «Jane’s Lament». Μόνο με θλίψη και παράπονο δεν είναι διανθισμένο το συγκεκριμένο μουσικό ηχοτοπίο. Μάλλον η Jane κλαίει γιατί τέλειωσε η ακρόαση του δίσκου και θέλει να τον ακούσει στα καπάκια έλα όμως που κάηκε το πικ απ.. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο μπορεί να κλαίει είναι γιατί ο Tim Jenkins άφησε το Σίδνεϊ για το Λονδίνο. Θα λέγαμε πως το ντουέτο παιδεύτηκε αρκετά μέχρι την ολοκλήρωση του άλμπουμ καθώς ηχογραφούσαν πότε στο Λονδίνο και πότε στο Σίδνεϊ, δεν το λες και ένα τσιγάρο δρόμο, με την τελειωτική συρραφή να γίνεται κατ’ οίκων Nα είναι καλά βέβαια ο Simon Todkill των «The Griswold» και ο Nigel Yang των «HTRK» που συντέλεσαν στο τελειωτικό engineering-mixing του δίσκου.
Με το που ολοκλήρωσαν το έργο τους ευθύς τους τσίμπησε η «Fetle records» χωρίς όμως να παρέμβει καθόλου στο τελική μορφή του έργου.
Το αποτέλεσμα είναι απλά ένα θεοφώτεινο, ονειρικό άλμπουμ, ένα κράμα indie,shoegaze, neo psychedelia με dream pop. Θα μπορούσε επίσης να είναι κάλλιστα το soundtrack ενός νοσταλγικού, ψυχεδελικού roadtrip στο νεφέλωμα του Ωρίωνα και πίσω.. Ακούγοντας το μπορείς να ερωτευτείς λουσμένος/η τον αυστραλιανό ήλιο καθώς το κύμα δροσίζει το κορμί σου.
Αίσθηση κάθε κομματιού:
1 Morning// λεωφόρος, όνειρο, χρυσαφί, ρομαντικές κιθάρες
2 Sun// έρωτας, ανατέλλων ήλιος, σταγόνες, λαμπύρισμα, νωχελικότητα
3 Pyramid// αλητεία, ψυχεδέλεια, κρουστά
4 You’re on my mind// western κιθάρες, κλιμάκωση, επιθετικό, κλείνει σαν καρδιά που έσβησε
5 Juki// φουτουριστικό, Ιαπωνία, μίνι
6 Spare the thought// κοφτερό, new wave, ανεκπλήρωτος πόθος, σφιχτοδεμένο
7 Talk show// casual, βαρετή Κυριακή, έκπληξη, αφύπνιση
8 Ease// exotic, ερωτική διάθεση, μέτριο
9 Width// διάστημα, εξωγήινοι, ψυχεδέλεια, lsd ηχοτοπία
Υ.Γ. Ακούστε όλο το άλμπουμ εδώ: http://aura.bandcamp.com/album/janes-lament
Μπορείτε μετά την ακρόαση του άλμπουμ, να μας στείλετε τις δικές σας εντυπώσεις και γενικά τα σχόλιά σας στο c.drangana@hotmail.com
