Ο εμπνευστής και δημιουργός του μουσικού σήματος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας 2004, ο μικρός γιος Κουρτ στη «Μελωδία της Ευτυχίας» με την αθάνατη Αλίκη Βουγιουκλάκη, o συνθέτης του «Watch My Dance» που εκπροσώπησε την Ελλάδα το 2011 στον διαγωνισμό της Eurovision, ο συνθέτης αγαπημένων τραγουδιών για ερμηνευτές (Πάριος, Πρωτοψάλτη, Τσανακλίδου, Νταλάρας, Μητροπάνος, Ζουγανέλη, Μαρινέλλα , Αλεξίου, Μουζουράκης, κ.α.), o συνθέτης και ενορχηστρωτής πολλών επιτυχημένων θεατρικών παραστάσεων και παραγωγών σε τηλεόραση και κινηματογράφο, ο ερμηνευτής τα τελευταία χρόνια Γιάννης Χριστοδουλόπουλος «δικός σας» στο Μικρόφωνο…
Γιάννη, καλωσόρισες! Σε τι διάθεση σε βρίσκει αυτή η συνέντευξη; Η επικαιρότητα, είτε είναι ευχάριστη είτε δυσάρεστη, πόσο σε επηρεάζει σαν νέο άνθρωπο και σαν μουσικό;
Γ.Χ.: Καλώς σας βρήκα !
Με βρίσκει σε αρκετό τρέξιμο, καθώς είμαι πάνω από 1,5 χρόνο καθημερινά στο στούντιο για πρόβες ετοιμάζοντας νέα πράγματα, αλλά παράλληλα φέρνοντας εις πέρας και τρέχοντα που ήταν προγραμματισμένα π.χ. Η μουσική για την παράσταση «Ντόλυ η Προξενήτρα» στο Αλίκη, η μουσική για την ταινία “Απόψε τρώμε στις Ιοκάστης” που βγήκε πρόσφατα στις αίθουσες, κάποια ντοκιμαντέρ για το εξωτερικό και φυσικά τη μουσική και τα τραγούδια της παράστασης «Κρίμα που είναι πόρνη» για το Εθνικό θέατρο, τα οποία μόλις κυκλοφορήσαν σε ψηφιακό album από τη Feelgood και από το προσωπικό μου label, Solo.
Παρ’ όλη την απόλυτη αφοσίωση και ταυτόχρονα την έλλειψη χρόνου, όλο αυτό το διάστημα, είμαι εντελώς μέσα στις επάλξεις, αφουγκράζομαι, ζω και εμπνέομαι από το τι τρέχει σήμερα. Χρησιμοποιώ την “επικαιρότητα” και τα γεγονότα, γιατί με αυτόν τον τρόπο νιώθω σαν ένας κρίκος μιας αλυσίδας αόρατης που δένει όλους μας με ό,τι ζούμε. Τα φιλτράρω όλα και τα επιστρέφω με τον τρόπο μου.
Ακούραστος, αστείρευτης έμπνευσης και δημιουργίας καλλιτέχνης, με πλούσιο και αξιοζήλευτο βιογραφικό, τόσο νέος! Αρκεί μονάχα το ταλέντο ή οι καλές δημόσιες σχέσεις φέρνουν την αναγνωρισιμότητα, τις «καλές» συνεργασίες και την επιτυχία;
Γ.Χ.: Όσα χρόνια δουλεύω έχω δει πάρα πολλά παραδείγματα αυτών που αναφέρεις. Δεν πιστεύω καταρχάς ότι μπορεί να διατηρηθεί κάτι στην πρώτη γραμμή πάνω από 4-5 χρόνια χωρίς να έχει αξία, προσωπικότητα και ταλέντο. Επίσης η λέξη «ταλέντο» έχει γίνει ψωμοτύρι, μπαίνει δίπλα σε όλους. Οπότε δεν νομίζω να κολακεύει και κανέναν πια. Σχετικά με τις δημοσιές σχέσεις, όσο και να κουκουλώσεις κάτι, όσο και να το στολίσεις, όσο και να το λουσάρεις, το ένστικτο του κοινού δεν θα αργήσει να το πάρει μυρωδιά και θα κάνει το ξεκαθάρισμα αργά η γρήγορα. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα, τόσο για την πρώτη εκδοχή, όσο και για τη δεύτερη. Ο χρόνος και η ένταση θα δείξουν αν κάτι αξίζει.
Για μένα προσωπικά αν θες να σου πω, δεν υπάρχει χρόνος για τίποτε άλλο, εκτός του χρόνου που θα σκέφτομαι ή θα είμαι στο στούντιο να κάνω τη δουλειά μου. Τις υπόλοιπες ώρες θα κοιμάμαι από κούραση.
Ξεκίνησες από τη Σπείρα-Σπείρα του Κραουνάκη και έκτοτε συνεργάστηκες με σπουδαία ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου. Ποια ή ποιες συνεργασίες έχουν μείνει ανεξίτηλες στο μυαλό σου;
Γ.Χ.: Να ξεκινήσω από τον Κραουνάκη, γιατί ήταν η αρχή μου. Χτίσαμε μαζί με τη Σπείρα-Σπείρα, ένα καθεστώς μουσικού θεάτρου γύρω από ένα στυλ εκφοράς και παρουσίασης των τραγουδιών, το οποίο όλοι έβλεπαν τότε και αντιγράφουν σήμερα. Δούλεψα για 6 χρονιά και ήμουν το δεξί του χέρι – παράλληλα με τη Σπείρα-Σπείρα, κάνοντας ενορχηστρώσεις, παράγωγες, επιμέλειες σε δουλειές του και πολλά πολλά ακόμη, αποκομίζοντας πολύ μεγάλη εμπειρία σε πολλούς τομείς.
Μετά σου θα πω τον Πάριο, γιατί μου εμπιστεύτηκε 3 δίσκους και τον αγαπώ σαν άνθρωπο, γιατί είπαμε πολλά. Επίσης, η Άλκηστη γιατί τη θεωρώ οικογένειά μου, την θαυμάζω από 10 χρονών και έφτασε να γίνει για μένα η πιο ακριβή μου φίλη μέσα στη δουλειά. Η Τσανακλιδου γιατί είναι η πιο αθόρυβη εκρηκτική χημεία που έχω. Θα μπορούσα να σου πω και για άλλους, για όλους για την ακρίβεια. Όταν άκουσα τραγούδι μου από τα χείλη της Χαρούλας, της Μαρινέλλας, του Νταλάρα, όλες αυτές οι στιγμές έχουν τη δική τους ένταση και συγκίνηση. Απλώς ξεχωρίζω κάποιους που περάσαμε και περνάμε μαζί ώρες εκτός δουλειάς.
Αυτοί βέβαια από το χώρο του τραγουδιού.
Θα μπορούσα να πω για πολύ σημαντικά πρόσωπα από τον χώρο του θέατρου και της δημιουργίας γενικότερα, που η δουλειά μας η κοινή έχει στηριχτεί στη λεπτομέρεια, στο βάθος και στην πραγματική τέχνη που δεν αμείβεται με κανένα τρόπο. Θέλουμε άλλη μια συνέντευξη για να αναφερθώ λεπτομερώς.
Διαθέτεις το προσωπικό σου μουσικό label στη Feelgood Records, το «Solo», όπου φιλοξενούνται μια σειρά από digital singles κυκλοφορίες με διαφορετικό κάθε φορά ερμηνευτή. Ποιος ο σκοπός αυτής της κίνησης; Σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία να προβάλλεις τη μουσική και τα τραγούδια σου;
Γ.Χ.: Πάντα, συνεργαζόμενος με όλες τις δισκογραφικές εταιρίες- με τις οποίες συνεργάζομαι φυσικά ακόμα- οι περισσότερες δισκογραφικές μου δουλείες είναι ολοκληρωμένες. Ένας συνθέτης, ένας στιχουργός, ένας ερμηνευτής, η ένα ολόκληρο Soundtrack ας πούμε. Έχω κάνει ελάχιστες συμμέτοχες σε δίσκους με 1 ή 2 τραγούδια. Και στις 2 περιπτώσεις όμως, το κίνητρο ήταν πάντα η εκάστοτε φωνή και η φάση στην οποία βρίσκεται καλλιτεχνικά. Καμιά φορά μπορεί και να δεχόμουν μια ενδιαφέρουσα παραγγελία για κάτι συγκεκριμένο που θα με δελέαζε πολύ, αυτό μου αρέσει πάντα.
Σε αυτή τη φάση, ήθελα να έχω κατά κάποιο τρόπο ένα δικό μου σπίτι που θα μπορώ να κάνω αυστηρά ό,τι θέλω καλλιτεχνικά και μου βγήκε σε καλό τελικά και εμπορικά. Καταλυτής στην απόφαση αυτή, να κάνω αυτό το label και να συμπράξω με τη Feelgood είναι, ο Χρήστος Καρυώτης, ο παράγωγος μου και παραγωγός της Feelgood και ο άνθρωπος με τον οποίο είχα από πάντα σχέση εμπιστοσύνης, δουλεύοντας μαζί στο παρελθόν, δουλεύουμε και τώρα μαζί για το μέλλον, παρέα φυσικά με τον Αντώνη Βιλλιώτη τον Διευθυντή της Feelgood records.
Ήταν τα πρόσωπα που με έκαναν να θέλω να ξεκινήσω τις παράγωγες μου εκεί.
Το «Solo» έχει δείξει ήδη αξιόλογα δείγματα. Μετά τις δυο συνεργασίες, με την Τάνια Τσανακλίδου και τον Πάνο Μουζουράκη με τη Μαρίζα Ρίζου, η τελευταία του και πολύ πρόσφατη κυκλοφορία συνεργασία-έκπληξη είναι με τον Μανώλη Λιδάκη στο ζεϊμπέκικο «Στο ίδιο βαγόνι». Θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για την καθεμιά.
Με την Τάνια “συστήσαμε” το label αυτό με ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια το “Δυο Ψυχές” σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, ένα κομμάτι για το οποίο μου μιλάνε συνέχεια και μου μεταφέρουν φοβέρες προσωπικές ιστορίες. Για την Τάνια τι να πω, το απογείωσε με την ερμηνεία της και με συγκίνησε βαθιά – όπως και οι στίχοι του Γεράσιμου ο οποίος δεν κάνει ποτέ εκπτώσεις σε ότι παραδίδει.
Το “Πετάω” είναι το 2ο κατά σειρά single που βγάλαμε με τους δυο φίλους μου που είναι πολύ τρελοί – βλέπε Μαρίζα και Πάνος. Το ντουέτο γράφτηκε επάνω τους και του έδωσαν και κατάλαβε! Ωραία στιγμή !
Η 3η και πιο πρόσφατη κυκλοφορία του label είναι αυτή με το Μανώλη Λιδάκη, το τραγούδι “Στο ίδιο βαγόνι”.
Ο μεγάλος μας λαϊκός τραγουδιστής, με μια φωνή εξωπραγματική, αψεγάδιαστη, κλασική. Μου σάρωσε την ψυχή ερμηνεύοντας το κομμάτι στο στούντιο. Άκουσα ό,τι ακριβώς περίμενα και γι’ αυτό ήθελα να το πει αυτός. Μόλις το άκουσε στην αρχή μου είπε ότι ένιωσε κι εκείνος τον ίδιο κραδασμό και έτσι επικοινωνήσαμε για πάντα! Το αποτέλεσμα μόλις κυκλοφόρησε.
Να περιμένουμε και άλλες τέτοιες σπουδαίες συνεργασίες;
Γ.Χ.: Ναι.
Συνθέτεις, επίσης, μουσική για τηλεοπτικές, θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Ποιους θεωρείς σταθμούς σου όσον αφορά αυτό το κομμάτι;
Γ.Χ.: To Αλ τσαντίρι news , το «Μαζί Σου» (Mega), που ήταν και το 1ο μου ολοκληρωμένο soundtrack με την Έλενα Παπαρίζου στην ερμηνεία των τραγουδιών, Το “Απόψε τρώμε στις Ιοκάστης”, το «Σούλα έλα ξανά» για το σινεμά. Για το θέατρο, είναι η μουσική και τα τραγούδια για την παράσταση Βάτραχοι του Αριστοφάνη που ανέβηκε στην Επίδαυρο το 2008 σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λιγνάδη, ακριβού μου συνεργάτη, συνομιλητή και φίλου. Επίσης, η μουσική και τα τραγούδια για την παράσταση του Εθνικού, «Κρίμα που είναι πόρνη» φέτος σε σκηνοθεσία πάλι του Λιγνάδη, το κομμάτι της έναρξης της αφιερωματικής παράστασης της Μαρινέλλας για τη Σοφία Βέμπο, η μουσική για την παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με την αγαπημένη μου Νένα σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Ακόμα, η μουσική για την παράσταση του Εθνικού, «Πολύ Κακό Για το Τίποτα» με τον Ρήγο, αλλά και για την «Ντόλυ την Προξενήτρα», με τους φίλους μου Βίκυ και Χρήστο να πρωταγωνιστούν σε σκηνοθεσία του Μαρκουλάκη με τον οποίο έχουμε τρομερή χημεία και επικοινωνία.
Τέλος, θα σου πω και την πρώτη μου παράσταση “ Πού πάει αυτό το λεωφορείο”. Μια παράσταση με πολλά τραγούδια πρωτότυπα με τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος με σύστησε στο θέατρο από τους πρώτους το 2004 και αλλά πολλά.
Η συμμετοχή σου σε ηλικία 11 ετών στη «Μελωδία της Ευτυχίας» πλάι στην Αλίκη Βουγιουκλάκη πώς προέκυψε; Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που σου έρχεται στο μυαλό από εκείνη;
Γ.Χ.: Η πρώτη ανάμνηση είναι να μου λέει “παιδάκι μου γιατί φοράς σκουλαρίκι; είναι δυνατόν; Πώς θα παίξεις έτσι? Βγάλ’ το αμέσως!” (γέλια) Βρέθηκα εκεί γιατί η Αλίκη ζήτησε κάποια συγκεκριμένα παιδιά από τον Τυπάλδο. Ήμουν στη χορωδία για 10 χρόνια περίπου και είχε δει κάποιες φάτσες η Αλίκη σε μια παράσταση που κάναμε στο Μέγαρο. Εγώ ήμουν πάρα πολύ ξανθός και της έκανα για τον ρόλο του Κουρτ προφανώς. Ε σου λέει σε χορωδία είναι, θα τραγουδάνε και καλά. Μας πήρε λοιπόν, ο Τυπάλδος (6-7 παιδιά) και μπήκαμε κατευθείαν στο θίασο. Μόλις με είδε η Αλίκη, είπε αυτό που σου είπα παραπάνω έξαλλη! Επίσης έχω να θυμάμαι απίστευτα γεγονότα.. αδυνατώ να τα μεταφέρω. Κωμικά και τραγικά ως προς το γνωστό τέλος..
Από τα 5 σου μέχρι και σήμερα ασχολείσαι αδιάλειπτα με τη μουσική. Σπουδές, συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό… Θέλω να κάνουμε μια στάση στην Αθήνα του 2004. Θα ήθελα να μας περιγράψεις την μοναδική δική σου εμπειρία από αυτή τη μεγάλη στιγμή για όλους.
Γ.Χ.: Η ανάθεση της σύνθεσης έγινε υστέρα από διαγωνισμό που ανακήρυξε η Ολυμπιακή επιτροπή του Αθηνά 2004. Μπήκα τελευταία στιγμή στον διαγωνισμό, στον οποίο πήραν μέρος όλοι οι μεγάλοι Έλληνες συνθέτες, αλλά και μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό. Τελικά μου ανακοίνωσαν ότι επιλέχθηκε η δική μου πρόταση, ώστε να αποτελέσει τη μουσική του σήματος των Ολυμπιακών αγώνων. Δεν μπορώ να σου περιγράψω το τι έζησα τα 2 χρονιά που εργαζόμουν μέχρι και την έναρξη των αγώνων, όπως δεν μπορώ να σου περιγράψω με ποιους ήρθα σε επαφή, με τι μοναδικές συνθήκες, σε τι μέρη, τι άκουσα και τι έμαθα, τι συγκινήσεις. Ήταν απίστευτες οι σκηνές που έζησα.
Ήταν η πρώτη μου δουλειά που θα υπέγραφα. Δούλευα 20 ώρες την ημέρα με τρομερή πίεση, γιατί έγραφα μουσική που περιλάμβανε το σήμα των αγώνων για ταινίες- σποτ- ντοκιμαντέρ, που μου τα έδιναν εχθές και την επόμενη- μεθεπόμενη θα έπρεπε να προβληθούν σε κάποιο μέρος στον κόσμο. Σημείωσε δε, ότι την εποχή που τα ετοιμάζαμε όλα αυτά (2002) δεν υπήρχε γρήγορο internet. Όλες οι δοσοληψίες υλικού γινόντουσαν με… ταξί τις βραδυνές ώρες. Σκέψου ένα ταξί να φέρνει το dvd με το υλικό στις 5 το πρωί και ένα άλλο ταυτόχρονα να περιμένει από κάτω για να δώσω τη μουσική ότι ώρα και να την τελείωνα π.χ. στις 10 , στις 12 το πρωί, ό,τι ώρα. Μετά να ξαναέρχεται άλλο ταξί για μια αλλαγή για 20 καρέ για παράδειγμα. Ήταν μια περίοδος όπου το σπίτι μου είχε γίνει πιάτσα ταξί, έγραφα συνέχεια, παρέδιδα, δούλευα για τη Σπείρα-Σπείρα παράλληλα και ο ύπνος ήταν μερικές φορές απών από τη ζωή μου.
Μετά το 2004 πόσο καλύτερα έγιναν τα πράγματα για σένα; Οι ευκαιρίες και η μουσική σου ενέργεια πολλαπλασιάστηκαν;
Γ.Χ.: Η μουσική μου ενέργεια ναι όπως το λες! Ευκαιρίες ήρθαν στον τομέα της σύνθεσης μουσικών σημάτων για brands και ντοκιμαντέρ, ταινιών κλπ. Έκανα διάφορα τέτοια μετά από το 2004. Στο θέατρο δεν αφορούσε κανέναν αν είχα κάνει αυτό. Εκεί είναι άλλη σχολή, άλλη προσέγγιση. Άλλες εξετάσεις. Δε σημαίνει ότι επειδή γράφεις μουσική, αυτόματα είσαι ικανός να γράψεις και για το θέατρο. Ούτε στη δισκογραφία φυσικά μέτρησε αυτό.
Το 2008 μας συστήθηκες πρώτη φορά δισκογραφικά και ως ερμηνευτής. «Χίλια χρόνια» ο τίτλος του album σε μουσική δική σου και στίχους Νίκου Μωραΐτη. Να περιμένουμε νέο προσωπικό σου δίσκο;
Γ.Χ.: Ανάλογα το υλικό και τα κέφια. Η αλήθεια είναι ότι δίνω πάντα προτεραιότητα στους κατεξοχήν τραγουδιστές. Aν κάτι με συγκινήσει και θεωρώ ότι μου ταιριάζει, αναμφισβήτητα θα το κάνω.Το 2008 το έκανα γιατί μου άρεσαν κάποια τραγούδια που είχαμε γράψει. Αποφασίσαμε με τον Νίκο Μωραΐτη και την Μαργαρίτα Μάτσα να τα πω εγώ, αφού πιστεύαμε ότι μου ταίριαζαν και αφού πρώτα είχα ήδη δώσει αρκετά δείγματα συνθετικά στη δισκογραφία. Έτσι κι έγινε και χαίρομαι γιατί μερικά τραγούδια από αυτή τη δουλειά αγαπήθηκαν πολύ και τα έχω ακόμα στο ρεπερτόριο μου.
Γράφεις για τον έρωτα, εμπνέεσαι απ’ αυτόν. Πόσο κλισέ θα θεωρούσες την ερώτηση «τι είναι ο έρωτας για σένα;» Πώς θα τον χαρακτήριζες απλά και μόνο με μια λέξη; Τι είναι αυτό που σηματοδοτεί, για σένα, το τέλος του σε μία σχέση;
Γ.Χ.: Ναι το θεωρώ κλισέ το θέμα γιατί εμπλέκεται καμία φορά με ευτελείς έννοιες σε κουβέντες, χάνει τη μαγεία της η ουσία της λέξης και βαριέμαι να μιλάω γι’ αυτό. Ρώτησε με στα βαθιά γεράματα να πάρεις την πιο έγκυρη απάντηση που μπορώ να σου δώσω.
Το τέλος κάθε σχέσης σηματοδοτείται από κάθε είδους ψέμα!
Ποια είναι η μεγαλύτερη μουσική σου φιλοδοξία;
Γ.Χ.: Να υπάρχει και να συνεχίζει να αγαπιέται η μουσική μετά από την απουσία του φυσικού προσώπου.
Κλείνοντας, και αφού σε ευχαριστήσω, από live εμφανίσεις σου τι υπάρχει προγραμματισμένο για το επόμενο διάστημα;
Γ.Χ.: Υπάρχουν πολλά σχέδια Και θα έχω νεότερα σύντομα.
Σας ευχαριστώ και εγώ πολύ για την ωραία κουβέντα.
Νέες κυκλοφορίες
Μανώλης Λιδάκης & Γιάννης Χριστοδουλόπουλος “Στο ίδιο βαγόνι”
Μουσική / στίχοι : Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Κυκλοφορεί από τη Solo και τη FeelGood Records.
“Κρίμα που είναι πόρνη”
Πρωτότυπη μουσική και τραγούδια από την θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε σύνθεση του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου
Facebook: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
You Tube: FeelGood Records
