Την Κυριακή ήχησαν για τελευταία φορά «Οι καμπάνες του Edelweiss», η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ(!!!) ροκ Όπερα του Νίκου Καρβέλα με την Άννα Βίσση.
Φεύγοντας από το θέατρο και αναλογιζόμενη όσα είχα προ ολίγου δει μου ήρθε στο μυαλό ο ορισμός που είχε δώσει ο Αριστοτέλης για την τραγωδία στο έργο του «Περί Ποιητικής»… «Ἔστιν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Ο παραπάνω ορισμός είναι σαν να γράφτηκε για τις καμπάνες… μέσα από λόγο που περιέχει ρυθμό, μελωδία και τραγούδι επιτυγχάνεται με τον φόβο και το έλεος, η κάθαρση των αναπαριστάμενων φοβερών και οικτρών συμβάντων. Στο τέλος της παράστασης ο θεατής «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν παρακολουθώντας την εξέλιξη του δράματος της ηρωίδας. Η ηρωίδα, η Άννα, είναι μια συνηθισμένη γυναίκα, δεν είναι ούτε αδιάβλητη ούτε εξαίρετη. Οι θεατές συμπάσχουν αλλά και λυτρώνονται μαζί της στο τέλος της παράστασης!
Θα λέγαμε, λοιπόν, ότι ο Καρβέλας δημιούργησε μια σύγχρονη «Αρχαία Τραγωδία» σαν άξιος απόγονος των αρχαίων τραγικών. Ίσως τα συναισθήματα που ένιωθα κάθε φορά που τελείωνε η παράσταση να ήταν τελικά απόρροια της “κάθαρσης” που περιγράφει ο Αριστοτέλης.
Τελειώνοντας το άρθρο πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει και να ονειροπολεί ότι στο μακρινό μέλλον ίσως το έργο αυτό ακόμη να παίζεται στα θέατρα και τότε να θεωρείται… «Αρχαία Τραγωδία»…. Ποιος ξέρει???
Όπως και να ‘χει, σε μια εποχή που οι ευκαιρίες να παρακολουθήσει κανείς μεγάλες και προσεγμένες παραγωγές είναι ελάχιστες, «Οι Καμπάνες του Edelweiss» ξεχωρίζουν για την ποιότητα τους.
Ελπίζω η παράσταση να ξανανέβει από Οκτώβρη για να έχουν την ευκαιρία να τη δουν όσοι δεν πρόλαβαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για εμάς τους τυχερούς που την είδαμε… “για πάντα στις καρδιές μας θα ηχούν … οι Καμπάνες του Edelweiss”!!!!
Κείμενο: Κλέλια Σαράντη
Φωτογραφίες: Καμπάνες του Edelweiss
