Ευδιάθετη, χαμογελαστή και έτοιμη να αποδείξει ακόμα και στον πιο δύσπιστο ακροατή την αξία της, η Παυλίνα Βουλγαράκη μας μιλά για τον έρωτα της ζωή της, τα τραγούδια της. Με αφορμή, τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τίτλο «Λαβύρινθοι», αποφασίσαμε να γνωρίσουμε την Παυλίνα λίγο καλύτερα. Συζητήσαμε μαζί της για την έμπνευση, την στιχουργική, την καθημερινότητα… Γνωρίστε λοιπόν και εσείς το κορίτσι που γράφει τραγούδια ενώ χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς!
Αγαπητή Παυλίνα καλησπέρα. Πάντα είναι χαρά μας να παρουσιάζουμε τη δουλειά νέων καλλιτεχνών και εσύ, μέσα από τον πρώτο σου προσωπικό δίσκο απέδειξες πως… ήρθες για να μείνεις! Καλώς ήρθες, λοιπόν!
Μακάρι να είναι έτσι, ευχαριστώ πολύ!
Κατά πόσο έχει αλλάξει το 17χρονο κορίτσι που πάθαινε stage fright σε σχέση με τη νέα ταλαντούχο τραγουδοποιό με την ιδιαίτερη φωνή;
Ευχαριστώ ξανά!
Ακόμα δουλεύω το θέμα της φοβείας μου στην σκηνή. Δεν έχω φτάσει σε καμία περίπτωση εκεί που θα ήθελα, δεν είμαι όσο επικοινωνιακή χρειάζεται και μερικές φορές γίνομαι πολύ εσωτερική και σκοτεινή. Ελπίζω με τον χρόνο και την εμπειρία να αλλάξει αυτό.
Η πρώτη σου δισκογραφική απόπειρα κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο. Πώς έχει εξελιχθεί η πορεία σου από τα βράδια του Σταυρού του Νότου μέχρι σήμερα;
Έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Στην houseband του Σταυρού ήμασταν ένα σύνολο νέων παιδιών και εστιάζαμε στην ενότητα του προγράμματος, ενώ πολλές φορές ο ρόλος μας γινόταν λίγο διεκπεραιωτικός. Αυτό φυσικά είναι ένα σημαντικό “σχολείο” διοτι έρχεσαι σε επαφή με ειδη μουσικής και καλλιτέχνες που δεν θα ερχόσουν ποτέ. Και βέβαια δεν υπήρχαν άλλα άγχη εκεί. Πλέον έχω την δυνατότητα να παρουσιάζω μουσικά τον εαυτό μου περισσότερο, με δικά μου κομμάτια, αλλά και δικές μου επιλογές. Αυτό μου αρέσει πολύ. Το κοινό είναι σαφώς πολύ μικρότερο αλλά πολύ πιο συγκεντρωμένο σε αυτό που συμβαίνει εκείνη την στιγμή. Και οι δύο περιπτώσεις προσφέρουν εφόδια για το μέλλον.
Πάντειος & τραγούδι συνδυάζονται; Κοινά σημεία & αποκλίσεις;
Η ψυχολογία και η μουσική ως εννοιες έχουν κοινά σημεία. Δυστυχως στην πράξη, τα προγράμματα αποκλίνουν. Όταν ένανα την πρακτική μου, την Κυριακή έπαιζα ως τα ξημερώματα σε μπαράκια και την Δευτέρα στις 8 έπρεπε να είμαι στο γραφείο. Δεν είχα ιδιαίτερες δυνάμεις και νομίζω πως σε αυτή την “μάχη” με κέρδισε η μουσική. Παρόλα αυτά θέλω να πάρω το πτυχίο μου. Είναι στα άμεσα σχέδια μου.
Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ένας στίχος που βασίζεται σε βιώματα; Δεν φοβάσαι μήπως ταυτιστεί η ζωή με τα τραγούδια σου;
Ένας στίχος είναι μόνο μια στιγμή. Στην ζωή τα συναισθήματα απέναντι στις καταστάσεις εναλλάσονται συνεχώς. Υπερβάλουμε , βγαίνουμε εκτός ροής ή εκτιμάμε ακόμα και λάθος κάποιες φορές οσα συμβαίνουν την ώρα που γίνονται. Λίγες στιγμές είμαστε απόλυτα ειλικρινεις με τον εαυτό μας. Σε κάθε περίπτωση, μου αρέσει να βλέπω καταγεγραμμενες τις σκέψεις μου. Μου θυμίζουν την αλήθεια ή την ψευδαίσθηση της κάθε στιγμής.
Σημαντικότερη καλλιτεχνική συνάντηση (ως τώρα);
Στο Γυάλινο μουσικό θέατρο με τον Μανώλη Μητσιά, την Φωτεινή Βελεσιώτου και τον Μπάμπη Στόκα.
Καλλιτέχνες και άτομα που επηρέασαν τις επιλογές σου;
Κάθε μέρα συμβαίνει αυτό συνειδητά ή υποσεινηδητα.
Στην ηλικία που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας τα ελληνικά ακούσματα μου ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Νικόλας Άσιμος, Οι Κατσιμίχες, Οι Πυξ Λαξ, ο Ντέμης Ρούσος και ο Ξυλούρης.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Μπάμπη Στόκα;
Νιώθω πολύ τυχερή για αυτή την συνεργασία. Μου είχε γίνει μια πρόταση παλιότερα αλλά λόγω υποχρεώσεων δυστυχώς δεν τα είχα καταφέρει. Η πρώτη επαφή όμως είχε γίνει και με αφορμή μια τυχαία συνάντηση το καλοκαίρι στο River Party της Καστοριάς το επανεξετάσαμε και το πραγματοποιησαμε.
Σε ποια ηλικία αντιλήφθηκες πως το τραγούδι είναι «το στοιχείο» σου; Τραγούδι vs. στιχουργία.
Τραγουδούσα μόνη στο σπίτι απο πολύ μικρή. Ποτέ όμως δεν αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό για αυτό και δεν έκανα και ποτέ ως παιδί μουσικές σπουδές. Συνέβη, όταν συνέβη, τυχαία αλλά εντελώς φυσικά εντέλει. Η προσωπική ανάγκη μου είναι η στιχουργία αλλά νομίζω πως στο τραγούδι είμαι καλύτερη. Οπότε οσον αφορά τον κόσμο και την δουλεία μου, θα διάλεγα το τραγούδι. Σε ό,τι έχει να κάνει με εμένα προσωπικά, θα διάλεγα το στίχο.
Υπάρχουν όρια στην έμπνευση;
Όχι. Πώς γίνεται να υπάρχουν όρια; Τα ερεθίσματα μιας μέρας είναι αμέτρητα, πόσο μάλλον μιας ζωής.
Ποιο είναι το πιο περίεργο μέρος / πιο περίεργη στιγμή που έχεις «σκαρφιστεί» έναν στίχο;
Γράφω συνέχεια, απλά συχνά δεν ικανοποιούμαι απο το αποτέλεσμα ή δεν ολοκληρώνω. Έχω πολύ καλή σχέση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς! Μετρό, πλοία, τρένα (γέλια)
Περιέγραψε μας μια απλή σου ημέρα.
Αν δεν έχω πρόβες ή κάτι στα σκαριά, δεν υπάρχει πρόγραμμα. Μπορεί να σηκωθώ το πρωί να περπατήσω στην Αθήνα ή να κάτσω κάπου όμορφα διαβάζοντας κάποιο βιβλίο. Να δω τις φίλες μου και να πάμε σε κάποιο live ή να με σύρουν σε μια τελικά φανταστική παράσταση. Αντίθετα όταν ετοιμάζω κάτι δεν είμαι καθόλου χαλαρή. Τρέχω όλη μέρα και χάνω την επαφή με τους γύρω μου.
Θεωρείς πως, στο πρώτο άκουσμα των τραγουδιών σου, ο κόσμος σε αντιμετωπίζει με καχυποψία εξαιτίας του πολιτικού παρελθόντος του πατέρα σου;
Πολύ πιθανό. Αλλά αυτό είναι κομμάτι της δικής τους ιστορίας και καλώς κάνουν. Κομμάτι της δικής μου ιστορίας είναι να εστιάζω στην μουσική και στην δουλειά μου και να δινω τον καλύτερο μου εαυτό.
Πού σε βρίσκει όποιος θέλει να σε ακούσει αυτή την περίοδο; Ετοιμάζεις κάτι νέο;
Την ερχόμενη Παρασκευή 3 Απρίλη θα εμφανιστούμε με την μπάντα μου στο White Rabbit! 23 Απρίλη θα είμαι στον Σταυρό του Νότου με τον Χρήστο Νινιό και έπονται κι άλλα live στην Αθήνα κυρίως σε μικρούς και όμορφους χώρους. Ταυτόχρονα συλλέγω υλικό για τον επόμενο δίσκο μου.
Το καλοκαίρι πού θα σε βρει; Συναυλίες ή διακοπές;
Θα συνεχίσω στην επαρχία αυτό ακριβώς που κάνω τωρα στην Αθήνα κι όταν με το καλό γίνει η στάση μας στην Κρήτη θα το συνδυάσω και με διακοπές.
Το άλμπουμ “Λαβύρινθοι” κυκλοφορεί από την Cobalt Music.
