Οι Μπλε, ένα συγκρότημα με πορεία 20 ετών, συνεχίζει και δίνει ακόμη το παρόν του δυνατό, και ίσως καλύτερο από ποτέ. Κάνοντας ένα διάλλειμα από τις live εμφανίσεις στην Θεσσαλονίκη, και την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ, που ανυπομονούμε σαν τρελοί να ακούσουμε, η Τζώρτζια, η μεγάλη αυτή φωνή του συγκροτήματος, ίσως η καλύτερη rock φωνή που έχει μέχρι σήμερα η Ελλάδα, μας συνάντησε, και μας μίλησε για τα πάντα όλα. Μια ευχάριστη συζήτηση φίλων σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια, αυτό το αίσθημα σου έδινε η Τζώρτζια. Μια ανεκτίμητη γυναίκα και ερμηνεύτρια, φιλική, πρόσχαρη, μοναδική και ένας πραγματικός θησαυρός της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, που ελπίζουμε για χρόνια ακόμη να μας ταξιδεύει με την φωνή της και την παρουσία της, όσοι την έχουν δει live μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ…
Τζώρτζια μου σε καλωσορίζω στο Μικρόφωνο! Καλώς σε βρήκα! Ξεκινώντας θα ήθελα να σε πάω λίγο πιο παλιά, πίσω στον χρόνο, και να σε ρωτήσω σε ποια ηλικία συνειδητοποίησες ότι θέλεις να ασχοληθείς με τον χορό και την μουσική και ποιος σε ώθησε να κάνεις σπουδές στο musical;
Τ.Κ: Να σου πω εκ των πραμάτων πήγα προς το musical, γιατί ξεκίνησα ως χορεύτρια. Απ’ όταν τελείωνα την σχολή μου και ήμουν στο πτυχίο, έπρεπε να δουλέψω κιόλας γιατί πλήρωνα την σχολή, βοηθούσε μεν και ο πατέρας μου, αλλά είχα και γω ένα μέρος των διδάκτρων. Οπότε το πιο κοντινό πράμα που μπορούσα να κάνω εκείνη την εποχή, γιατί τότε δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ασχοληθώ με την φωνή μου, επειδή πάντα είχα μια σωστή φωνή και είχα και την ευκολία της κίνησης, ήταν το μιούζικαλ.
Όσον αφορά τις σπουδές σου σε musical και χορό τις έκανες σε κάποια χώρα του εξωτερικού;
Τ.Κ: Όχι, εδώ στην Ελλάδα τελείωσα σχολή χορού κλασσικό, μοντέρνο και τα σχετικά. Musical σαν σπουδές πιο εξειδικευμένες δεν έχω, απλά από πείρα είναι ό,τι γνωρίζω.
Το πρώτο musical ή καλύτερα ροκ όπερα που είχες συμμετάσχει ήταν οι Δαίμονες του Νίκου Καρβέλα και της Άννας Βίσση πίσω το 1991! Πώς είχε προκύψει να συμμετέχεις τότε;
Τ.Κ: Όπως όλα! Επειδή τότε δεν είχα καμιά γνωριμία, αλλά ούτε και τώρα μπορώ να πω πως λειτουργώ με γνωριμίες, απλά έχω πλέον καλούς φίλους αρκετούς στον χώρο, άνοιγα που λες τότε εφημερίδες και έβλεπα ακροάσεις. Έτσι, όλες μου τις πρώτες δουλειές τις είχα βρει μέσω εφημερίδων, όπου πήγαινα στις ακροάσεις ξεκάρφωτη, ξεβράκωτη και όλα τα σχετικά (γέλια ακολουθούν…). Και τότε ευτυχώς όλες μου οι προσπάθειες ήταν επιτυχημένες, δηλαδή με έπαιρναν εκεί που ήθελα να πάω και στην συνέχεια η μία δουλειά έφερε την άλλη, δηλαδή ο ένας πρότεινε στον άλλον «ότι να έχω μια κοπέλα» ή σε έβλεπαν κάπου και σε φώναζαν, οπότε τα πράματα πήγαιναν όλα καλά!
Σου άρεσε η εμπειρία του musical που είχες τότε; Δηλαδή αν στο ζήταγαν τώρα θα το ξαναέκανες;
Τ.Κ: Να σου πω τώρα θα ήθελα πολύ να συνδυάσω ένα είδος κίνησης, μουσικής και θεάτρου, το οποίο όμως θα είχε να κάνει περισσότερο με αυτοσχεδιαστικά μέρη, ζωντανή μουσική πάνω στην σκηνή, τα οποία ήδη γίνονται στο εξωτερικό. Θα ήθελα πολύ να κάνω ένα τέτοιο χωρίς όμως την μορφή ενός musical, δηλαδή μια ιστορία που την λέμε τραγουδιστά. Θα είχε να κάνει περισσότερο με την εικόνα, τον ήχο και τα συναισθήματα.
Η πρώτη σου δισκογραφική επαφή ήταν το ’95 με τον Μίμη Πλέσσα και τον Γιώργο Χατζηνάσιο. Η συνεργασία αυτή πώς προέκυψε;
Τ.Κ: Είχα πάει πάλι τότε σε μια ακρόαση εκεί στο Ταμπού, το ιστορικό Ταμπού, την εποχή που τα σχήματα ήταν μεγάλα στα μαγαζιά και να φανταστείς τότε ήταν ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Μίμης ο Πλέσσας, ο Γιάννης ο Κούτρας, η Παπίου, ο Δάκης και άλλοι τέσσερις, πέντε «μικροί» ας πούμε καλλιτέχνες της εποχής, οι οποίοι όλοι μαζί είχαμε κάνει μια ωραία αναδρομή στα κομμάτια του Χατζηνάσιου και του κυρίου Πλέσσα και λίγο είχαμε αγγίξει ρεπερτοριακά και τον ελληνικό κινηματογράφο. Εγώ μαζί με μια άλλη φίλη τραγουδίστρια και χορεύτρια την Φρόσω την Καρτάλη κάναμε και κάποια χορευτικά με τον Πλέσσα λίγο πιο κωμικοτραγικά και έκανα έτσι και τα πρώτα βήματα μου στο τραγούδι με τις οδηγίες του φοβερού συνθέτη και μαέστρου Μίμη, ο οποίος με έβαλε να πω δύο τραγούδια του σε ένα δίσκο του που είχε κάνει εκείνη την εποχή. Πάντως ο Μίμης Πλέσσας ήταν ένας εξαίρετος, φοβερός και εύγλωττος άνθρωπος και αυτό που έχω να θυμάμαι, και αναρωτιόμασταν από τότε πώς γίνεται να μην κουράζεται, είναι ότι τον έβλεπα ο τρόπος που μάζευε ενέργεια στα διαλείμματα του για να βγει πάλι στην σκηνή, έμπαινε μέσα στο καμαρίνι του, έκλεινε τα φώτα και καθόταν με κλειστά τα μάτια, για λίγο ακίνητος, και μετά από αυτό έβγαινε πάλι σαν έφηβος! Και πάντα ήταν τολμηρός στο να βοηθάει νέους ανθρώπους και ταλέντα στον χώρο.
Η γνωριμία με τους Μπλε πώς έγινε? Ήταν μήπως εκείνη την περίοδο; Και τι ήταν αυτό που σε έκανε να κατασταλλάξεις στο τραγούδι και στους Μπλε;
Τ.Κ: Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να γίνει η γνωριμία μας. Δούλεψα με άλλα μεγαθήρια τότε της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας, όπως η Μαρινέλλα, ο Κώστας ο Τουρνάς, ο Αντώνης ο Βαρδής και άλλους πολλούς καλλιτέχνες. Ο Αντώνης αποτέλεσε τότε για μένα μεγάλο κεφάλαιο γιατί ήμασταν τουλάχιστον 3 χρόνια μαζί, παντού, δηλαδή σε περιοδείες Αμερική, διάφορα ωραία ταξίδια. Ο Αντώνης ήταν φοβερός άνθρωπος και ταιριάξαμε σχεδόν αμέσως, ένας άνθρωπος με φοβερό χιούμορ και πολύ τίμιος και δίκαιος στην δουλειά του, οπότε ήμασταν μαζί για πολύ καιρό! Και στην συνέχεια αφού έχουμε συνεργαστεί και με την Άννα την Βίσση, με την οποία επίσης έχω μια ωραία σχέση, και η Άννα με φωνάζει συχνά πυκνά στις δουλειές της, από το 1992 που γνωριστήκαμε έχουμε φτάσει στο ’98, και δουλεύω τότε με την Άννα στην Αθήνα πρώτα.
Εκείνη την περίοδο οι Μπλε χάνουν την τραγουδίστρια τους, την Θεοδοσία Τσάτσου, η οποία φεύγει για δικούς της προσωπικούς λόγους, και η όλη πορεία τους κράτησε περίπου 1,5 χρόνο. Οι Μπλε ψάχνουν απεγνωσμένα για τραγουδίστρια, γιατί έπρεπε γρήγορα να βγάλουν δίσκο, για να μην νομίζει ο κόσμος ότι διαλύθηκε το συγκρότημα. Μέσα σε όλο αυτό τον πανικό έχουν βρει ήδη μία τραγουδίστρια που λέγεται Melodie, Αγγλοτζαμαϊκανή και ωραία φωνή, με μοναδικό της μειονέκτημα ότι δεν μιλάει καλά ελληνικά, και τελείως διαφορετικό ύφος με το συγκρότημα. Λέει ο Γιώργος ο Παπαποστόλου ας την κρατήσουμε για να βγάλουμε τον δίσκο. Ακούνε τώρα από μακριά, Θεσσαλονίκη αυτοί, Αθήνα γω ότι είναι μια κοπελιά που τα ψιλολέει ωραία και είναι στην Αθήνα και τραγουδάει και λέει και δικά σας κομμάτια, πρέπει να την ακούσετε. Οπότε όταν εμείς ανεβαίνουμε Θεσσαλονίκη με την Άννα, έρχονται πρώτο τραπέζι πίστα για πρώτη φορά στην ζωή τους (γέλια ακολουθούν…) και με βλέπουν. Έρχονται ειδικά για να με δουν και αμέσως με βουτάνε και μου λένε πάμε γρήγορα studio, την επόμενη μέρα κιόλας έγινε αυτό! Εμένα μου ήρθε ξαφνικό όλο αυτό και δεν προλαβαίνω να το πολυσκεφτώ, βέβαια βασίστηκα στο πρώτο συναίσθημα που μου ήρθε, δηλαδή ενθουσιάστηκα, χάρηκα. Σκέφτηκα μεν το δύσκολο της υπόθεσης, ότι έπρεπε να σηκώσεις όλη αυτή την κατάσταση ξανά, να σηκώσεις ένα συγκρότημα που είναι σε φάση κοιλιάς και πτώσης, οπότε λέω δεν πειράζει, πάμε κι όπου μας βγάλει…! Και πράγματι μπαίνουμε στο studio την επόμενη μέρα, λέω ένα τραγούδι και μου λέει ο Γιώργος, ο συνθέτης, δεν λες και ένα δεύτερο; Και έτσι λοιπόν ξεκινάμε με τον δεύτερο δίσκο των Μπλε, που φέρει τον ίδιο ομώνυμο τίτλο του συγκροτήματος, και λέω 2 τραγούδια στον δίσκο. Στις συναυλίες όμως αναλαμβάνω όλο το βάρος των προηγούμενων τραγουδιών, δηλαδή ανέλαβα να πω το “Φοβάμαι”, τις “Ενοχές” και τις υπόλοιπες επιτυχίες του πρώτου δίσκου εννοείται. Έτσι λοιπόν η ζυγαριά έκλεινε λίγο προς τα εμένα, η Melodie ένιωθε και λίγο αδικημένη ως προς την μελωδία και με αυτό τον τρόπο τα πράματα πήραν την κατάληξη που ξέρουμε μέχρι σήμερα. Εγώ κόλλησα με τους Μπλε, γιατί είμαι ένας τύπος που μου αρέσει η σταθερότητα, η ομάδα, μου αρέσει δηλαδή να δημιουργώ σχέσεις και να τις κρατάω για χρόνια! Μπορεί αυτό που θα πω να φανεί σε κάποιους λίγο βαρετό αλλά η πραγματική αλλαγή που μπορείς να βιώσεις έρχεται μέσα από τις σχέσεις που είναι ήδη χτισμένες και τότε εφόσον έχεις εξαντλήσεις όλες τις πιθανότητες να κάνεις εκείνο, το άλλο και το δίπλα, τότε αρχίζεις και αλλάζεις εσύ για να μπορείς να συνυπάρχεις με τον άλλον και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον. Το να αλλάζεις ανθρώπους και καταστάσεις ουσιαστικά σε προκαλεί για λίγο στην αρχή αλλά μετά πάλι βρίσκεσαι στα ίδια αδιέξοδα…
Είστε κοντά 20 χρόνια στο μουσικό προσκήνιο, τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη να συνεχίζετε ακόμη πιο ζωντανοί, χωρίς να βαριέστε;
Τ.Κ: Το ένα είναι αυτό που σου προανέφερα, δηλαδή η διαδικασία της ομάδας! Ένα δεύτερο είναι ένα είδος πρόκλησης και στοιχήματος, ας το πούμε έτσι, που λες μέχρι πού μπορούμε να το φτάσουμε αυτό; Το παίρνω από δω και το πάω λίγο πιο πέρα, μουσικά πάντα εννοώ, όχι σε φήμη. Η φήμη δεν έχει να κάνει με την μουσική, είναι κάτι που έρχεται ή δεν έρχεται και ποτέ. Νομίζω μουσικά ότι ακόμη δεν το έχουμε εξαντλήσει με τους Μπλε, γιατί έχουμε την ευτυχία να ασχολούμαστε με πάρα πολλά είδη μουσικής, δηλαδή έχουμε μέσα στην μουσική μας disco, funk, jazz, έχουμε rock, pop και όλα αυτά είναι κάτω από μία κοινή ομπρέλα που λέγεται Μπλε και δίνει ένα συγκεκριμένο ήχο, με αποτέλεσμα να μπορούμε να παίξουμε με τον εαυτό μας πάνω απ’ όλα και με πάρα πολλά είδη μουσικής.
Πόσο σημαντικό είναι για σένα το γεγονός ότι κατέχεις ένα τέτοιο θείο δώρο όπως η φωνή σου; Όταν συνειδητοποίησες ότι έχεις τόσο ωραία φωνή πώς ένιωσες που μέσα από αυτήν μπορείς να εκφράζεσαι, να εξωτερικεύεις δηλαδή τον ψυχισμό σου και γενικότερα τα συναισθήματα σου;
Τ.Κ: Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχω συνειδητοποιήσει πόσο καλή φωνή έχω, προσπαθώ, το παλεύω να το εμπεδώσω ακόμη (γέλια ακολουθούν…) ! Νομίζω ότι είναι υπέροχο πως μέσω της φωνής μπορείς να εκφραστείς. Γενικά να πω την αλήθεια δεν ανακάλυψα ότι έχω ωραία φωνή, αλλά ότι η φωνή είναι μια τεράστια δύναμη, δηλαδή ότι η φωνή πόσο πολύ επιδρά και επηρεάζει τον άλλο άνθρωπο, έχει μια πιο άμεση δύναμη. Με άλλα λόγια μπορείς τον άλλον άνθρωπο με την φωνή να τον χειραγωγήσεις έστω συναισθηματικά και να τον οδηγήσεις όπου θέλεις εσύ. Αυτό σαν αποτέλεσμα σου δίνει μια αίσθηση παντοδυναμίας και λες έχω ένα εργαλείο πολύ σημαντικό στα χέρια μου αλλά από την άλλη βλέπεις και πώς μεταμορφώνονται κάποιοι άνθρωποι, π.χ. αυτός που έχει την φωνή μπορεί να είναι ένας άσχημος, καμπούρης δεν ξέρω και γω τι αλλά όταν τον βλέπεις να τραγουδάει γίνεται αμέσως ένα πλάσμα μαγικό. Αυτό από μόνο του είναι ένα μήνυμα ας πούμε για τους ανθρώπους, ένα είδος έμπνευσης!
Τα μουσικά σου ακούσματα ποια ήταν; Ήταν αυτά που εν τέλει σε καθόρισαν κιόλας στην μετέπειτα μουσική σου σταδιοδρομία, εννοώντας δηλαδή οι μουσικές σου επιρροές και οι καλλιτέχνες που άκουγες σε έχουν επηρεάσει με κάποιο τρόπο;
Τ.Κ: Μου άρεσαν πάρα πολύ οι μπάσες αντρικές φωνές, δεν θα μπορούσα να πω ότι έχω μια γυναίκα ως πρότυπο, ίσως εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό, είμαι περισσότερο του τύπου David Bowie, Chris Cornell, Eddie Vedder και πιο παλιά Mercury, τέτοιες φωνές περίπου. Πιο πιτσιρίκα βέβαια, τότε κάπου στην εφηβεία, άκουγα Pink Floyd, David Byrne, Rolling Stone και τα λοιπά! Και τα πράματα που μου βγαίνουν σύμφωνα με τις επιρροές μου είναι προς την rock μουσική. Βέβαια νομίζω, σχεδόν πάντα, δεν μπορείς να δηλώσεις ότι είσαι rock ας πούμε, πρέπει να κάνεις μια βαθιά βουτιά μέσα σου και μετά να εκφραστείς με έναν τρόπο που δεν περιορίζεται από ταμπέλες, να αφήσεις να βγει και ό,τι βγήκε, βγήκε! Νομίζω αυτό είναι πιο κοντά κιόλας στο αυθεντικό και μακάρι να το καταφέρνουμε έστω και λίγο σε αυτό, γιατί και η αυθεντικότητα είναι κάτι ακόμη δύσκολο και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, γιατί δεν ξέρουμε τι είναι προσποίηση, τι είναι επίκτητο. Ξέρεις π.χ. το πήρα στα 5 μου χρόνια αλλά δεν είναι δικό μου, είναι γενικότερα μια πολύ εσωτερική κατάσταση όχι μόνο για τον καλλιτέχνη αλλά και για τον άνθρωπο, να καταλάβεις δηλαδή ποιος είσαι εσύ εν τέλει, και δεν είσαι αυτό που σου έχουν επιβάλλει οι άλλοι, και είναι ένα ξεσκαρτάρισμα που ο καθένας οφείλει να το κάνει στον εαυτό του αλλά είναι πολύ δύσκολο… Και η μουσική είναι μια δίοδος που βοηθάει προς αυτό!
Αν σου έλεγα να περιγράψεις το συγκρότημα πώς θα το αυτοπροσδιόριζες;
Τ.Κ: Μελαγχολική επιθετικότητα (γέλια ακολουθούν…), κάπως έτσι θα το έλεγα!
Αν εγώ όμως σου έλεγα να έδινες ένα άλλο χρώμα στο συγκρότημα; Το όνομα του συγκροτήματος είναι Μπλε, αλλά εσένα αν σου δινόταν η ευκαιρία τι χρώμα θα έδινες στην μέχρι τώρα πορεία σας και για ποιο λόγο;
Τ.Κ: Χμ χρώμα… Σαν χρώμα εγώ θα έβαζα το μωβ. Το μωβ έχει αυτό το μελαγχολικό που λέγαμε, ενώ το μπλε είναι πιο φωτεινό σαν χρώμα…
Μέσα από όλους αυτούς τους δίσκους και τα κομμάτια που έχετε ηχογραφήσει, ποιο άλμπουμ ή και ποιο κομμάτι θα ξεχώριζες και για ποιο λόγο θα ξεχώριζες το συγκεκριμένο;
Τ.Κ: Θυμάμαι μια ιδιαίτερη στιγμή και συγκεκριμένη φάση με το “Kόκκινο Φιλί”! Πώς να στο πω, εγώ σαν άνθρωπος είμαι ιδιαίτερα φειδωλή στο θέμα αλκοόλ, δεν πίνω, άντε το πολύ 2 ποτηράκια κρασί και έρχομαι στο τσακίρ το κέφι! Και θυμάμαι ιδιαίτερα την ηχογράφηση του συγκεκριμένου τραγουδιού γιατί μας έχουν πει και από την δισκογραφική και την διαφημιστική εταιρεία, γιατί τότε είχαμε συνεργαστεί με την Lacta, ότι θέλουμε μέσα σε 12 ώρες ένα μουσικό κομμάτι, το βιαζόμαστε πολύ να γράψετε ένα. Μαζευόμαστε λοιπόν τώρα στα γρήγορα οι Μπλε στην Θεσσαλονίκη, γράφει επιτόπου την μουσική ο Γιώργος, στίχο ο Γιώργης ο Παρώδης και μπαίνουμε αμέσως στο studio. Και μέσα σε τρεις ώρες έχει βγει όλο το κομμάτι. Λοιπόν εγώ, απ’ ό,τι θυμάμαι ήταν και μέρα μεσημέρι όταν το κάναμε, λέω δεν μπορώ να το κάνω, ξέρεις ήταν και ένα blues κομμάτι το συγκεκριμένο τραγούδι. Λέω στον Γρηγόρη φέρε μου ένα ουίσκι. Μου φέρνει το ουίσκι, και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κρατάω μέσα στο studio το ποτήρι με το ουίσκι, έχω χαλαρώσει και αρχίζω να το τραγουδάω και βγήκε ένα αποτέλεσμα που μας εξέπληξε πραγματικά όλους, πάρα πολύ αυθόρμητο και εσωστρεφές, και αναρωτιόμασταν πώς το κάναμε έτσι τόσο γρήγορα, ούτε κατά παραγγελία να το θέλαμε. Στο γρήγορο λειτουργεί το ένστικτο, δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, και έτσι πάει πολύ καλύτερα! Για αυτό και οι Έλληνες που είμαστε της τελευταίας στιγμής, λειτουργούμε καλύτερα (γέλια πολλά ακολούθησαν…) !!!
Επίσης υπάρχει κάποιο κομμάτι κάποιου άλλου καλλιτέχνη που ξεχωρίζεις γιατί σου θυμίζει παρελθοντικές συναισθηματικές καταστάσεις;
Τ.Κ: Λοιπόν θα έλεγα ένα κομμάτι, με το οποίο είμαι για δικούς μου λόγους συνδεδεμένη, που είναι των Bush και λέγεται “Letting The Cables Sleep”. Το συγκεκριμένο κομμάτι το έχω ζήσει πολύ μια εποχή, ήμουνα ας πούμε σε μια πολύ αναποφάσιστη περίοδο της ζωής μου, όσον αφορά τα προσωπικά μου και την κατεύθυνση που ήθελα να πάρω γύρω στα 30 μου. Αυτό το κομμάτι μιλάει γενικά για την επικοινωνία και ξέρεις λέει μην αφήνεις τα καλώδια να κοιμηθούν, άφησε κάποιες διόδους επικοινωνίας και θυμάμαι ότι με είχε επηρεάσει πολύ εκείνη την εποχή που έπρεπε να αποφασίσω τελικά ποιο μονοπάτι θα τραβήξω και θα χαράξω στην ζωή μου!
Και τώρα μια ερώτηση για σένα, για να σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα! Γενικότερα είσαι θετικός άνθρωπος ή μελαγχολικός; Δηλαδή ξεκινάς την κάθε σου μέρα με ένα χαμόγελο ή κουβαλάς στην καινούρια σου μέρα τα προβλήματα του χθες;
Τ.Κ: Γενικά νομίζω ότι ανήκω στους αισιόδοξους ανθρώπους! Μονίμως προβληματισμένη είμαι, αλλά έχω μάθει τον προβληματισμό μου να μην με παίρνει από κάτω, δηλαδή συνεχώς σκέφτομαι και προσπαθώ να εξετάζω από όλες τις πλευρές ένα ζήτημα και από εδώ και από κει. Νομίζω πλέον το κάνω και σαν hobby, αποστασιοποιούμαι λίγο από το γεγονός, γιατί όταν είσαι εμπλεκόμενη σε παίρνει από κάτω όλη αυτή η ιστορία, και έχω βρει πλέον τον τρόπο μην τα παίρνω και όλα τόσο προσωπικά, όσο απομακρύνεσαι από το γεγονός και τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό που περνάς εκείνη την στιγμή… Όλα έρχονται και δένουν στην ώρα τους όπως πρέπει και αρμόζει, άστο χαλάρωσε, χωρίς εσύ να καταβάλλεις και πολλή προσπάθεια!
Πέραν του ότι είσαι όπως μας είπες ένας αισιόδοξος άνθρωπος, τι σε κάνει να βαριέσαι εύκολα, τόσο στους ανθρώπους, στην μουσική αλλά ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό ή και γενικότερα μιλώντας;
Τ.Κ. Ένα πράμα που με κάνει εύκολα να βαριέμαι είναι το εύκολο συναίσθημα! Δηλαδή κάποιος προσπαθεί να σε παρακινήσει συναισθηματικά, αλλά με έναν εύκολο τρόπο, τα βασικά σου ένστικτα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα, είναι πολύ εύκολο να ερεθιστείς βλέποντας ένα γυναικείο στήθος ή μερικά αντρικά οπίσθια, ανάλογα τα γούστα του καθενός, αλλά υπάρχει και ένας πιο δύσκολος τρόπος που υπάρχει σε τρίτη ή τέταρτη στιβάδα, και είναι πιο ενδιαφέρων. Βαριέμαι δηλαδή το εύκολο, το μπαμ, για αυτό π.χ. βαριέμαι το σκυλάδικο που σου προκαλεί αυτό το ψεύτικο, εύκολο συναίσθημα π.χ. πού πήγες, τι έκανες, έκλαψα για σένα σε αντίθεση με το λαϊκό που μου αρέσει.
Σήμερα ο χορός κατέχει κάποια θέση στην ψυχοσύνθεση σου ή και γενικότερα στην ζωή σου;
Τ.Κ: Και βέβαια, ακόμη και τώρα ο χορός κατέχει σημαντική θέση στην ζωή μου! Ο χορός είναι η μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Χορεύω ακόμη και σήμερα μπαλέτο, μοντέρνο, πηγαίνω σε σχολή χορού και τον Ιούνιο θα δώσω και παράσταση χορού.
Πριν λίγα χρόνια είχες συμμετάσχει στο show του Mega “Just the 2 of us”. Πες μου λίγα λόγια για την εμπειρία σου αυτή. Τι κράτησες από όλο αυτό, κέρδισες, έχασες ή μήπως και τα δύο; Αν σου ξαναδινόταν η ευκαιρία θα συμμετείχες σε ένα τέτοιο show πάλι ή θεωρείς ότι δεν σε αντιπροσωπεύει μια τέτοιου είδους επιλογή πλέον;
Τ.Κ: Σε παρόμοιο show δεν θα συμμετείχα, γιατί μου αρέσει να παίρνω την εμπειρία και να φεύγω! Τώρα τα ίδια δεν θα ξαναέκανα, τα βαριέμαι. Στο just πήγα με την προοπτική ότι θα βοηθούσα ένα νέο άτομο να μπει στο τραγούδι, που προηγουμένως δεν θα είχε ξανασχοληθεί μαζί του. Μου λέγαν π.χ. πόσο ωραία φωνή έχω και να είχα την φωνή σου, εγώ πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να τραγουδήσουμε, είμαστε προγραμματισμένοι για αυτό όπως κάθε μητέρα είναι από την φύση της έτοιμη να θηλάσει το μωρό της, απλά όταν είμαστε σε μικρή ηλικία, τους περισσότερους τους μπλοκάρουν ότι άστο εσύ αυτό, δεν είσαι για τέτοια, απαπα φάλτσος που είσαι και άλλα τέτοια. Ωπ τότε κομπλάρεις και σταματάς! Όλοι οι άνθρωποι μπορούν αν το θέλουν, αρκεί να μην απογοητεύεσαι, που η απαγοητεύση είναι ένας παράγοντας για να σταματήσουν να προσπαθούν…
Επειδή όμως όπως είπαμε ο χορός είναι το μεγάλο σου πάθος, αν σου ζήταγαν από το “Dancing With The Stars” να συμμετείχες θα το έκανες ή θα απέρριπτες μια τέτοια πρόταση?
Τ.Κ: Μπορεί ίσως και να το δοκίμαζα το Dancing. Αλλά επειδή όπως είπαμε μου αρέσει να βρίσκω τον εαυτό μου μέσα από την κίνηση, δεν με ενδιαφέρει να μπαίνω σε ένα είδος χορού που δεν με εκφράζει, π.χ. να χορέψω ευρωπαϊκούς χώρους, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό! Πάντως σε ό,τι και να κάνουμε θα πρέπει να έχουμε μια βάση, και σίγουρα αν θα το έκανα δεν θα το έκανα για να αποδείξω εγώ κάτι στο κοινό, δηλαδή δεν θα το έβλεπα ανταγωνιστικά ότι πάω να προβάλλω ποια είμαι και τι αξίζω!
Έχεις μήπως κάποιους ανθρώπους δίπλα σου που τους θεωρείς γούρι και τους θέλεις πάντα δίπλα σου σε κάθε σου νέο εγχείρημα για να σε εμψυχώνουν ίσως ή να σου δίνουν με τον τρόπο τους την θετική τους αύρα;
Τ.Κ: Όχι δεν έχω τέτοιου είδους φετίχ να το πω ( γέλια ακολουθούν…), έχω όμως ανθρώπους που αισθάνομαι πολύ καλά μαζί τους, ξέρω δηλαδή ότι επικοινωνούμε ενεργειακά, όπως είναι π.χ. ο κιθαρίστας μου, που τον έχω δέκα χρόνια, ο Πάνος ο Παπάζογλου και δένουμε πάρα πολύ. Δηλαδή όποιος μας έχει δει live καταλαβαίνει ότι έχουμε μια μόνιμη σύνδεση μεταξύ μας ακόμη και όταν δεν κοιταζόμαστε, και αυτό το βρίσκω απίστευτα μαγικό. Ή αυτό το παθαίνω ακόμη και με τον άντρα μου που είναι ο ηχολήπτης του συγκροτήματος και αμέσως καταλαβαίνει πως θέλω να το κάνω! Αυτό σαν αίσθημα είναι πολύ σημαντικό τόσο στους συνεργάτες σου και όσο και στους ανθρώπους που επιλέγεις να κάνεις παρέα. Υπάρχουν δηλαδή άνθρωποι π.χ. που να είσαι στεναχωρημένος τυχαίνει να βγαίνεις μαζί τους να μην λες κουβέντα και να περνάς ωραία!
Αν η ζωή σου γινόταν τραγούδι ή βιβλίο, τι τίτλο θα έδινες και για ποιο λόγο;
Τ.Κ: Έχω ένα τίτλο στο μυαλό μου που τον προορίζω αν βγάλω κάποτε το άλμπουμ που λέω, να τον βάλω εκεί, άρα δεν μπορώ να στο πω (γελάκια ακολουθούν…) ! Θα το μαρτυρήσω και δεν θέλω. Αυτό το άλμπουμ είναι solo, αλλά δεν υπονοώ μια solo καριέρα, απλά ένα solo άλμπουμ δικό μου, που θα δείξω μια πλευρά του εαυτού μου που θέλω να την βγάλω προς τα έξω. Πέρα από την εικόνα μου την επιθετική που δέχεται ο κόσμος, η σκέψη μου σαν άνθρωπος έχει πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό, οπότε μου αρέσουν και πράματα που σε αναιρούν, που σε ξεκουνάνε, σε βγάζουν από την θέση σου και την βολή σου! Το άλμπουμ αυτό το δουλεύω και σίγουρα κάποια στιγμή μελλοντικά θα το βγάλω… Με ένα άλμπουμ σίγουρα ένας καλλιτέχνης εκτίθεται, οκ βγαίνει και με τις συνεντεύξεις του και με τον τρόπο που τραγουδά, αλλά με ένα προσωπικό άλμπουμ εκεί είναι που εκτίθεται περισσότερο ο χαρακτήρας και οι σκέψεις του στον κόσμο! Δηλαδή όταν το παίρνεις απόφαση να το βγάλεις το άλμπουμ δηλαδή να εκτεθείς, το βγάζεις και λες ό,τι είναι να γίνει ας γίνει…
Πέρσι σε είχα δει κιόλας στο The Voice! Σε ένα παιδί που ξεκινά τώρα να ασχολείται με την μουσική και γενικότερα τον χώρο αυτό θα το παρότρυνες ή θα το αποθάρρυνες;
Τ.Κ: Εεε σίγουρα είναι η αλήθεια ότι εγώ παροτρύνω όλο τον κόσμο να ακολουθήσει αυτό που θέλει και επιθυμεί περισσότερο! Εγώ όταν πήγα είπα και στην Κατερίνα την Λιόλιου αλλά και δημόσια το ίδιο, ότι προσπάθησε να είσαι αληθινή, μην εγκλωβίζεσαι σε καλούπια! Αυτό για έναν καλλιτέχνη είναι το πιο σημαντικό, όσο παράξενο και αν ακούγεται, γιατί είναι δύσκολο να το καταφέρεις και χρειάζεται κιόλας κάποιες φορές να λες και όχι και ιδιαίτερα στην αρχή. Άσε το ένστικτο σου να λειτουργήσει, μην ακούσεις τα κοράκια που θέλουν να βγάλουν λεφτά από σένα, που θα σου πουν έλα πήγαινε εκεί με τον τάδε δούλεψε, να σε δει ο κόσμος, να βγάλεις λεφτά, να να και να… δεν είναι έτσι όμως! Πρώτα από όλα, και το είπα και στην Κατερίνα, θέλεις υλικό, καλό υλικό, αυτό σε κάνει τραγουδιστή, δεν σε κάνει ούτε το γεγονός ότι βγαίνεις στην τηλεόραση, ούτε ότι τραγουδάς σε κάποιο κέντρο, ότι ούτε φοράς ωραία ρούχα… Δύσκολο μεν, γιατί συνέχεια στην πέφτουν από δίπλα οι ειδικοί!
Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται υπό ένα καθεστώς οικονομικής κρίσης. Πιστεύεις ότι η κρίση αυτή εν τέλει είναι μόνο οικονομική ή αφορά και άλλους τομείς της καθημερινότητας μας;
Τ.Κ: Η κρίση είναι πρώτα κοινωνική και πολιτιστική και μετά έρχεται η γνωστή οικονομική κρίση! Στην αρχή σκάει το μπαμ με τα λεφτά ότι δεν υπάρχουν ενώ όλοι είχαμε συνηθίσει σε ένα τρόπο σπατάλης και ασυδοσίας. Αυτό βέβαια πιστεύω ήταν και λίγο καθοδηγούμενο από τα μέσα ενημέρωσης και γενικότερα από παγκόσμια, δηλαδή μας επιβάλλουν έναν τρόπο ζωής π.χ. τώρα μπορείς να ξοδέψεις πολλά λεφτά, αύριο δεν μπορείς γιατί δεν τα έχεις! Για αυτό μέσα σε αυτό το χαμό το καλύτερο είναι να αποστασιοποιηθείς και να διαλέξεις έναν δικό σου τρόπο ζωής ανεξαρτήτων των προτύπων των οικονομικών που προβάλλονται σε κάθε εποχή.
Για αυτούς και για μας που λατρεύουμε να σας βλέπουμε και να σας ακούμε live, έχετε μήπως προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις σε κάποιο κέντρο ή έστω στα άμεσα σχέδια σας είναι μήπως καμιά περιοδεία στην Ελλάδα;
Τ.Κ: Έχουμε κάποια Σάββατα μέσα στο Μάιο κάποια live στην Μαύρη Τρύπα στην Θεσσαλονίκη, μέχρι να ανοίξει ο καιρός και να μην μπορούμε να συνεχίσουμε πια, γιατί ο χώρος είναι κλειστός. Επίσης έχουμε φτιάξει τρία άτομα και τραγουδάμε unplugged κάποια τραγούδια, δίνοντας μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στα τραγούδια που καταπιάνουμε και έχουμε παίξει παντού εδώ και 1,5 χρόνο! Σκεπτόμαστε ότι όταν κλείσουμε τα 20 χρόνια σαν συγκρότημα να το γιορτάσουμε, να κάνουμε κάποια μεγάλα πράματα, να καλέσουμε φίλους και ανθρώπους που έχουμε συνεργαστεί και να κάνουμε μια συναυλία εφ’ όλης της ύλης μαζί με το καινούριο άλμπουμ που θα κάνουμε και θα βγάλουμε τώρα λίαν συντόμως!
Νέο single “Φίλα με στο Στόμα”. Πες μου δυο λόγια για αυτό! Να περιμένουμε μήπως λίαν συντόμως και ολοκαίνουριο ολοκληρωμένο άλμπουμ;
Τ.Κ: Να πω ότι ενώ το τραγούδι αυτό φαίνεται αρχικά αρκετά απλό, μας πήρε ώρα, βασικά καλύτερο να πω μας πήρε καιρό στο να φτάσουμε στην απλότητα αυτή. Δοκιμάζαμε διάφορα άλλα πράματα πιο σύνθετα στην παραγωγή του, τα οποία δεν μας ικανοποιούσαν. Κάποια στιγμή λοιπόν συνεργαστήκαμε με έναν άλλο Παπαποστόλου, που είναι ανιψιός του Γιώργου και σπουδάζει μουσική παραγωγή και σύνθεση στο εξωτερικό, και του ζητήσαμε να το δουλέψει. Έτσι το φρέσκο του μυαλό, το απλό μας έδωσε αυτό το αποτέλεσμα το οποίο τελικά μας άρεσε. Έχει μια φρεσκάδα, μια μελαγχολία, λίγο ευρωπαϊκό αέρα και τα λοιπά… Το άλμπουμ είναι άγνωστο, δεν έχουμε καταλήξει είναι η αλήθεια ακόμα. Είμαστε μεν στο επίπεδο της παραγωγής, θα πρέπει να τελειώσει η παραγωγή για να δούμε μετά το πώς θα συνεχίσουμε!
Το video το σκηνοθέτησε ο Μανώλης Τζιράκης, μία από τις τελευταίες του δουλειές. Πώς ήταν η συνεργασία σας μαζί του;
Τ.Κ: Αχ ο Μανωλάκης μας! Με τον Μανώλη έχουμε πολλά χρόνια σχέση, και λίγο καρμική ίσως αν μπορούσα να την πω και έτσι, γιατί οι εποχές που συναντιόμασταν ήταν πολύ ιδιαίτερες και για τους δυο μας. Δηλαδή όταν ξεκίναγε ο Μανώλης την καριέρα του πριν 19 χρόνια περίπου, είχε ζητήσει να συνεργαστεί με μας από την Virgin που είμασταν και γω μόλις είχα μπει στο συγκρότημα. Είχαμε βγάλει τον τρίτο δίσκο μας και είπε θέλω να σκηνοθετήσω εγώ το πρώτο single και έτσι συνεργαστήκαμε και τα βρήκαμε αμέσως. Ο Μανώλης εξάλλου είναι γνωστό αλάνι από τον Πειραιά και έτσι έγινε η πρώτη του δουλειά, αν και μετά ακολούθησαν πολλές ακόμη δουλειές για τον Μανώλη, αν και ξανασυνεργαστήκαμε όπως στο κομμάτι “Δεν Θέλω να μιλάς” και μετά χαθήκαμε, διότι αυτός έκανε πάρα πολλούς Έλληνες καλλιτέχνες από κει και μετά. Και τώρα πως μου ήρθε σε αυτό το τραγούδι, τελείως αψυχολόγητα λέω του Γιώργου θέλω να πάρουμε ένα τηλέφωνο το Μανώλη. Δεν ξέρω ίσως από ένστικτο το σκέφτηκα αρχικά, τον πήραμε και με πολύ μεγάλη χαρά ήρθε και ξανασυνεργαστήκαμε και την ημέρα που τελείωνε το μοντάζ, έπαθε καρδιακή προσβολή! Ήταν σαν να λες ότι ήταν για να πούμε αντίο και έτσι τον έχουμε και τον θυμόμαστε από τις εικόνες και τις φωτογραφίες…
Για τους αναγνώστες του Μικρόφωνου, τέλος, τι έχεις να πεις ή καλύτερα επιθυμείς μήπως κάτι να ευχηθείς και για τους αναγνώστες αλλά και για τους συντάκτες του;
Τ.Κ: Να ζήσει η νύφη και ο γαμπρός (γέλια ακολούθησαν…), να ‘μαστε όλοι καλά, να συναντιόμαστε μαζί και ξανά να γιορτάζουμε και να μην κολλάνε πουθενά! Δηλαδή να παίρνουν όλες τις απίθανες περιπτώσεις και να τις κάνουν πραγματικότητα!
Νέο single: “Φίλα Με Στο Στόμα”
Μουσική: Γιώργος Παπαποστόλου
Στίχοι: Γιώργος Παρώδης
Κυκλοφορεί από τη 14 Music
Facebook: ΜΠΛΕ
Twitter: ΜΠΛΕ
Συνέντευξη – Απομαγνητοφώνηση: Μιχάλης Σαββόπουλος
Φωτογραφίες: Ειρήνη Ξαγά
