Να ‘χαμε να λέγαμε

Πέρασα άφθονο χρόνο ανάμεσα σε αμμοχάλικο και τούβλα (το καταλάβαμε προφανώς να έχετε ήδη κάποιοι σκεφτεί). Σε μια άλλη εποχή όπου η οικιστική ανοικοδόμηση αποτύπωνε την προσδοκία να μείνει σχηματοποιημένη η προσωπική ευδαιμονία. Εκείνα τα καλοκαίρια κρεμασμένοι από σκαλωσιές και δοκάρια άλλοτε ανάποδα σαν νυχτερίδες κι άλλοτε σαν καλλιτέχνες μπαμπουίνοι οι οικοδόμοι άφηναν πολύ ιδρώτα και αστείρευτο μεράκι για να στεγάσουν τα όνειρα του εντολέα τους. Μπετονιέρες, αλφάδια, καλουπώματα και σοβάδες μυρωδιές που θάφτηκαν δια παντός μαζί με τα κατεδαφιστέα……….μια ειδική “multitasking” κατηγορία ανδρών αφού βγάζανε μεροκάματο, γυμνάζονταν και κάνανε το το καλύτερο solarium ever……κι αναμεσα τους χρόνια ολόκληρα αιωρούμενος από μετώπες και μυρίζοντας τη “λαδίλα” από τα δοκάρια και ο δικός μου πατέρας……