Ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής του έρωτα μίλησε μετά από καιρό σε συνέντευξή του στο ogdoo.gr και στον Κώστα Μπαλαχούτη. Εκεί μίλησε εφ όλης της ύλης, για τα τραγούδια του, τους καλλιτέχνες της γενιάς του, αλλά και το μέλλον όλων μας!
Την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου θα δώσει για πρώτη φόρα μια μεγάλη συναυλία στο Κατράκειο Θέατρο, μια συναυλία που θα είναι εφ όλης της ύλης, σύμφωνα με τον ίδιο θα περιλαμβάνονται τόσο τα νησιώτικα αλλά και τα ερωτικά, όσα και τραγούδια των Καλδάρα, Κατσαρό, Βασιλειάδη, Βίρβο, Πυθαγόρα, Λοΐζο, Ξαρχάκο και Παπαδόπουλο…“Θα έχω μαζί μου όλο το καλάθι. Γεμάτο. Και με τα γλυκά και με τα ξινά…”!
Ενώ για το γεγονός ότι εμφανίζεται για πρώτη φορά εκεί και για την δυσκολία του πράγματος λέει: “Ο χώρος δεν παίζει ρόλο. Την ατμόσφαιρα τη δημιουργεί ο καλλιτέχνης. Εγώ πρέπει να σε εμπνεύσω, να σε μαγέψω, να σου δώσω τις αφορμές για να κάνεις το ταξίδι σου. Εγώ πρέπει να σε πείσω για όσα σου τραγουδώ…Κάνω ένα πρόσωπο μπροστά μου και εξομολογούμαι. Οι πέντε χιλιάδες γίνονται ένας και σε αυτόν απευθύνομαι”.
Μίλησε όπως ήταν φυσικό και για τα ερωτικά του τραγούδια. τα οποία έχουν πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής: “Η ανάγκη των ερωτευμένων να εκφράσουν όσα ενδεχομένως ντρέπονται να πουν γέννησε αυτά τα κομμάτια. Δανειζόντουσαν τη φωνή μου για να πουν αυτά που ένιωθαν αλλά δεν τολμούσαν να προφέρουν. Δεν είναι εύκολο να πνίξεις τον εγωισμό σου και να πεις: «γύρνα πίσω». Η αλήθεια θέλει μεγάλη δύναμη!”.
Επιπλέον οι καλλιτέχνες της γενιάς του είναι για αυτόν κάτι σαν οικογένεια: “Μια παρέα ήμασταν, μια οικογένεια. Η Χαρούλα, ο Γιώργος, η Δήμητρα Γαλάνη, η Λίτσα Διαμάντη.. ο Αντώνης Βαρδής που δεν είναι πια κοντά μας”.
Ενώ αναφέρθηκε για το πώς βιώνει το παρόν αλλά και πως βλέπει το μέλλον της χώρας αλλά και των Ελλήνων: “Δεν είναι απλά πόλεμος. Είναι ανηφόρα ατελείωτη με πάρα πολλές κατηφόρες, δεν θα τις γλυτώσουμε τις κατηφόρες… Και πάλι ανηφόρα… Αγωνιώ για το μέλλον των παιδιών μου, των παιδιών τους. Εύχομαι να ζήσω λίγο παραπάνω για να μπορούν να καταλάβουν πως δεν έχουν ανάγκη απ’ την ομπρέλα μου….Ο Θεός να σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες”. Επίσης το τραγούδι έχει τον δικό του ξεχωριστό ρόλο σε μια τέτοια κατάσταση “Το τραγούδι είναι διάλλειμα. Μάθημα ή αν θες συμπέρασμα”. Ενώ βλέπει μια χαραμάδα ελπίδας στο τέλος, ένα αισιόδοξο τέλος για τον Γολγοθά της χώρας αφού στην ερώτηση “Και που καταλήγουμε;”, η απάντηση του είναι “Στο ξέφωτο… θέλω να πιστεύω”.
