Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου κατάλαβαν την δύναμη της μουσικής και του τραγουδιού και σε κρίσιμες περιόδους κυκλοφόρησαν τα… δικά τους τραγούδια!
Η περίοδος του Εθνικού Διχασμου (1914 – 1918) υπήρξε μια μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία με την σύγκρουση του Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Η κάθε πλευρά χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να επικρατήσει και για πρώτη φορά έγινε χρήση προπαγανδιστικών τραγουδιών σε μεγάλη κλίμακα. Τα φιλοβασιλικά καφενεία παίζουν στα γραμμόφωνα το τραγούδι “Του αητού ο γιος” και τα φιλοβενιζελικά τον “Ύμνο του Ελευθερίου Βενιζέλου” γραμμένο μάλιστα από τον Μανώλη Καλομοίρη.
Λίγα χρόνια αργότερα με την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου Β΄κυκλοφορεί το “Τραγούδι του βασιλέα” ένα καλαματιανό γραμμένο από τον Πάνο Τούντα που γίνεται αμέσως αγαπητό από τους φιλοβασιλικούς. Ακολουθεί ο Ιωάννης Μεταξάς που για να έχει ολοκληρωμένη μορφή το καθεστώς του, γράφεται “Ο ύμνος της 4ης Αυγούστου“, ο οποίος παίζεται τακτικά από το ραδιόφωνο. 28 Οκτωβρίου 1940 και η Ελλάδα παίρνει μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά τραγούδια γράφονται αλλά ένα είναι αυτό που τονώνει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. “Παιδιά της Ελλάδος” τραγουδάει η Σοφία Βέμπο και συγκλονίζει ένα ολόκληρο έθνος. Παράλληλα, και άλλα τραγούδια όπως “Κορόιδο Μουσολίνι“, “Βάζει ο Ντούτσε την στολή του” κλπ συντροφεύουν τους Έλληνες τα δύσκολα χρόνια του πολέμου.
Μετά την απελευθέρωση ακολουθεί ο εμφύλιος πόλεμος (1946 – 1949) και αμέσως ηχογραφούνται προπαγανδιστικά τραγούδια και από τις δύο πλευρές: “Ο ύμνος του Ναπολέοντα Ζέρβα“, “ο ύμνος του ΕΑΜ“, “Στ΄άρματα” κλπ. Αυτά τα τραγούδια έχουν μείνει να αποκαλούνται “Αντάρτικα”.
Οι δύο επόμενες δεκαετίες κυριαρχούνται από τις προσωπικότητες των Γεωργίου Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αναμενόμενο είναι λοιπόν, τα προπαγανδιστικά τραγούδια να αφορούν αυτούς τους δύο πολιτικούς: “Γεώργιος Παπανδρέου και λαός“, “Το τραγούδι του Κωνσταντίνου Καραμανλή”, “Έρχεται το Καραμανλής”, “Αρχηγέ συ μεγάλε και τρανέ Καραμανλή”, “Ύμνος στον Καραμανλή” γραμμένο από τον Γιάννη Σπάρτακο, “Παπανδρέου, Παπανδρέου”, και “Γεια σου Γιώργη Παπανδρέου” του Σπύρου Ζαγοραίου.
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 από την πρώτη σχεδόν στιγμή χρησιμοποιεί την μουσική για προπαγανδιστικούς λόγους. “Ο ύμνος της 21ης Απριλίου 1967” γραμμένο από τους Γιώργο Κατσαρό και Γιώργο Οικονομίδη γίνεται το αναμφισβήτητο σουξέ της εποχής ερημνευμένο από τον Φώτη Δήμα. Ακολουθεί “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” όπου το σλόγκαν του Γεωργίου Παπαδόπουλου γίνεται τραγούδι. Στο “Να ζήσει ο εθνικός στρατός” αναφέρονται όλα τα ονόματα των πρωτεργατών του καθεστώτος, ενώ το “Ναι στο Σύνταγμα” καλέι τον λαό να ψηφίσει ναί στο δημοψήφισμα του 1968.
Στη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα την δεκαετία του ’80 έχουμε την σκληρή κόντρα ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, όπου η διαμάχη αυτή μεταφέρεται και στην μουσική με νικητή και εκεί το ΠΑΣΟΚ με τα τραγούδια “Γεια σου Ανδρέα Παπανδρέου” και φυσικά το αναμφισβήτητο σουξέ “Ο ήλιος ο πράσινος” τραγουδισμένο από τον Γιάννη Θωμόπουλο. Η Νέα Δημοκρατία αφήνει παρακαταθήκη το απόλυτο… κιτς τραγούδι “Ζήτω η Νέα Δημοκρατία” με το αξέχαστο ρεφραίν “Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”! Το παράδοξο είναι ότι ο συνθέτης του τραγουδιού είναι ο πολύ καλός μουσικός της ροκ σκηνής Robert Williams…
Και ενώ στην δεκαετία του ’90 ουδείς ασχολείται με την παραγωγή προπαγανδιστικών κομματικών τραγουδιών, την δεκαετία του 2000 επανέρχονται με την Νέα Δημοκρατία και τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συνεγερμό. Η Νέα Δημοκρατία αναθέτει στον Σταμάτη Σπανουδάκη την σύνθεση καινούριου τραγουδιού και έτσι δημιουργείται το “Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε“. Από την πλευρά του ΛΑΟΣ ο Γιώργος Καρατζαφέρης γράφει ο ίδιος το “Χέρι – χέρι με τον Καρατζαφέρη” και “Ύμνος του ΛΑΟΣ” που θυμίζουν αρκετά το “Ζήτω η Νέα Δημοκρατία“… Την τελευταία δεκαετία τα κόμματα δεν χρησιμοποιούν προπαγανδιστικά τραγούδια για να προωθήσουν τις απόψεις τους…
https://www.youtube.com/watch?v=hM4xFUNlVA8
Ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου κατάλαβαν την δύναμη της μουσικής και του τραγουδιού και σε κρίσιμες περιόδους κυκλοφόρησαν τα… δικά τους τραγούδια!
Η περίοδος του Εθνικού Διχασμου (1914 – 1918) υπήρξε μια μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία με την σύγκρουση του Ελευθερίου Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Η κάθε πλευρά χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να επικρατήσει και για πρώτη φορά έγινε χρήση προπαγανδιστικών τραγουδιών σε μεγάλη κλίμακα. Τα φιλοβασιλικά καφενεία παίζουν στα γραμμόφωνα το τραγούδι “Του αητού ο γιος” και τα φιλοβενιζελικά τον “Ύμνο του Ελευθερίου Βενιζέλου” γραμμένο μάλιστα από τον Μανώλη Καλομοίρη.
Λίγα χρόνια αργότερα με την επάνοδο του βασιλιά Γεωργίου Β΄κυκλοφορεί το “Τραγούδι του βασιλέα” ένα καλαματιανό γραμμένο από τον Πάνο Τούντα που γίνεται αμέσως αγαπητό από τους φιλοβασιλικούς. Ακολουθεί ο Ιωάννης Μεταξάς που για να έχει ολοκληρωμένη μορφή το καθεστώς του, γράφεται “Ο ύμνος της 4ης Αυγούστου“, ο οποίος παίζεται τακτικά από το ραδιόφωνο. 28 Οκτωβρίου 1940 και η Ελλάδα παίρνει μέρος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλά τραγούδια γράφονται αλλά ένα είναι αυτό που τονώνει το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. “Παιδιά της Ελλάδος” τραγουδάει η Σοφία Βέμπο και συγκλονίζει ένα ολόκληρο έθνος. Παράλληλα, και άλλα τραγούδια όπως “Κορόιδο Μουσολίνι“, “Βάζει ο Ντούτσε την στολή του” κλπ συντροφεύουν τους Έλληνες τα δύσκολα χρόνια του πολέμου.
Μετά την απελευθέρωση ακολουθεί ο εμφύλιος πόλεμος (1946 – 1949) και αμέσως ηχογραφούνται προπαγανδιστικά τραγούδια και από τις δύο πλευρές: “Ο ύμνος του Ναπολέοντα Ζέρβα“, “ο ύμνος του ΕΑΜ“, “Στ΄άρματα” κλπ. Αυτά τα τραγούδια έχουν μείνει να αποκαλούνται “Αντάρτικα”.
Οι δύο επόμενες δεκαετίες κυριαρχούνται από τις προσωπικότητες των Γεωργίου Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αναμενόμενο είναι λοιπόν, τα προπαγανδιστικά τραγούδια να αφορούν αυτούς τους δύο πολιτικούς: “Γεώργιος Παπανδρέου και λαός“, “Το τραγούδι του Κωνσταντίνου Καραμανλή”, “Έρχεται το Καραμανλής”, “Αρχηγέ συ μεγάλε και τρανέ Καραμανλή”, “Ύμνος στον Καραμανλή” γραμμένο από τον Γιάννη Σπάρτακο, “Παπανδρέου, Παπανδρέου”, και “Γεια σου Γιώργη Παπανδρέου” του Σπύρου Ζαγοραίου.
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 από την πρώτη σχεδόν στιγμή χρησιμοποιεί την μουσική για προπαγανδιστικούς λόγους. “Ο ύμνος της 21ης Απριλίου 1967” γραμμένο από τους Γιώργο Κατσαρό και Γιώργο Οικονομίδη γίνεται το αναμφισβήτητο σουξέ της εποχής ερημνευμένο από τον Φώτη Δήμα. Ακολουθεί “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” όπου το σλόγκαν του Γεωργίου Παπαδόπουλου γίνεται τραγούδι. Στο “Να ζήσει ο εθνικός στρατός” αναφέρονται όλα τα ονόματα των πρωτεργατών του καθεστώτος, ενώ το “Ναι στο Σύνταγμα” καλέι τον λαό να ψηφίσει ναί στο δημοψήφισμα του 1968.
Στη μεταπολίτευση και ιδιαίτερα την δεκαετία του ’80 έχουμε την σκληρή κόντρα ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, όπου η διαμάχη αυτή μεταφέρεται και στην μουσική με νικητή και εκεί το ΠΑΣΟΚ με τα τραγούδια “Γεια σου Ανδρέα Παπανδρέου” και φυσικά το αναμφισβήτητο σουξέ “Ο ήλιος ο πράσινος” τραγουδισμένο από τον Γιάννη Θωμόπουλο. Η Νέα Δημοκρατία αφήνει παρακαταθήκη το απόλυτο… κιτς τραγούδι “Ζήτω η Νέα Δημοκρατία” με το αξέχαστο ρεφραίν “Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”! Το παράδοξο είναι ότι ο συνθέτης του τραγουδιού είναι ο πολύ καλός μουσικός της ροκ σκηνής Robert Williams…
Και ενώ στην δεκαετία του ’90 ουδείς ασχολείται με την παραγωγή προπαγανδιστικών κομματικών τραγουδιών, την δεκαετία του 2000 επανέρχονται με την Νέα Δημοκρατία και τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συνεγερμό. Η Νέα Δημοκρατία αναθέτει στον Σταμάτη Σπανουδάκη την σύνθεση καινούριου τραγουδιού και έτσι δημιουργείται το “Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε“. Από την πλευρά του ΛΑΟΣ ο Γιώργος Καρατζαφέρης γράφει ο ίδιος το “Χέρι – χέρι με τον Καρατζαφέρη” και “Ύμνος του ΛΑΟΣ” που θυμίζουν αρκετά το “Ζήτω η Νέα Δημοκρατία“… Την τελευταία δεκαετία τα κόμματα δεν χρησιμοποιούν προπαγανδιστικά τραγούδια για να προωθήσουν τις απόψεις τους…
https://www.youtube.com/watch?v=hM4xFUNlVA8
