Ακούγοντας τη φωνή της Κορίνας Λεγάκη, σε πλημμυρίζει μια αίσθηση αθωότητας, νοσταλγίας αλλά και ανακούφισης μέσω της δικής της μουσικής αφού όλα όσα ποτέ δεν ειπώθηκαν από ‘σενα, τα εκφράζει η ίδια μέσα από την ερμηνεία της. Το καινούριο της CD με τον τίτλο “Mosaic” συνθέτει ένα μωσαϊκό ακουσμάτων του παρελθόντος επαναφέροντας τα με το δικό της ξεχωριστό τρόπο δίνοντας μας την αφορμή να τη γνωρίσουμε καλύτερα ως καλλιτέχνιδα αλλά και μέσα απο τη συνέντευξη που μας παραχώρησε ως άνθρωπο.
Τί ήταν εκείνο που σας οδήγησε στο μονοπάτι της μουσικής;
Κ.Λ. : Γεννήθηκα μέσα στη μουσική, αφού ο πατέρας μου είναι δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Από πολύ μικρό παιδί στο σπίτι μας ήταν διαρκώς παρούσα κι ακόμα περισσότερο το τραγούδι. Για μένα λοιπόν η γοητεία της μουσικής υπήρξε αυτονόητη και απόλυτα φυσική.
Πως προέκυψε η καινούρια σας δουλειά συνθέτοντας ένα μωσαϊκό με τα συγκεκριμένα κομμάτια;
Κ.Λ. : Το MOSAIC, ο δίσκος μου, δεν μοιάζει με τους δίσκους επανεκτελέσεων. Αντί να επιλέξω (μαζί με τον ενορχηστρωτή και παραγωγό μου Γιώργο Ανδρέου) μια σειρά από «σουξέ», προτίμησα να διαχειριστώ εξαιρετικά τραγούδια από το παρελθόν (πρόσφατο και παλιότερο) που ωστόσο δεν έφτασαν να γίνουν αυτονόητα «μεγάλες επιτυχίες». Με την επιλογή μου αυτή θέλω να δείξω πως το ελληνικό τραγούδι που αγαπώ, δεν είναι απλά 100 μεγάλες επιτυχίες, αλλά καρπός της έμπνευσης σημαντικών δημιουργών. Και στο έργο τους κρύβονται πολλά «διαμάντια». Ευθύνη ενός νέου ανθρώπου είναι να τα αναδεικνύει επειδή έτσι εξομολογείται προς το ακροατήριό του ένα σύνολο επιρροών και υποστηρίζει την αυτονόητη συνέχεια της μεγάλης παράδοσης του ελληνικού τραγουδιού. Το ίδιο ισχύει και για τα ξένα τραγούδια που περιέχονται στο MOSAIC.
Η στιγμή της ερμηνείας είναι για τον καλλιτέχνη κάτι σαν έκσταση;
Κ.Λ. : Ερμηνεύεις πρώτα απ΄όλα επειδή συντονίζεσαι με μια συνθήκη ευρύτερη από τη λογική. Αυτό σημαίνει ότι κυριαρχείσαι από τη συναισθηματική σου νοημοσύνη, τα αισθήματά σου και τη συγκίνηση που σου γεννά το έργο τέχνης. Η τέχνη δεν αφορά τη λογική, είναι βαθύτερη έκφραση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Και δεν τραγουδά κανείς για τον εαυτό του –τραγουδά από τον εαυτό του «εκπροσωπώντας» ψυχικά τους ακροατές του.
Η ανάγκη του καλλιτέχνη για αναγνώριση είναι περισσότερο ανάγκη που τρέφει το εγώ ή ανάγκη να μοιραστεί την ιστορία του να νιώσει ελαφρύτερος;
Κ.Λ. : Η έννοια της αναγνώρισης είναι πολύ διαφορετική για κάθε καλλιτέχνη. Για μένα αναγνώριση σημαίνει βαθύτερη καταννόηση από τον ακροατή, όχι μόνο της δικής μου προσπάθειας αλλά και της σχέσης μου με το έργο τέχνης που επέλλεξα να ερμηνεύσω. Παράλληλα σκέφτομαι πως με κάποιο μυστηριώδη και μαγικό τρόπο και το έργο τέχνης επιλέγει εμένα.
Ποιά η προσφορά του έρωτα στον δημιουργό;
Κ.Λ. : Δημιουργός δεν είμαι, είμαι ερμηνευτής. Σκέφτομαι πάντως πως ο έρωτας εκπροσωπεί την πλευρά της ανθρώπινης προσωπικότητας που αντιμάχεται κάθε είδους θάνατο (δηλ. κάθε τι που συγκρούεται με την ανθρώπινη ανάγκη για ευτυχία, χαρά, γιορτή). Ο δημιουργός με το έργο του καλείται να υπερασπιστεί όλη αυτή τη συνθήκη. Υπάρχει όμως στη ματιά του δημιουργού πάντα και η ενασχόληση με το σκοτεινό κομμάτι της ζωής, όχι για να το υπερασπιστεί, αλλά για να «βοηθήσει» όλους μας να το αντιμετωπίσουμε. Και σ’ αυτή του την προσπάθεια ο έρωτας είναι ίσως το σπουδαιότερο «εργαλείο» του.
Μπορεί η μουσική ως μορφή τέχνης να περάσει μηνύματα που γίνονται πιο εύκολα αποδεκτά αν αναλογιστούμε τη λογοκρισία που δέχτηκε το θέατρο με την παράσταση «Ισορροπία του Nash»;
Κ.Λ. : Η «καθαρή» μουσική, αυτή που δεν χρειάζεται το στίχο, είναι μια τέχνη ανοιχτή σε ερμηνείες και συναισθηματικές εντυπώσεις. Τα πράγματα αλλάζουν όταν μιλάμε για το τραγούδι, αφού εκεί υπάρχει και ο στίχος. Ίσως, επειδή το τραγούδι είναι τέχνη λαϊκή και αγαπητή, τα μηνύματα του στίχου του να γίνονται ανεκτά ευκολότερα, όταν περιέχουν τολμηρά κοινωνικά ή ερωτικά «μηνύματα».
Ποιά είδη μουσικής θα βρούμε στο playlist σας;
Κ.Λ. : Κάθε είδος μουσικής με ενδιαφέρει και το αγαπώ, εφόσον δεν προσβάλλει την αισθητική και την νοημοσύνη μου.
Ζει ο καλλιτέχνης με τον φόβο πως κάποια στιγμή η έμπνευση θα τον εγκαταλείψει;
Κ.Λ. : Ως ερμηνεύτρια, έμπνευση για μένα είναι η δυνατότητα να εξελίσσομαι, να «βαθαίνω», να πειραματίζομαι και να γίνομαι όλο και πιο αποτελεσματική στην τέχνη μου. Φυσικά ανησυχώ για το αν θα καταφέρω να διατηρήσω αυτές μου τις δημιουργικές φιλοδοξίες, χωρίς να συμβιβαστώ σε κάτι πιο βολικό αλλά λιγότερο καλλιτεχνικό, ακόμα κι αν αυτό το «βολικό» υπαινίσεται «επιτυχία» και «διασημότητα».
Είναι ο ερμηνευτής ένας αγγελιοφόρος που ο ίδιος πασχίζει να βρει τον καλύτερο τρόπο να μεταφέρει το μήνυμα;
Κ.Λ. : Θα έλεγα πως είναι περισσότερο ένας σαμάνος, ένα διάμεσος ανάμεσα στον δημιουργό και την κοινωνία. Δεν έχω απαντήσει ακόμα αν είμαι πιο κοντά στον δημιουργό ή στον ακροατή όταν ερμηνεύω. Ίσως οφείλω να βρίσκομαι ακριβώς στη μέση. Χωρίς δημιουργό δεν υπάρχει έργο τέχνης. Χωρίς την κοινωνία το έργο τέχνης μένει «κλειδωμένο» σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ο ερμηνευτής ξεκλειδώνει αυτό το δωμάτιο για να μπορέσει το έργο τέχνης να επικοινωνήσει, να αναδειχθεί και να επιτελέσει τον προορισμό για τον οποίο γεννήθηκε.
Εσείς ποιό μήνυμα θέλετε πάντα να λαμβάνει το κοινό που σας ακούει;
Κ.Λ. : Δεν φιλοδοξώ να «επιβάλλω» κανένα μήνυμα στο ακροατήριό μου. Προσπαθώ να τιμήσω το ρόλο μου και τη σχέση μου με αυτούς που έχουν επιλέξει να με βάλουν στην ψυχή τους ώστε να γευτούν μέσα από τη δική μου ερμηνευτική προσπάθεια όλα τα θαυμαστά που προσφέρει ο υπέροχος κόσμος της τέχνης του τραγουδιού
«Σε Ψάχνω»
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Το «MOSAIC» κυκλοφορεί από την Μικρή Άρκτο.
«Παλιά Φωτογραφία»
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Στίχοι: Γιώργος Ανδρέου
