«Κώστας Λειβαδάς: 18 Χρόνια Δρόμος – Τα Πιο Αγαπημένα Τραγούδια Του», ο τίτλος του νέου δίσκου του Κώστα Λειβαδά που συμπληρώνει 18 χρόνια στην Ελληνική μουσική δισκογραφία. Με πρώτη δισκογραφική δουλειά το 1997 «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα», με συνεργασίες που περιλαμβάνουν τον Γιώργο Δημητριάδη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Σταύρο Λογαρίδη, την Ανδριάννα Μπάμπαλη, την Γιώτα Νέγκα, τον Χρήστο Θηβαίο, την Ελεονώρα Ζουγανέλη και τόσους άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής. 18 χρόνια δρόμος γεμάτα μοσυική, εκείνη που αντέχει στο πέρασμα του χρόνου και ηχεί πάντοτε στα αυτιά μας τόσο καινούρια και γνώριμη συγχρόνως. Αν οι δημιουργίες του είχαν χρώμα, θα ήταν μια ακουαρέλα που ανακατεύει εκείνο το ελληνικό γαλάζιο και λευκό, μαζί με την αντανάκλαση των αστεριών μπερδεύοντάς τα μ’ αγριολούλουδια της Άνοιξης.
Τελικά οι καλλιτέχνες δημιουργούν για να «σώσουν» τον κόσμο ή τον εαυτό τους;
Κ.Λ. : Είναι υπέροχη η δημιουργία, γιατί αληθινά μπορεί να οδηγήσει και στα δυο. Φυσικά στην προσωπική λύτρωση και θεραπεία. Και ναι, το πιστεύω και πρέπει να το πιστέψουμε πάλι και για εμάς τους ίδιους και για τον κόσμο. Δες τι έκανε ο Bowie. Oι δικοί μας μεγάλοι, οι ποιητές μας, ο Σαββόπουλος στην γενιά μου ακόμα. O υψηλός πήχης δημιουργεί αισθητική παιδεία και πολύ συχνά ερεθίσματα για κοινές δράσεις και αληθινές συναντήσεις. Kαι εκεί ξεκινούν όλα.
Μπορεί ο έρωτας να υπάρξει χωρίς τη μουσική;
Κ.Λ. : O έρωτας έχει το δικό του μέτρο, μουσικότητα και παύσεις. Ακόμα και αν δεν ακούγεται τίποτα.
Υπάρχει αυτό που όλοι συζητούν έντεχνη ή λιγότερο έντεχνη μουσική;
Κ.Λ. : Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Με την έννοια που το χρησιμοποιεί ο κόσμος όχι. Πιο πολύ για τις εταιρίες και τα ράφια των δισκοπωλείων έπαιξαν ρολό αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το τραγούδι που σέβεται τον εαυτό του και τον χρόνο και τις ζωές των ακροατών του και αυτό που δεν σέβεται τίποτα και κάνει πολύ κακό. Και τα δύο μπορούν να βρεθούν παντού, αλλά φυσικά πιο συχνά στα βιαστικά σουξέ της πίστας και στα trendy της εποχής.
Αν επιλέγατε το soundtrack της δικής σας ζωής, ποιο θα ήταν αυτό;
Κ.Λ. : Άσε μην το ψάχνεις. Ήδη σκέφτηκα 20 πράγματα μαζί. Δύση και ανατολή. Στη γέφυρα κοιτάζοντας τα πλοία και μακρινά τους συγγενείς μου από την Κρήτη που πήγαν το ‘30 Μπουένος Άιρες.
Ποιά είναι η πηγή της έμπνευσης σας;
Κ.Λ. : Μπορεί να είναι το ότι οτιδήποτε ειλικρινά. Για μένα καθοριστικό ρολό παίζει η κίνηση, το ταξίδι. Αυτό τα κάνει όλα πιο ανοιχτά και γρήγορα. Συντονίζομαι μόνο στον κόσμο του τραγουδιού, αδιάσπαστος όσο γίνεται.
Πιστεύετε πως έχει αρχίσει να γίνεται περισσότερο αναγκαίο στις μέρες μας η ποιότητα του στίχου, ειδικά λόγω των δύσκολων ημερών που διανύουμε;
Κ.Λ. : Όχι. Βλέπετε πιστεύω εδώ είναι το μεγάλο λάθος και έπαιξαν καταλυτικό ρόλο οι εταιρίες δίσκων και τα lifestyle media, μερικές φορές και άθελα τους. Πάντα το τραγούδι για να είναι τραγούδι οφείλει να αντιμετωπίζει με αλήθεια αισθήματος τον εαυτό του και με μαστοριά, αποτυπώνοντας φυσικά και ένα μέρος της εποχής του. Ίσα ίσα δεν θα είχαμε φτάσει ίσως εδώ αν τα τραγούδια στα οποία έπεφταν συντριπτικά περισσότερο οι προβολείς δεν ήταν τραγούδια κυρίως μιας χρήσης ή ευτελισμένα.
Ποιό ήταν το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύσατε μπροστά σε κοινό;
Κ.Λ. : Πρώτο τραγούδι (χαχχαχαχα) Νομίζω το “The Man Who Sold The World” με τους Υπνοβάτες, το γκρουπ που παίζαμε μετά το σχολείο ή το “Johnny Be Good”;
Είναι η δημιουργία και ο πόνος συνδεδεμένα με έναν τρόπο εξάρτησης κάποιες φορές;
Κ.Λ. : Ναι και δυστυχώς και πολλές φορές και με τις ουσίες και εξαιτίας αυτών των αλληλοεξαρτήσεων με ή χωρίς καταχρήσεις, χάθηκαν μερικά από τα καλυτέρα παιδιά και πιο λαμπερά μυαλά στον δρόμο. Δεν είναι έτσι και δεν συμφωνώ, αλλά είναι πολύ μέσα στην καλλιτεχνική φύση αυτό το παιχνίδι έμπνευσης πόνου και αυτοκαταστροφής. Είναι ένας πολύ βίαιος κύκλος.
Ενώ η μουσική απαιτεί γνώση, ταλέντο αλλά και αφοσίωση, η Ελληνική κοινωνία δεν τη συμπεριλαμβάνει ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό της σύστημα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Κ.Λ. : Εντάξει δεν είναι έτσι ακριβώς, γιατί υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι δάσκαλοι, σύλλογοι, μουσικά γυμνάσια και λύκεια. Ευτυχώς και μια καταπληκτική νέα γενιά μουσικών! Τώρα γιατί δεν υπάρχει μουσική ακαδημία και πολιτική με τομές από τις μικρές ηλικίες… τι να πω … παράδοξο, κατάντια και φιέστες.
Ποιές ήταν οι κύριες επιρροές σας ως προς τη μουσική;
Κ.Λ. : Όλα! Ηλεκτρικό τραγούδι η μάνα μου, λαϊκό ο πατέρας μου, η Κρήτη πλατυτέρα.
Το ταλέντο είναι κάτι έμφυτο ή μια διαρκής προσπάθεια που μπορεί να χρωματιστεί απο τα βιώματα και να υπερνικάει κάποιες φορές το πηγαίο ταλέντο;
Κ.Λ. : Μερικές φορές φαίνεται αμέσως. Μερικές φορές πρέπει να περιμένουμε και να μην είμαστε βιαστικοί κριτές. Πάντως αν δεν το έχεις είναι δύσκολο πολύ να κρατάς τη φλόγα και το ενδιαφέρον ζωντανά.
Τι σας προσφέρει αποσυμπίεση από τη φόρτιση των συναισθημάτων στη διαδικάσία της δημιουργίας;
Κ.Λ. : Διάβασμα, βόλτες, άλλο γράψιμο για να ξεχάσω το προηγούμενο. Live, τζαμαρίσματα με φίλους και διακοπές.
Έχει η μουσική δύναμη να αποτρέπει και να παροτρύνει;
Κ.Λ. : Την μεγαλύτερη όταν είναι αληθινή.
Τι εύχεστε για το 2016;
Κ.Λ. : Υγεία πάνω από όλα. Προστασία στα αυτονόητα σε αυτή τη χωρά και για μένα 18 χρονιά δρόμος παρουσιάσεις σε συνέχεια. Καινούρια όνειρα γεμάτα καθαρό χρόνο και καθαρή αγάπη.
«Κώστας Λειβαδάς: 18 Χρόνια Δρόμος – Τα Πιο Αγαπημένα Τραγούδια Του» ονομάζεται το νέο άλμπουμ του Κώστα Λειβαδά με τραγούδια που τραγούδησε ο ίδιος ή τραγουδήθηκαν από σπουδαίους ερμηνευτές. Περιλαμβάνει τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες, όπως: «Η Επιμονή Σου», «Μοίρα Μου Έγινες», «Για Να Σε Συναντήσω», «Παιδιά Των Δρόμων», «Είναι Εντάξει Μαζί Μου», «Πιάσε Με»,
Κυκλοφορεί από τη Feelgood Records.
Με αφορμή την κυκλοφορία της διπλής συλλογής “18 Χρόνια Δρόμος“, ο Κώστας Λειβαδάς θα εμφανιστεί στο Σταυρό του Νότου. Στη παρέα του θα είναι η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μελίνα Ασλανίδου, Ερωφίλη και πολλοί άλλοι. Διαβάστε λεπτομέρειες για την εμφάνιση του εδώ!
«Κώστας Λειβαδάς: 18 Χρόνια Δρόμος – Τα Πιο Αγαπημένα Τραγούδια Του», ο τίτλος του νέου δίσκου του Κώστα Λειβαδά που συμπληρώνει 18 χρόνια στην Ελληνική μουσική δισκογραφία. Με πρώτη δισκογραφική δουλειά το 1997 «Κάθε Μπαλκόνι Έχει Άλλη Θέα», με συνεργασίες που περιλαμβάνουν τον Γιώργο Δημητριάδη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου, τον Μανώλη Λιδάκη, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Σταύρο Λογαρίδη, την Ανδριάννα Μπάμπαλη, την Γιώτα Νέγκα, τον Χρήστο Θηβαίο, την Ελεονώρα Ζουγανέλη και τόσους άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες της εγχώριας μουσικής σκηνής. 18 χρόνια δρόμος γεμάτα μοσυική, εκείνη που αντέχει στο πέρασμα του χρόνου και ηχεί πάντοτε στα αυτιά μας τόσο καινούρια και γνώριμη συγχρόνως. Αν οι δημιουργίες του είχαν χρώμα, θα ήταν μια ακουαρέλα που ανακατεύει εκείνο το ελληνικό γαλάζιο και λευκό, μαζί με την αντανάκλαση των αστεριών μπερδεύοντάς τα μ’ αγριολούλουδια της Άνοιξης.
Τελικά οι καλλιτέχνες δημιουργούν για να «σώσουν» τον κόσμο ή τον εαυτό τους;
Κ.Λ. : Είναι υπέροχη η δημιουργία, γιατί αληθινά μπορεί να οδηγήσει και στα δυο. Φυσικά στην προσωπική λύτρωση και θεραπεία. Και ναι, το πιστεύω και πρέπει να το πιστέψουμε πάλι και για εμάς τους ίδιους και για τον κόσμο. Δες τι έκανε ο Bowie. Oι δικοί μας μεγάλοι, οι ποιητές μας, ο Σαββόπουλος στην γενιά μου ακόμα. O υψηλός πήχης δημιουργεί αισθητική παιδεία και πολύ συχνά ερεθίσματα για κοινές δράσεις και αληθινές συναντήσεις. Kαι εκεί ξεκινούν όλα.
Μπορεί ο έρωτας να υπάρξει χωρίς τη μουσική;
Κ.Λ. : O έρωτας έχει το δικό του μέτρο, μουσικότητα και παύσεις. Ακόμα και αν δεν ακούγεται τίποτα.
Υπάρχει αυτό που όλοι συζητούν έντεχνη ή λιγότερο έντεχνη μουσική;
Κ.Λ. : Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Με την έννοια που το χρησιμοποιεί ο κόσμος όχι. Πιο πολύ για τις εταιρίες και τα ράφια των δισκοπωλείων έπαιξαν ρολό αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει το τραγούδι που σέβεται τον εαυτό του και τον χρόνο και τις ζωές των ακροατών του και αυτό που δεν σέβεται τίποτα και κάνει πολύ κακό. Και τα δύο μπορούν να βρεθούν παντού, αλλά φυσικά πιο συχνά στα βιαστικά σουξέ της πίστας και στα trendy της εποχής.
Αν επιλέγατε το soundtrack της δικής σας ζωής, ποιο θα ήταν αυτό;
Κ.Λ. : Άσε μην το ψάχνεις. Ήδη σκέφτηκα 20 πράγματα μαζί. Δύση και ανατολή. Στη γέφυρα κοιτάζοντας τα πλοία και μακρινά τους συγγενείς μου από την Κρήτη που πήγαν το ‘30 Μπουένος Άιρες.
Ποιά είναι η πηγή της έμπνευσης σας;
Κ.Λ. : Μπορεί να είναι το ότι οτιδήποτε ειλικρινά. Για μένα καθοριστικό ρολό παίζει η κίνηση, το ταξίδι. Αυτό τα κάνει όλα πιο ανοιχτά και γρήγορα. Συντονίζομαι μόνο στον κόσμο του τραγουδιού, αδιάσπαστος όσο γίνεται.
Πιστεύετε πως έχει αρχίσει να γίνεται περισσότερο αναγκαίο στις μέρες μας η ποιότητα του στίχου, ειδικά λόγω των δύσκολων ημερών που διανύουμε;
Κ.Λ. : Όχι. Βλέπετε πιστεύω εδώ είναι το μεγάλο λάθος και έπαιξαν καταλυτικό ρόλο οι εταιρίες δίσκων και τα lifestyle media, μερικές φορές και άθελα τους. Πάντα το τραγούδι για να είναι τραγούδι οφείλει να αντιμετωπίζει με αλήθεια αισθήματος τον εαυτό του και με μαστοριά, αποτυπώνοντας φυσικά και ένα μέρος της εποχής του. Ίσα ίσα δεν θα είχαμε φτάσει ίσως εδώ αν τα τραγούδια στα οποία έπεφταν συντριπτικά περισσότερο οι προβολείς δεν ήταν τραγούδια κυρίως μιας χρήσης ή ευτελισμένα.
Ποιό ήταν το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύσατε μπροστά σε κοινό;
Κ.Λ. : Πρώτο τραγούδι (χαχχαχαχα) Νομίζω το “The Man Who Sold The World” με τους Υπνοβάτες, το γκρουπ που παίζαμε μετά το σχολείο ή το “Johnny Be Good”;
Είναι η δημιουργία και ο πόνος συνδεδεμένα με έναν τρόπο εξάρτησης κάποιες φορές;
Κ.Λ. : Ναι και δυστυχώς και πολλές φορές και με τις ουσίες και εξαιτίας αυτών των αλληλοεξαρτήσεων με ή χωρίς καταχρήσεις, χάθηκαν μερικά από τα καλυτέρα παιδιά και πιο λαμπερά μυαλά στον δρόμο. Δεν είναι έτσι και δεν συμφωνώ, αλλά είναι πολύ μέσα στην καλλιτεχνική φύση αυτό το παιχνίδι έμπνευσης πόνου και αυτοκαταστροφής. Είναι ένας πολύ βίαιος κύκλος.
Ενώ η μουσική απαιτεί γνώση, ταλέντο αλλά και αφοσίωση, η Ελληνική κοινωνία δεν τη συμπεριλαμβάνει ουσιαστικά στο εκπαιδευτικό της σύστημα. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Κ.Λ. : Εντάξει δεν είναι έτσι ακριβώς, γιατί υπάρχουν πολλοί φωτισμένοι δάσκαλοι, σύλλογοι, μουσικά γυμνάσια και λύκεια. Ευτυχώς και μια καταπληκτική νέα γενιά μουσικών! Τώρα γιατί δεν υπάρχει μουσική ακαδημία και πολιτική με τομές από τις μικρές ηλικίες… τι να πω … παράδοξο, κατάντια και φιέστες.
Ποιές ήταν οι κύριες επιρροές σας ως προς τη μουσική;
Κ.Λ. : Όλα! Ηλεκτρικό τραγούδι η μάνα μου, λαϊκό ο πατέρας μου, η Κρήτη πλατυτέρα.
Το ταλέντο είναι κάτι έμφυτο ή μια διαρκής προσπάθεια που μπορεί να χρωματιστεί απο τα βιώματα και να υπερνικάει κάποιες φορές το πηγαίο ταλέντο;
Κ.Λ. : Μερικές φορές φαίνεται αμέσως. Μερικές φορές πρέπει να περιμένουμε και να μην είμαστε βιαστικοί κριτές. Πάντως αν δεν το έχεις είναι δύσκολο πολύ να κρατάς τη φλόγα και το ενδιαφέρον ζωντανά.
Τι σας προσφέρει αποσυμπίεση από τη φόρτιση των συναισθημάτων στη διαδικάσία της δημιουργίας;
Κ.Λ. : Διάβασμα, βόλτες, άλλο γράψιμο για να ξεχάσω το προηγούμενο. Live, τζαμαρίσματα με φίλους και διακοπές.
Έχει η μουσική δύναμη να αποτρέπει και να παροτρύνει;
Κ.Λ. : Την μεγαλύτερη όταν είναι αληθινή.
Τι εύχεστε για το 2016;
Κ.Λ. : Υγεία πάνω από όλα. Προστασία στα αυτονόητα σε αυτή τη χωρά και για μένα 18 χρονιά δρόμος παρουσιάσεις σε συνέχεια. Καινούρια όνειρα γεμάτα καθαρό χρόνο και καθαρή αγάπη.
