Μια φωνή που ξεχωρίσαμε από το πρώτο της άκουσμα. Μια παρουσία που αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή που την είδαμε. Η Ραλλία Χρηστίδου διαγράφει τη δική της μουσική πορεία με πάντα αξιόλογα τραγούδια και συνεργασίες τα χρόνια που βρίσκεται στο χώρο. Ταλαντούχα και επιτυχημένη στα επαγγελματικά της, ενεργητική και δραστήρια στην ιδιωτική της ζωή. Το Μικρόφωνο τη συνάντησε από κοντά σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης!
Ξεκινώντας τη μεταξύ μας συζήτηση θα ήθελα αρχικά να σε ρωτήσω πότε κατάλαβες τη μουσική σου αυτή κλήση; Κατάγεσαι γενικά από μουσική οικογένεια;
Ρ.Χ: Ξεκίνησα κλασσική κιθάρα 6 χρονών στο Εθνικό Ωδείο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μωρό δηλαδή, δυο χρονών όποιο αντικείμενο έβρισκα το έκανα κιθάρα, όχι μικρόφωνο που μπορεί να φανταστεί κάποιος. Ο παππούς μου έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Τσαγγάρης ήταν στο επάγγελμα αλλά είχε πολύ μεράκι και ήταν αυτοδίδακτος, πάρα πολύ καλός και θυμάμαι πολύ όμορφα παιδικά χρόνια με τον παππού να παίζει σε διάφορα μαγαζάκια και πηγαίναμε μαζί με τη γιαγιά μου τη Ραλλία και με φίλους παρέα.
Για σένα η μουσική τι ακριβώς είναι; Κατέχει μεγάλο μέρος δηλαδή της προσωπικότητάς σου και της ψυχοσύνθεσής σου;
Ρ.Χ: Νομίζω ότι είναι τα πάντα. Νομίζω δεν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο και κάτι μεγαλύτερο.
H πρώτη σου δισκογραφική δουλειά είχε κυκλοφορήσει από τη Heaven. Πώς ένιωθες όταν ηχογραφούσες τον πρώτο σου προσωπικό δίσκο; Τι συναισθήματα σου είχαν γεννηθεί;
Ρ.Χ: Όταν τον ηχογράφησα δεν ένιωσα και πολλά. Όταν όμως άκουσα τη φωνή μου στο ραδιόφωνο και όταν ολοκληρώθηκε η δουλειά, είχα βάλει το cd στο σπίτι και το άκουγα. Καθόμουν έξω στη βεράντα, έκλαιγα και συνέβαιναν και άλλα παρανοϊκά πράγματα, δηλαδή άκουγα κόσμο από κάτω να φωνάζει “μπράβο Ραλλία” και ήταν ένας από τους λόγους που έφυγα λίγο βιαίως από το σπίτι. Αλλά ήταν πάρα πολύ μεγάλη συγκίνηση, πάρα πολύ μεγάλη χαρά.
Από όλες τις δουλειές σου μέχρι τώρα τις δισκογραφικές ποια ξεχωρίζεις περισσότερο και για ποιο λόγο;
Ρ.Χ: Κάθε μια αντιπροσωπεύει κάτι τελείως διαφορετικό. Κάθε φορά που κάνεις μια δουλειά είναι σα να είναι ένα μέρος του εαυτού σου εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και φαίνονται οι διαφορές. Και ακούγεται και φαίνεται στις φωτογραφίες. Κάθε τι είναι διαφορετικό οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Όλες είναι ξεχωριστές για μένα. Έχω να θυμάμαι πράγματα πάρα πολύ έντονα.
Επίσης, είχες συμμετάσχει και στο φιλανθρωπικό παιχνίδι του Mega “Just The 2 of Us”. Πώς αποφάσισες και συμμετείχες στο συγκεκριμένο παιχνίδι και τι αίσθηση σου άφησε σαν εμπειρία όλο αυτό;
Ρ.Χ: Γνώρισα ανθρώπους που συμμετείχαν για έναν καλό σκοπό.
Αν σου έλεγα να μου ξεχωρίσεις ένα τραγούδι ενός άλλου καλλιτέχνη το οποίο έχεις συνδέσει με δικές σου βιωματικές ή συναισθηματικές καταστάσεις ποιο είναι αυτό και για ποιο λόγο, αν μου επιτρέπεις;
Ρ.Χ: Επειδή έχω ζήσει πολλά, έχω και πολλά τραγούδια που έχω αγαπήσει. Είναι πολλά και διαφορετικά.
Θα ήθελα ακόμη να μου μιλήσεις και για τις μουσικές σου επιρροές. Ποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες άκουγες σε μικρότερη ηλικία και ήταν εν τέλει αυτοί που επηρέασαν τη διαμόρφωση της φωνής σου αλλά και της σκηνικής σου παρουσίας;
Ρ.Χ: Κυρίως ξένη ροκ.
Σαν άνθρωπος εσύ πώς είσαι; Χαρούμενος , αισιόδοξος, πεσιμιστής; Γενικά μίλα μου για σένα, για τα παιδικά σου χρόνια, για την ψυχοσύνθεση σου, για τον χαρακτήρα σου!
Ρ.Χ: Κοίτα, είμαι αισιόδοξη δεν το δείχνω βέβαια. Κάνω προσπάθειες να συνδέσω το μυαλό μου με το συναίσθημά μου τα τελευταία χρόνια και αρχίζω και το καταφέρνω σιγά σιγά. Και αυτό γιατί, ενώ είμαι συναισθηματική πολύ, είμαι και πολύ ρεαλίστρια. Όλα τα φιλτράρω μέσα από το μυαλό. Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί είμαι πάρα πολύ συναισθηματική και δε θέλω να χάνω την ασφάλεια μου. Επειδή η ασφάλεια μου πηγάζει από το πόσο μπορώ να είμαι συγκεντρωτική σε κάποια πράγματα και πόσο μπορώ να έχω τον έλεγχο μιας κατάστασης. Αυτό μπορεί να σου προσφέρει μια δεδομένη ασφάλεια αλλά δε σημαίνει ότι σου προσφέρει και συναισθήματα γιατί τα συναισθήματα είναι αυτά που σου προκαλούν την ευτυχία. Αυτό πρέπει να αναζητάει ένας άνθρωπος. Από τη στιγμή που αναζητά ένας άνθρωπος να είναι ευτυχισμένος, πώς μπορεί να βιώσει την ευτυχία; Μόνο από θετικά συναισθήματα. Οπότε αν αυτά τα περιορίζεις και τα πατάς προς τα κάτω περιορίζεις και την πιθανότητα της ευτυχίας.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου πλεονέκτημα και ποια η μεγαλύτερη σου αδυναμία;
Ρ.Χ: Είμαι συνεπής. Αυτό που θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η ακεραιότητα και η συνέπεια. Τι εννοώ συνέπεια… Αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε, αυτό που πιστεύουμε αυτό και να είναι. Να μην είναι κάτι άλλο. Εγώ πιστεύω ότι έχω προσπαθήσει πολύ για αυτό. Να είμαι συνεπής. Και είμαι πιστή. Σε όλα τα πράγματα που κάνω στην ζωή μου.
Πόσο αφήνεις να σε επηρεάζεσουν οι αρνητικές ειδήσεις που μας κατακλύζουν εδώ και καιρό;
Ρ.Χ: Καθόλου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Συνειδητά. Τώρα ασυνείδητα θα με επηρεάσει όπως όλο τον κόσμο αλλά συνειδητά δεν αφήνω να με επηρρεάσει τίποτα.
Πρόσφατα είχες συμμετάσχει στις Εθνικές εκλογές βάζοντας υποψηφιότητα με το ΣΥΡΙΖΑ στη Β’ Αθηνών. Υπήρχε κάποιος που σε είχε ωθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση; Αν εκλεγόσουν, τι θα ήθελες να κάνεις ως βουλευτής; Τι θα άλλαζες στο βουλευτικό τοπίο και γενικότερα στον τόπο μας εδώ στην Ελλάδα;
Ρ.Χ: Δεν με παρακίνησε κάποιος προς αυτήν την κατεύθυνση. Απλά δέχτηκα την πρόταση που μου έγινε από την οργάνωση που είμαι πάρα πολλά χρόνια εκεί. Είμαι οργανωμένη στο ΣΥΡΙΖΑ από τότε που ήταν στο 4%. Επομένως όταν μια οργάνωση κάνει πρόταση σε έναν άνθρωπο που ξέρει ότι είναι οργανωμένο μέλος, που ξέρει ότι συμμετέχει στις δράσεις και οτιδήποτε συμβαίνει. Ήθελα απλά να προσφέρω. Ποια ήταν η προσφορά μου; Να δηλώσω ανοιχτά τη συμπαράσταση μου σε αυτή την οργάνωση.
Αν σου δινόταν η ευκαιρία και σου ζήταγαν να γράψουν ένα τραγούδι που να αφορά τη ζωή σου, τι τίτλο θα ήθελες να έχει και σε ποιο είδος θα προτιμούσες να ανταποκρινόταν;
Ρ.Χ: Μουσικά δεν θα έβαζα περιορισμό. Νομίζω “La vie en rose”.
Η δισκογραφική συνύπαρξη με την Πίτσα Παπαδοπούλου στο ντουέτο «Εγώ θα ‘ρθω σα να μην έχω πληγωθεί ποτέ» πώς προέκυψε; Γιατί, δισκογραφικά τουλάχιστον, ήταν μια ευχάριστη αλλά αναπάντεχη έκπληξη από μέρους σου…
Ρ.Χ: Όταν γράψαμε το κομμάτι με τη Σάννυ Μπαλτζή θέλαμε να είναι ντουέτο και θέλαμε έναν άνθρωπο να δώσει μια παραπάνω λαϊκή χροιά. Μετά από πάρα πολλά ονόματα που πέσανε στο τραπέζι καταλήξαμε στην Πίτσα Παπαδοπούλου γιατί την εκτιμάμε πάρα πολύ και οι δυο και σαν καλλιτέχνη αλλά και σαν προσωπικότητα κάτι το οποίο μετράει για μένα πάρα πολύ στις συνεργασίες μου. Μετράνε οι χαρακτήρες δηλαδή και όχι μόνο το ταλέντο και το ρεπερτόριο που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Η φετινή σου συνεργασία με τον Γιώργο Μαργαρίτη στις Γραμμές αποτελεί έναν πολύ δυνατό και ξεχωριστό συνδυασμό σε επίπεδο ρεπερτορίου και, φυσικά, ερμηνευτικά. Πώς θα χαρακτήριζες εσύ αυτήν τη μουσική σας συνάντηση επί σκηνής;
Ρ.Χ: Νομίζω ότι είναι κάτι αυθεντικό, κάτι ειλικρινές και αυτό νομίζω ότι το εισπράττει ο κόσμος γι’ αυτό το υποστηρίζει.
Απαιτεί κόπο να εμπνέει ένας καλλιτέχνης το σεβασμό και το θαυμασμό του κοινού; Τι θεωρείς πώς συμβάλλει στο να επιτευχθεί κάτι τέτοιο;
Ρ.Χ: Αρχικά νομίζω ότι χρειάζεται χρόνος. Το σεβασμό δεν μπορείς να τον επιβάλεις ούτε να τον επιβάλλουν κάποιοι άλλοι για λογαριασμό σου. Το σεβασμό τον κερδίζεις και για να τον κερδίσεις χρειάζεται πάντοτε χρόνος. Ένα απο τα πράγματα που ίσως εμπνέουν σεβασμό είναι η αλήθεια που μπορεί να βγάζεις στον κόσμο. Αφενώς είναι αυτό και αφετέρου αυτό που λέγαμε στην αρχή, να είσαι συνεπής.
Είσαι και μουσικός παράλληλα. Θεωρείς πως το ελληνικό τραγούδι κινδυνεύει ή εξελίσσεται; Τι είναι εκείνο που εσένα προσωπικά σε βρίσκει αντίθετη με ό,τι συμβαίνει στην ελληνική δισκογραφία;
Ρ.Χ: Με βρίσκει αντίθετη το γεγονός ότι δεν υπάρχει δισκογραφία, κανονικά. Με βρίσκει αντίθετη το γεγονός ότι δεν έχει καλλιεργηθεί η κουλτούρα στον Έλληνα. Όσο δύσκολο είναι να φτιαχτεί ένα καινούριο τραγούδι, πόσες εργατοώρες χρειάζονται, πως ο κόσμος δουλεύει για κάτι. Και όχι μόνο για ένα τραγούδι αλλά γενικά για τη μουσική. Η μουσική μας παιδεία είναι ελλειπής. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξει κάτι και αν από την πλευρά μας εμείς που είμαστε μέσα στο επάγγελμα αυτό, αν εμείς προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για να συντηρήσουμε και να αναδείξουμε και να κρατήσουμε ζωντανά κάποια πράγματα στη μουσική, νομίζω ότι υπάρχει μέλλον. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι δυσάρεστα όχι μόνο στο δικό μου επάγγελμα, σε όλα τα επαγγέλματα που υπάρχουν στη χώρα μας. Χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια. Όλα είναι θέμα εκπαίδευσης και κουλτούρας.
Σαν γυναίκα είσαι καταναλωτική, κάνεις άσκοπες σπατάλες ή είσαι εγκρατής;
Ρ.Χ: Καθόλου. Είμαι πάρα πολύ εγκρατής.
Κρατάς την προσωπική σου ζωή μακριά από τα φωτά της δημοσιότητας. Πώς περνάει η Ραλλία τον ελεύθερο χρόνο της, αλήθεια;
Ρ.Χ: Προσπαθώ να κάνω πράγματα που να με γεμίζουν. Θέλω να ξεκουράζομαι. Θέλω να βλέπω ανθρώπους που έχουν κάτι να μου πουν. Δεν σπαταλάω πλέον το χρόνο μου. Οι συναναστροφές μου είναι πολύ συγκεκριμένες πια και χαίρομαι γι’ αυτό πολύ. Μου αρέσει πάρα πολύ το σπίτι μου, περνάω πάρα πολύ χρόνο στο σπίτι μου, παίζω μουσική, δηλαδή μελετάω κλασσική ακόμα. Μπορεί να είμαι δασκάλα και να κάνω μαθήματα σε παιδάκια σε Ωδείο αλλά δεν το αφήνω. Είναι κάτι που με ευχαριστεί πολύ.
Μια συνεργασία που θα ήθελες να κάνεις στο άμεσο μέλλον και την επιθυμείς διακαώς είτε δισκογραφικά είτε live;
Ρ.Χ: Δεν έχω κάτι που να επιθυμώ διακαώς. Όλα είναι καλοδεχούμενα.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχεις αγγίξει τα όνειρα και τις προσδοκίες σου ή θεωρείς ότι κάτι λείπει?
Ρ.Χ: Νομίζω δεν έχω φτάσει ούτε μέχρι τη μέση.
Μιας και ο νέος χρόνος έχει μπει πριν λίγο καιρό υπάρχει κάτι που θα ήθελες να σου φέρει σε σένα ή την οικογένεια σου ή σε κάποιους άλλους κοντινούς σου ανθρώπους;
Ρ.Χ: Αρχικά και με το χέρι στην καρδιά θέλω να είμαστε καλά. Αυτό είναι που έχει σημασία για μένα, να είμαστε καλά πνευματικά και σωματικά. Σε δεύτερη φάση θέλω να δουλεύουμε γιατί νομίζω ότι η δουλειά είναι δημιουργία και να είμαστε ζωντανοί.
Τέλος, κλείνοντας την κουβέντα μας θα ήθελες να κάνεις μια ευχή για τους συντάκτες και τους αναγνώστες του Μικροφώνου;
Ρ.Χ: Να είναι καλά, να έχουν την υγεία τους, να έχουν αγάπη στη ζωή τους. Γιατί ξέρεις την αγάπη πρέπει να την κυνηγάμε, δεν έρχεται απο μόνη της και για να τη βρούμε πρέπει πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας. Να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και τα καλά μας και τα άσχημα μας. Να αγαπάμε τον εαυτό μας, να προσπαθούμε να τον καλυτερεύουμε όσο μπορούμε περισσότερο. Ο εχθρός μας είναι ο έτερος κακός εαυτός, έτσι το λέω εγώ. Κυνηγάμε τον κακό μας εαυτό προσπαθώντας να γίνουμε καλύτεροι εμείς. Ξέρεις τι γίνεται με τους ανθρώπους; Ουσιαστικά συμβαίνει κάτι πάρα πολύ σκληρό. Βλέπουμε την αντανάκλαση του εαυτού μας. Είναι σα να κοιτάμε σε καθρέφτη. Δηλαδή,αν στους άλλους βλέπω μόνο τα άσχημα αυτό σημαίνει ότι έχω εγώ πολλά άσχημα και τα βλέπω στους άλλους. Διαφορετικά,αν δεν τα έχω εγώ δεν μπορώ να τα αναγνωρίσω στον άλλον. Οπότε πρέπει πρώτα να καλυτερεύουμε τον εαυτό μας. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας για να ζήσουμε μια ωραία ζωή. Να καλυτερεύουμε τον εαυτό μας όσο γίνεται, γιατί άνθρωποι είμαστε, κανείς δεν είναι τέλειως. Πολεμάμε με αυτά και βλέπουμε το καλό στο διπλανό μας. Και κάπως έτσι γίνεται καλύτερη και η δική μας η ζωή και η ζωή του διπλανού μας και όλη η κοινωνία.
Το ντουέτο της Ραλλίας Χρηστίδου με την Πίτσα Παπαδοπούλου «Εγώ θα ‘ρθω σαν να μην έχω πληγωθεί ποτέ μου»
Στίχοι: Σάννυ Μπαλτζή
Μουσική: Ραλλία Χρηστίδου
Συνέντευξη / Απομαγνητοφώνηση: Δήμητρα Πάντα
Επιμέλεια: Μιχάλης Σαββόπουλος, Δέσποινα Ταστσιόγλου
