Τραγούδια μυστικά, χειροποίητα, πολύ «δικά μου».
Ειδικού κραδασμού και μιας αίσθησης «απ’ αλλού φερμένης» (Θα τα αντέξει ο κόσμος;) . Φερμένης ίσως από τα παληά. Όταν το παληά γραφόταν με Ήτα. Ή ίσως πάλι από εκείνα τα μελλούμενα που μας οφείλονταν κάποτε.
Έπαιξα όλα τα όργανα ο ίδιος με σκοπό να αποτρέψω τις διαφυγές ενός αισθήματος δεμένου με τα δάκτυλα και την αναπνοή μου.
Ο Διονύσης Καψάλης είναι ένας μεγάλος σύγχρονος ποιητής που η Ιστορία της Ελληνικής Ποίησης τον έχει ήδη τυλίξει με το φως της. Είναι ο δίσκος αυτός προϊόν ενός αληθινού θαυμασμού και μιας αυθαίρετης ταύτισης (όπως ίσως κάθε μελοποίηση που επιχείρησα ως τώρα).
Ο Γιώργος Φλωράκης: Φωνή ανδρική, βαθειά αισθαντική. Μουσικότητα απολλώνιας προσέγγισης. Στέκομαι στην ερμηνεία: πολυσχιδής, δουλεμένη και «χωνεμένη» στον εσωτερικό μουσικό χώρο του ερμηνευτή και όχι στον εξωτερικό «θεατρικό». Σε κάνει να την εισπράττεις υπόγεια χωρίς ωστόσο να μπορείς να την εντοπίσεις, ή τεχνικά να την αποκωδικοποιήσεις. Δηλαδή ο Φλωράκης υπηρετεί το πιο δύσκολο είδος της μουσικής ερμηνείας, την στιβαρή και άδηλη. Αυτή που ελευθερώνει το μουσικό κείμενο στον αιώνιο υπαινιγμό του. Προϊόν ταλέντου και σοβαρής εργασίας. Μα πάνω από όλα μουσικού ήθους.
Τα τραγούδια γράφτηκαν σε μεγάλο χρονικό εύρος. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να ξεκίνησα πριν είκοσι χρόνια. Το τελευταίο (“Μη Σπέρνεις Γύρω Σου Σκοτάδι”) γράφτηκε πρόπερσι.
Την «Αυτοβιογραφία» πρωτοερμήνευσε στο Ηρώδειο- και υπέροχα- ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.
Σύνθεση, ενορχήστρωση, εκτέλεση όλων των οργάνων: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Θέμα εξωφύλλου: πίνακας του Βαγγέλη Ρήνα
Ακούστε το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου
