Δείτε και αυτό
Το θέατρο ήταν ανέκαθεν ένας χώρος-μαγνήτης για τους ταλαντούχους κάθε εποχής. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει να ασχολείται και να δείχνει ενδιαφέρον για την τέχνη του θεάτρου. Τι είναι όμως το θέατρο; Με ποιον τρόπο αποδίδονται οι ιστορίες; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν η μουσική και ο χορός σε συνδυασμό με τον λόγο, και όλα αυτά να μην υποβαθμίσουν την σοβαρότητα του έργου που παρουσιάζεται; Όποιος θέλει να μάθει την απάντηση, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει την παράσταση «Γυναίκες» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, που κάνει πρεμιέρα στις 31/10/2016.
Βρεθήκαμε, λοιπόν, σε μία απο τις πρόβες της εν λόγω μουσικοθεατρικής παράστασης, η οποία πλαισιώνεται απο την ηθοποιό Μυρτώ Αλικάκη και τις ερμηνεύτριες Φωτεινή Βελεσιώτου και Αναστασία Μουτσάτσου. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι εκθαμβωτικό. Η Μυρτώ Αλικάκη σε έναν πολύ συναισθηματικό μονόλογο, που αφορά την μονοτονία και την καταπίεση που περικλείει την ζωή της πρωταγωνίστριας, ενώ οι δύο ερμηνεύτριες συνοδεύουν όσα έχουν ειπωθεί με μελωδίες και τραγούδια με την βοήθεια της ορχήστρας στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο χαρακτήρας του έργου συνδυάζει την αγάπη, τη βία της καθημερινότητας, το χιούμορ και την ανία που μπορει να νιώσει ο μέσος άνθρωπος όταν πια ωριμάσει, καθώς και τα μέτρα που θέλει να λάβει για να την αντιμετωπίσει.
Μία από τις ερμηνεύτριες, η Αναστασία Μουτσάτσου, που είναι και η σεναριογράφος του έργου «Γυναίκες», όταν ρωτήθηκε αν η αγάπη θεωρείται “πασέ” για θέμα μιας σύγχρονης θεατρικής παράστασης -καθώς η Ελλάδα έχει πολύ σημαντικότερα προβλήματα-, απάντησε πως η αγάπη δρα ως «συγκολλητική ουσία». Αν οι άνθρωποι αγαπούσαν τον εαυτό τους και κατά συνέπεια ο ένας τον άλλον, δεν θα υπήρχαν προβλήματα όπως ο πόλεμος και οι αντιθέσεις. Η ερμηνεύτρια καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η τακτική της «σαλαμοποίησης» ξεκινά απο τα κόμπλεξ που έχει ο κάθε άνθρωπος, τα οποία φέρουν το άτομο αντιμέτωπο με τους υπόλοιπους.
Διαβάστε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ.
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Ρεπορτάζ – Επιμέλεια – Κείμενο – Φωτογραφίες: Γαβριηλία Ζαχαροπούλου
