Είναι νέος, ταλαντούχος και αυτή την περίοδο τον συναντάμε ως έναν από τους 12 ένορκους του Ρέτζιναλντ Ρόουζ στο θέατρο Αλκμήνη. Ο Απόλλων Μπόλλας μιλά αποκλειστικά στο mikrofwno.gr για το έργο που πρωταγωνιστεί, πως ξεκίνησε το όνειρο της υποκριτικής, τι είναι για εκείνον ο «ηθοποιός» θα μπορούσε να ζήσει στο εξωτερικό, και πως είναι να συνεργάζονται τόσοι πολλοί άνδρες σε έναν θίασο;
Τρίτος χρόνος επιτυχίας για τους 12 ενόρκους του Ρέτζιναλντ Ροουζ στο θέατρο Αλκμήνη. Πως νιώθεις που είσαι μέρος αυτής της παράστασης;
Νιώθω ευλογημένος. Ξεκίνησα από τον πρώτο χρόνο και είμαι από τους πιο μικρούς του θιάσου. Χαίρομαι που δούλεψα και δουλεύω με μεγάλους ηθοποιούς, όπως τον Τρύφωνα Καρατζά και τον Κώστα Αρζόγλου, γιατί μαθαίνεις παίζοντας πλάι τους. Είναι δάσκαλοι. Πραγματικά αισθάνομαι σαν να γύρισα στην σχολή παίζοντας σε αυτή την παράσταση.
Το να συνεργάζεστε δώδεκα άνδρες μαζί έχει περισσότερα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα;
Στην αρχή είχα μια φοβία, γιατί δεν ήμασταν απλά δώδεκα άνδρες, αλλά δώδεκα άνδρες διαφορετικών ηλικιών, ο μικρότερος 27 και ο μεγαλύτερος 80, οπότε θεωρούσα ότι θα υπήρχαν προβλήματα. Διαψεύστηκα όμως. Είμαστε πολύ καλά. Είναι σίγουρο ότι διαφωνούμε μεταξύ μας, γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά ο ένας σέβεται τις ιδιοτροπίες του άλλου.
Στο έργο δικάζεται ένα 16χρονο αγόρι και μάλιστα μαύρο. Θίγεται επομένως ένα θέμα ταμπού για την Αμερική του 57΄, που ο ρατσισμός προς τους μαύρους ήταν σε έξαρση. Θεωρείς πως το έργο είναι επίκαιρο με αφορμή και το ζήτημα με τους πρόσφυγες στην χώρα μας;
Το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και όχι μόνο για τους πρόσφυγες, γιατί ρατσιστικές αντιδράσεις υπήρχαν πάντα. Απλά τώρα ήρθε και έδεσε. Περνά όμως βαθιά αντιρατσιστικά μηνύματα και κάνει τον θεατή να αρχίσει να βλέπει αλλιώς κάποια πράγματα. Δεν σου λέω ότι κάποιος που μπει ρατσιστής θα φύγει μετανιωμένος, αλλά κάποιος που είναι απόλυτος, πιστεύω ,θα αλλάξει βλέποντας το έργο.
Ο ρόλος σου είναι απόλυτος ή πιο διαλλακτικός;
Εγώ στο έργο μόνο απόλυτος δεν είμαι. Παρουσιάζομαι ότι αλλάζω συνέχεια απόφαση, επειδή επηρεάζομαι από τους υπόλοιπους ενόρκους.
Για εσένα ποιο είναι το βαθύτερο νόημα που περνά η παράσταση;
Πως πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Στο έργο δεν αποκαλύπτεται ποτέ αν τελικά το παιδί σκότωσε τον πατέρα του, γιατί στην ουσία δεν έχει σημασία. Αυτό που μετρά είναι να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, όταν αξίζει φυσικά.Στο έργο φερ’ειπείν το παιδί είχε ισχυρά ελαφρυντικά.
Εσύ ως Απόλλων δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;
Είμαι υπέρ της δεύτερης ευκαιρίας, αλλά εξαρτάται από την περίπτωση. Πρέπει να με πείσεις ότι την αξίζεις. Σε θέματα φιλίας δεν το συζητώ. Η φιλία είναι ιερό πράγμα και δεν συγχωρείς εύκολα την προδοσία. Σε αυτή την περίπτωση δηλαδή είμαι απόλυτος.
Το μικρόβιο του ηθοποιού πότε μπήκε μέσα σου;
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Συγκεκριμένα θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που το σπίτι μας ήταν απέναντι από το καλοκαιρινό θέατρο «Άλσους» και έπαιζε συνέχεια επιθεωρήσεις με τον Χάρυ Κλυν και εγώ έλεγα στον πατέρα μου πως δεν κοιμήθηκα το βράδυ γιατί έπαιζα με τον Χάρυ Κλυν στο θέατρο και εκείνος γελούσε. Γενικά ο πατέρας μου τον γνώριζε το χώρο, επειδή ασχολούνταν με παραγωγές στην τηλεόραση, την μουσική και ήξερε τι γινόταν, αλλά όταν του είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός χάρηκε πάρα πολύ.
Πέρα από υποκριτική έχεις σπουδάσει όπερα, φωτογραφία και συντήρηση έργων τέχνης. Έχεις εξασκήσει επαγγελματικά κάτι από αυτά;
Την φωτογραφία μόνο για τους φίλους μου, συναδέλφους και κάποιους μουσικούς
Εν έτει 2016, σε μια περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός;
Δεν είναι εύκολο να είσαι τίποτα, πόσο μάλλον ηθοποιός. Νιώθω όμως τυχερός γιατί είμαι τρία χρόνια σε μια παράσταση, με οργανωμένη παραγωγή. Το τονίζω, γιατί έχει σημασία σε τι παραγωγή θα πέσεις και η παραγωγή της παράστασης είναι πολύ καλή. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως και του χρόνου θα είναι έτσι. Η δυσκολία του επαγγέλματος αυτού έγκειται στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, στο «φέτος δουλεύω…του χρόνου όμως;» Μου έχει συμβεί να είναι σεζόν που παίρνω καλά λεφτά και άλλες σεζόν, που δεν θα πάρω τίποτα.
Τι είναι για εσένα «ηθοποιός» και ποιος είναι ο καλός ηθοποιός;
Ηθοποιός είναι με δυο λέξεις ένας ψυχασθενής. Αυτό μόνο. Ο καλός ηθοποιός δεν είναι για εμένα αυτός που μπορεί να ανταποκριθεί άριστα και στην κωμωδία και στο δράμα, γιατί πολύ απλά αυτό δεν γίνεται. Κάπου θα υστερεί κάποιος. Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που ακούει, αυτός που ακούει τον συνομιλητή του.
Πέρα από ηθοποιός έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι άλλο στην ζωή σου;
Πολλά θα ήθελα να κάνω. Ας πούμε πάντα λάτρευα την ζωγραφική. Από αυτά που έχω σπουδάσει αν με ρωτήσεις σε διαφορετικές περιόδους θα σου πω κάτι άλλο, είναι ανάλογα με το τι θέλω να κάνω εκείνη την εποχή.
Έχεις σπουδάσει στην Αγγλία. Θα μπορούσες να ζήσεις και να εργαστείς μόνιμα εκεί;
Με τίποτα. Μπορώ να πάω να κάτσω δέκα μέρες, να δω τους φίλους μου, αλλά τίποτα παραπάνω, θα ζητήσω το σπίτι μου μετά από λίγο καιρό. Ακόμα και στο Παρίσι που το υπεραγαπώ, δεν θα μπορούσα να ζήσω. Ελλάδα και πάλι Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση έχει φέρει κρίση και στην συγγραφή στην Ελλάδα και πολλοί δημιουργοί δεν γράφουν πια παρά μόνο διασκευάζουν ξένα έργα. Σε ενοχλεί αυτό;
Πολύ! Είναι κρίμα γιατί στην Ελλάδα το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε χρόνια είναι τέχνη. Δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.
Είσαι τελειομανής;
Νομίζω ότι δεινοπαθούν οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μου. Σαν παραγωγός είμαι απαιτητικός .Θέλω να περνώ καλά στις δουλειές και όχι να αγχώνομαι, να αρρωσταίνω από τα άγχη. Θέλω να επικρατεί όμορφο κλίμα, να περνάμε ωραία, αλλά θέλω και επαγγελματισμό από τους συνεργάτες μου, να γίνονται όλα με μια σειρά και να υπάρχει οργάνωση. Είμαι σκληρό καρύδι στην δουλειά, για αυτό θέλω να ασχολούμαι και με τις παραγωγές, γιατί θέλω όλα να περνούν από τα χέρια μου και να γίνονται σωστά.
Είσαι αρκετά νέος και έχεις ήδη ασχοληθεί με τις θεατρικές παραγωγές. Έχεις μάλιστα και την ΑCB productions. Πιστεύεις ότι οι θεατρικές παραγωγές είναι ριψοκίνδυνο σπορ;
Εννοείται! Πρέπει να ξέρεις από παραγωγή, πριν προχωρήσεις . Στην Ελλάδα δεν το μαθαίνεις αυτό, οπότε πρέπει να λειτουργείς με το ένστικτο. Να έχεις την άγνοια κινδύνου. Είναι σωτήρια αλλά και καταστροφική κάποιες φορές. Εγώ έχω σταθεί τυχερός ως τώρα και δεν έχω χάσει λεφτά από αυτό. Στο μέλλον δεν ξέρεις
Ένας ρόλος που θες από πάντα να παίξεις;
Δεν είναι ένας είναι πολλοί. Αγαπώ πολύ τον Χάρολντ Πίντερ και θέλω να παίξω έργα του, όπως η «Προδοσία» και οι «Παλιοί Καιροί», αλλά θεωρώ πως είμαι μικρός για να παίξω Πίντερ. Θέλω επίσης να παίξω σε μιούζικαλ.
Θα μας μαρτυρήσεις τα επόμενα επαγγελματικά σου σχεδία;
Δεν μπορώ να πω ακόμα πολλά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για μια όμορφη μουσική δουλειά σε συνεργασία με την Μυρτώ Κοντοβά και την Λένα Πλάτωνος.
Οι «12 Ένορκοι» σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαίδη στο Θέατρο «Αλκμήνη». Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:30 και την Κυριακή 18:30
Επιμέλεια – Συνέντευξη – Απομαγνητοφώνηση: Ανθή Κουρεντζή
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του κ. Μπόλλα
Είναι νέος, ταλαντούχος και αυτή την περίοδο τον συναντάμε ως έναν από τους 12 ένορκους του Ρέτζιναλντ Ρόουζ στο θέατρο Αλκμήνη. Ο Απόλλων Μπόλλας μιλά αποκλειστικά στο mikrofwno.gr για το έργο που πρωταγωνιστεί, πως ξεκίνησε το όνειρο της υποκριτικής, τι είναι για εκείνον ο «ηθοποιός» θα μπορούσε να ζήσει στο εξωτερικό, και πως είναι να συνεργάζονται τόσοι πολλοί άνδρες σε έναν θίασο;
Τρίτος χρόνος επιτυχίας για τους 12 ενόρκους του Ρέτζιναλντ Ροουζ στο θέατρο Αλκμήνη. Πως νιώθεις που είσαι μέρος αυτής της παράστασης;
Νιώθω ευλογημένος. Ξεκίνησα από τον πρώτο χρόνο και είμαι από τους πιο μικρούς του θιάσου. Χαίρομαι που δούλεψα και δουλεύω με μεγάλους ηθοποιούς, όπως τον Τρύφωνα Καρατζά και τον Κώστα Αρζόγλου, γιατί μαθαίνεις παίζοντας πλάι τους. Είναι δάσκαλοι. Πραγματικά αισθάνομαι σαν να γύρισα στην σχολή παίζοντας σε αυτή την παράσταση.
Το να συνεργάζεστε δώδεκα άνδρες μαζί έχει περισσότερα πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα;
Στην αρχή είχα μια φοβία, γιατί δεν ήμασταν απλά δώδεκα άνδρες, αλλά δώδεκα άνδρες διαφορετικών ηλικιών, ο μικρότερος 27 και ο μεγαλύτερος 80, οπότε θεωρούσα ότι θα υπήρχαν προβλήματα. Διαψεύστηκα όμως. Είμαστε πολύ καλά. Είναι σίγουρο ότι διαφωνούμε μεταξύ μας, γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά ο ένας σέβεται τις ιδιοτροπίες του άλλου.
Στο έργο δικάζεται ένα 16χρονο αγόρι και μάλιστα μαύρο. Θίγεται επομένως ένα θέμα ταμπού για την Αμερική του 57΄, που ο ρατσισμός προς τους μαύρους ήταν σε έξαρση. Θεωρείς πως το έργο είναι επίκαιρο με αφορμή και το ζήτημα με τους πρόσφυγες στην χώρα μας;
Το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και όχι μόνο για τους πρόσφυγες, γιατί ρατσιστικές αντιδράσεις υπήρχαν πάντα. Απλά τώρα ήρθε και έδεσε. Περνά όμως βαθιά αντιρατσιστικά μηνύματα και κάνει τον θεατή να αρχίσει να βλέπει αλλιώς κάποια πράγματα. Δεν σου λέω ότι κάποιος που μπει ρατσιστής θα φύγει μετανιωμένος, αλλά κάποιος που είναι απόλυτος, πιστεύω ,θα αλλάξει βλέποντας το έργο.
Ο ρόλος σου είναι απόλυτος ή πιο διαλλακτικός;
Εγώ στο έργο μόνο απόλυτος δεν είμαι. Παρουσιάζομαι ότι αλλάζω συνέχεια απόφαση, επειδή επηρεάζομαι από τους υπόλοιπους ενόρκους.
Για εσένα ποιο είναι το βαθύτερο νόημα που περνά η παράσταση;
Πως πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Στο έργο δεν αποκαλύπτεται ποτέ αν τελικά το παιδί σκότωσε τον πατέρα του, γιατί στην ουσία δεν έχει σημασία. Αυτό που μετρά είναι να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, όταν αξίζει φυσικά.Στο έργο φερ’ειπείν το παιδί είχε ισχυρά ελαφρυντικά.
Εσύ ως Απόλλων δίνεις δεύτερες ευκαιρίες;
Είμαι υπέρ της δεύτερης ευκαιρίας, αλλά εξαρτάται από την περίπτωση. Πρέπει να με πείσεις ότι την αξίζεις. Σε θέματα φιλίας δεν το συζητώ. Η φιλία είναι ιερό πράγμα και δεν συγχωρείς εύκολα την προδοσία. Σε αυτή την περίπτωση δηλαδή είμαι απόλυτος.
Το μικρόβιο του ηθοποιού πότε μπήκε μέσα σου;
Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Συγκεκριμένα θυμάμαι όταν ήμουν μικρός που το σπίτι μας ήταν απέναντι από το καλοκαιρινό θέατρο «Άλσους» και έπαιζε συνέχεια επιθεωρήσεις με τον Χάρυ Κλυν και εγώ έλεγα στον πατέρα μου πως δεν κοιμήθηκα το βράδυ γιατί έπαιζα με τον Χάρυ Κλυν στο θέατρο και εκείνος γελούσε. Γενικά ο πατέρας μου τον γνώριζε το χώρο, επειδή ασχολούνταν με παραγωγές στην τηλεόραση, την μουσική και ήξερε τι γινόταν, αλλά όταν του είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός χάρηκε πάρα πολύ.
Πέρα από υποκριτική έχεις σπουδάσει όπερα, φωτογραφία και συντήρηση έργων τέχνης. Έχεις εξασκήσει επαγγελματικά κάτι από αυτά;
Την φωτογραφία μόνο για τους φίλους μου, συναδέλφους και κάποιους μουσικούς
Εν έτει 2016, σε μια περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης είναι εύκολο να είσαι ηθοποιός;
Δεν είναι εύκολο να είσαι τίποτα, πόσο μάλλον ηθοποιός. Νιώθω όμως τυχερός γιατί είμαι τρία χρόνια σε μια παράσταση, με οργανωμένη παραγωγή. Το τονίζω, γιατί έχει σημασία σε τι παραγωγή θα πέσεις και η παραγωγή της παράστασης είναι πολύ καλή. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως και του χρόνου θα είναι έτσι. Η δυσκολία του επαγγέλματος αυτού έγκειται στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, στο «φέτος δουλεύω…του χρόνου όμως;» Μου έχει συμβεί να είναι σεζόν που παίρνω καλά λεφτά και άλλες σεζόν, που δεν θα πάρω τίποτα.
Τι είναι για εσένα «ηθοποιός» και ποιος είναι ο καλός ηθοποιός;
Ηθοποιός είναι με δυο λέξεις ένας ψυχασθενής. Αυτό μόνο. Ο καλός ηθοποιός δεν είναι για εμένα αυτός που μπορεί να ανταποκριθεί άριστα και στην κωμωδία και στο δράμα, γιατί πολύ απλά αυτό δεν γίνεται. Κάπου θα υστερεί κάποιος. Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που ακούει, αυτός που ακούει τον συνομιλητή του.
Πέρα από ηθοποιός έχεις σκεφτεί να κάνεις κάτι άλλο στην ζωή σου;
Πολλά θα ήθελα να κάνω. Ας πούμε πάντα λάτρευα την ζωγραφική. Από αυτά που έχω σπουδάσει αν με ρωτήσεις σε διαφορετικές περιόδους θα σου πω κάτι άλλο, είναι ανάλογα με το τι θέλω να κάνω εκείνη την εποχή.
Έχεις σπουδάσει στην Αγγλία. Θα μπορούσες να ζήσεις και να εργαστείς μόνιμα εκεί;
Με τίποτα. Μπορώ να πάω να κάτσω δέκα μέρες, να δω τους φίλους μου, αλλά τίποτα παραπάνω, θα ζητήσω το σπίτι μου μετά από λίγο καιρό. Ακόμα και στο Παρίσι που το υπεραγαπώ, δεν θα μπορούσα να ζήσω. Ελλάδα και πάλι Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση έχει φέρει κρίση και στην συγγραφή στην Ελλάδα και πολλοί δημιουργοί δεν γράφουν πια παρά μόνο διασκευάζουν ξένα έργα. Σε ενοχλεί αυτό;
Πολύ! Είναι κρίμα γιατί στην Ελλάδα το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε χρόνια είναι τέχνη. Δεν πρέπει να το χάσουμε αυτό. Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.
Είσαι τελειομανής;
Νομίζω ότι δεινοπαθούν οι άνθρωποι που δουλεύουν μαζί μου. Σαν παραγωγός είμαι απαιτητικός .Θέλω να περνώ καλά στις δουλειές και όχι να αγχώνομαι, να αρρωσταίνω από τα άγχη. Θέλω να επικρατεί όμορφο κλίμα, να περνάμε ωραία, αλλά θέλω και επαγγελματισμό από τους συνεργάτες μου, να γίνονται όλα με μια σειρά και να υπάρχει οργάνωση. Είμαι σκληρό καρύδι στην δουλειά, για αυτό θέλω να ασχολούμαι και με τις παραγωγές, γιατί θέλω όλα να περνούν από τα χέρια μου και να γίνονται σωστά.
Είσαι αρκετά νέος και έχεις ήδη ασχοληθεί με τις θεατρικές παραγωγές. Έχεις μάλιστα και την ΑCB productions. Πιστεύεις ότι οι θεατρικές παραγωγές είναι ριψοκίνδυνο σπορ;
Εννοείται! Πρέπει να ξέρεις από παραγωγή, πριν προχωρήσεις . Στην Ελλάδα δεν το μαθαίνεις αυτό, οπότε πρέπει να λειτουργείς με το ένστικτο. Να έχεις την άγνοια κινδύνου. Είναι σωτήρια αλλά και καταστροφική κάποιες φορές. Εγώ έχω σταθεί τυχερός ως τώρα και δεν έχω χάσει λεφτά από αυτό. Στο μέλλον δεν ξέρεις
Ένας ρόλος που θες από πάντα να παίξεις;
Δεν είναι ένας είναι πολλοί. Αγαπώ πολύ τον Χάρολντ Πίντερ και θέλω να παίξω έργα του, όπως η «Προδοσία» και οι «Παλιοί Καιροί», αλλά θεωρώ πως είμαι μικρός για να παίξω Πίντερ. Θέλω επίσης να παίξω σε μιούζικαλ.
Θα μας μαρτυρήσεις τα επόμενα επαγγελματικά σου σχεδία;
Δεν μπορώ να πω ακόμα πολλά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για μια όμορφη μουσική δουλειά σε συνεργασία με την Μυρτώ Κοντοβά και την Λένα Πλάτωνος.
Οι «12 Ένορκοι» σε σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαίδη στο Θέατρο «Αλκμήνη». Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:30 και την Κυριακή 18:30
Επιμέλεια – Συνέντευξη – Απομαγνητοφώνηση: Ανθή Κουρεντζή
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του κ. Μπόλλα
