Χθες το απόγευμα, ένα απόγευμα Δευτέρας – μία λεπτομέρεια βασική όταν αναφερόμαστε στην πόλη της Λάρισας, που τα καταστήματα στο Κέντρο είναι ανοικτά και οποιαδήποτε εκδήλωση κι αν πραγματοποιηθεί τέτοια μέρα, αποτυγχάνει με μαθηματική ακρίβεια – διεξήχθη, στο Θέατρο Ουήλ, σε ένα νεοανεγερθέν κτήριο, που προορίζεται για εκδηλώσει μεγάλου βεληνεκούς, η παρουσίαση του νέου best seller της Αγγελικής Νικολούλη, «Έρωτας φονιάς», με παρουσία εκπροσώπων των τοπικών αρχών της περιοχής, της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και του κλήρου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποστέλλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις κακοποιημένες γυναίκες, οι οποίες μένουν άπραγες υπομένοντας τις βιαιότητες των συζύγων και των εραστών τους.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, παρουσιάζονται διάφορες απόψεις καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα γυναικείων προσωπικοτήτων. Καταρχάς, αναφέρεται ότι οι αδύναμες και ευκολόπιστες γυναίκες είναι τα τέλεια θύματα ενός άνδρα που συνηθίζει να κακοποιεί τις γυναίκες με τις οποίες συμβιώνει. Αναδεικνύεται ακόμη, το γεγονός ότι μία γυναίκα, προσπαθώντας, μέσω μιας καινούριας γνωριμίας να βρει το φάρμακο για να θεραπεύσει την αρρώστια μιας παλιάς αγάπης, μπορεί να πέσει στα δίχτυα ενός τέτοιου άνδρα, που αρχικά, της φέρεται με έναν κάλπικο ιπποτισμό. Παρουσιάζεται δε και η οπτική ορισμένων παραδοσιακών γυναικών που ισχυρίζονται ότι «είναι στο φυσικό των αρσενικών να δίνουν χαστούκια για να επιβληθούν», άποψη την οποία εμφυσούν και στις κόρες τους, μετατρέποντάς τες, από μικρή ήδη ηλικία, σε θύματα του άνδρα δυνάστη.
Ας ταξιδέψουμε όμως στις σελίδες του βιβλίου, μέσα από τα λόγια που η ίδια η Αγγελική Νικολούλη χρησιμοποίησε για να περιγράψει την ιστορία, την οποία πραγματεύεται το πόνημά της: «Εδώ έχουμε τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές προσωπικότητες, που παγιδεύονται στη γοητεία του νάρκισσου, του διεστραμμένου επιχειρηματία. Μένω στη θέση της μιας γυναίκας που βρήκε τη δύναμη, γιατί κατάλαβε τον κίνδυνο, να πάρει το παιδί της, να αφήσει τα πλούτη στην άκρη και να μετοικήσει. Να φύγει για άλλη χώρα. Η δεύτερη γυναίκα σώθηκε την τελευταία στιγμή, από θαύμα. Οι άλλες δύο όμως, δεν είχαν την ίδια τύχη. Δολοφονήθηκαν και το τραγικό είναι ότι η μία από αυτές τις δύο γυναίκες δε βρέθηκε ποτέ. Ήταν τέτοιο το μίσος και η διαστροφή του δράστη, που την κομμάτιασε και την πέταξε στα σκουπίδια. Δε βρέθηκε ποτέ!»
Μιας και το εν λόγω βιβλίο αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία και η ίδια κλήθηκε να εξιχνιάσει, μέσω της εκπομπής της, θέλησε, με αφορμή την παρουσίαση αυτή, να αναφέρει κάποια στοιχεία για τις κακοποιημένες Ελληνίδες, λέγοντας: «Θέλω να μείνω για λίγο, γιατί είναι ενδεικτικά και πρέπει να μας προβληματίσουν πιστεύω όλους, σε δυο-τρία στοιχεία που έδωσε η Γενική Γραμματεία Ισότητας, πριν από κάποιους μήνες, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Υπάρχει μία γραμμή βοήθειας, γι’ αυτούς που τολμούν να ζητήσουν βοήθεια, το 15900. Βλέπουμε λοιπόν, ότι σε διάστημα περίπου πέντε χρόνων, από το Μάρτιο του 2011, έως το Νοέμβριο του 2016, αυτή η γραμμή δέχτηκε κοντά 27000 κλήσεις και 350 περίπου ηλεκτρονικά μηνύματα. Ξέρετε ποιο είναι το σοκαριστικό; Ότι, κατά μέσο όρο, οι γυναίκες που έπεσαν θύματα κακοποίησης, ήταν ανώτατου μορφωτικού επιπέδου, παντρεμένες και από 25 έως 54 χρόνων κι ένα ποσοστό 83% των κλήσεων, αφορούσαν σε ενδοοικογενειακή βία.»
Η ομιλία της Αγγελικής Νικολούλη κορυφώθηκε εκφράζοντας την άποψή της αναφορικά με το πώς ένας άνθρωπος, όπως όλοι εμείς, εξελίσσεται σε δολοφόνο, μέσα από τα λόγια που ακολουθούν: «Με ρωτάνε πολλοί, πώς εξελίσσετε ένας άνθρωπος σε δολοφόνο. Πώς ένας άνθρωπος που έχει ένα γλυκό προφίλ, μπορεί να εκδηλώσει ένα βίαιο χαρακτήρα, να γίνει δολοφόνος; Οι ειδικοί, ο καθένας από τη δική του θέση, με την εμπειρία και τη γνώση που έχει, σαφώς δίνουν την απάντηση. Άλλη θα σου δώσει ο αστυνομικός διευθυντής, ο αστυνομικός ερευνητής, άλλη ο κοινωνιολόγος, ο ψυχολόγος ή ο εγκληματολόγος. Εγώ ξέρετε τι βλέπω; Ότι εμείς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι φίλοι, που βλέπουμε σε παιδιά κυρίως και σε εφήβους κάποια σημάδια, ιδιαίτερα, πρέπει να προλάβουμε, πριν αυτή η διαχωριστική γραμμή, που χωρίζει τη λογική από την παράνοια, πριν σπάσει, γιατί αν σπάσει είναι αργά. Με λίγα λόγια, πρέπει να παίρνουμε τα σημάδια και να βοηθάμε τα άτομα που έχουν ανάγκη, με ψυχολογική στήριξη κι όχι να κουκουλώνουμε το πρόβλημα.»
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης αυτής, η Αγγελική Νικολούλη αναφέρθηκε και σε μία υπόθεση την οποία εξιχνιάζει την τρέχουσα περίοδο και το περιεχόμενο της οποίας προσομοιάζει με αυτό της ταινίας «Έτερος εγώ», δίνοντας την είδηση ότι η ταινία έχει αποσυρθεί από τις κινηματογραφικές αίθουσες, η αιτία…, ας τη δούμε μέσα από τα λόγια της ίδιας της ρεπόρτερ: «Σε μία κουβέντα με τους συντελεστές της ταινίας, ένα άτομο έθεσε ένα ερώτημα στο σεναριογράφο και σκηνοθέτη, εάν το σενάριο αυτό μπορεί να εμπνεύσει κάποιον να κάνει κάτι αντίστοιχο στην κανονική του ζωή. Δημιουργήθηκε έτσι, μια ένταση, γιατί του απάντησε βέβαια, ο σεναριογράφος, ότι αλίμονο, δε θα ‘χε βγει η «Σιωπή των Αμνών», δε θα ‘χαν βγει άλλες ταινίες. Επειδή όμως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένος αυτός ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης και ομολογώ ότι βοήθησε πάρα πολύ ξέρετε, αποφάσισε σήμερα να αποσύρει την ταινία για όσο διαρκούν οι έρευνες, μην τυχόν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα – μία ταινία που πήγαινε πάρα πολύ καλά – γιατί πραγματεύεται μία εκδίκηση μετά από τροχαίο. Έχει πέντε φόνους βέβαια, που στηρίζονται στους φίλιους αριθμούς του Πυθαγόρα. Και… πολλές φορές, κάποια αρρωστημένα μυαλά, μιμούνται τέτοιες καταστάσεις, βγήκε σήμερα – προς τιμήν του – και είπε ότι αποσύρει την ταινία για όσο διαρκούν οι έρευνες.»
Στη συνέχεια, ακολούθησε μία στιχομυθία μεταξύ της συγγραφέως και του κοινού, με ιδιαιτέρως ενδιαφέρον περιεχόμενο και απαντήσεις, από την πλευρά της Αγγελικής Νικολούλη. Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθούν οι απορίες που εξέφρασε μία θεολόγος αναφορικά με τις δολοφονίες που έχει εξιχνιάσει η δημοσιογράφος, μέσω της εκπομπής της, καθώς επίσης και την ύπαρξη του τέλειου εγκλήματος:
– Καταρχάς, να σας συγχαρώ για την εκπομπή, για τα βιβλία, για τα βραβεία, που έχετε πάρει. Έχετε δώσει λύση σε πάρα-πάρα πολλές δολοφονίες.
– Όχι, μην τα μπερδεύουμε! Οι αρχές εξιχνιάζουν δολοφονίες. Απλά εμείς, με την εμπιστοσύνη που μας δείχνει ο κόσμος και με την ανωνυμία που τηρούμε σε κάποιους μάρτυρες, γι’ αυτό και φτάνω εγώ στα δικαστήρια φορτωμένη στους ώμους, μαρτυρίες ανθρώπων που δε θέλουν να εμφανισθούν, εμείς απλά, βοηθάμε! Οι αρχές δίνουν τη λύση. Μην τα μπερδεύουμε!
– Ναι, αλλά πολλές φορές, με τις μαρτυρίες που έχετε, εξιχνιάζονται πάρα πολλές υποθέσεις. Γενικότερα, έχετε βοηθήσει πάρα πολύ! Πιστεύετε εσείς, με όλα αυτά που έχετε δει, τελικά, υπάρχει το τέλειο έγκλημα ή θα βρεθεί κάποια στιγμή, ο δολοφόνος;
– Ξέρετε κάτι, επειδή μπήκα και μικρή στο αστυνομικό ρεπορτάζ στην Ελλάδα κι έχω βγάλει και υποθέσεις πολύ δύσκολες και κατασκοπίες και άλλες. Όχι, δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα για ‘μένα. Υπάρχει ο τέλειος ερευνητής. Υπάρχει σήμερα η εξελιγμένη αστυνομία, τα εγκληματολογικά εργαστήρια, που είναι σύγχρονα και μπορεί να σου δώσουν απαντήσεις σε πολύ λεπτές έρευνες. Παλιά, δεν υπήρχαν όλα αυτά. Αλλά, δυστυχώς και οι αστυνομικοί φορτώνονται με πάρα πολλές ιστορίες και δε μένουν σε μια υπόθεση μόνο, έχουμε αυτό το πρόβλημα. Αλλά έχουμε και δυνατά αστυνομικά μυαλά! Λοιπόν, για ‘μένα δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα, υπάρχει ο επίμονος αναλυτής και ο τέλειος ερευνητής. Αυτός!
Μία κυρία ήθελα να μάθει, εάν η αστυνομική ρεπόρτερ μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, ενώ ασχολείται με τόσο επικίνδυνες υποθέσεις:
– Θα ήθελα να σας ρωτήσω, αν μπορείτε να κοιμηθείτε. Παράδειγμα, εγώ, από το περιστατικό της Σιάτιστας, δεν μπορούσα να κοιμηθώ επί μία εβδομάδα, έβλεπα τη μάνα αυτή και τρελαινόμουνα! Εσείς, που μιλούσατε μαζί της, πώς μπορούσατε και κοιμόσασταν το βράδυ;
– Για να φτάσω στο δικαστήριο, που κλήθηκα να καταθέσω, στην Καστοριά, ήμουνα δύο εικοσιτετράωρα άυπνη! Και για την έρευνα αυτή, αλλά και για το γεγονός ότι μια μάνα κι ένας πατριός κάθονταν στο εδώλιο κι έπρεπε εγώ να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική γι’ αυτά που θα έλεγα. Γιατί δεν ήταν μόνο η έρευνα, ήταν και πολλά άλλα στοιχεία. Γιατί, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή που την έβλεπα, δεν μπορούσε το μυαλό μου να συλλάβει ότι μια μάνα θα ‘φτανε σε αυτό το σημείο. Σας το λέω κι ανατριχιάζω, πραγματικά κι ήμουνα δύο εικοσιτετράωρα άυπνη, πριν να πάω επάνω. Δεν είναι κι εύκολες αυτές οι ιστορίες, μας σημαδεύουν!
Μία δικηγόρος ρώτησε την Αγγελική Νικολούλη, εάν έχει νιώσει ποτέ φόβο:
– Ήθελα να ρωτήσω την κυρία Νικολούλη, αν νιώσατε φόβο σε όλη τη διαδικασία και εάν αυτό αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα, για να σταματήσετε. Ακόμα και οι απλοί μάρτυρες, πολλές φορές σε κακουργήματα, φοβούνται να ‘ρθουν να καταθέσουν και όχι τόσο γιατί ευθύνονται. Εσάς, αυτός ο φόβος, ο έμφυτος, ως ανθρώπινη αδυναμία, ως ανθρώπινο, φυσικό επακόλουθο μιας μεγάλης πορείας για την εξιχνίαση ενός εγκλήματος, σας σταμάτησε ποτέ;
– Όχι! Ξέρετε κάτι, δε θέλω να κάνω την ατρόμητη, αλλά… καταλαβαίνω ότι εγώ δεν ταιριάζω με το φόβο και ίσως επειδή έχω συνειδητοποιήσει πλέον, ότι… πρέπει να ζω με τον κίνδυνο ή δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, από τη στιγμή που επιλέγω να κάνω τέτοιου είδους έρευνες. Αλλά, επειδή τελευταία είχαμε κάποια πολύ σοβαρά περιστατικά, έπρεπε κι εγώ να λάβω κάποια μέτρα πια, ασφαλείας/προστασίας.
– Χρειάζεται πολλή ψυχή για να μπουν οι διαχωριστικές γραμμές, για να πάρετε κάποιες αποφάσεις. Εκτίθεστε πάρα πολύ κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.
– Εντάξει, ζω πια με τον κίνδυνο! Κάποια στιγμή, που θα νιώσω ότι ο φόβος με λυγίζει, θα σηκωθώ να φύγω, απλούστατα!
Η πιο ωραία ερώτηση όμως εκφράσθηκε από ένα μικρό μαθητή του Γυμνασίου:
– Τί παραπάνω θα θέλατε εσείς από την Ελληνική Αστυνομία και γιατί;
– Δεν ξέρω αν το άκουσες και πριν, είπα ότι έχουμε ικανότατους αστυνομικούς κι είμαστε υπερήφανοι για την Ελληνική Αστυνομία. Απλά, να έχουν μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών κι εκπαίδευση. Αυτό θέλουν οι πολίτες, όχι εγώ… Αλλά, είμαστε ικανοποιημένοι από την ΕΛ.ΑΣ., αλίμονο αν χάναμε την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτήν.
Κι ενώ η συζήτηση όδευε προς τη λήξη και η Αγγελική Νικολούλη με την ιδιότητα της συγγραφέως πλέον, προετοιμαζόταν να υπογράψει τα βιβλία των αναγνωστών και θαυμαστών της, ξαφνικά, ένας κύριος της κάνει την ακόλουθη ερώτηση:
– Κυρία Νικολούλη, θα θέλατε να γράψετε κι ένα άλλο βιβλίο;
– Ναι, αισιοδοξούμε ότι κάποια στιγμή θα βγάλουμε κι άλλο.
– Θα σας δώσω την υπόθεση του παιδιού μου, για να βγάλετε κι άλλο βιβλίο! Λέγομαι Σαράντης Δημήτριος και το σκότωσαν στην Αυστρία και μας είπαν ότι αυτοκτόνησε το παιδί, ενώ στις ιατροδικαστικές εξετάσεις δε φαίνεται ότι είναι αυτοκτονία! Αυτό θα βγει βιβλίο κυρία Νικολούλη! Θα ήθελα να το αναλάβετε!
– Θα τα πούμε. Θα μου δώσετε κάποια τηλέφωνα να μιλήσουμε. Αυτά είναι πολύ λεπτά κι ευαίσθητα ζητήματα. Καταλαβαίνω ότι για να το λέτε, θα ‘χετε βάλει κι εσείς εμπειρογνώμονες ιατροδικαστές, που σας δίνουν μια άλλη εικόνα;
– Ναι! Και τον κύριο Τσούγκα και την κυρία Ρουμπίνη.
– Να μιλήσουμε μετά. Να μου δώσετε ένα τηλέφωνο, να μιλήσουμε με ηρεμία για όλα αυτά, γιατί είναι σοβαρά θέματα.
– Βεβαίως! Κι άλλο βιβλίο θα γράψετε κυρία Νικολούλη! Σας το λέω! Κι ευχαριστώ!
– Είναι τραγικό, για ένα γονιό να χάνει το παιδί του! Θα τα πούμε, θα τα πούμε με ηρεμία!
Και κάπως έτσι, αφού υπεγράφησαν και τα βιβλία του φιλοθεάμονος κοινού, η εκδήλωση έλαβε τέλος. Μία παρουσίαση, η οποία περιελάμβανε ομιλία, ειδήσεις και συγκίνηση. Όλα όμως διαχειριζόμενα με τρόπο, που μονάχα μία έμπειρη δημοσιογράφος, όπως η Αγγελική Νικολούλη μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να φέρει σε πέρας οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της!
Χθες το απόγευμα, ένα απόγευμα Δευτέρας – μία λεπτομέρεια βασική όταν αναφερόμαστε στην πόλη της Λάρισας, που τα καταστήματα στο Κέντρο είναι ανοικτά και οποιαδήποτε εκδήλωση κι αν πραγματοποιηθεί τέτοια μέρα, αποτυγχάνει με μαθηματική ακρίβεια – διεξήχθη, στο Θέατρο Ουήλ, σε ένα νεοανεγερθέν κτήριο, που προορίζεται για εκδηλώσει μεγάλου βεληνεκούς, η παρουσίαση του νέου best seller της Αγγελικής Νικολούλη, «Έρωτας φονιάς», με παρουσία εκπροσώπων των τοπικών αρχών της περιοχής, της Ελληνικής Αστυνομίας, αλλά και του κλήρου. Πρόκειται για ένα βιβλίο που αποστέλλει ένα ξεκάθαρο μήνυμα στις κακοποιημένες γυναίκες, οι οποίες μένουν άπραγες υπομένοντας τις βιαιότητες των συζύγων και των εραστών τους.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, παρουσιάζονται διάφορες απόψεις καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα γυναικείων προσωπικοτήτων. Καταρχάς, αναφέρεται ότι οι αδύναμες και ευκολόπιστες γυναίκες είναι τα τέλεια θύματα ενός άνδρα που συνηθίζει να κακοποιεί τις γυναίκες με τις οποίες συμβιώνει. Αναδεικνύεται ακόμη, το γεγονός ότι μία γυναίκα, προσπαθώντας, μέσω μιας καινούριας γνωριμίας να βρει το φάρμακο για να θεραπεύσει την αρρώστια μιας παλιάς αγάπης, μπορεί να πέσει στα δίχτυα ενός τέτοιου άνδρα, που αρχικά, της φέρεται με έναν κάλπικο ιπποτισμό. Παρουσιάζεται δε και η οπτική ορισμένων παραδοσιακών γυναικών που ισχυρίζονται ότι «είναι στο φυσικό των αρσενικών να δίνουν χαστούκια για να επιβληθούν», άποψη την οποία εμφυσούν και στις κόρες τους, μετατρέποντάς τες, από μικρή ήδη ηλικία, σε θύματα του άνδρα δυνάστη.
Ας ταξιδέψουμε όμως στις σελίδες του βιβλίου, μέσα από τα λόγια που η ίδια η Αγγελική Νικολούλη χρησιμοποίησε για να περιγράψει την ιστορία, την οποία πραγματεύεται το πόνημά της: «Εδώ έχουμε τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές προσωπικότητες, που παγιδεύονται στη γοητεία του νάρκισσου, του διεστραμμένου επιχειρηματία. Μένω στη θέση της μιας γυναίκας που βρήκε τη δύναμη, γιατί κατάλαβε τον κίνδυνο, να πάρει το παιδί της, να αφήσει τα πλούτη στην άκρη και να μετοικήσει. Να φύγει για άλλη χώρα. Η δεύτερη γυναίκα σώθηκε την τελευταία στιγμή, από θαύμα. Οι άλλες δύο όμως, δεν είχαν την ίδια τύχη. Δολοφονήθηκαν και το τραγικό είναι ότι η μία από αυτές τις δύο γυναίκες δε βρέθηκε ποτέ. Ήταν τέτοιο το μίσος και η διαστροφή του δράστη, που την κομμάτιασε και την πέταξε στα σκουπίδια. Δε βρέθηκε ποτέ!»
Μιας και το εν λόγω βιβλίο αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία και η ίδια κλήθηκε να εξιχνιάσει, μέσω της εκπομπής της, θέλησε, με αφορμή την παρουσίαση αυτή, να αναφέρει κάποια στοιχεία για τις κακοποιημένες Ελληνίδες, λέγοντας: «Θέλω να μείνω για λίγο, γιατί είναι ενδεικτικά και πρέπει να μας προβληματίσουν πιστεύω όλους, σε δυο-τρία στοιχεία που έδωσε η Γενική Γραμματεία Ισότητας, πριν από κάποιους μήνες, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Υπάρχει μία γραμμή βοήθειας, γι’ αυτούς που τολμούν να ζητήσουν βοήθεια, το 15900. Βλέπουμε λοιπόν, ότι σε διάστημα περίπου πέντε χρόνων, από το Μάρτιο του 2011, έως το Νοέμβριο του 2016, αυτή η γραμμή δέχτηκε κοντά 27000 κλήσεις και 350 περίπου ηλεκτρονικά μηνύματα. Ξέρετε ποιο είναι το σοκαριστικό; Ότι, κατά μέσο όρο, οι γυναίκες που έπεσαν θύματα κακοποίησης, ήταν ανώτατου μορφωτικού επιπέδου, παντρεμένες και από 25 έως 54 χρόνων κι ένα ποσοστό 83% των κλήσεων, αφορούσαν σε ενδοοικογενειακή βία.»
Η ομιλία της Αγγελικής Νικολούλη κορυφώθηκε εκφράζοντας την άποψή της αναφορικά με το πώς ένας άνθρωπος, όπως όλοι εμείς, εξελίσσεται σε δολοφόνο, μέσα από τα λόγια που ακολουθούν: «Με ρωτάνε πολλοί, πώς εξελίσσετε ένας άνθρωπος σε δολοφόνο. Πώς ένας άνθρωπος που έχει ένα γλυκό προφίλ, μπορεί να εκδηλώσει ένα βίαιο χαρακτήρα, να γίνει δολοφόνος; Οι ειδικοί, ο καθένας από τη δική του θέση, με την εμπειρία και τη γνώση που έχει, σαφώς δίνουν την απάντηση. Άλλη θα σου δώσει ο αστυνομικός διευθυντής, ο αστυνομικός ερευνητής, άλλη ο κοινωνιολόγος, ο ψυχολόγος ή ο εγκληματολόγος. Εγώ ξέρετε τι βλέπω; Ότι εμείς οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και οι φίλοι, που βλέπουμε σε παιδιά κυρίως και σε εφήβους κάποια σημάδια, ιδιαίτερα, πρέπει να προλάβουμε, πριν αυτή η διαχωριστική γραμμή, που χωρίζει τη λογική από την παράνοια, πριν σπάσει, γιατί αν σπάσει είναι αργά. Με λίγα λόγια, πρέπει να παίρνουμε τα σημάδια και να βοηθάμε τα άτομα που έχουν ανάγκη, με ψυχολογική στήριξη κι όχι να κουκουλώνουμε το πρόβλημα.»
Κατά τη διάρκεια της παρουσίασης αυτής, η Αγγελική Νικολούλη αναφέρθηκε και σε μία υπόθεση την οποία εξιχνιάζει την τρέχουσα περίοδο και το περιεχόμενο της οποίας προσομοιάζει με αυτό της ταινίας «Έτερος εγώ», δίνοντας την είδηση ότι η ταινία έχει αποσυρθεί από τις κινηματογραφικές αίθουσες, η αιτία…, ας τη δούμε μέσα από τα λόγια της ίδιας της ρεπόρτερ: «Σε μία κουβέντα με τους συντελεστές της ταινίας, ένα άτομο έθεσε ένα ερώτημα στο σεναριογράφο και σκηνοθέτη, εάν το σενάριο αυτό μπορεί να εμπνεύσει κάποιον να κάνει κάτι αντίστοιχο στην κανονική του ζωή. Δημιουργήθηκε έτσι, μια ένταση, γιατί του απάντησε βέβαια, ο σεναριογράφος, ότι αλίμονο, δε θα ‘χε βγει η «Σιωπή των Αμνών», δε θα ‘χαν βγει άλλες ταινίες. Επειδή όμως, είναι πολύ ευαισθητοποιημένος αυτός ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης και ομολογώ ότι βοήθησε πάρα πολύ ξέρετε, αποφάσισε σήμερα να αποσύρει την ταινία για όσο διαρκούν οι έρευνες, μην τυχόν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα – μία ταινία που πήγαινε πάρα πολύ καλά – γιατί πραγματεύεται μία εκδίκηση μετά από τροχαίο. Έχει πέντε φόνους βέβαια, που στηρίζονται στους φίλιους αριθμούς του Πυθαγόρα. Και… πολλές φορές, κάποια αρρωστημένα μυαλά, μιμούνται τέτοιες καταστάσεις, βγήκε σήμερα – προς τιμήν του – και είπε ότι αποσύρει την ταινία για όσο διαρκούν οι έρευνες.»
Στη συνέχεια, ακολούθησε μία στιχομυθία μεταξύ της συγγραφέως και του κοινού, με ιδιαιτέρως ενδιαφέρον περιεχόμενο και απαντήσεις, από την πλευρά της Αγγελικής Νικολούλη. Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθούν οι απορίες που εξέφρασε μία θεολόγος αναφορικά με τις δολοφονίες που έχει εξιχνιάσει η δημοσιογράφος, μέσω της εκπομπής της, καθώς επίσης και την ύπαρξη του τέλειου εγκλήματος:
– Καταρχάς, να σας συγχαρώ για την εκπομπή, για τα βιβλία, για τα βραβεία, που έχετε πάρει. Έχετε δώσει λύση σε πάρα-πάρα πολλές δολοφονίες.
– Όχι, μην τα μπερδεύουμε! Οι αρχές εξιχνιάζουν δολοφονίες. Απλά εμείς, με την εμπιστοσύνη που μας δείχνει ο κόσμος και με την ανωνυμία που τηρούμε σε κάποιους μάρτυρες, γι’ αυτό και φτάνω εγώ στα δικαστήρια φορτωμένη στους ώμους, μαρτυρίες ανθρώπων που δε θέλουν να εμφανισθούν, εμείς απλά, βοηθάμε! Οι αρχές δίνουν τη λύση. Μην τα μπερδεύουμε!
– Ναι, αλλά πολλές φορές, με τις μαρτυρίες που έχετε, εξιχνιάζονται πάρα πολλές υποθέσεις. Γενικότερα, έχετε βοηθήσει πάρα πολύ! Πιστεύετε εσείς, με όλα αυτά που έχετε δει, τελικά, υπάρχει το τέλειο έγκλημα ή θα βρεθεί κάποια στιγμή, ο δολοφόνος;
– Ξέρετε κάτι, επειδή μπήκα και μικρή στο αστυνομικό ρεπορτάζ στην Ελλάδα κι έχω βγάλει και υποθέσεις πολύ δύσκολες και κατασκοπίες και άλλες. Όχι, δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα για ‘μένα. Υπάρχει ο τέλειος ερευνητής. Υπάρχει σήμερα η εξελιγμένη αστυνομία, τα εγκληματολογικά εργαστήρια, που είναι σύγχρονα και μπορεί να σου δώσουν απαντήσεις σε πολύ λεπτές έρευνες. Παλιά, δεν υπήρχαν όλα αυτά. Αλλά, δυστυχώς και οι αστυνομικοί φορτώνονται με πάρα πολλές ιστορίες και δε μένουν σε μια υπόθεση μόνο, έχουμε αυτό το πρόβλημα. Αλλά έχουμε και δυνατά αστυνομικά μυαλά! Λοιπόν, για ‘μένα δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα, υπάρχει ο επίμονος αναλυτής και ο τέλειος ερευνητής. Αυτός!
Μία κυρία ήθελα να μάθει, εάν η αστυνομική ρεπόρτερ μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, ενώ ασχολείται με τόσο επικίνδυνες υποθέσεις:
– Θα ήθελα να σας ρωτήσω, αν μπορείτε να κοιμηθείτε. Παράδειγμα, εγώ, από το περιστατικό της Σιάτιστας, δεν μπορούσα να κοιμηθώ επί μία εβδομάδα, έβλεπα τη μάνα αυτή και τρελαινόμουνα! Εσείς, που μιλούσατε μαζί της, πώς μπορούσατε και κοιμόσασταν το βράδυ;
– Για να φτάσω στο δικαστήριο, που κλήθηκα να καταθέσω, στην Καστοριά, ήμουνα δύο εικοσιτετράωρα άυπνη! Και για την έρευνα αυτή, αλλά και για το γεγονός ότι μια μάνα κι ένας πατριός κάθονταν στο εδώλιο κι έπρεπε εγώ να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική γι’ αυτά που θα έλεγα. Γιατί δεν ήταν μόνο η έρευνα, ήταν και πολλά άλλα στοιχεία. Γιατί, ακόμη κι εκείνη τη στιγμή που την έβλεπα, δεν μπορούσε το μυαλό μου να συλλάβει ότι μια μάνα θα ‘φτανε σε αυτό το σημείο. Σας το λέω κι ανατριχιάζω, πραγματικά κι ήμουνα δύο εικοσιτετράωρα άυπνη, πριν να πάω επάνω. Δεν είναι κι εύκολες αυτές οι ιστορίες, μας σημαδεύουν!
Μία δικηγόρος ρώτησε την Αγγελική Νικολούλη, εάν έχει νιώσει ποτέ φόβο:
– Ήθελα να ρωτήσω την κυρία Νικολούλη, αν νιώσατε φόβο σε όλη τη διαδικασία και εάν αυτό αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα, για να σταματήσετε. Ακόμα και οι απλοί μάρτυρες, πολλές φορές σε κακουργήματα, φοβούνται να ‘ρθουν να καταθέσουν και όχι τόσο γιατί ευθύνονται. Εσάς, αυτός ο φόβος, ο έμφυτος, ως ανθρώπινη αδυναμία, ως ανθρώπινο, φυσικό επακόλουθο μιας μεγάλης πορείας για την εξιχνίαση ενός εγκλήματος, σας σταμάτησε ποτέ;
– Όχι! Ξέρετε κάτι, δε θέλω να κάνω την ατρόμητη, αλλά… καταλαβαίνω ότι εγώ δεν ταιριάζω με το φόβο και ίσως επειδή έχω συνειδητοποιήσει πλέον, ότι… πρέπει να ζω με τον κίνδυνο ή δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά, από τη στιγμή που επιλέγω να κάνω τέτοιου είδους έρευνες. Αλλά, επειδή τελευταία είχαμε κάποια πολύ σοβαρά περιστατικά, έπρεπε κι εγώ να λάβω κάποια μέτρα πια, ασφαλείας/προστασίας.
– Χρειάζεται πολλή ψυχή για να μπουν οι διαχωριστικές γραμμές, για να πάρετε κάποιες αποφάσεις. Εκτίθεστε πάρα πολύ κι αυτό είναι πολύ δύσκολο.
– Εντάξει, ζω πια με τον κίνδυνο! Κάποια στιγμή, που θα νιώσω ότι ο φόβος με λυγίζει, θα σηκωθώ να φύγω, απλούστατα!
Η πιο ωραία ερώτηση όμως εκφράσθηκε από ένα μικρό μαθητή του Γυμνασίου:
– Τί παραπάνω θα θέλατε εσείς από την Ελληνική Αστυνομία και γιατί;
– Δεν ξέρω αν το άκουσες και πριν, είπα ότι έχουμε ικανότατους αστυνομικούς κι είμαστε υπερήφανοι για την Ελληνική Αστυνομία. Απλά, να έχουν μεγαλύτερο αριθμό αστυνομικών κι εκπαίδευση. Αυτό θέλουν οι πολίτες, όχι εγώ… Αλλά, είμαστε ικανοποιημένοι από την ΕΛ.ΑΣ., αλίμονο αν χάναμε την εμπιστοσύνη μας σ’ αυτήν.
Κι ενώ η συζήτηση όδευε προς τη λήξη και η Αγγελική Νικολούλη με την ιδιότητα της συγγραφέως πλέον, προετοιμαζόταν να υπογράψει τα βιβλία των αναγνωστών και θαυμαστών της, ξαφνικά, ένας κύριος της κάνει την ακόλουθη ερώτηση:
– Κυρία Νικολούλη, θα θέλατε να γράψετε κι ένα άλλο βιβλίο;
– Ναι, αισιοδοξούμε ότι κάποια στιγμή θα βγάλουμε κι άλλο.
– Θα σας δώσω την υπόθεση του παιδιού μου, για να βγάλετε κι άλλο βιβλίο! Λέγομαι Σαράντης Δημήτριος και το σκότωσαν στην Αυστρία και μας είπαν ότι αυτοκτόνησε το παιδί, ενώ στις ιατροδικαστικές εξετάσεις δε φαίνεται ότι είναι αυτοκτονία! Αυτό θα βγει βιβλίο κυρία Νικολούλη! Θα ήθελα να το αναλάβετε!
– Θα τα πούμε. Θα μου δώσετε κάποια τηλέφωνα να μιλήσουμε. Αυτά είναι πολύ λεπτά κι ευαίσθητα ζητήματα. Καταλαβαίνω ότι για να το λέτε, θα ‘χετε βάλει κι εσείς εμπειρογνώμονες ιατροδικαστές, που σας δίνουν μια άλλη εικόνα;
– Ναι! Και τον κύριο Τσούγκα και την κυρία Ρουμπίνη.
– Να μιλήσουμε μετά. Να μου δώσετε ένα τηλέφωνο, να μιλήσουμε με ηρεμία για όλα αυτά, γιατί είναι σοβαρά θέματα.
– Βεβαίως! Κι άλλο βιβλίο θα γράψετε κυρία Νικολούλη! Σας το λέω! Κι ευχαριστώ!
– Είναι τραγικό, για ένα γονιό να χάνει το παιδί του! Θα τα πούμε, θα τα πούμε με ηρεμία!
Και κάπως έτσι, αφού υπεγράφησαν και τα βιβλία του φιλοθεάμονος κοινού, η εκδήλωση έλαβε τέλος. Μία παρουσίαση, η οποία περιελάμβανε ομιλία, ειδήσεις και συγκίνηση. Όλα όμως διαχειριζόμενα με τρόπο, που μονάχα μία έμπειρη δημοσιογράφος, όπως η Αγγελική Νικολούλη μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να φέρει σε πέρας οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα της!
