Η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι μία νεαρή καλλιτέχνης που έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τους “ακούραστους” ακροατές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, και πρόκειται να τους απασχολήσει ακόμα περισσότερο σε βάθος χρόνου. Με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις της στη σκηνή απ’ όπου ξεκίνησε, τον ιστορικό Σταυρό του Νότου, μοιράζεται τις απόψεις της σχετικά με την προσωπική στιχουργία, το υλικό του υπό ηχογράφηση δεύτερου δίσκου, τον παραδοσιακή ήχο αλλά και τη συνεισφορά της μουσικής στην ψυχική υγεία.
Καλησπέρα Παυλίνα. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου και να σε υποδεχτώ στην πλατφόρμα του «Μικροφώνου». Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
Καλησπέρα, ευχαριστώ πολύ και καλώς σας βρήκα. Η φάση στην οποία με πετυχαίνετε είναι έντονη. Ετοιμάζω τα πρώτα προσωπικά μου live στον Σταυρό του Νότου, τις Δευτέρες 13 και 20 Μαρτίου ενώ παράλληλα ολοκληρώνω τις ηχογραφήσεις του δεύτερου μου δίσκου.
Επιστροφή στο Σταυρό του Νότου, απ’ όπου και ξεκίνησες αν δεν απατώμαι. Πώς νιώθεις που θα βρεθείς στο σημείο αφετηρίας, αυτή τη φορά από άλλη θέση;
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι για να μην αλλάξω γνώμη (γέλια). Πράγματι ξεκίνησα εκεί ως μέλος της μόνιμης μπάντας του Σταυρού του Νότου πριν από 5 χρόνια,για την ακρίβεια ήταν και τα πρώτα live της ζωής μου. Ως άνθρωπος είμαι μάλλον εσωστρεφής , οπότε αυτή η απόπειρα επικοινωνίας που αποφάσισα για πρώτη φορά να κάνω είναι αρχικά μια μορφή εξέλιξης σε προσωπικό επίπεδο, η συνειδητή δηλαδή και ξεκάθαρη πλέον ανάγκη για επικοινωνία. Από όλα όσα αισθάνομαι εστιάζω σε αυτό.
Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από την πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία με τίτλο «Λαβύρινθοι». Τι μεσολάβησε μουσικά σε αυτό το διάστημα;
Σε πρακτικό επίπεδο αυτά τα σχεδόν δυόμιση χρόνια έχω συνεργαστεί με τον Μανώλη Μητσιά, τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τον Μπάμπη Στόκα , τον Γιάννη Κότσιρα , τον πιο αγαπημένο μου από όλους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα αλλά και ερμηνευτές της γενιάς μου όπως τον Σταμάτη Μορφονιό και την Μιρέλα Πάχου. Σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο νομίζω απλώς ότι μαθαίνω πράγματα και πορεύομαι. Μέχρι τώρα δεν έχω κάνει live με την μπάντα μου παρουσιάζοντας τραγούδια μου όποτε οτιδήποτε κι αν μεσολάβησε αυτό το διάστημα έφερε διάθεση για αλλαγές.
Το πιο πρόσφατο single έγινε με τη συμμετοχή του Ψαραντώνη, μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φωνές στην Ελλάδα, ο οποίος μάλιστα είναι ιδιαίτερα επιλεκτικός ως προς τις συνεργασίες του. Αλήθεια, πώς προέκυψε;
Ο Ψαραντώνης στηρίζει σταθερά την νέα γενιά, πράγμα που ως μεγάλη του θαυμάστρια γνώριζα πριν τον προσεγγίσω κι ήταν, αν θέλετε, και μια σκέψη που μου έδινε την ώθηση και την δύναμη για να τον πλησιάσω. Όταν τελικά προέκυψε νόμιζα, αφελώς, πως ήταν ένα παιδικό όνειρο που εκπληρώνεται. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό και καθοριστικό για την διαμόρφωση της καλλιτεχνικής μου κι όχι μόνο, οντότητας. Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχω καλλιτεχνικά, αν εξυπηρετώ κάποιου είδους ματαιοδοξία ή αν μπορώ να προσφέρω, να νιώσω χρήσιμη και να αναπνεύσω.
Θα μπορούσες να μου λύσεις ορισμένες απορίες για τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο σου: Τι πρέπει να περιμένουμε; Καινοτομίες, πειραματισμό ή επικέντρωση σε πιο δουλεμένες φόρμες
Ο βασικός πυρήνας είναι οι στίχοι μου. Σε κάποια κομμάτια έχω γράψει και την μουσική όπως στο “Φέρτα μου όλα πίσω” ενώ υπάρχουν και συμμετοχές άλλων τραγουδοποιών αλλά και πάλι είναι σκέψεις και λέξεις που θα μπορούσα να είχα πλησιάσει κι η ίδια. Δεν ξέρω αν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη “πειραματισμός” αλλά επειδή καταλαβαίνω τι εννοείτε θα έλεγα ότι υπάρχει έντονα στον νέο δίσκο ένα διαφορετικό στοιχείο. Διαφορετικός ήχος και παλμός. Αυτό έχει να κάνει με τον ενορχηστρωτή Λάμπη Κουντουρογιάννη και την ομάδα που τον πλαισιώνει που με σπρώχνουν να ανακαλύψω νέους μουσικούς δρόμους, κάτι που με ενθουσιάζει όλο και περισσότερο.
Υποθέτω ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός κομματιών «στο συρτάρι». Πόσο εύκολο είναι να επιλέξεις ποια από αυτά θα μπουν στο στούντιο και ποια θα πρέπει να περιμένουν λίγο περισσότερο;
Υπάρχουν κείμενα και ποιήματα στο σημειωματάριο μου τα οποία μου γράφω πιο φυσικά από τα τραγούδια διότι δεν περιορίζομαι ως προς τη δομή. Κατά τα άλλα αν εξαιρέσω ένα κομμάτι που λατρεύω, που είναι πολύ προσωπικό και που ακόμα δεν νιώθω έτοιμη να το μοιραστώ, οτιδήποτε γράφω ηχογραφείται.
Υπάρχουν τραγούδια που πιστεύεις πως αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία; Με αυτό εννοώ εκείνα που, αν τα προσέγγιζες σήμερα από την αρχή, το αποτέλεσμα θα κατέληγε σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ναι. Το “Φύγε” από τον πρώτο δίσκο κάποια στιγμή θα ήθελα να δω πως θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Είμαι τόσο χαρούμενη όμως με τον δίσκο που έρχεται που αυτό το αφήνω μέσα μου σαν εκκρεμότητα για το μέλλον.
Στις αγγλόφωνες χώρες πολύ συχνά γίνεται λόγος για το “Second Album Syndrome”, το άγχος δηλαδή των καλλιτεχνών να ανταποκριθούν με τη δεύτερη δουλειά τους στις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε η πρώτη. Είναι η Παυλίνα έτοιμη να αποδείξει πως δεν είναι one-hit wonder ;
(Γέλια) Αυτό είναι κάτι που μου έχουν ξαναπεί, εννοώ φίλοι σε συζητήσεις. Και κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν πρέπει να ανησυχήσω που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Υπάρχουν 10 κομμάτια. Θέλω πάρα πολύ να φτάσουν στο σημείο που θα αισθάνομαι και για τα 10 σιγουριά κι απόλυτη αγάπη. Νομίζω εκεί εστιάζω περισσότερο κι ακριβώς επειδή ο στίχος είναι εσωστρεφής αλλά ο ήχος όχι, χρειαστήκαμε λίγο παραπάνω χρόνο για να βρούμε την ισορροπία. Η αλήθεια είναι πως με ενδιαφέρει περισσότερο να με αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι στο σύνολο του και λιγότερο να διαμορφωθεί με πυρήνα τις “προσδοκίες”
Στο «Φέρ’τα Μου Όλα Πίσω» συνδυάζεται η κρητική μουσική με δυναμικά rock στοιχεία και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά καθηλωτικό. Σα συνθέτρια πόσο σε έχει επηρεάσει η παραδοσιακή μουσική, πόσo μάλλον η μουσική του τόπου καταγωγής σου;
Ευχαριστώ ειλικρινά, χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Η αγνή παραδοσιακή μουσική είναι στο αίμα όλων μας, δεν νομίζω ότι αποφεύγεται αυτή η κλίση από κανέναν. Προσωπικά απλώς έτυχε και μου βγήκε, δεν υπάρχει τόσο έντονα σε άλλα κομμάτια του δίσκου κι αν υπάρχει ίσως μόνο σε σημεία. Μεγάλωσα με κρητική μουσική και συχνά στο σπίτι θα βάλω ένα ποτηράκι τσικουδιά, κρητικά παραδοσιακά κομμάτια κι απλώς θα ακούω και θα ακούω και θα ακούω. Ή μέσα στη νύχτα μπορεί να σηκωθώ να πάω σε ένα μαγαζί που ξέρω πως θα ακούσω από ρεμπέτικα μέχρι παραδοσιακή μουσική . Όποτε μάλλον οτιδήποτε με επηρεάζει ως ακροάτρια αργά η γρήγορα βγαίνει και στην μουσική μου, προσπαθώ όμως πάντα οτιδήποτε όχι τόσο φανερά οικείo, να το πλησιάζω με σεβασμό.
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια να εξιδανικεύουμε καταστάσεις και φαινόμενα, όπως τη δημοτική μουσική, που είτε πρέπει να σνομπάρεται είτε να ανακυκλώνεται προσκολλημένη στο παρελθόν. Είναι πράγματι τόσο «ιερά» αυτά τα θέματα που «δεν πρέπει» να αλλοιώσουμε με τον πειραματισμό;
Ως άνθρωπος ακόμα και στο πειραματισμό εκτιμώ την απλότητα και δεν εννοώ καθόλου την ευκολία λέγοντας “απλότητα”.Για παράδειγμα το “Θα σπάσω κούπες” που διασκευάστηκε από την Μαρίνα Σάττη προσωπικά με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή και δεν είναι τυχαίο που είχε τόσο μεγάλη αποδοχή. Είναι πολύ βαθιά νερά αυτό το θέμα συζήτησης και δεν θέλω να είμαι ποτέ απόλυτη ως προς τίποτα. Ίσως ένα κλειδί να είναι ο σεβασμός και η αγάπη.
Ήταν ρίσκο για μία νέα μουσικό να δοκιμάσει κάτι τέτοιο;
(Γέλια) Με αυτή την έννοια που ρωτάτε όλος ο νέος δίσκος είναι ένα ρίσκο. Δεν το βρήκα τόσο ανατρεπτικό, έγραψα κάτι μου άρεσε κι απλώς έγινε. Ο Λάμπης έδωσε μια νέα πνοή στην δική μου ιδέα και χαίρομαι που το έκανε επειδή με απελευθέρωσε από τον απόλυτα παραδοσιακό ρυθμό που είχα γράψει.
Μιλώντας για ελληνικές εμμονές, μία από τις πιο βασανιστικές είναι αυτό το ανεκδιήγητο «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Έχεις αισθανθεί πότε να σε κρίνουν εξαιτίας της αναγνωσιμότητας των γονιών σου;
Νομίζω ότι όλα αυτά ξεκινάνε από εμάς, ανεξαρτήτως των προθέσεων και των ερεθισμάτων, τα πάντα έχουν να κάνουν με το πως αντιδρούμε εμείς σε αυτά. Μετά από πάρα πολλά στάδια μέσα μου από το πρώτο και πιο αγνό της θλίψης μέχρι το τελευταίο της απόλυτης αντίδρασης πλέον αισθάνομαι πως και να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί. Εξάλλου η έννοια του “παιδεύω” στη φράση που αναφέρατε είναι “εκπαιδεύω”, “διδάσκω” κι όχι “βασανίζω”.
Έχω την αίσθηση ότι οι πραγματικά ευφυείς άνθρωποι, που θα ήθελαν να με κρίνουν πολύ δύσκολα θα εστιάσουν σε οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με εμένα την ίδια. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντες ή και ξεκάθαροι από αυτόν λόγοι για να με κρίνει κανείς αρνητικά, σας διαβεβαιώ (γέλια) .
Σε τι βαθμό αντανακλά το στιχουργικό κομμάτι τις προσωπικές σου απόψεις; Θα μετρίαζες την αυθεντικότητα προς όφελος της ποιητικής αδείας ή κάποιες φορές της πολιτική ορθότητας;
Το στιχουργικό κομμάτι είναι και το πιο σημαντικό για εμένα. Εκεί βρίσκονται μόνο οι προσωπικές μου απόψεις, οι ιστορίες μου και τα συναισθήματα μου. Για την ακρίβεια οι στίχοι μου λένε πολύ περισσότερα πράγματα για εμένα από όσα θα μπορούσα να πω εγώ ποτέ σε κάποιον.
Αν δεν ήσουν μουσικός, ποιο επάγγελμα θα επέλεγες; Αυτό του πατέρα σου, το αντικείμενο των σπουδών σου ή κάποια καλλιτεχνική απασχόληση;
Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση μουσικός. Γράφω στίχους και κάποιες φορές βάζω και τις μελωδίες. Αν μπορούμε να πούμε ότι είμαι κάτι αυτό είναι μάλλον τραγουδοποιός. Αν δεν ήμουν αυτό ή αν σταματήσω να είμαι τόσο ενεργά θα με ενδιέφερε να συνδυάσω την μουσική με το αντικείμενο των σπουδών μου. Να μελετήσω τους τρόπους που θα μπορούσε το τραύμα να επουλωθεί μέσα από την τέχνη. Η να μελετήσω τρόπους που θα μπορούσε να καταπολεμηθεί το στίγμα των ψυχικά ασθενών μέσα από την τέχνη.
Ποιος είναι τελικά ο ρόλος των καλλιτεχνών στη σημερινή εποχή; Να ανοίγουν δρόμους με πολιτικοκοινωνικές δηλώσεις ή να δημιουργούν καταφύγια για εκείνους που επιθυμούν να αποκοπούν, έστω και για λίγο, από την ασχήμια που επικρατεί εκεί έξω;
Με έχει απασχολήσει εμμονικά πολύ αυτό το θέμα. Ο Ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος φαίνεται ότι είχε καταγράψει μια πολύ όμορφη ιστορία σε σχέση με την γέννηση της τέχνης της ζωγραφικής (η οποία αποτυπώθηκε και πανέμορφα από τον ζωγράφο Ζαν Μπατίστ Ρενιώ τα τέλη του 1700) βάσει της οποίας ένα ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει και η γυναίκα σχεδίασε στο χώμα την μορφή της σκιάς του άντρα της όσο τον είχε αγκαλιά για να μην τον ξεχάσει ποτέ. Νομίζω τελικά πως η τέχνη από μόνη της δικαιούται να είναι τα πάντα. Υπάρχει για να διατηρούμε στην μνήμη μας ό,τι αγαπάμε αφότου το χάνουμε. Υπάρχει για να επουλώνει τις πληγές μας και να μας δίνει δύναμη. Υπάρχει για να μεταφέρουμε μηνύματα και να επικοινωνούμε και υπάρχει επίσης απλώς και μόνο επειδή είναι ωραία.
16. Θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες του «Μικροφώνου» τους στόχους σου για το προσεχές μέλλον;
Θα ήθελα σε αυτά τα δύο live να νιώσω ελεύθερη και σίγουρη.
Ευχαριστούμε πολύ. Καλή επιτυχία στις επερχόμενες εμφανίσεις!
Ευχαριστώ κι εγώ ειλικρινά! Θα χαρώ αν τα καταφέρετε να σας δω εκεί
Η Παυλίνα Βουλγαράκη είναι μία νεαρή καλλιτέχνης που έχει απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τους “ακούραστους” ακροατές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, και πρόκειται να τους απασχολήσει ακόμα περισσότερο σε βάθος χρόνου. Με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις της στη σκηνή απ’ όπου ξεκίνησε, τον ιστορικό Σταυρό του Νότου, μοιράζεται τις απόψεις της σχετικά με την προσωπική στιχουργία, το υλικό του υπό ηχογράφηση δεύτερου δίσκου, τον παραδοσιακή ήχο αλλά και τη συνεισφορά της μουσικής στην ψυχική υγεία.
Καλησπέρα Παυλίνα. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για το χρόνο σου και να σε υποδεχτώ στην πλατφόρμα του «Μικροφώνου». Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
Καλησπέρα, ευχαριστώ πολύ και καλώς σας βρήκα. Η φάση στην οποία με πετυχαίνετε είναι έντονη. Ετοιμάζω τα πρώτα προσωπικά μου live στον Σταυρό του Νότου, τις Δευτέρες 13 και 20 Μαρτίου ενώ παράλληλα ολοκληρώνω τις ηχογραφήσεις του δεύτερου μου δίσκου.
Επιστροφή στο Σταυρό του Νότου, απ’ όπου και ξεκίνησες αν δεν απατώμαι. Πώς νιώθεις που θα βρεθείς στο σημείο αφετηρίας, αυτή τη φορά από άλλη θέση;
Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι για να μην αλλάξω γνώμη (γέλια). Πράγματι ξεκίνησα εκεί ως μέλος της μόνιμης μπάντας του Σταυρού του Νότου πριν από 5 χρόνια,για την ακρίβεια ήταν και τα πρώτα live της ζωής μου. Ως άνθρωπος είμαι μάλλον εσωστρεφής , οπότε αυτή η απόπειρα επικοινωνίας που αποφάσισα για πρώτη φορά να κάνω είναι αρχικά μια μορφή εξέλιξης σε προσωπικό επίπεδο, η συνειδητή δηλαδή και ξεκάθαρη πλέον ανάγκη για επικοινωνία. Από όλα όσα αισθάνομαι εστιάζω σε αυτό.
Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια από την πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία με τίτλο «Λαβύρινθοι». Τι μεσολάβησε μουσικά σε αυτό το διάστημα;
Σε πρακτικό επίπεδο αυτά τα σχεδόν δυόμιση χρόνια έχω συνεργαστεί με τον Μανώλη Μητσιά, τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τον Μπάμπη Στόκα , τον Γιάννη Κότσιρα , τον πιο αγαπημένο μου από όλους Λαυρέντη Μαχαιρίτσα αλλά και ερμηνευτές της γενιάς μου όπως τον Σταμάτη Μορφονιό και την Μιρέλα Πάχου. Σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο νομίζω απλώς ότι μαθαίνω πράγματα και πορεύομαι. Μέχρι τώρα δεν έχω κάνει live με την μπάντα μου παρουσιάζοντας τραγούδια μου όποτε οτιδήποτε κι αν μεσολάβησε αυτό το διάστημα έφερε διάθεση για αλλαγές.
Το πιο πρόσφατο single έγινε με τη συμμετοχή του Ψαραντώνη, μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες φωνές στην Ελλάδα, ο οποίος μάλιστα είναι ιδιαίτερα επιλεκτικός ως προς τις συνεργασίες του. Αλήθεια, πώς προέκυψε;
Ο Ψαραντώνης στηρίζει σταθερά την νέα γενιά, πράγμα που ως μεγάλη του θαυμάστρια γνώριζα πριν τον προσεγγίσω κι ήταν, αν θέλετε, και μια σκέψη που μου έδινε την ώθηση και την δύναμη για να τον πλησιάσω. Όταν τελικά προέκυψε νόμιζα, αφελώς, πως ήταν ένα παιδικό όνειρο που εκπληρώνεται. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό και καθοριστικό για την διαμόρφωση της καλλιτεχνικής μου κι όχι μόνο, οντότητας. Άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί υπάρχω καλλιτεχνικά, αν εξυπηρετώ κάποιου είδους ματαιοδοξία ή αν μπορώ να προσφέρω, να νιώσω χρήσιμη και να αναπνεύσω.
Θα μπορούσες να μου λύσεις ορισμένες απορίες για τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο σου: Τι πρέπει να περιμένουμε; Καινοτομίες, πειραματισμό ή επικέντρωση σε πιο δουλεμένες φόρμες
Ο βασικός πυρήνας είναι οι στίχοι μου. Σε κάποια κομμάτια έχω γράψει και την μουσική όπως στο “Φέρτα μου όλα πίσω” ενώ υπάρχουν και συμμετοχές άλλων τραγουδοποιών αλλά και πάλι είναι σκέψεις και λέξεις που θα μπορούσα να είχα πλησιάσει κι η ίδια. Δεν ξέρω αν θέλω να χρησιμοποιήσω την λέξη “πειραματισμός” αλλά επειδή καταλαβαίνω τι εννοείτε θα έλεγα ότι υπάρχει έντονα στον νέο δίσκο ένα διαφορετικό στοιχείο. Διαφορετικός ήχος και παλμός. Αυτό έχει να κάνει με τον ενορχηστρωτή Λάμπη Κουντουρογιάννη και την ομάδα που τον πλαισιώνει που με σπρώχνουν να ανακαλύψω νέους μουσικούς δρόμους, κάτι που με ενθουσιάζει όλο και περισσότερο.
Υποθέτω ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός κομματιών «στο συρτάρι». Πόσο εύκολο είναι να επιλέξεις ποια από αυτά θα μπουν στο στούντιο και ποια θα πρέπει να περιμένουν λίγο περισσότερο;
Υπάρχουν κείμενα και ποιήματα στο σημειωματάριο μου τα οποία μου γράφω πιο φυσικά από τα τραγούδια διότι δεν περιορίζομαι ως προς τη δομή. Κατά τα άλλα αν εξαιρέσω ένα κομμάτι που λατρεύω, που είναι πολύ προσωπικό και που ακόμα δεν νιώθω έτοιμη να το μοιραστώ, οτιδήποτε γράφω ηχογραφείται.
Υπάρχουν τραγούδια που πιστεύεις πως αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία; Με αυτό εννοώ εκείνα που, αν τα προσέγγιζες σήμερα από την αρχή, το αποτέλεσμα θα κατέληγε σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ναι. Το “Φύγε” από τον πρώτο δίσκο κάποια στιγμή θα ήθελα να δω πως θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Είμαι τόσο χαρούμενη όμως με τον δίσκο που έρχεται που αυτό το αφήνω μέσα μου σαν εκκρεμότητα για το μέλλον.
Στις αγγλόφωνες χώρες πολύ συχνά γίνεται λόγος για το “Second Album Syndrome”, το άγχος δηλαδή των καλλιτεχνών να ανταποκριθούν με τη δεύτερη δουλειά τους στις υψηλές προσδοκίες που δημιούργησε η πρώτη. Είναι η Παυλίνα έτοιμη να αποδείξει πως δεν είναι one-hit wonder ;
(Γέλια) Αυτό είναι κάτι που μου έχουν ξαναπεί, εννοώ φίλοι σε συζητήσεις. Και κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν πρέπει να ανησυχήσω που δεν το σκέφτομαι καθόλου. Υπάρχουν 10 κομμάτια. Θέλω πάρα πολύ να φτάσουν στο σημείο που θα αισθάνομαι και για τα 10 σιγουριά κι απόλυτη αγάπη. Νομίζω εκεί εστιάζω περισσότερο κι ακριβώς επειδή ο στίχος είναι εσωστρεφής αλλά ο ήχος όχι, χρειαστήκαμε λίγο παραπάνω χρόνο για να βρούμε την ισορροπία. Η αλήθεια είναι πως με ενδιαφέρει περισσότερο να με αντιπροσωπεύει ένα τραγούδι στο σύνολο του και λιγότερο να διαμορφωθεί με πυρήνα τις “προσδοκίες”
Στο «Φέρ’τα Μου Όλα Πίσω» συνδυάζεται η κρητική μουσική με δυναμικά rock στοιχεία και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά καθηλωτικό. Σα συνθέτρια πόσο σε έχει επηρεάσει η παραδοσιακή μουσική, πόσo μάλλον η μουσική του τόπου καταγωγής σου;
Ευχαριστώ ειλικρινά, χαίρομαι πολύ που σας άρεσε. Η αγνή παραδοσιακή μουσική είναι στο αίμα όλων μας, δεν νομίζω ότι αποφεύγεται αυτή η κλίση από κανέναν. Προσωπικά απλώς έτυχε και μου βγήκε, δεν υπάρχει τόσο έντονα σε άλλα κομμάτια του δίσκου κι αν υπάρχει ίσως μόνο σε σημεία. Μεγάλωσα με κρητική μουσική και συχνά στο σπίτι θα βάλω ένα ποτηράκι τσικουδιά, κρητικά παραδοσιακά κομμάτια κι απλώς θα ακούω και θα ακούω και θα ακούω. Ή μέσα στη νύχτα μπορεί να σηκωθώ να πάω σε ένα μαγαζί που ξέρω πως θα ακούσω από ρεμπέτικα μέχρι παραδοσιακή μουσική . Όποτε μάλλον οτιδήποτε με επηρεάζει ως ακροάτρια αργά η γρήγορα βγαίνει και στην μουσική μου, προσπαθώ όμως πάντα οτιδήποτε όχι τόσο φανερά οικείo, να το πλησιάζω με σεβασμό.
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια να εξιδανικεύουμε καταστάσεις και φαινόμενα, όπως τη δημοτική μουσική, που είτε πρέπει να σνομπάρεται είτε να ανακυκλώνεται προσκολλημένη στο παρελθόν. Είναι πράγματι τόσο «ιερά» αυτά τα θέματα που «δεν πρέπει» να αλλοιώσουμε με τον πειραματισμό;
Ως άνθρωπος ακόμα και στο πειραματισμό εκτιμώ την απλότητα και δεν εννοώ καθόλου την ευκολία λέγοντας “απλότητα”.Για παράδειγμα το “Θα σπάσω κούπες” που διασκευάστηκε από την Μαρίνα Σάττη προσωπικά με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή και δεν είναι τυχαίο που είχε τόσο μεγάλη αποδοχή. Είναι πολύ βαθιά νερά αυτό το θέμα συζήτησης και δεν θέλω να είμαι ποτέ απόλυτη ως προς τίποτα. Ίσως ένα κλειδί να είναι ο σεβασμός και η αγάπη.
Ήταν ρίσκο για μία νέα μουσικό να δοκιμάσει κάτι τέτοιο;
(Γέλια) Με αυτή την έννοια που ρωτάτε όλος ο νέος δίσκος είναι ένα ρίσκο. Δεν το βρήκα τόσο ανατρεπτικό, έγραψα κάτι μου άρεσε κι απλώς έγινε. Ο Λάμπης έδωσε μια νέα πνοή στην δική μου ιδέα και χαίρομαι που το έκανε επειδή με απελευθέρωσε από τον απόλυτα παραδοσιακό ρυθμό που είχα γράψει.
Μιλώντας για ελληνικές εμμονές, μία από τις πιο βασανιστικές είναι αυτό το ανεκδιήγητο «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Έχεις αισθανθεί πότε να σε κρίνουν εξαιτίας της αναγνωσιμότητας των γονιών σου;
Νομίζω ότι όλα αυτά ξεκινάνε από εμάς, ανεξαρτήτως των προθέσεων και των ερεθισμάτων, τα πάντα έχουν να κάνουν με το πως αντιδρούμε εμείς σε αυτά. Μετά από πάρα πολλά στάδια μέσα μου από το πρώτο και πιο αγνό της θλίψης μέχρι το τελευταίο της απόλυτης αντίδρασης πλέον αισθάνομαι πως και να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί. Εξάλλου η έννοια του “παιδεύω” στη φράση που αναφέρατε είναι “εκπαιδεύω”, “διδάσκω” κι όχι “βασανίζω”.
Έχω την αίσθηση ότι οι πραγματικά ευφυείς άνθρωποι, που θα ήθελαν να με κρίνουν πολύ δύσκολα θα εστιάσουν σε οτιδήποτε δεν έχει να κάνει με εμένα την ίδια. Υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντες ή και ξεκάθαροι από αυτόν λόγοι για να με κρίνει κανείς αρνητικά, σας διαβεβαιώ (γέλια) .
Σε τι βαθμό αντανακλά το στιχουργικό κομμάτι τις προσωπικές σου απόψεις; Θα μετρίαζες την αυθεντικότητα προς όφελος της ποιητικής αδείας ή κάποιες φορές της πολιτική ορθότητας;
Το στιχουργικό κομμάτι είναι και το πιο σημαντικό για εμένα. Εκεί βρίσκονται μόνο οι προσωπικές μου απόψεις, οι ιστορίες μου και τα συναισθήματα μου. Για την ακρίβεια οι στίχοι μου λένε πολύ περισσότερα πράγματα για εμένα από όσα θα μπορούσα να πω εγώ ποτέ σε κάποιον.
Αν δεν ήσουν μουσικός, ποιο επάγγελμα θα επέλεγες; Αυτό του πατέρα σου, το αντικείμενο των σπουδών σου ή κάποια καλλιτεχνική απασχόληση;
Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση μουσικός. Γράφω στίχους και κάποιες φορές βάζω και τις μελωδίες. Αν μπορούμε να πούμε ότι είμαι κάτι αυτό είναι μάλλον τραγουδοποιός. Αν δεν ήμουν αυτό ή αν σταματήσω να είμαι τόσο ενεργά θα με ενδιέφερε να συνδυάσω την μουσική με το αντικείμενο των σπουδών μου. Να μελετήσω τους τρόπους που θα μπορούσε το τραύμα να επουλωθεί μέσα από την τέχνη. Η να μελετήσω τρόπους που θα μπορούσε να καταπολεμηθεί το στίγμα των ψυχικά ασθενών μέσα από την τέχνη.
Ποιος είναι τελικά ο ρόλος των καλλιτεχνών στη σημερινή εποχή; Να ανοίγουν δρόμους με πολιτικοκοινωνικές δηλώσεις ή να δημιουργούν καταφύγια για εκείνους που επιθυμούν να αποκοπούν, έστω και για λίγο, από την ασχήμια που επικρατεί εκεί έξω;
Με έχει απασχολήσει εμμονικά πολύ αυτό το θέμα. Ο Ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος φαίνεται ότι είχε καταγράψει μια πολύ όμορφη ιστορία σε σχέση με την γέννηση της τέχνης της ζωγραφικής (η οποία αποτυπώθηκε και πανέμορφα από τον ζωγράφο Ζαν Μπατίστ Ρενιώ τα τέλη του 1700) βάσει της οποίας ένα ζευγάρι έπρεπε να χωρίσει και η γυναίκα σχεδίασε στο χώμα την μορφή της σκιάς του άντρα της όσο τον είχε αγκαλιά για να μην τον ξεχάσει ποτέ. Νομίζω τελικά πως η τέχνη από μόνη της δικαιούται να είναι τα πάντα. Υπάρχει για να διατηρούμε στην μνήμη μας ό,τι αγαπάμε αφότου το χάνουμε. Υπάρχει για να επουλώνει τις πληγές μας και να μας δίνει δύναμη. Υπάρχει για να μεταφέρουμε μηνύματα και να επικοινωνούμε και υπάρχει επίσης απλώς και μόνο επειδή είναι ωραία.
16. Θα ήθελες να μοιραστείς με τους αναγνώστες του «Μικροφώνου» τους στόχους σου για το προσεχές μέλλον;
Θα ήθελα σε αυτά τα δύο live να νιώσω ελεύθερη και σίγουρη.
Ευχαριστούμε πολύ. Καλή επιτυχία στις επερχόμενες εμφανίσεις!
Ευχαριστώ κι εγώ ειλικρινά! Θα χαρώ αν τα καταφέρετε να σας δω εκεί
