Συνήθως γράφουμε για τη διάρκειά της στον χρόνο, τη νεανική της εμφάνιση, το ερμηνευτικό της πάθος, τις αντιφάσεις του ρεπερτορίου της, την εμμονή της με τον Καρβέλα κ.ο.κ.
Το νέο της τραγούδι, όμως, μας πάει, λόγω στίχων, κάπου αλλού. Είναι κοινό μυστικό ότι η Βίσση αποτελεί το εν Ελλάδι gay icon (που θα διεκδικούσε και τα πρωτεία αν δεν προηγούνταν χρονολογικά η Μαρινέλλα και η Νάνα Μούσχουρη). Κάτι σαν τη Μαντόνα για τον υπόλοιπο πλανήτη.
Μυστικό, όμως, μόνο για τις εποχές που η κοινή γνώμη ήταν επηρεασμένη από τη μεσαιωνική εκπαίδευση, την ελλιπή πληροφόρηση, την ακούσια ή εκούσια απόκρυψη της επιστημονικής θέσης για την ομοφυλοφιλία.
Τώρα που εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο έως γραφικό να κοντράρει κάποιος την Ιατρική Επιστήμη, μιλώντας για «ανωμαλία», «διαστροφή», «παραψυχοπαθολογική συμπεριφορά» και άλλα συναφή, τα μυστικά δεν αποκαλύπτονται μόνο σε όσα αυτιά δεν μπορούν ή δεν θέλουν ν’ ακούσουν την επιστημονική αλήθεια.
Η ελληνίδα Μαντόνα έχει τοποθετηθεί επανειλημμένα στο παρελθόν κατά της ομοφοβίας. Το σημερινό της «Αφού σ’ αγαπάω» είναι ακόμα μία τολμηρή κίνηση ακτιβισμού. Η μπαλάντα –με την πολύ όμορφη εισαγωγή που θυμίζει «Δώδεκα»– μιλάει για τη σχέση της με ένα αγόρι που πριν από εκείνη είχε κάποιον άλλον και όχι κάποια άλλη στη θέση της. Άγνωστο αν απευθύνεται σε αμιγώς gay ή bisexual, η φωνή της του τα λέει έξω από τα δόντια, κατά τα καρβελικά πρότυπα…
Όσο για τον λιθοβολισμό των σχολίων, σύμφωνα με τα οποία η 45χρονη καριέρα της καταστράφηκε (!) από ένα τόσο ιδιαίτερης θεματικής τραγούδι, τι να πει κανείς; Ότι είναι η μόνη από την τετράδα των πιο εμπορικών τραγουδιστών όλων των εποχών που γέννησε αυτή η χώρα (Νταλάρα – Πάριο – Αλεξίου – Βίσση), που εξακολουθεί να πειραματίζεται αδιαφορώντας για τα σχόλια; Σαν με ανοσία πλέον στο μαστίγωμα, αποδεχόμενη τη μοίρα κάθε Απόλυτης: Να γίνεται κόκκινο πανί για τα απωθημένα των ταύρων που κρύβουμε όλοι μέσα μας, ακόμα και οι φανατικότεροι θαυμαστές της;
Στέλιος Κοντέας
