Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει και συγκεκριμένα 7 μήνες και κάτι από την κυκλοφορία ενός άλμπουμ, το οποίο φέρνει μία επανάσταση θα λέγαμε στην ελληνική δισκογραφία. Η νέα και τολμηρή, καταπώς φαίνεται, τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Κλάδη κάνει το ντεμπούτο της και μας δίνει μία γκάμα τραγουδιών που συνθέτουν ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ που κινείται σε στυλ ελαφράς ποπ με μεγάλες επιρροές από την τζαζ μουσική σε μουσικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο.
Είναι φανερό, από όλα τα κομμάτια του δίσκου, ότι η τραγουδίστρια δεν έχει σκοπό να συμβιβαστεί με το ρεύμα της εποχής για να «πουλήσει». Σκοπός της είναι μέσω της μουσικής της να βγάλει στο προσκήνιο θέματα που αφορούν όλους τους ανθρώπους στη σημερινή κοινωνία και απασχολούν ιδιαίτερα την γυναικεία φύση. Δεν φοβάται να αυτοσαρκαστεί και να τσαλακώσει τον εαυτό της, κι αυτό είναι που την κάνει ξεχωριστή. Με τους ιδιαίτερους στίχους της, δεν ωραιοποιεί την ζωή και την αγάπη αλλά σχολιάζει, μπορούμε να πούμε, με καυστικό τρόπο, μέσω αυτών, ό,τι την απασχολεί.
Επιδιώκει να δώσει μια νέα ματιά στα μουσικά πράγματα και το καταφέρνει. Περνάει σε άλλα μονοπάτια από τα συνηθισμένα, στέλνει μηνύματα και παρουσιάζει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής και νοοτροπίας μέσω αυτών των κομματιών. Χρησιμοποιεί επίσης, ρετρό στοιχεία που δίνουν μια άλλη νότα και στη μουσική και στα video clip του άλμπουμ. Παρακολουθώντας την, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μία άλλη εποχή που όμως είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Ένα νέο single και video clip κυκλοφορεί λοιπόν από αυτόν τον δίσκο, το «Στην τηλεόραση μπροστά» που επιβεβαιώνει όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Το συγκεκριμένο κομμάτι καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο τις προκαταλήψεις και τις αναχρονιστικές ιδέες του παρελθόντος περί οικογένειας και φυσικά όπως λέει και ο τίτλος, την προσήλωση του σύγχρονου ανθρώπου στην τηλεόραση, που τον ξεριζώνει και τον αποξενώνει από το πραγματικό νόημα της ζωής, χωρίς όμως ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται.
Σχολιάζοντας το νέο της κομμάτι αναφέρει χαρακτηριστικά η τραγουδίστρια:
«Για πολλά χρόνια ένιωθα ότι εμείς που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80, δεν είχαμε τίποτα για το οποίο άξιζε να αγωνιστούμε. Εμείς, τα μαμόθρευτα, τα καλοζωϊσμενα, με τις σπουδές μας και τα ταξίδια μας, τα ακριβά μας τζιν και τις αμερικάνικες ταινίες μας δε θα μπορούσαμε ποτέ να επαναστατήσουμε, να γράψουμε τραγούδια που θα μείνουν στο χρόνο, να κάνουμε τέχνη που να έχει κάποιο νόημα. Ο μεγάλος μας μπαμπάς, η τηλεόραση, να μας χαϊδεύει το κεφάλι και να μας βάζει για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ, ωραίο, ύπουλο. Μέσα σε αυτόν τον ύπνο, τα όνειρα γίνονται μικρά, τόσο μικρά που με την ελάχιστη προσπάθεια μπορούν να πραγματοποιηθούν: Να πιάσουμε μια δουλίτσα, να βολευτούμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και στην τηλεόραση μπροστά να συνεχίζουμε αυτόν τον ωραίο, απατηλό ύπνο. Πόσο λάθος έκανα. Ειδικά εμείς, που δεν τον βλέπουμε τον εχθρό, γιατί είναι τέτοιος που μοιάζει με φίλος, ειδικά εμείς έχουμε έναν αγώνα πολύ πιο δύσκολο. Οι μεγάλες επαναστάσεις δεν φαίνονται πια. Είναι σχεδόν αόρατες, δεν κάνουν φασαρία, δεν γεμίζουν τους δρόμους, δεν γκρεμίζουν τοίχους. Υπάρχουν όμως. Και τις κάνουμε. Και ας μην μας πει ποτέ κανείς μπράβο. Εμείς όμως ξέρουμε.»
Ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιους το συγκεκριμένο τραγούδι, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν το ακούσουν έχουν να αποκομίσουν κάτι, μόλις μέσα σε τέσσερα λεπτά, το οποίο θα τους προβληματίσει και θα τους βάλει σε σκέψεις για την ύπαρξη τους. Κι αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που δεν συμβαίνει με όλα τα τραγούδια.
“Στην Τηλεόραση Μπροστά” λοιπόν, από το ντεμπούτο άλμπουμ της Αλεξάνδρας Κλάδη “Σαμπουάν” Μουσική & Στίχοι: Αλεξάνδρα Κλάδη Σκηνοθεσία: Θένια Κουρέλη Κοντραμπάσο: Πέτρος Κλαμπάνης Πιάνο: Σπύρος Μάνεσης Τύμπανα: Παύλος Λογαράς Ηχογράφηση: Subway Studio Μίξη & Mastering: Δημήτρης Μπέλλος
Απολαύστε το!
Ούτε χρόνος δεν έχει περάσει και συγκεκριμένα 7 μήνες και κάτι από την κυκλοφορία ενός άλμπουμ, το οποίο φέρνει μία επανάσταση θα λέγαμε στην ελληνική δισκογραφία. Η νέα και τολμηρή, καταπώς φαίνεται, τραγουδίστρια Αλεξάνδρα Κλάδη κάνει το ντεμπούτο της και μας δίνει μία γκάμα τραγουδιών που συνθέτουν ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ που κινείται σε στυλ ελαφράς ποπ με μεγάλες επιρροές από την τζαζ μουσική σε μουσικό και ενορχηστρωτικό επίπεδο.
Είναι φανερό, από όλα τα κομμάτια του δίσκου, ότι η τραγουδίστρια δεν έχει σκοπό να συμβιβαστεί με το ρεύμα της εποχής για να «πουλήσει». Σκοπός της είναι μέσω της μουσικής της να βγάλει στο προσκήνιο θέματα που αφορούν όλους τους ανθρώπους στη σημερινή κοινωνία και απασχολούν ιδιαίτερα την γυναικεία φύση. Δεν φοβάται να αυτοσαρκαστεί και να τσαλακώσει τον εαυτό της, κι αυτό είναι που την κάνει ξεχωριστή. Με τους ιδιαίτερους στίχους της, δεν ωραιοποιεί την ζωή και την αγάπη αλλά σχολιάζει, μπορούμε να πούμε, με καυστικό τρόπο, μέσω αυτών, ό,τι την απασχολεί.
Επιδιώκει να δώσει μια νέα ματιά στα μουσικά πράγματα και το καταφέρνει. Περνάει σε άλλα μονοπάτια από τα συνηθισμένα, στέλνει μηνύματα και παρουσιάζει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής και νοοτροπίας μέσω αυτών των κομματιών. Χρησιμοποιεί επίσης, ρετρό στοιχεία που δίνουν μια άλλη νότα και στη μουσική και στα video clip του άλμπουμ. Παρακολουθώντας την, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μία άλλη εποχή που όμως είναι επίκαιρη όσο ποτέ.
Ένα νέο single και video clip κυκλοφορεί λοιπόν από αυτόν τον δίσκο, το «Στην τηλεόραση μπροστά» που επιβεβαιώνει όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Το συγκεκριμένο κομμάτι καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο τις προκαταλήψεις και τις αναχρονιστικές ιδέες του παρελθόντος περί οικογένειας και φυσικά όπως λέει και ο τίτλος, την προσήλωση του σύγχρονου ανθρώπου στην τηλεόραση, που τον ξεριζώνει και τον αποξενώνει από το πραγματικό νόημα της ζωής, χωρίς όμως ο ίδιος να το αντιλαμβάνεται.
Σχολιάζοντας το νέο της κομμάτι αναφέρει χαρακτηριστικά η τραγουδίστρια:
«Για πολλά χρόνια ένιωθα ότι εμείς που μεγαλώσαμε τη δεκαετία του ’80, δεν είχαμε τίποτα για το οποίο άξιζε να αγωνιστούμε. Εμείς, τα μαμόθρευτα, τα καλοζωϊσμενα, με τις σπουδές μας και τα ταξίδια μας, τα ακριβά μας τζιν και τις αμερικάνικες ταινίες μας δε θα μπορούσαμε ποτέ να επαναστατήσουμε, να γράψουμε τραγούδια που θα μείνουν στο χρόνο, να κάνουμε τέχνη που να έχει κάποιο νόημα. Ο μεγάλος μας μπαμπάς, η τηλεόραση, να μας χαϊδεύει το κεφάλι και να μας βάζει για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ, ωραίο, ύπουλο. Μέσα σε αυτόν τον ύπνο, τα όνειρα γίνονται μικρά, τόσο μικρά που με την ελάχιστη προσπάθεια μπορούν να πραγματοποιηθούν: Να πιάσουμε μια δουλίτσα, να βολευτούμε, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά και στην τηλεόραση μπροστά να συνεχίζουμε αυτόν τον ωραίο, απατηλό ύπνο. Πόσο λάθος έκανα. Ειδικά εμείς, που δεν τον βλέπουμε τον εχθρό, γιατί είναι τέτοιος που μοιάζει με φίλος, ειδικά εμείς έχουμε έναν αγώνα πολύ πιο δύσκολο. Οι μεγάλες επαναστάσεις δεν φαίνονται πια. Είναι σχεδόν αόρατες, δεν κάνουν φασαρία, δεν γεμίζουν τους δρόμους, δεν γκρεμίζουν τοίχους. Υπάρχουν όμως. Και τις κάνουμε. Και ας μην μας πει ποτέ κανείς μπράβο. Εμείς όμως ξέρουμε.»
Ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιους το συγκεκριμένο τραγούδι, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν το ακούσουν έχουν να αποκομίσουν κάτι, μόλις μέσα σε τέσσερα λεπτά, το οποίο θα τους προβληματίσει και θα τους βάλει σε σκέψεις για την ύπαρξη τους. Κι αυτό, σίγουρα, είναι κάτι που δεν συμβαίνει με όλα τα τραγούδια.
“Στην Τηλεόραση Μπροστά” λοιπόν, από το ντεμπούτο άλμπουμ της Αλεξάνδρας Κλάδη “Σαμπουάν” Μουσική & Στίχοι: Αλεξάνδρα Κλάδη Σκηνοθεσία: Θένια Κουρέλη Κοντραμπάσο: Πέτρος Κλαμπάνης Πιάνο: Σπύρος Μάνεσης Τύμπανα: Παύλος Λογαράς Ηχογράφηση: Subway Studio Μίξη & Mastering: Δημήτρης Μπέλλος
Απολαύστε το!
