Ο Σταύρος Σιόλας είναι μια ξεχωριστή περίπτωση καλλιτέχνη που απέδειξε τι μπορεί να δώσει στο ελληνικό τραγούδι, Μία από τις πιο ιδιαίτερες και σημαντικές φωνές της γενιάς του, ήρθε για να κάνει τη διαφορά και να μείνει.
Απ’ την στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης το 2006 διακρίθηκε κατακτώντας το πρώτο βραβείο, με το τραγούδι του »Της Αρνης το νερό», και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις..
Ένα παραδοσιακό μοιρολόι που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση, και που πολλοί φαν του θεσμού της Eurovision, θεώρησαν τότε πώς θα μπορούσε να είχε εκπροσωπήσει την χώρα μας και στον Ευρωπαικό διαγωνισμό – εάν η Ελλάδα ακολουθούσε ανάλογους κανόνες με αυτούς άλλων χωρών όπως της Ιταλίας, με τους νικητές από το φεστιβάλ τραγουδιού του San Remo να είναι τελικώς οι εκάστοτε εκπρόσωποι της χώρας τους-και εάν η χρονική στιγμή της πρώτης δημόσιας εκτέλεσης του τραγουδιού ήταν ανάλογη με τους κανόνες που η EBU είχει θέσει στις χώρες που λαμβάνουν μέρος-.
Η φωνή του εν λόγω καλλιτέχνη που στην πορεία των ετών χάραξε τη δική του πορεία,χαρακτηρίστηκε στο τότε φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού ως «απόκοσμη» σχεδόν βγαλμένη από άλλη εποχή και τελικώς του χάρισε τα βραβεία κοινού επιτροπής και καλύτερης ερμηνείας. Ένα τραγούδι που μύριζε Ελλάδα και που παραμένει στην πορεία των ετών αναλλοίωτο έως και σήμερα καθώς διαφέρει κατά γενική ομολογία από ¨εύπεπτα¨ hits ” που συνήθως επιλέγονται για να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στον Ευρωπαικό διαγωνισμό τραγουδιού -πλην φυσικά κάποιων εξαιρέσεων-.
Αξίζει να θυμίσουμε τόσα χρόνια μετά την ιστορία που γράφτηκε αυτό το τραγούδι.
Με αφορμή την παράσταση “Αγγέλα” του Γ. Σεβαστίκογλου για το ΔΗΠΕΘΕ Β.Αιγαίου που το 2005 είχε ανέβει και με αφορμή μια σκηνή του έργου που η Άννα (Χριστίνα Καραβεζύρη), απευθυνόμενη στην Αγγέλα (Τάνια Παλαιολόγου), ενώ απλώνουν ρούχα στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας, θυμάται τον αρραβωνιαστικό της, που της είχε υποσχεθεί πως θα την παντρευτεί μόλις γυρίσει απ’ τα καράβια. Ο Γάμος αυτός θα αποτελούσε μια σωτηρία, ίσως και μόνη διαφυγή, για εκείνην, όπως και για όλα τα κορίτσια της ίδιας μοίρας.
Τον πρώτο καιρό της έστελνε κάρτα από κάθε λιμάνι. Στη συνέχεια μόνο τις γιορτές, έπειτα όλο και πιο αραιά… ώσπου σταμάτησε εντελώς… Σε αυτό το σημείο της αφήγησής της, η Άννα θυμάται ένα τραγούδι από το χωριό της… “Της άρνης το νερό Αγγέλα μου, της αρνησιάς η βρύση”. Μια φράση από τα λεγόμενα μοιρολόγια αποχωρισμού της δημοτικής μας παράδοσης. Φορτισμένος από την ιστορία της νεαρής υπηρέτριας, αλλά και την όλη ατμόσφαιρα του έργου, ο Σταύρος Σιόλας έγραψε το τραγούδι αυτό που έμελε έναν χρόνο μετά, στο «Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης», να πάρει το 1ο βραβείο.
Ο ταλαντούχος δημιουργός και καλλιτέχνης συνέχισε επιτυχημένα βήματα στη δισκογραφία κυκλοφορώντας πολλά νέα τραγούδια με σημαντικούς επίσης συντελεστές αλλά και ταυτόχρονα και τις ζωντανές του εμφανίσεις στο κοινό που τον ακολουθεί έως και σήμερα πιστά.
Τον συναντήσαμε επίσης να ¨ντύνει¨ μουσικά και Ελληνοκυπριακές τηλεοπτικές παραγωγές που είχαν τη δυνατότητα να προβληθούν και στη χώρα μας όπως “Το δαχτυλίδι της φωτιάς¨ στο Mega Channel με το ¨Της ‘Αρνης το νερό¨ως τραγούδι τίτλων αρχής, αλλά και στην καθημερινή σειρά που παιζόταν έως πρόσφατα στο Εψιλον με τον τίτλο ¨Καταιγίδα¨ όπου μαζί με την Γλυκερία ερμήνευαν το ομώνυμο τραγούδι της σειράς σε στίχους του Σταύρος Σταύρου.
Ευχή των Εurovisionistas κάποια στιγμή να τον “συναντήσουμε” με τα χρώματα της Ελλάδας στην διοργάνωση με ένα αναλόγου τύπου και ύφους τραγούδι που κατά τη γνώμη μας θα κάνει τη διαφορά.
Η ΕΡΤ ακούει…;
