Αποκριές, μια περίοδος γεμάτη αισιοδοξία, γεμάτη κέφι και μουσική. Η μουσική που έχει τόσα είδη που καλύπτουν όλα τα γούστα. Για τους φίλους λοιπόν της εναλλακτικής pop είναι το παρακάτω άρθρο. Στις 9 του μήνα κυκλοφορεί το νέο βινύλιο των ΜΕΝΤΑ με τίτλο Polyend ο οποίος θα περιέχει 8 νέες συνθέσεις.
Προπομπός του, το video clip “So” που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Καθαρόαιμη electronic άνευ φωνητικών, όπως μας έμαθαν στο Téléphérique τους που κυκλοφόρησε το 2014. Η πάλη δύο ανδρών (Αργύρης Πανταζάρας, βραβείο Χορν 2016 και Γιώργος Κατσής) σε γνωστό μαγαζί του κέντρου των Αθηνών σε αποχρώσεις του μωβ κατόπιν μιας εισαγωγής με λίγο θόρυβο και πολύ αναλογικό αρμόνιο σαν να κρύβεται ο έφηβος Moby κάπου στο στούντιο και παίζει κρυφτό με τους Daft Punk κι όλο αυτό το μουσικοθεατρικό παιχνίδι καταλήγει σε μια ευχάριστη μουσική έκρηξη. Οπτικά το αποτέλεσμα θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα minimal αριστούργημα. Αφαιρετική αισθητική και καλή φωτογραφία, αποφυγή του fix ελληνικού κλισέ να βλέπουμε τον καλλιτέχνη να μας αφηγείται το τραγούδι του, και μια φωτογραφία εξαιρετική. Τα λόγια είναι μάλλον περιττά για τους δύο πρωταγωνιστές οι οποίοι ξεχωρίζουν για την υποκριτική τους δεινότητα παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από τον πολυβραβευμένο Γρηγόρη Ρέντη (βραβείο Epica 2016 ενδεικτικά).
Συνεπώς έχουμε ένα video clip με δύο εξαίρετους ηθοποιούς, έναν διακεκριμένο σκηνοθέτη και σοβαρούς συντελεστές πίσω από τις κάμερες που έχει κληθεί να αναδείξει ένα ωραίο και αξιοπρεπές μουσικό κομμάτι. Και πόσο καλύτερα να αναδείξει κάποιος ένα instrumental κομμάτι από το να φτιάξει κάτι που θα μπορούσε να σταθεί και σαν ταινία μικρού μήκους.
Μουσικά θεωρώ πως θα πρέπει να είναι κάποιος μυημένος σε αυτόν τον ήχο ή να έχει δει live την παρέα των Κώστα Βλάχα (κιθάρα/πλήκτρα/φωνητικά), Νίκο Παπαδημητρίου (μπάσο/πλήκτρα/φωνητικά), Πάνο Γαλάνη (τύμπανα) και Δημήτρη Λαϊνά (πλήκτρα/sampler) και να έχει εκτιμήσει την μουσική τους ποιότητα, αυθεντικότητα και κυρίως συνέπεια. Ο ήχος τους δεν ήταν ποτέ εύκολος αλλά πάντοτε υπήρξε και παραμένει ευχάριστος. Ένα μουσικό κομμάτι που θα έλεγα εξωτερικεύει μια απωθημένη αβεβαιότητα κάνοντάς την μια έκρηξη σιγουριάς και δύναμης.
Από το 2014 που έκαναν μια πιο instrumental στροφή (κι επιμένουν σε αυτή) οι φίλοι τους έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Απόλυτα λογικό αφού τα ονόματα στην ελληνική εναλλακτική pop είναι λίγα και το κοινό ολοένα και μεγαλώνει. Το θέμα βέβαια είναι τι έχουν να μας δώσουν οι ΜΕΝΤΑ. Η απάντηση είναι απλή: συνέπεια, μουσική συνέπεια, να ξέρεις τι θα ακούσεις, πως θα έχει παιχτεί και πόσο συναίσθημα έχει δεχθεί κάθε κομμάτι από την παραγωγή έως την ολοκλήρωσή του. Όποιος τους έχει ακούσει καταλαβαίνει ακριβώς τι λέω και όποιος δεν τους έχει ακούσει καιρός να ανοίξει τα αυτιά του. Άλλωστε η δισκογραφική τους διάρκεια είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι υπάρχει following. Μιλάμε για μια δισκογραφία που ξεκινάει 18 χρόνια πριν, το 2000 με τον “πλανήτη του Εδμούνδου”. Έκτοτε απασχολούν ευχάριστα τα αυτιά μας και νομίζω θα συνεχίσουν να το κάνουν για πολλά χρόνια ακόμα.
Απολαύστε το!
