Νατάσσα Μποφίλιου ή Ελεονώρα Ζουγανέλη; Ιδού ένα ερώτημα που απασχολεί τους ακροατές τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο έχουν ταυτίσει τις δύο πιο επιτυχημένες και ταχύτατα ανερχόμενες ερμηνεύτριες της νέας γενιάς του ελληνικού τραγουδιού. Δύο φωνές που αγαπιούνται συνεχώς όλο και περισσότερο και διευρύνουν καθημερινά το κοινό τους, με έως τώρα παρόμοιες πορείες στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας και ίδιες «ταμπέλες». Με τον όρο «ταμπέλες» φυσικά, εννοείται ο χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί σ’ αυτές ως «έντεχνες». Και ναι, είναι αλήθεια ότι στο χώρο του «έντεχνου» έχουν κάνει το «μπαμ» τα τελευταία χρόνια και έχουν κατορθώσει να θεωρούνται οι συνεχίστριες του καλού ελληνικού τραγουδιού από πολλούς καταξιωμένους μουσικούς αλλά και ερμηνευτές.
Τι φταίει όμως και οι περισσότεροι τις έχουν ταυτίσει; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θαρρώ πως δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Πρώτα απ’ όλα ξεκίνησαν την ίδια χρονική περίοδο τις προσπάθειες τους να ενταχθούν στην ελληνική δισκογραφία και κατάφεραν να επιτύχουν επίσης και οι δύο κυρίως μετά το 2010. Προφανώς και υπήρχαν και νωρίτερα, απλώς από τότε και έπειτα ξεκίνησε η αναγνωρισιμότητα τους σε πανελλήνιο επίπεδο αλλά και η ραδιοφωνική τους επιτυχία. Αφετηρία και των δύο στο ταξίδι της δισκογραφίας στάθηκε η συμμετοχή τους στο δίσκο «Δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου» που κυκλοφόρησε το 2004 από την εταιρία του Παρασκευά Καρασούλου, «Μικρή Άρκτος». Έκτοτε ξεκίνησε η πορεία και των δύο στη δισκογραφία, με την Νατάσσα Μποφίλιου να κυκλοφορεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο το 2005 σε μουσική Κώστα Τσίρκου και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και την Ελεονώρα Ζουγανέλη να ακολουθεί κάποια χρόνια αργότερα και να κάνει το ντεμπούτο της με τον πλατινένιο δίσκο «Έλα» που κυκλοφόρησε το 2008. Η πορεία και των δύο ήταν αργή και σταθερή από το 2004 και μετά. Καμία δεν έκανε την απόλυτη επιτυχία εξ’αρχής αλλά ανέβηκαν την σκάλα της επιτυχίας σκαλί-σκαλί…
Δύο ερμηνεύτριες τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές όμως ταυτοχρόνως. Διότι το ότι κινούνται σε παρόμοιο ρεπερτόριο και παρόμοιους μουσικούς χώρους δεν τις κάνει ίδιες. Πίσω από κάθε φωνή βρίσκεται μία τεράστια γκάμα ιδεών, συναισθημάτων και βιωμάτων που την καθιστά μοναδική και ξεχωριστή απ’ όλες τις υπόλοιπες. Έτσι λοιπόν η καθεμία έχει την δική της χροιά, το δικό της μέταλλο και συνεπώς τον δικό της εκφραστικό τρόπο πάνω στο τραγούδι.
Οι διαφορές των δύο ερμηνευτριών ξεκινούν καταρχάς από τις ζωές τους γενικότερα, που είναι εντελώς διαφορετικές. Μην ξεχνάμε ότι η Ελεονώρα Ζουγανέλη μεγάλωσε σε μία οικογένεια αναγνωρίσιμων ατόμων και από μικρή συμμετείχε σε παιδικές χορωδίες και εκδηλώσεις που αφορούσαν το τραγούδι και συνεπώς μεγάλωσε σε συνθήκες που την έσπρωχναν προς τα εκεί. Φυσικά, δεν αμφισβητείται το ταλέντο της, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε μόνο και μόνο επειδή είχε πατέρα τον Ζουγανέλη. Η Νατάσσα Μποφίλιου από την άλλη ήταν μία κοπέλα που είχε ως όνειρο να σπουδάσει, όπως και το κατάφερε τελικά και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Με άλλα όνειρα από παιδί δηλαδή, το τραγούδι της βγήκε περισσότερο στα φοιτητικά της χρόνια και όπως λέει η ίδια ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε να χαρακτηρίζεται τραγουδίστρια.
Αυτές οι φαινομενικά όμοιες τραγουδίστριες όμως έχουν και αρκετές διαφορές στο ρεπερτόριο τους, τόσο δισκογραφικά όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Από τη μία η Μποφίλιου στο επίπεδο της δισκογραφίας τείνει κυρίως προς το έντεχνο καθαρά ρεπερτόριο από την αρχή της καριέρας της με στιχουργική που δεν ξεφεύγει από το όριο του έντεχνου, που σαφώς θέτει θέματα υπαρξιακά, κοινωνικά και όχι κυρίως ερωτικά. Αυτά έχει ανάγκη να εκφράσει με τα τραγούδια και αυτό κάνει, χωρίς να βάζει νερό στο κρασί της για κανένα λόγο. Και στις live εμφανίσεις της, δημιουργεί ένα πρόγραμμα που βασίζεται σε έντεχνα κομμάτια της ελληνικής μουσικής αλλά και ξένα κομμάτια που έχει ξεχωρίσει. Από την άλλη η Ζουγανέλη έκανε του ντεμπούτο της με ποπ-ροκ κυρίως κομμάτια, καθαρής δυτικού τύπου ποπ όμως και όχι λαΐκό ποπ, και συνέχισε την δισκογραφία της με πιο έντεχνα και ερμηνευτικά κομμάτια, εστιάζοντας κυρίως σε ερωτικό στίχο. Στα live της η Ζουγανέλη κάνει συνήθως ένα μιξ από πολλά είδη της ελληνικής μουσικής και προτιμάει περισσότερο λαϊκά τραγούδια που κατατάσσονται είτε στα έντεχνα λαϊκά είτε και σε λαϊκά καλλιτεχνών της αντίπερα όχθης. Τολμάει περισσότερο να πει δηλαδή ένα τραγούδι που πραγματικά γουστάρει κι ας ξέρει ότι μπορεί μέχρι και να την κατακρίνουν γι αυτό. Αυτό θέλει μαγκιά, γιατί πολλοί μπορεί να παρεξηγήσουν μια «έντεχνη» ερμηνεύτρια που θα τολμήσει να πει ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά, το οποίο μπορεί να είναι εξαιρετικό παρ’όλα αυτά.
Φανερό είναι επίσης, ότι η Μποφίλιου έχει εδώ και πολλά χρόνια δημιουργήσει μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο ένα κατά κάποιο τρόπο «άτυπο συγκρότημα» που γεννάει από κοινού νέα τραγούδια και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα καταπώς φαίνεται. Όπως έχει πει και η ίδια το ταξίδι της ξεκίνησε μ’αυτούς και θέλει να φτάσει μαζί τους ως το τέλος, είτε αυτό της κάνει καλό είτε κακό. Άλλο ένα χαρακτηριστικό που κάνει τις δύο να ξεχωρίζουν λοιπόν είναι αυτό. Γιατί η Ζουγανέλη δεν μπορούμε να πούμε σε καμία περίπτωση ότι συνεργάζεται κατ’ αποκλειστικότητα με κάποιον, διότι συνεχώς ψάχνει νέους δημιουργούς για να τις δώσουν τραγούδια να κουμπώσουν με τη φωνή και την καλλιτεχνική της υπόσταση.
Αυτά τα δύο κορίτσια λοιπόν, δεν θέλω να πω κυρίες γιατί είναι πολύ μικρές ακόμα, κατάφεραν να μας αγγίξουν με τις ερμηνείες και τα τραγούδια τους, να μας συγκινήσουν με τους λυγμούς τους και να μας γοητεύσουν με την προσωπικότητα τους. Η καθεμία όμως αγαπήθηκε γι αυτό που είναι, για την αυθεντικότητα, την υπερβολή και την μοναδικότητα της. Καμία δεν προσπαθεί να αντιγράψει την άλλη επειδή μόνο και μόνο έτυχε να συνυπάρχουν την ίδια περίοδο στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Δηλώνουν φίλες παρά τα όσα δημοσιεύονται γι αυτές. Ακολουθεί η καθεμία ξεχωριστά το δρόμο που επέλεξε να διανύσει σ’ αυτό που λέγεται τέχνη σύμφωνα με τις δικές της αξίες και ιδανικά.
Φέτος, έκαναν και πάλι αισθητή την παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα: Η Ελεωνόρα έχει κλείσει ένα άκρως επιτυχημένο κύκλο εμφανίσεων στο Anodos live stage, με μία υψηλού επιπέδου μουσικοθεατρική παράσταση και έχει κυκλοφορήσει το νέο της κομμάτι «Δεύτερα Κλειδιά» σε στίχους Sunny Μπαλτζή και μουσική Γιώργου Καραδήμου από την MINOS-EMI, το οποίο μετράει ήδη πάνω από 2 εκατομμύρια προβολές στο Youtube.
Και η Νατάσσα όμως δεν πάει πίσω, με την παράσταση «Μπελ Ρεβ» στο Διογένης Studio αλλά και στην δεύτερη εκδοχή της στο Γκάζι live να κάνει απανωτά sold out και να πηγαίνει από παράταση σε παράταση. Τα Παρασκευοσάββατα 21 και 28 Απριλίου και 4 και 5 Μαΐου το «Μπελ Ρεβ» θα ηχήσει ξανά για όσους δεν πρόλαβαν να το επισκεφτούν. Τις εμφανίσεις της σφραγίζει το νέο της κομμάτι «Στην Επόμενη Ζωή» δια χειρός Καραμουρατίδη – Ευαγγελάτου που κυκλοφορεί από την Feelgood Records και το οποίο από την πρώτη κιόλας μέρα μπήκε στις τάσεις του κοινού.
https://www.youtube.com/watch?v=8qfzWpy0dPQ
Νατάσσα Μποφίλιου ή Ελεονώρα Ζουγανέλη; Ιδού ένα ερώτημα που απασχολεί τους ακροατές τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι κατά κάποιο τρόπο έχουν ταυτίσει τις δύο πιο επιτυχημένες και ταχύτατα ανερχόμενες ερμηνεύτριες της νέας γενιάς του ελληνικού τραγουδιού. Δύο φωνές που αγαπιούνται συνεχώς όλο και περισσότερο και διευρύνουν καθημερινά το κοινό τους, με έως τώρα παρόμοιες πορείες στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας και ίδιες «ταμπέλες». Με τον όρο «ταμπέλες» φυσικά, εννοείται ο χαρακτηρισμός που έχει αποδοθεί σ’ αυτές ως «έντεχνες». Και ναι, είναι αλήθεια ότι στο χώρο του «έντεχνου» έχουν κάνει το «μπαμ» τα τελευταία χρόνια και έχουν κατορθώσει να θεωρούνται οι συνεχίστριες του καλού ελληνικού τραγουδιού από πολλούς καταξιωμένους μουσικούς αλλά και ερμηνευτές.
Τι φταίει όμως και οι περισσότεροι τις έχουν ταυτίσει; Αυτό είναι ένα ερώτημα που θαρρώ πως δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Πρώτα απ’ όλα ξεκίνησαν την ίδια χρονική περίοδο τις προσπάθειες τους να ενταχθούν στην ελληνική δισκογραφία και κατάφεραν να επιτύχουν επίσης και οι δύο κυρίως μετά το 2010. Προφανώς και υπήρχαν και νωρίτερα, απλώς από τότε και έπειτα ξεκίνησε η αναγνωρισιμότητα τους σε πανελλήνιο επίπεδο αλλά και η ραδιοφωνική τους επιτυχία. Αφετηρία και των δύο στο ταξίδι της δισκογραφίας στάθηκε η συμμετοχή τους στο δίσκο «Δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου» που κυκλοφόρησε το 2004 από την εταιρία του Παρασκευά Καρασούλου, «Μικρή Άρκτος». Έκτοτε ξεκίνησε η πορεία και των δύο στη δισκογραφία, με την Νατάσσα Μποφίλιου να κυκλοφορεί τον πρώτο της προσωπικό δίσκο το 2005 σε μουσική Κώστα Τσίρκου και στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου και την Ελεονώρα Ζουγανέλη να ακολουθεί κάποια χρόνια αργότερα και να κάνει το ντεμπούτο της με τον πλατινένιο δίσκο «Έλα» που κυκλοφόρησε το 2008. Η πορεία και των δύο ήταν αργή και σταθερή από το 2004 και μετά. Καμία δεν έκανε την απόλυτη επιτυχία εξ’αρχής αλλά ανέβηκαν την σκάλα της επιτυχίας σκαλί-σκαλί…
Δύο ερμηνεύτριες τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές όμως ταυτοχρόνως. Διότι το ότι κινούνται σε παρόμοιο ρεπερτόριο και παρόμοιους μουσικούς χώρους δεν τις κάνει ίδιες. Πίσω από κάθε φωνή βρίσκεται μία τεράστια γκάμα ιδεών, συναισθημάτων και βιωμάτων που την καθιστά μοναδική και ξεχωριστή απ’ όλες τις υπόλοιπες. Έτσι λοιπόν η καθεμία έχει την δική της χροιά, το δικό της μέταλλο και συνεπώς τον δικό της εκφραστικό τρόπο πάνω στο τραγούδι.
Οι διαφορές των δύο ερμηνευτριών ξεκινούν καταρχάς από τις ζωές τους γενικότερα, που είναι εντελώς διαφορετικές. Μην ξεχνάμε ότι η Ελεονώρα Ζουγανέλη μεγάλωσε σε μία οικογένεια αναγνωρίσιμων ατόμων και από μικρή συμμετείχε σε παιδικές χορωδίες και εκδηλώσεις που αφορούσαν το τραγούδι και συνεπώς μεγάλωσε σε συνθήκες που την έσπρωχναν προς τα εκεί. Φυσικά, δεν αμφισβητείται το ταλέντο της, γιατί αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε μόνο και μόνο επειδή είχε πατέρα τον Ζουγανέλη. Η Νατάσσα Μποφίλιου από την άλλη ήταν μία κοπέλα που είχε ως όνειρο να σπουδάσει, όπως και το κατάφερε τελικά και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες. Με άλλα όνειρα από παιδί δηλαδή, το τραγούδι της βγήκε περισσότερο στα φοιτητικά της χρόνια και όπως λέει η ίδια ούτε που κατάλαβε πως βρέθηκε να χαρακτηρίζεται τραγουδίστρια.
Αυτές οι φαινομενικά όμοιες τραγουδίστριες όμως έχουν και αρκετές διαφορές στο ρεπερτόριο τους, τόσο δισκογραφικά όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Από τη μία η Μποφίλιου στο επίπεδο της δισκογραφίας τείνει κυρίως προς το έντεχνο καθαρά ρεπερτόριο από την αρχή της καριέρας της με στιχουργική που δεν ξεφεύγει από το όριο του έντεχνου, που σαφώς θέτει θέματα υπαρξιακά, κοινωνικά και όχι κυρίως ερωτικά. Αυτά έχει ανάγκη να εκφράσει με τα τραγούδια και αυτό κάνει, χωρίς να βάζει νερό στο κρασί της για κανένα λόγο. Και στις live εμφανίσεις της, δημιουργεί ένα πρόγραμμα που βασίζεται σε έντεχνα κομμάτια της ελληνικής μουσικής αλλά και ξένα κομμάτια που έχει ξεχωρίσει. Από την άλλη η Ζουγανέλη έκανε του ντεμπούτο της με ποπ-ροκ κυρίως κομμάτια, καθαρής δυτικού τύπου ποπ όμως και όχι λαΐκό ποπ, και συνέχισε την δισκογραφία της με πιο έντεχνα και ερμηνευτικά κομμάτια, εστιάζοντας κυρίως σε ερωτικό στίχο. Στα live της η Ζουγανέλη κάνει συνήθως ένα μιξ από πολλά είδη της ελληνικής μουσικής και προτιμάει περισσότερο λαϊκά τραγούδια που κατατάσσονται είτε στα έντεχνα λαϊκά είτε και σε λαϊκά καλλιτεχνών της αντίπερα όχθης. Τολμάει περισσότερο να πει δηλαδή ένα τραγούδι που πραγματικά γουστάρει κι ας ξέρει ότι μπορεί μέχρι και να την κατακρίνουν γι αυτό. Αυτό θέλει μαγκιά, γιατί πολλοί μπορεί να παρεξηγήσουν μια «έντεχνη» ερμηνεύτρια που θα τολμήσει να πει ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά, το οποίο μπορεί να είναι εξαιρετικό παρ’όλα αυτά.
Φανερό είναι επίσης, ότι η Μποφίλιου έχει εδώ και πολλά χρόνια δημιουργήσει μαζί με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο ένα κατά κάποιο τρόπο «άτυπο συγκρότημα» που γεννάει από κοινού νέα τραγούδια και θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα καταπώς φαίνεται. Όπως έχει πει και η ίδια το ταξίδι της ξεκίνησε μ’αυτούς και θέλει να φτάσει μαζί τους ως το τέλος, είτε αυτό της κάνει καλό είτε κακό. Άλλο ένα χαρακτηριστικό που κάνει τις δύο να ξεχωρίζουν λοιπόν είναι αυτό. Γιατί η Ζουγανέλη δεν μπορούμε να πούμε σε καμία περίπτωση ότι συνεργάζεται κατ’ αποκλειστικότητα με κάποιον, διότι συνεχώς ψάχνει νέους δημιουργούς για να τις δώσουν τραγούδια να κουμπώσουν με τη φωνή και την καλλιτεχνική της υπόσταση.
Αυτά τα δύο κορίτσια λοιπόν, δεν θέλω να πω κυρίες γιατί είναι πολύ μικρές ακόμα, κατάφεραν να μας αγγίξουν με τις ερμηνείες και τα τραγούδια τους, να μας συγκινήσουν με τους λυγμούς τους και να μας γοητεύσουν με την προσωπικότητα τους. Η καθεμία όμως αγαπήθηκε γι αυτό που είναι, για την αυθεντικότητα, την υπερβολή και την μοναδικότητα της. Καμία δεν προσπαθεί να αντιγράψει την άλλη επειδή μόνο και μόνο έτυχε να συνυπάρχουν την ίδια περίοδο στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Δηλώνουν φίλες παρά τα όσα δημοσιεύονται γι αυτές. Ακολουθεί η καθεμία ξεχωριστά το δρόμο που επέλεξε να διανύσει σ’ αυτό που λέγεται τέχνη σύμφωνα με τις δικές της αξίες και ιδανικά.
Φέτος, έκαναν και πάλι αισθητή την παρουσία τους στα μουσικά δρώμενα: Η Ελεωνόρα έχει κλείσει ένα άκρως επιτυχημένο κύκλο εμφανίσεων στο Anodos live stage, με μία υψηλού επιπέδου μουσικοθεατρική παράσταση και έχει κυκλοφορήσει το νέο της κομμάτι «Δεύτερα Κλειδιά» σε στίχους Sunny Μπαλτζή και μουσική Γιώργου Καραδήμου από την MINOS-EMI, το οποίο μετράει ήδη πάνω από 2 εκατομμύρια προβολές στο Youtube.
Και η Νατάσσα όμως δεν πάει πίσω, με την παράσταση «Μπελ Ρεβ» στο Διογένης Studio αλλά και στην δεύτερη εκδοχή της στο Γκάζι live να κάνει απανωτά sold out και να πηγαίνει από παράταση σε παράταση. Τα Παρασκευοσάββατα 21 και 28 Απριλίου και 4 και 5 Μαΐου το «Μπελ Ρεβ» θα ηχήσει ξανά για όσους δεν πρόλαβαν να το επισκεφτούν. Τις εμφανίσεις της σφραγίζει το νέο της κομμάτι «Στην Επόμενη Ζωή» δια χειρός Καραμουρατίδη – Ευαγγελάτου που κυκλοφορεί από την Feelgood Records και το οποίο από την πρώτη κιόλας μέρα μπήκε στις τάσεις του κοινού.
https://www.youtube.com/watch?v=8qfzWpy0dPQ
