Η Πέννυ Μπαλτατζή είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες εκπροσώπους του εγχώριου πενταγράμμου. Οι ήχοι της ισορροπούν ανάμεσα στην ανάλαφρη pop και την καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα εξίσου διασκεδαστικό και ποιοτικό. Πάντα γλυκιά και μετρημένη, μιλά στο “Μικρόφωνο” για τα επόμενα βήματα της, το νέο της άλμπουμ, τα καινούργια κομμάτια, τους μουσικούς που θαυμάζει, τη λειτουργία της τέχνης σήμερα και για πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θέματα.
Μία επιτυχημένη περιοδεία μόλις ολοκληρώθηκε. Ποια είναι τα συναισθήματα για τη συγκεκριμένη διαδρομή;
Κάθε διαδρομή με φέρνει πιο κοντά σε αυτά που έχω ονειρευτεί..να μπορω να χαρίζω τη μουσική μου και να ζω κανοντας αυτό που αγαπώ το οποίο είναι καθαρά συνειδητή επιλογη.
Αισθανομαι πληρότητα και ηρεμία!
Λίγο τετριμμένο, όμως λένε πως όταν ένας κύκλος κλείνει ένας άλλος αρχίζει να ξεδιπλώνεται. Θα μπορούσαμε να συνδέσουμε αυτή τη νέα φάση με την κυκλοφορία του επικείμενου δίσκου;
Σαφέστατα. κάθε πόρτα που κλείνει πίσω μας δεν είναι ένα τέλος. Είναι μια νέα αρχή… Περιπετειώδης, υπέροχη, άγνωστη και μας καλεί να την εξερευνήσουμε.
Είμαι σε μία τέτοια φάση. Νομίζω ότι πάντα θα είμαι. Αγαπώ τον τρόπο που μηδενίζονται όλα μέσα μας και ξαναμετράνε διαφορετικά…
Γνωρίζουμε πολύ λίγες λεπτομέρειες για το νέο άλμπουμ. Θα ήθελες να μας δώσεις μερικές «εσωτερικές» πληροφορίες; Για παράδειγμα, πότε πρόκειται να κυκλοφορήσει; Το όνομα αυτού; Θα έχουμε τη χαρά να σε δούμε και σε κάποιο ντουέτο-συνεργασία;
Μέσα του φθινοπώρου μαζί με ένα νέο single. Αγκαλιά με τα κίτρινα φύλλα θα γεννηθεί και το όνομα αυτού του άλμπουμ που για μένα σημαίνει πολλά. Τρίτος δίσκος, μα πρώτος προσωπικός.
Άλλος ήχος και άλλη διάσταση-πιο μεσογειακή,κινηματογραφική, πάντα ρετρό μα πάντα φρέσκια.
Ντουέτο δε νομίζω αλλά για πρώτη φορά ερμηνεύω σε δίσκο μου τραγούδι άλλου δημιουργού. το ένα, “Tο Κορίτσι”, σε στίχους και μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και το άλλο, το “Πώς να γελάσω τον καιρό”, όπου, πάνω σε μουσική δική μου, έγραψε στίχους ο Νίκος Μωραίτης.
Έχουν περάσει μόλις μερικές μέρες από τότε που γνωρίσαμε «Το Κορίτσι». Χωρίς διάθεση για υπερβολές, είναι ένα πολύ γλυκό κομμάτι- φέρει κάτι από την παλιά ελληνική ποπ, μια ζεστασιά και μια απλότητα που λείπει σήμερα από τον κόσμο και από τη μουσική, ειδικότερα. Πώς αισθάνθηκες την πρώτη φορά που το άκουσες;
Ένιωσα μια οικειότητα που με άγγιξε πολύ. Σαν να είχε γεννηθεί από μένα! Όπως είπες, ποπ αλλά ρομαντικό, τρυφερό, απλό και οικείο. Αμέσως το τραγούδησα, αμέσως το έμαθα και αμέσως έγινε δικό μου…Το πιο όμορφο είναι πως αμέσως αγαπιέται κι από τον κάθε ακροατή.
Τα υπόλοιπα κομμάτια ακολουθούν τις ίδιες φόρμες;
Δε θα το έλεγα. Θα το ανακαλύψετε!
Το όνομα «Πέννυ Μπαλτατζή» περιλαμβάνεται συχνά-πυκνά σε collaborations. Πρόχειρα ανακαλώ την Ευρυδίκη και τους (προσωπικά αγαπημένους) The Burger Project. Πώς βιώνεις τέτοιου είδους συμπράξεις; Επηρεάζει ο κάθε συνεργάτης ξεχωριστά τον ήχο σου;
Χαίρομαι να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω, είτε σα χαρακτήρες είτε σα μουσικούς και τραγουδιστές. Νομίζω ότι το ταίριασμα έχει να κάνει με την καλή διάθεση και η επιρροή είναι σίγουρη διότι υπάρχει αλληλεπίδραση!
Μιας και μιλάμε για συνεργασίες, μαζί με ποιους καλλιτέχνες (ζώντες και θανόντες) θα ήθελες να δουλέψεις;
Στράτος Διονυσίου, Μάνος Χατζηδάκις, Βίκυ Μοσχολιού, Cinematic Orchestra, Pink Martini, Brian Setzer, Thievery Corporation.
Προτιμάς τις ζωντανές εμφανίσεις ή την πιο εσωτερική περισυλλογή και σύνθεση κομματιών, σε κάποιο στούντιο, για παράδειγμα;
Και τα δύο εξυπηρετούν βαθύτερες ανάγκες μου. Ανάλογα με την εκάστοτε ματιά μου και την εσωτερική κατάσταση.
Μετά την αποχώρηση από τους Swinging Cats φαίνεται να άνοιξαν οι μουσικοί σου ορίζοντες και να εμφανίζεις πτυχές της Πέννυ που δεν είχαν φανεί μέσα στο συγκρότημα. Αλήθεια, περιορίζει ο προσανατολισμός ενός σχήματος, κατά κάποιον τρόπο, τη δημιουργικότητα ή την έκφραση του κάθε μέλους ξεχωριστά;
Δεν ξέρω αν περιορίζει ή μέσα στο μυαλό μας αυτοπεριοριζόμαστε όντας κάτω απ τη σκεπή ενός brand-ονόματος. Σίγουρα έγραφα και γράφω πολλά και διαφορετικά πράγματα που δε μπορούσα να τα εντάξω στο σχήμα.
Η swing είναι ένα είδος χορού και μουσικής ανατρεπτικό από τα γεννοφάσκια του. Είτε πιάσουμε την ανάμειξη λευκών και μαύρων μουσικών, είτε τις ελεύθερες κινήσεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με τους «στημένους» ζευγαρωτούς χορούς που κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στο δυτικό κόσμο. Σήμερα υπάρχει μία αναβίωση. Είναι ένας τρόπος να νιώσουν οι άνθρωποι πιο ελεύθεροι;
Η αναβίωση είναι αναγκαία. Οι εποχές και οι κοινωνικό-οικονομικές-πολιτικές συνθήκες κάνουν κύκλους. Όταν οι άνθρωποι καταπιέζονται θέλουν να νιώσουν ξένοιαστοι.
Η ελευθερία αυτής της μουσικής σε συνεπαίρνει και σε απελευθερώνει με ένα μαγικό τρόπο.
Η solo πορεία είναι λιγότερο groovy αλλά εξίσου συναρπαστική και όμορφη. Θα ήθελες να δοκιμάσεις καινούργιες ηχητικές κατευθύνσεις με τις οποίες δεν έχεις ασχοληθεί μέχρι τώρα; Αν ναι, ποιες;
Έχω ανοιχτή την καρδιά μου σε κάθε καλή πρόκληση. Η σόλο πορεία είναι πολύ δύσκολη άλλα αν βρεις καλούς συνοδοιπόρους τότε μπορεί να γίνει πιο groovy κι απ τη μπάντα.
Να περιμένουμε εκπλήξεις από σένα συναυλιακά;
Έρχεται μεγάλη συναυλία με τίτλο “Το Κορίτσι στον Κήπο” στις 14 Ιουνίου στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής.
Ποια τα σχέδια για το άμεσο μέλλον;
Ηρεμία, πρόβες και όμορφες βόλτες!
