Ταλαντούχα ερμηνεύτρια και μουσικός, η Γεωργία Νταγάκη «ταξιδεύει» και «αιχμαλωτίζει» το κοινό με τη μουσική και τη ζεστή, χαρισματική φωνή της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Μεγαλώνοντας περιτριγυρισμένη από κρητική μουσική, έμελλε και η ίδια να ασχοληθεί με την παράδοση και μάλιστα με την κρητική λύρα και να ακολουθήσει μια επιτυχημένη πορεία στο μουσικό τοπίο. Με αφορμή την καλοκαιρινή της περιοδεία με τίτλο «…δε λέει η καρδιά να μάθει…», μας μιλά με ευθύτητα και ειλικρίνεια για την ενασχόλησή της με το τραγούδι και τη λύρα, τα ακούσματα και τα τραγούδια της, τα επαγγελματικά της σχέδια, αλλά και για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μουσικής στη ζωή μας.
Κάνοντας μία αναδρομή, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική, το τραγούδι και ιδιαίτερα την κρητική λύρα;
Μικρή ήμουν ένα σχετικά ζωηρό αλλά και κλειστό παιδί μαζί. Έψαχνα λοιπόν να ”πιαστώ” από κάτι το οποίο θα ”ελευθέρωνε” όλα αυτά τα οποία σκεφτόμουν ή με προβλημάτιζαν και ήθελα να μοιραστώ. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να τα πω να τα εξωτερικεύσω, να τα εκφράσω. Αυτός είναι ο αρχικός λόγος που ασχολήθηκα με τη μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις. Η λύρα ήταν το μουσικό όργανο που τελικά ταίριαξε καλύτερα από όλα όσα είχα δοκιμάσει. Είχε αυτή την ευαισθησία αλλά και την “αλητεία” μαζί που ταίριαζε γάντι στην δική μου προσωπικότητα.
Με τι μουσικά ακούσματα μεγαλώσατε;
Μέχρι και την εφηβεία μου άκουγα περισσότερο κρητική μουσική λόγω του ότι υπερίσχυε μέσα στο σπίτι εξαιτίας της καταγωγής αλλά και λόγω μελέτης. Όμως, παράλληλα, μελετούσα την ελληνική μουσική από κλασικά ακούσματα ως και τη σύγχρονη σκηνή, ξεκινώντας από Χατζιδάκι και φτάνοντας στον Σιδηρόπουλο ή στις Τρύπες. Στο πέρασμα του χρόνου μπήκε στη ζωή μου η ξένη μουσική κυρίως με συγκροτήματα που ξεχωρίζω και ακούω μέχρι και σήμερα.
Στο βιογραφικό σας μετράτε συνεργασίες με σπουδαίους Έλληνες και ξένους ανθρώπους του μουσικού πενταγράμμου. Υπάρχει κάποια που θα λέγατε ότι ξεχωρίζετε;
Ξεχωρίζω σίγουρα την συνεργασία μου με τον θρύλο της ροκ σκηνής Eric Burdon.
Η ηχογράφηση των τραγουδιών μας στο στούντιο αλλά και η κοινή περιοδεία μας το 2009 στην Ευρώπη η οποία διήρκησε ενάμιση μήνα ήταν κάτι το μοναδικό, που νομίζω το ζει κανείς μόνο μια φορά.
Πιστεύετε ότι οι μουσικές σπουδές είναι απαραίτητες για έναν καλλιτέχνη ώστε να πετύχει στη δουλειά του;
Η ιστορία μας έχει δείξει πως άνθρωποι που ήταν αυτοδίδαχτοι και μόνο με το φυσικό τους ταλέντο έκαναν πολύ σημαντικά πράγματα, άνοιξαν δρόμους, πρωτοτύπησαν και θα μείνουν για πάντα στην ιστορία της μουσικής.
Κατανοώ όμως ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και η εκπαίδευση σίγουρα βοηθά τον καθένα να προχωρήσει με πιο σταθερά βήματα. Η γνώση είναι αυτό που σε απελευθερώνει ουσιαστικά και σ’ αφήνει να δημιουργήσεις έναν ”καινούργιο” μουσικά κόσμο, αλλά και να εκφράσεις τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς μέσω της μουσικής σου.
O πρώτος προσωπικός σας δίσκος με τίτλο Phobie/Φόβος κυκλοφόρησε το 2014 στο εξωτερικό και αργότερα παρουσιάστηκε στην Ελλάδα. Παράλληλα έχετε εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές στο εξωτερικό κι έχετε συνεργαστεί με αξιόλογους καλλιτέχνες εκεί. Σκεφτήκατε ποτέ λόγω των οικονομικών συνθηκών στη χώρα μας, να συνεχίσετε τη μουσική διαδρομή σας μακριά από την πατρίδα;
Δεν είμαι άνθρωπος που σκέφτεται συμφεροντολογικά, δηλαδή, κατανοώ ότι οι δυσκολίες στη χώρα μας είναι πολλές και μεγάλες, ωστόσο, δεν έχω την τάση να εγκαταλείπω στα δύσκολα. Ίσα ίσα αυτό που πολλές φορές με θυμώνει σ’ αυτή τη χώρα και με στεναχωρεί λειτουργεί και ως εφαλτήριο για να το αλλάξω αλλά και να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο να πετύχω τους στόχους μου. Η σχέση μου με το εξωτερικό, όσον αφορά την μουσική μου, είναι κάτι το οποίο κινείται παράλληλα με την πορεία μου στην πατρίδα μου και θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν μέσα στα επόμενα χρόνια η δουλειά μου στον υπόλοιπο κόσμο συνεχιστεί με όμορφα μουσικά πράγματα.
Αν ήταν να ξανά ξεκινήσετε τη μουσική καριέρα σας, θα κάνατε κάτι διαφορετικό; Θα αλλάζατε ορισμένα πράγματα ή θα ακολουθούσατε την ίδια πορεία;
Θα άλλαζα πολλά και τίποτα. Περίεργη απάντηση θα μου πείτε. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πιθανότατα σε προσωπικό επίπεδο να άλλαζα τον τρόπο με τον όποιο έβλεπα τα πράγματα, θα αφαιρούσα τον απύθμενο ρομαντισμό μου…
Τι θα λέγατε στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική στην χώρα μας;
Να αφαιρέσουν τον ρομαντισμό…(γέλια)
Τι άνθρωπος είναι η Γεωργία Νταγάκη;
Είναι αυτό που φαίνεται. Αληθινή στα καλά και τα άσχημά της. Παρ’ όλα αυτά μήπως σε αυτήν τη ερώτηση θα πρέπει τελικά να απαντούν οι άλλοι για μας; Ξέρετε, νομίζω οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας είναι ο καθρέφτης μας…
Τον Απρίλιο κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι με τίτλο «Το Ίδιο Λάθος». Μιλήστε μας γι’ αυτή τη νέα μουσική πρόταση.
Είναι ένα τραγούδι σε στίχους και μουσική του Ορέστη Ντάντου, ενός εξαίρετου δημιουργού και καλού φίλου. Οφείλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί για ακόμη μια φορά, όπως και στο παρελθόν, ο Ορέστης έγραψε το “Ίδιο λάθος” αποκλειστικά για την φωνή, τη λύρα και γενικότερα τον ήχο μου. Το αγαπώ πολύ. Εύχομαι να το αγαπήσει και ο κόσμος.
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα τραγούδια που ερμηνεύετε;
Τα κριτήρια μου είναι μονάχα δύο. Ο στίχος και το συνολικό συναίσθημα που θα μου μεταδώσει ή όχι το τραγούδι. Αν ένα τραγούδι από την πρώτη κιόλας φορά που θα το ακούσω δεν με αγγίξει τότε το απορρίπτω αυτόματα.
Επαγγελματικά ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι που θα θέλατε να εκπληρωθούν και ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Στόχος μου πρωταρχικός είναι η ολοκλήρωση του νέου μου δίσκου. Ειδικότερα, τώρα που μιλάμε, θέλω να πραγματοποιήσω μαζί με την ομάδα των μουσικών μου μια επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία ανά την Ελλάδα. Παράλληλα, έρχεται χειμώνας και σχεδιάζω τα επόμενα βήματα μου και τις επιλογές μου.
Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να σας ρωτήσω, τελικά σε ποιο βαθμό η μουσική ενώνει τον κόσμο και τον ταξιδεύει ανεξάρτητα τα από τη γενιά στην οποία ανήκει;
Η μουσική είναι νότες που μεταφράζουν ανθρώπινα συναισθήματα. Τίποτα από τα δυο δεν διαφοροποιείται σε βάθος χρόνου. Ανεξάρτητα από γενιά, φύλο, ηλικία, όλοι μας αγαπάμε, νευριάζουμε, χαιρόμαστε, πενθούμε, εξυμνούμε άλλοτε τα πάθη μας και άλλοτε την μοναξιά μας, επαναστατούμε, βγαίνουμε στους δρόμους εκτονωνόμαστε… Η μουσική προσφέρει απλόχερα όλα αυτά και όσο υπάρχει θα συνεχίσει να μας ταξιδεύει και να μας ενώνει όλους από τη μία άκρη του κόσμου στη άλλη.
Ταλαντούχα ερμηνεύτρια και μουσικός, η Γεωργία Νταγάκη «ταξιδεύει» και «αιχμαλωτίζει» το κοινό με τη μουσική και τη ζεστή, χαρισματική φωνή της, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Μεγαλώνοντας περιτριγυρισμένη από κρητική μουσική, έμελλε και η ίδια να ασχοληθεί με την παράδοση και μάλιστα με την κρητική λύρα και να ακολουθήσει μια επιτυχημένη πορεία στο μουσικό τοπίο. Με αφορμή την καλοκαιρινή της περιοδεία με τίτλο «…δε λέει η καρδιά να μάθει…», μας μιλά με ευθύτητα και ειλικρίνεια για την ενασχόλησή της με το τραγούδι και τη λύρα, τα ακούσματα και τα τραγούδια της, τα επαγγελματικά της σχέδια, αλλά και για τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της μουσικής στη ζωή μας.
Κάνοντας μία αναδρομή, τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με τη μουσική, το τραγούδι και ιδιαίτερα την κρητική λύρα;
Μικρή ήμουν ένα σχετικά ζωηρό αλλά και κλειστό παιδί μαζί. Έψαχνα λοιπόν να ”πιαστώ” από κάτι το οποίο θα ”ελευθέρωνε” όλα αυτά τα οποία σκεφτόμουν ή με προβλημάτιζαν και ήθελα να μοιραστώ. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να τα πω να τα εξωτερικεύσω, να τα εκφράσω. Αυτός είναι ο αρχικός λόγος που ασχολήθηκα με τη μουσική σε όλες της τις εκφάνσεις. Η λύρα ήταν το μουσικό όργανο που τελικά ταίριαξε καλύτερα από όλα όσα είχα δοκιμάσει. Είχε αυτή την ευαισθησία αλλά και την “αλητεία” μαζί που ταίριαζε γάντι στην δική μου προσωπικότητα.
Με τι μουσικά ακούσματα μεγαλώσατε;
Μέχρι και την εφηβεία μου άκουγα περισσότερο κρητική μουσική λόγω του ότι υπερίσχυε μέσα στο σπίτι εξαιτίας της καταγωγής αλλά και λόγω μελέτης. Όμως, παράλληλα, μελετούσα την ελληνική μουσική από κλασικά ακούσματα ως και τη σύγχρονη σκηνή, ξεκινώντας από Χατζιδάκι και φτάνοντας στον Σιδηρόπουλο ή στις Τρύπες. Στο πέρασμα του χρόνου μπήκε στη ζωή μου η ξένη μουσική κυρίως με συγκροτήματα που ξεχωρίζω και ακούω μέχρι και σήμερα.
Στο βιογραφικό σας μετράτε συνεργασίες με σπουδαίους Έλληνες και ξένους ανθρώπους του μουσικού πενταγράμμου. Υπάρχει κάποια που θα λέγατε ότι ξεχωρίζετε;
Ξεχωρίζω σίγουρα την συνεργασία μου με τον θρύλο της ροκ σκηνής Eric Burdon.
Η ηχογράφηση των τραγουδιών μας στο στούντιο αλλά και η κοινή περιοδεία μας το 2009 στην Ευρώπη η οποία διήρκησε ενάμιση μήνα ήταν κάτι το μοναδικό, που νομίζω το ζει κανείς μόνο μια φορά.
Πιστεύετε ότι οι μουσικές σπουδές είναι απαραίτητες για έναν καλλιτέχνη ώστε να πετύχει στη δουλειά του;
Η ιστορία μας έχει δείξει πως άνθρωποι που ήταν αυτοδίδαχτοι και μόνο με το φυσικό τους ταλέντο έκαναν πολύ σημαντικά πράγματα, άνοιξαν δρόμους, πρωτοτύπησαν και θα μείνουν για πάντα στην ιστορία της μουσικής.
Κατανοώ όμως ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και η εκπαίδευση σίγουρα βοηθά τον καθένα να προχωρήσει με πιο σταθερά βήματα. Η γνώση είναι αυτό που σε απελευθερώνει ουσιαστικά και σ’ αφήνει να δημιουργήσεις έναν ”καινούργιο” μουσικά κόσμο, αλλά και να εκφράσεις τον εαυτό σου όσο καλύτερα μπορείς μέσω της μουσικής σου.
O πρώτος προσωπικός σας δίσκος με τίτλο Phobie/Φόβος κυκλοφόρησε το 2014 στο εξωτερικό και αργότερα παρουσιάστηκε στην Ελλάδα. Παράλληλα έχετε εμφανιστεί σε μουσικές σκηνές στο εξωτερικό κι έχετε συνεργαστεί με αξιόλογους καλλιτέχνες εκεί. Σκεφτήκατε ποτέ λόγω των οικονομικών συνθηκών στη χώρα μας, να συνεχίσετε τη μουσική διαδρομή σας μακριά από την πατρίδα;
Δεν είμαι άνθρωπος που σκέφτεται συμφεροντολογικά, δηλαδή, κατανοώ ότι οι δυσκολίες στη χώρα μας είναι πολλές και μεγάλες, ωστόσο, δεν έχω την τάση να εγκαταλείπω στα δύσκολα. Ίσα ίσα αυτό που πολλές φορές με θυμώνει σ’ αυτή τη χώρα και με στεναχωρεί λειτουργεί και ως εφαλτήριο για να το αλλάξω αλλά και να προσπαθήσω ακόμη περισσότερο να πετύχω τους στόχους μου. Η σχέση μου με το εξωτερικό, όσον αφορά την μουσική μου, είναι κάτι το οποίο κινείται παράλληλα με την πορεία μου στην πατρίδα μου και θα ήμουν πολύ χαρούμενη αν μέσα στα επόμενα χρόνια η δουλειά μου στον υπόλοιπο κόσμο συνεχιστεί με όμορφα μουσικά πράγματα.
Αν ήταν να ξανά ξεκινήσετε τη μουσική καριέρα σας, θα κάνατε κάτι διαφορετικό; Θα αλλάζατε ορισμένα πράγματα ή θα ακολουθούσατε την ίδια πορεία;
Θα άλλαζα πολλά και τίποτα. Περίεργη απάντηση θα μου πείτε. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, πιθανότατα σε προσωπικό επίπεδο να άλλαζα τον τρόπο με τον όποιο έβλεπα τα πράγματα, θα αφαιρούσα τον απύθμενο ρομαντισμό μου…
Τι θα λέγατε στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν επαγγελματικά με τη μουσική στην χώρα μας;
Να αφαιρέσουν τον ρομαντισμό…(γέλια)
Τι άνθρωπος είναι η Γεωργία Νταγάκη;
Είναι αυτό που φαίνεται. Αληθινή στα καλά και τα άσχημά της. Παρ’ όλα αυτά μήπως σε αυτήν τη ερώτηση θα πρέπει τελικά να απαντούν οι άλλοι για μας; Ξέρετε, νομίζω οι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας είναι ο καθρέφτης μας…
Τον Απρίλιο κυκλοφόρησε το νέο σας τραγούδι με τίτλο «Το Ίδιο Λάθος». Μιλήστε μας γι’ αυτή τη νέα μουσική πρόταση.
Είναι ένα τραγούδι σε στίχους και μουσική του Ορέστη Ντάντου, ενός εξαίρετου δημιουργού και καλού φίλου. Οφείλω να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατί για ακόμη μια φορά, όπως και στο παρελθόν, ο Ορέστης έγραψε το “Ίδιο λάθος” αποκλειστικά για την φωνή, τη λύρα και γενικότερα τον ήχο μου. Το αγαπώ πολύ. Εύχομαι να το αγαπήσει και ο κόσμος.
Με ποιο κριτήριο επιλέγετε τα τραγούδια που ερμηνεύετε;
Τα κριτήρια μου είναι μονάχα δύο. Ο στίχος και το συνολικό συναίσθημα που θα μου μεταδώσει ή όχι το τραγούδι. Αν ένα τραγούδι από την πρώτη κιόλας φορά που θα το ακούσω δεν με αγγίξει τότε το απορρίπτω αυτόματα.
Επαγγελματικά ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι που θα θέλατε να εκπληρωθούν και ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Στόχος μου πρωταρχικός είναι η ολοκλήρωση του νέου μου δίσκου. Ειδικότερα, τώρα που μιλάμε, θέλω να πραγματοποιήσω μαζί με την ομάδα των μουσικών μου μια επιτυχημένη καλοκαιρινή περιοδεία ανά την Ελλάδα. Παράλληλα, έρχεται χειμώνας και σχεδιάζω τα επόμενα βήματα μου και τις επιλογές μου.
Κλείνοντας τη συνέντευξη, θα ήθελα να σας ρωτήσω, τελικά σε ποιο βαθμό η μουσική ενώνει τον κόσμο και τον ταξιδεύει ανεξάρτητα τα από τη γενιά στην οποία ανήκει;
Η μουσική είναι νότες που μεταφράζουν ανθρώπινα συναισθήματα. Τίποτα από τα δυο δεν διαφοροποιείται σε βάθος χρόνου. Ανεξάρτητα από γενιά, φύλο, ηλικία, όλοι μας αγαπάμε, νευριάζουμε, χαιρόμαστε, πενθούμε, εξυμνούμε άλλοτε τα πάθη μας και άλλοτε την μοναξιά μας, επαναστατούμε, βγαίνουμε στους δρόμους εκτονωνόμαστε… Η μουσική προσφέρει απλόχερα όλα αυτά και όσο υπάρχει θα συνεχίσει να μας ταξιδεύει και να μας ενώνει όλους από τη μία άκρη του κόσμου στη άλλη.
