Αυτόν τον τίτλο θα μπορούσε να είχε η συναυλία του –κατά Μίμη Πλέσσα– «ερμηνευτή των ερωτευμένων» στο Ηρώδειο. Ο λόγος; Οι οργίλες αντιδράσεις για το ότι του παραχωρήθηκε τελικά ο ιερός χώρος, έστω και μετά από τη συμπλήρωση 60 ολόκληρων χρόνων στο τραγούδι…
Το ότι ο Βοσκόπουλος είναι ένας από τους τρεις μεγαλύτερους ερμηνευτές όλων των εποχών στην Ελλάδα σ’ αυτό που συνηθίσαμε να λέμε «ερωτικό» ή «ελαφρολαϊκό τραγούδι» δύσκολα αμφισβητείται. (Οι άλλοι δύο είναι, προφανώς, ο Γιάννης Πάριος και ο Γιάννης Πουλόπουλος.) Έστω κι αν κάποιοι προσπάθησαν ενίοτε να αμφισβητήσουν ακόμα κι αυτό, σχολιάζοντας ειρωνικά τη χαρακτηριστική ένρινη φωνή του… Που, όταν την ακούς στο αριστουργηματικό «Ένα Ρολόι Σταματημένο» των Μίμη Πλέσσα – Λευτέρη Παπαδόπουλου, σού σηκώνει την τρίχα…
Κύριοι του “Πνεύματος”, ο Λαός έχει ένα αλάθητο ένστικτο που φαίνεται πως δεν θα κατανοήσετε ποτέ. Σνομπάροντας τις επιλογές του, ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι υπηρετείτε ή προφυλάσσετε το Πνεύμα…
Μήπως η ταραχώδης προσωπική ζωή του ερμηνευτή –από τον έρωτά του με την «Ξανθιά Αγαπημένη Παναγιά», Ζωή Λάσκαρη, τον γάμο του με τη Μαρινέλλα και το πολύκροτο διαζύγιό του με την Τζούλια Παπαδημητρίου–, που τον κατέστησε σταρ, είναι η αιτία που τον αντιμετωπίζετε με τόση προκατάληψη;
Είτε το θέλετε είτε όχι, ο Βοσκόπουλος έχει εδώ και πολλά χρόνια στο οπλοστάσιό του μεγάλα τραγούδια, που ως σύνολο αρκούν για να φιλοξενηθεί όχι μόνο στο Ηρώδειο, αλλά και στο Μέγαρο Μουσικής. Πέραν της θρυλικής «Αγωνίας» των Γιώργου Ζαμπέτα – Χαράλαμπου Βασιλειάδη, είχε-είχαμε την απίστευτη τύχη να συνεργαστεί με το έχον το μαγικό ραβδάκι στα ερωτικά τραγούδια δίδυμο των Μίμη Πλέσσα – Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ας θυμηθούμε τι κατέθετε ο Συνθέτης για την πρώτη συνεργασία του με τον ερμηνευτή: «Δεν το ’χω χωνέψει ακόμα, πως μπόρεσα να πέσω τόσο έξω! Όταν ο Γιάννης Δαλιανίδης μού ζήτησε να γράψω για το καινούργιο μας θεατρικό, που θα ανέβαινε στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τραγούδια για τον Τόλη Βοσκόπουλο, δίσταζα. Ίσως επηρεασμένος από τη στενή δισκογραφική συνεργασία με τον Γιάννη Πουλόπουλο, ίσως γιατί ήταν τόσο αλλιώτικες οι πρώτες επιτυχίες του σπουδαίου αυτού ερμηνευτή… Με πλήρωσε, όμως, με το καλύτερο νόμισμα! Γιατί, όταν συνεργαστήκαμε, συνειδητοποίησα ότι κάθε μας τραγούδι επρόκειτο να γίνει και μια μεγάλη επιτυχία. Να ’σαι καλά, Τόλη μου!» («Μίμης Πλέσσας: Το Αλφαβητάρι της Ζωής μου», MINOS-EMI, 2007.)
Το 2011, σ’ ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Πλέσσα στο Badminton, ο κατ’ εξοχήν χατζιδακικός Βασίλης Λέκκας τραγούδησε παρουσία χιλιάδες κόσμου το «Γλυκά Πονούσε το Μαχαίρι». Και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (!) το «Ένα Ρολόι Σταματημένο» και «Το Φεγγάρι Πανωθέ μου», χωρίς κανείς τους να βγάλει τη συνήθη χολή της άλλης πλευράς του Ελληνικού Τραγουδιού για τον πρώτο ερμηνευτή τους. Που εδώ που τα λέμε δεν κοπιάρεται με τίποτα…
Το 2005, στη συναυλία με μουσικές του Πλέσσα που άνοιξε το Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο, ακόμα και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη είχε πει το «Γλυκά Πονούσε το Μαχαίρι». Για τους άπιστους Θωμάδες, που θέλουν να θέσουν τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων, υπάρχει και ο δίσκος «Η Δήμητρα Γαλάνη στο Χάραμα». Στη ζωντανή ηχογράφηση του προγράμματος που είχε επιμεληθεί η Λίνα Νικολακοπούλου ακούμε τη μεγάλη ερμηνεύτρια του έντεχνου να τραγουδάει τις «Αναμνήσεις». Σε μουσική του Τόλη Βοσκόπουλου…
Επειδή όμως το επιχείρημα για το αμφιβόλου ποιότητας ρεπερτόριο του Βοσκόπουλου αναμασάται ακόμα, οφείλουμε να πληροφορήσουμε τους τοποθετούμενους επί παντός τού επιστητού, ότι ο λεγόμενος –λόγω επιβλητικής σκηνικής παρουσίας– και «πρίγκιπας της πίστας», στα 60 του χρόνια στο τραγούδι, χρωμάτισε με τη φωνή του νότες του Μίμη Πλέσσα («Γλυκά Πονούσε το Μαχαίρι», «Ένα Ρολόι Σταματημένο», «Το Φεγγάρι Πανωθέ μου», «Δεν με Νοιάζει»), του Γιώργου Ζαμπέτα («Αγωνία», «Η Βαλίτσα»), του Χρήστου Νικολόπουλου («Η Αγάπη Θέλει Φαντασία», «Μου Χρωστάει μια Αγάπη η Ζωή») και του Γιώργου Κατσαρού («Αποκλείεται», «Ας Είμαστε Ρεαλισταί»). Πέραν από τις αθάνατες επιτυχίες με δικές του συνθέσεις σε στίχους του Μίμη Θειόπουλου: «Τα Λόγια είναι Περιττά», «Πριν Χαθεί το Όνειρό μας», «Τι Ζητάμε», «Οι Αναμνήσεις». (Σ.σ.: Το ίδιο δίδυμο, Βοσκόπουλος–Θειόπουλος, υπογράφει και το αλησμόνητο «Αποκοιμήθηκα» στον Στράτο Διονυσίου, αλλά και το αισθαντικό «Αγόρι μου» στην Τζένη Βάνου.) Η συνεργασία του, άλλωστε, με την τότε σύζυγό του, Μαρινέλλα, εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στην καριέρα της Μεγάλης Κυρίας του Ελληνικού Τραγουδιού…
Ταυτόχρονα, εκείνος ήταν που ερμήνευσε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου (στις μουσικές του Πλέσσα, αλλά και στο «Να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα» του Πολυκανδριώτη), του Κώστα Βίρβου («Ψύλλοι στ’ Αυτιά μου»), του Χαράλαμπου Βασιλειάδη («Αγωνία») του Πυθαγόρα («Αποκλείεται», «Μια Γυναίκα, μια Αγάπη, μια Ζωή»), του Ηλία Λυμπερόπουλου («Αδέλφια μου, Αλήτες, Πουλιά», «Εκείνη», «Ας Είμαστε Ρεαλισταί», «Σε Λατρεύω», «Σαν της Γαρδένιας τον Ανθό»), της Ελένης Γιαννατσούλια («Η Αγάπη Θέλει Φαντασία», «Μου Χρωστάει μια Αγάπη η Ζωή») και της Σόφης Παππά («Πόλη Πεντάμορφη»). Αλλά και τα πρώτα τραγούδια του Γιάννη Πάριου («Κάτι Τέτοιες Ώρες», «Καρδιά μου Μόνη»), καθώς και αξιόλογα της Νίνης Ζαχά («Εγώ Αγαπώ Μία»), του Νίκου Καρβέλα («Είναι το Κάτι που Μένει», σε στίχους Βαρβάρας Τσιμπούλη) και του Φοίβου («Κουράστηκα»).
Εν ολίγοις, ο τροβαδούρος της αγάπης, παρά τα όσα λένε οι κακές γλώσσες, έχει κάθε δικαίωμα να εμφανιστεί στο Ηρώδειο, όπως και στο Μέγαρο Μουσικής. Αν και αμφότερα θα έπρεπε να του δοθούν χωρίς μεθοδεύσεις όπως αυτή που φημολογείται εντόνως ότι έγινε τώρα. Ότι το Ηρώδειο κατακτήθηκε με το άλλοθι και την προοπτική σύμπραξής του με έναν εκ της ιερής τριάδας της Ελληνικής Μουσικής (Μάνο – Μίκη – Μίμη), χωρίς ο τελευταίος ούτε καν να το γνωρίζει…
Ο Τόλης λατρεύτηκε από τον ελληνικό λαό και μισήθηκε από τους δήθεν και τα σοβαροφανή ΜΜΕ. Αν τιμηθεί από την πολιτεία με την παραχώρηση… ιερών χώρων, θα πρέπει να το οφείλει αποκλειστικά στη λατρεία του Λαού. Όχι σε δεκανίκια που προσβάλλουν και αυτούς που εν αγνοία τους τα προσέφεραν, χωρίς ούτε καν να προσκληθούν…
Αν και, τέλος, εξακολουθεί να υπάρχει τουλάχιστον χρόνος για να διορθωθεί το ατόπημα. Με μια πρόσκληση στον Πλέσσα να εμφανισθεί ως guest, για να παίξει στο πιάνο τουλάχιστον τα τραγούδια του…
Στέλιος Κοντέας
