Πρωτοχρονιά…και επιπλέον 4 παραστάσεις για το «Ανατόλ» στο θέατρο Αλκμήνη

Το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ «Ανατόλ ή η μάχη των φύλων», γράφτηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 20^ου, όπου και παίχτηκε με τεράστια επιτυχία στη Βιέννη και στο Βερολίνο. 

 

Ο Σνίτσλερ ήταν ένας πρωτοπόρος γιατρός, θεατρικός συγγραφέας και διηγηματογράφος.

 

 Η άποψή του ήταν ότι τα δυο βασικά θέματα για τα οποία γράφει κανείς είναι ο έρωτας και ο θάνατος. 

 

Γράφει και περιγράφει σχεδόν κυνικά τον έρωτα σε όλες τις όψεις, τις απάτες, τις αυταπάτες, τα τεχνάσματα και τις παγίδες του, το πάθος και τη σκληρότητά του. 

 

Ο κεντρικός ήρωας, ο Ανατόλ,  έχει καταβολές από τον Δον Ζουάν και τον Καζανόβα, όμως είναι πολύ πιο κοντά στον καθημερινό άντρα, ο οποίος ζει καθημερινούς και εφήμερους έρωτες σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία πάντα διψασμένος και ανικανοποίητος. 

 

Το έργο αποτελείται από εφτά επεισόδια και έναν επίλογο – μέρος του οποίου θα παιχτεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα – όλα παραλλαγές πάνω στο ερωτικό θέμα: αισθηματικές, ειρωνικές, μελοδραματικές, σαρκαστικές, ρεαλιστικές και φαρσικές. 

 

Ο ίδιος ο Σνίτσλερ ενσαρκώνεται από τον φίλο του Ανατόλ, τον ώριμο θυμόσοφο Μαξ, που σχολιάζει και προωθεί τα δρώμενα, παραστέκεται και παρηγορεί τους «δράστες». 

 

Οι εφτά γυναίκες που αποτελούν τα «ερωτικά αντικείμενα» του Ανατόλ, έρχονται από κάθε τάξη, επάγγελμα, ψυχικό και πνευματικό περίγυρο. 

 

Αλληλοσπαράζονται παίζοντας τον θύτη και το θύμα. 

 

Όλα αυτά βέβαια σ΄ένα παιχνίδι με πολύ έρωτα, πάθος, εύθυμη διάθεση και χαρακτήρες αληθινούς,

με τους οποίους ταυτιζόμαστε και σήμερα, γιατί ο έρωτας είναι πάντα ένα διαχρονικό και βασικό στοιχείο της ζωής μας. 

 

Ο Freud άλλωστε, σε επιστολές που είχαν ανταλλάξει, αναρωτήθηκε και  έγραψε: «Πώς κατορθώσατε να αντλήσετε αυτή τη μυστηριώδη γνώση για την ανθρώπινη ψυχή, που εγώ κατάκτησα μόνο μετά από πολύμοχθη διερεύνηση του αντικειμένου και τελικά έφτασα στο σημείο να ζηλεύω τον ποιητή, που κατά τα άλλα θαυμάζω».

 

 

Ο Σνίτσλερ κατακτά, και δικαίως, τους θεατές του σήμερα, γι’ αυτό και το  έργο ξαναπαίζεται με τεράστια επιτυχία τα τελευταία 10 χρόνια στη Νέα Υόρκη, στο Βανκούβερ, στo Παρίσι και στο Βερολίνο.

Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος

Κομμώσεις : Μαριάννα Λαβάζου 

Φωτογραφίες: Olsi Mane

Ενδεικτικά παραθέτουμε αποσπάσματα από κάποιες κριτικές:

Σαρώνει την σκηνή ο ικανότατος Λευτέρης Βασιλάκης στον ομώνυμο ρόλο. Ηθοποιός με προσόντα, σηκώνει στους ώμους του το βάρος του Ανατόλ με αποτελεσματικότητα και συνέπεια… Ζηλευτή είναι όμως και η ” χημεία ” που έχει με την Τζούλη Σούμα. Στα ατού της δυνατής παράστασης που έστησε με έμπνευση και μεράκι ο Γιάννης Βούρος είναι φυσικά η έξοχη μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη και η μετάφραση του επιλόγου του Γιάννη Καλλιφατίδη… Υψηλής αισθητικής είναι τα συναρπαστικά κοστούμια του Δημήτρη Ντάσιου, εξαιρετικοί οι φωτισμοί του Γιώργου Φρέντζου, δυνατή η επιμέλεια κίνησης της Φρόσως Κορρού και υπέροχη η μουσική επιμέλεια του Γιώργου Τσιρίκου…

– του Βασίλη Μπουζιώτη στην Realnews

Έβλεπα τον Μαξ – Πέρη Μιχαηλίδη και αναμφίβολα ήταν σαν το φάντασμα του Όσκαρ Ουάιλντ να έπαιζε μπροστά μου εκτοξεύοντας τα συνηθισμένα «φαρμάκια» του…

– του Στέφανου Τσιτσόπουλου στην Athensvoice

Η έκπληξη της παράστασης είναι, εντούτοις, η Τζούλη Σούμα, η οποία έχει αναλάβει και το δυσκολότερο ρόλο στο έργο, καθώς καλείται να υποδυθεί επτά γυναίκες. Το σίγουρο είναι ότι κερδίζει το προκλητικό αυτό στοίχημα…

– του Ματθαίου Λεωνίδα στο κουτί της Πανδώρας

Στους επτά διαφορετικούς ρόλους που καλείται να υπηρετήσει, η Τζούλη Σούμα αλλάζει σε οριακούς χρόνους όχι μόνο κοστούμια και αξεσουάρ, αλλά στην κυριολεξία, σαρκίο, ψυχή, εκφραστικές και σωματικότητα, παραδίδοντας ερμηνείες διακριτές ώριμες, λεπτοδουλεμένες και σαφείς. Ο Λευτέρης Βασιλάκης, ως Ανατόλ, κατοχυρώνει επιτυχώς την ισορροπία στο κέντρο βάρους ανάμεσα στο θύμα και το θύτη, εκπέμποντας ηδυπαθή μεγαλομανία και ζωντανή αισθησιακή εκρηκτικότητα…

– του Γιώργου Παπαγιαννάκη στο vakxikon

Ο Πέρης Μιχαηλίδης, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του Μαξ, με μοναδική ενέργεια και απολαυστικό χιούμορ και το ερμηνευτικό του μεγαλείο δεσπόζει σε κάθε δευτερόλεπτο της παράστασης…

– της Νίκης Ράπτη στο Θεαθήναι