Ένα σκανδαλιάρικο μαγκάκι που εξελίχθηκε σε μια δυναμική ηθοποιό…
Γεννημένη στις 19 Ιανουαρίου 1947 στη Φιλαδέλφεια της Αττικής, κατάφερε να εδραιώσει τη θέση της στον χώρο του θεάτρου και της τηλεόρασης. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια αποτελούμενη από ανθρώπους του εμπορίου, με ρίζες από το Αϊβαλί της Μικρά Ασίας από τη μεριά του πατέρα της, Δεληβασίλη στο επώνυμο. Η μητέρα της ήταν μια δυναμική γυναίκα, με φοβερή αυτοπεποίθηση που κέντριζε όλα τα βλέμματα όπου βρισκόταν. Σε συνέντευξη δηλώνει πως: «Αν και δεν είμαι ανταγωνιστική, τη ζήλευα πάρα πολύ και δεν έβγαινα μαζί της έξω. Ήταν πολύ πιο δυναμική από εμένα και μου στέρησε σκόπιμα την τρυφερότητα, για το οποίο την ευγνωμονώ. …Στο ταμείο της ζωής μου, το σκληρό μητρικό μου πρότυπο μου βγήκε σε καλό.»
Το ξεκίνημα μιας λαμπερής καριέρας της ‘’Belle Helene’’
Τελειώνοντας το Λύκειο Τεχνών της Ρώμης, όπου σπούδασε ζωγραφική και διακόσμηση, εισέρχεται στον αστραφτερό κόσμο της μόδας. Με την ιδιότητα του μοντέλου και συνοδευόμενη από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο στα γυρίσματα της Ψεύτρας του Γιάννη Διαλιανίδη με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, λαμβάνει την πρώτη της πρόταση για συμμετοχή σε ταινία. Ο σκηνοθέτης με το που την βλέπει μένει άναυδος με την ομορφιά του γυμνασιοκόριτσου και της προτείνει συμβόλαιο με τη Φίνος Φιλμ για το μιούζικαλ ‘’Κάτι να καίει’’. Το 1964 λοπόν, γεννιέται ένα αλαβάστρινο αστέρι του θεάματος με το όνομα ‘’Έλενα Ναθαναήλ’’, φέροντας το μητρώνυμο της ως πιο εύηχο αν και ήταν ασυνήθιστο για τις γυναίκες της εποχής.
«Ένας τίτλος για τη ζωή μου: Κάντε ό,τι κι εγώ…
…Η ζωή είναι μικρή κι οι χαρές μικρές… Μην ψάχνετε τα μεγάλα πράγματα, τις μεγάλες ευτυχίες… Η ζωή είναι όμορφη για τα χρώματά της, για τις μυρωδιές της, για τις στιγμές της, για τους ανθρώπους, για το δέρμα τους… για όλα αυτά…!»
Η εντυπωσιακή Έλενα του σινεμά και της τηλεόρασης
«Εισέπραξα καταπληκτικά πράγματα από το σινεμά. Αγάπη, θαυμασμό, ανθρώπους που γίνανε φίλοι μου και που είναι φίλοι μου ακόμη…»
Η ευγένεια και τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια σε συνδυασμό με τη μεσογειακή ομορφιά της συνέθεταν μια εικόνα που ξεχώρισε στον χώρο της υποκριτικής. Με αφορμή τη φωτογραφία της στο εξώφυλλο του περιοδικού ‘’Εικόνες’’, κλήθηκε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη Ραλφ Τίλερ ‘’Αίμα των Βελσβούγκεν’’, βασισμένη σε μια αιμομικτική νουβέλα του Τόμας Μαν. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα, γράφεται στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη. Το 1966 φωτογραφίζεται στο αίθριο του Αρχαιολογικού Μουσείου, φορώντας περίτεχνους αρχαϊκούς θησαυρούς. Ακολουθεί συνεργασία με τον Γιώργο Σκαλενάκη που την επιλέγει για το ασπρόμαυρο καλλιτεχνικών προδιαγραφών ‘’Ντάμα Σπαθί’’. Γυρισμένο στο μαγευτικό Ναύπλιο με τον Σπύρο Φωκά και τη Δέσπω Διαμαντίδου, γίνεται ευρέως γνωστό στη Σουηδία μέσω διεθνών φεστιβάλ και εγγυάται την επιτυχία της ρομαντικής κομεντί ‘’Επιχείρηση Απόλλων’’ με πρωταγωνίστρια πάλι την Έλενα.
«Έκανα μια δουλειά η οποία δεν πέρασε ποτέ αρνητικά από εμένα. Μπορεί να μη μου άρεσε ουσιαστικά, να μην ήταν αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου αλλά μου δόθηκε τόσο απλόχερα και δεν είμαι καθόλου αχάριστη εγώ…»
Το 1968 ο ρόλος της Χριστίνας στην ταινία ‘’Ραντεβού με μια άγνωστη’’ του Βασίλη Γεωργιάδη της χαρίζει το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ένα χρόνο μετά, θα εμφανιστεί στην ταινία ‘’Ξύπνα Βασίλη’’ του Δημήτρη Ψαθά. Τα επόμενα χρόνια εμφανίζεται σε πολλές ταινίες, με εξαιρετική επιτυχία την ελληνική σκηνοθεσία του Love Story ‘’Εκείνο το καλοκαίρι’’ (1971) με συμπρωταγωνιστή τον Λάκη Κομνηνό και μουσική του Γιάννη Σπανού. Η παρακμή του ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του ‘70 είχε επιπτώσεις και στην καριέρα της. Τη δεκαετία του ‘80 επανεμφανίστηκε μετά από επτά χρόνια απουσίας κι έπαιξε σε ελαφρές κωμωδίες και βιντεοταινίες, αλλά και σε σοβαρές παραγωγές, όπως στις ταινίες του Γιώργου Κατακουζηνού «Απουσίες» (1987) και του Μενέλαου Καραμαγγιώλη «Black out» (1998). Από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις ξεχώρισε ο ρόλος της Τζούλιας στη δημοφιλή σαπουνόπερα της δεκαετίας του ‘90 «Άγγιγμα Ψυχής» (ΑΝΤ1). Τελευταία της εμφάνιση στη σόου-μπιζ, η συμμετοχή της στο σήριαλ του Mega «Γοργόνες» το 2007.
Η διακριτική στάση της ηθοποιού και τα τελευταία χρόνια της ζωής της
«Δεν είμαι εναντίον του γάμου για τους άλλους ή του θεσμού. Έχω παντρέψει πολλά ζευγάρια.»
Φρόντιζε να τηρεί διακριτική στάση και να μην απασχολεί τον τύπο και τη δημοσιότητα για προσωπικά θέματα. Ήταν επιλογή της που δεν παντρεύτηκε ποτέ αν και διατήρησε μακροχρόνια σχέση με τον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Τάσο Μητρόπουλο. Ακόμη κι όταν γέννησε την κόρη της Ίνκα το 1973, χωρίς να έχει ενωθεί με τα ιερά δεσμά του γάμου τον σύντροφό της Γιώργο Τσαγκάρη, κατάφερε να μην προκαλέσει την κοινή γνώμη.
Σε συνέντευξή της είχε δηλώσει:
«Το παιδί μου ήταν η σοβαρότερη πράξη της ζωής μου που ουσιαστικά ολοκλήρωσα, γιατί αφήνω πράγματα στη μέση… Ριψοκίνδυνη απόφαση εις γνώση του νόμου και της τότε κοινωνίας, αλλά το επεδίωξα με τρέλα και πάθος. Είναι το μεγάλο μου στήριγμα…»
Από την δεκαετία του 90’ ζούσε στο κτήμα της στην Εύβοια, ασχολούμενη με αγροτικές εργασίες, όπως παραγωγή κρασιού και έσωζε από θανάτωση άλογα του ιπποδρόμου.
«Το κτήμα μου είναι η ηρεμία μου, τα συναισθήματα μου, η ψυχή μου… είμαι εγώ! Ένας κόσμος μικρός που έφτιαξα εγώ για ‘μενα…»
Ο ξαφνικός της θάνατος από καρκίνο των πνευμόνων στις 4 Μαρτίου 2008 συγκλόνισε τόσο παλιούς συνεργάτες και φίλους όσο και θαυμαστές. Με τρόπο διακριτικό λοιπόν, σβήνει μια δυναμική παρουσία, γεμάτη λάμψη και χιούμορ, που τη θυμόμαστε ακόμη αποβλέποντας την τη φράση που είχε πει κάποτε:
«Δεν θέλω να με θυμούνται όταν δεν θα υπάρχω πια…»
