Στο έργο της Κατρίν Μπεναμού πρωταγωνιστούν μια γυναίκα και οι λέξεις. Διηγείται την ανακάλυψη και την κατάκτηση της γραφής από μια ώριμη μαθήτρια, μια μετανάστρια που αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα της μόρφωσης από εκεί που της το είχαν κόψει, στην εφηβεία, για να την παντρέψουν με κάποιον άγνωστο, ο οποίος την πήρε μαζί του στο Παρίσι.
Η μεγαλούπολη είναι κλειστή κι ακατανόητη για την αναλφάβητη Άνα. Καθώς μαθαίνει τα γράμματα, καθώς μαθαίνει τις λέξεις, καθώς πειραματίζεται και παιχνιδίζει μ’ αυτές, δίνει όνομα στις αναμνήσεις της, στις επιθυμίες της και ξεκινά να συλλαβίσει τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Θα τρομάξει; Θα ενθουσιαστεί; Θ’ απογοητευτεί; Θα τα καταφέρει;
Το έργο γράφτηκε το 2016, παρουσιάστηκε για πρώτη στο Φεστιβάλ της Avignon, με άριστες κριτικές, την ίδια χρονιά στο Παρίσι. Τώρα για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Vault Theatre Plus, από τις 4 Μαρτίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μ.μ. Η διάρκεια της παράστασης είναι 70΄.
Μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη – Αθηνά Κεφαλά
΄Ανα: Ιωάννα Γκαβάκου
Μητέρα – Καθηγήτρια: Ντέπυ Μαυροπούλου
Φωνή παππού: Βασίλης Χατζηδημητράκης
Φωνή εκφωνήτριας του ΜΕΤΡΟ: Άννα Δαμιανίδη
Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά
Μουσική: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Κίνηση: Χριστίνα Σκουτέλα
Επιμέλεια κοστουμιών: Μαριάννα Ζαχαριάδου
Video – Φωτογραφίες: Θανάσης Κεφαλάς
Φωτισμοί: Θοδωρής Μαργαρίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ντέπυ Μαυροπούλου – Λίντα Πεπέ
Πολυχώρος VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26
Τηλέφωνο : 21 3035 6472
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο αναλφαβητισμός όσο κι αν μας φαίνεται κάτι μακρινό ή ανύπαρκτο υπάρχει. Το βλέπω καθημερινά με τις γυναίκες που είμαι σ’ επαφή ολημερίς, με τις γειτόνισσες μου, είναι όλες τους γυναίκες από διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας που δεν ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, που προορισμός τους είναι στην καλλίτερη των περιπτώσεων να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να φροντίζουν τους συζύγους τους.
Η ηρωίδα του έργου της Κατρίν Μπεναμού είναι μια γυναίκα που αντιδρά στην κατάσταση όπου την έχουν εγκλωβίσει να ζει. Αρχίζει να μαθαίνει γράμματα σε μια ξένη χώρα και βρίσκει τη διέξοδο όταν μέσα από εικόνες και ιδέες που βιώνει, οι λέξεις βρίσκουν τις έννοιες και νέες σημασίες. Το έργο μας μιλά για το σκοτάδι και τη βία του κόσμου στον οποίο ζουν πολλές γυναίκες και μας το λέει μια γυναίκα αναλφάβητη. Όταν της προσφέρονται μαθήματα γλώσσας θ’ ανακαλύψει πίσω απ’ τα λόγια που έλεγε πάντα φανταστικές ιδέες.
Αθηνά Κεφαλά
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εδώ και πολλά χρόνια είμαι υπεύθυνη σε εργαστήρια αναλφάβητων γυναικών. Δουλεύοντας εκεί, ασχολούμαστε με τις λέξεις, παίζουμε μαζί τους, τις εξημερώνουμε, τις ακούμε, μας παρασέρνουν σε ιστορίες.
Η ιστορία της Άνας μοιάζει σε πολλά σημεία με την ιστορία της γιαγιάς μου, αλλά αυτό το κατάλαβα όταν την είχα πια τελειώσει.
Στη συνέχεια έμαθα ότι ο άντρας της, είχε κι αυτός ένα μπλε παντελόνι, από τη στρατιωτική στολή του ’14, κρεμασμένο στη ντουλάπα, και στο βάθος του κήπου τους υπήρχε ένα έλος.
Όταν τη ρώτησαν πού τα βρήκε όλ’ αυτά, η Άνα απάντησε ότι τα φαντάστηκε.
Όταν γνώρισα εγώ τη γιαγιά μου, είχε γίνει μια γυναίκα καλλιεργημένη κι ελεύθερη.
Είχε υπάρξει έξυπνο κορίτσι, την είχαν παντρέψει οι γονείς της με έναν άντρα που δεν γνώριζε, στην αρχή του προηγούμενου αιώνα, σε ένα χωριό στην Αλγερία.
Catherine Benhamou
Κάτι από το κείμενο.
Είναι φυσιολογικό να ξεχνάς τη χώρα σου;
Είναι τόσο σημαντικό να είσαι από κάποια χώρα;
Η γειτονιά που ζεις είναι χώρα;
Η χώρα όπου γεννήθηκα είναι η δική μου χώρα;
Πώς αποκαλούμε κάποιον που δε ξέρει
ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει;
ΑΝΑ όπως ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ
Ακούγεται :
Violin Sonata in G minor “Sonatina”, D408 (Franz Schubert/Public Domain Compositions)
Στο έργο της Κατρίν Μπεναμού πρωταγωνιστούν μια γυναίκα και οι λέξεις. Διηγείται την ανακάλυψη και την κατάκτηση της γραφής από μια ώριμη μαθήτρια, μια μετανάστρια που αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα της μόρφωσης από εκεί που της το είχαν κόψει, στην εφηβεία, για να την παντρέψουν με κάποιον άγνωστο, ο οποίος την πήρε μαζί του στο Παρίσι.
Η μεγαλούπολη είναι κλειστή κι ακατανόητη για την αναλφάβητη Άνα. Καθώς μαθαίνει τα γράμματα, καθώς μαθαίνει τις λέξεις, καθώς πειραματίζεται και παιχνιδίζει μ’ αυτές, δίνει όνομα στις αναμνήσεις της, στις επιθυμίες της και ξεκινά να συλλαβίσει τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Θα τρομάξει; Θα ενθουσιαστεί; Θ’ απογοητευτεί; Θα τα καταφέρει;
Το έργο γράφτηκε το 2016, παρουσιάστηκε για πρώτη στο Φεστιβάλ της Avignon, με άριστες κριτικές, την ίδια χρονιά στο Παρίσι. Τώρα για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Vault Theatre Plus, από τις 4 Μαρτίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μ.μ. Η διάρκεια της παράστασης είναι 70΄.
Μετάφραση: Άννα Δαμιανίδη – Αθηνά Κεφαλά
΄Ανα: Ιωάννα Γκαβάκου
Μητέρα – Καθηγήτρια: Ντέπυ Μαυροπούλου
Φωνή παππού: Βασίλης Χατζηδημητράκης
Φωνή εκφωνήτριας του ΜΕΤΡΟ: Άννα Δαμιανίδη
Σκηνοθεσία: Αθηνά Κεφαλά
Μουσική: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Κίνηση: Χριστίνα Σκουτέλα
Επιμέλεια κοστουμιών: Μαριάννα Ζαχαριάδου
Video – Φωτογραφίες: Θανάσης Κεφαλάς
Φωτισμοί: Θοδωρής Μαργαρίτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ντέπυ Μαυροπούλου – Λίντα Πεπέ
Πολυχώρος VAULT Theatre Plus
Μελενίκου 26
Τηλέφωνο : 21 3035 6472
ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Ο αναλφαβητισμός όσο κι αν μας φαίνεται κάτι μακρινό ή ανύπαρκτο υπάρχει. Το βλέπω καθημερινά με τις γυναίκες που είμαι σ’ επαφή ολημερίς, με τις γειτόνισσες μου, είναι όλες τους γυναίκες από διάφορες χώρες της Αφρικής και της Ασίας που δεν ξέρουν να διαβάζουν και να γράφουν, που προορισμός τους είναι στην καλλίτερη των περιπτώσεων να μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να φροντίζουν τους συζύγους τους.
Η ηρωίδα του έργου της Κατρίν Μπεναμού είναι μια γυναίκα που αντιδρά στην κατάσταση όπου την έχουν εγκλωβίσει να ζει. Αρχίζει να μαθαίνει γράμματα σε μια ξένη χώρα και βρίσκει τη διέξοδο όταν μέσα από εικόνες και ιδέες που βιώνει, οι λέξεις βρίσκουν τις έννοιες και νέες σημασίες. Το έργο μας μιλά για το σκοτάδι και τη βία του κόσμου στον οποίο ζουν πολλές γυναίκες και μας το λέει μια γυναίκα αναλφάβητη. Όταν της προσφέρονται μαθήματα γλώσσας θ’ ανακαλύψει πίσω απ’ τα λόγια που έλεγε πάντα φανταστικές ιδέες.
Αθηνά Κεφαλά
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εδώ και πολλά χρόνια είμαι υπεύθυνη σε εργαστήρια αναλφάβητων γυναικών. Δουλεύοντας εκεί, ασχολούμαστε με τις λέξεις, παίζουμε μαζί τους, τις εξημερώνουμε, τις ακούμε, μας παρασέρνουν σε ιστορίες.
Η ιστορία της Άνας μοιάζει σε πολλά σημεία με την ιστορία της γιαγιάς μου, αλλά αυτό το κατάλαβα όταν την είχα πια τελειώσει.
Στη συνέχεια έμαθα ότι ο άντρας της, είχε κι αυτός ένα μπλε παντελόνι, από τη στρατιωτική στολή του ’14, κρεμασμένο στη ντουλάπα, και στο βάθος του κήπου τους υπήρχε ένα έλος.
Όταν τη ρώτησαν πού τα βρήκε όλ’ αυτά, η Άνα απάντησε ότι τα φαντάστηκε.
Όταν γνώρισα εγώ τη γιαγιά μου, είχε γίνει μια γυναίκα καλλιεργημένη κι ελεύθερη.
Είχε υπάρξει έξυπνο κορίτσι, την είχαν παντρέψει οι γονείς της με έναν άντρα που δεν γνώριζε, στην αρχή του προηγούμενου αιώνα, σε ένα χωριό στην Αλγερία.
Catherine Benhamou
Κάτι από το κείμενο.
Είναι φυσιολογικό να ξεχνάς τη χώρα σου;
Είναι τόσο σημαντικό να είσαι από κάποια χώρα;
Η γειτονιά που ζεις είναι χώρα;
Η χώρα όπου γεννήθηκα είναι η δική μου χώρα;
Πώς αποκαλούμε κάποιον που δε ξέρει
ούτε να διαβάζει, ούτε να γράφει;
ΑΝΑ όπως ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΗ
Ακούγεται :
Violin Sonata in G minor “Sonatina”, D408 (Franz Schubert/Public Domain Compositions)
