Το 1969 ο μπασίστας Martin Turner και ο ντράμερ Steve Upton από την κομητεία Ντέβον έψαχναν για κιθαρίστα να αντικαταστήσει τον Glenn Turner, αδελφό του Martin στο τρίο τους, όπου σκόπευαν να προσθέσουν αργότερα και πλήκτρα. Δεν φαντάζονταν όμως ότι θα κατέληγαν να έχουν ένα εντελώς νέο σχήμα χωρίς καθόλου πλήκτρα και με δύο lead κιθαρίστες, ο ένας από τους οποίους συμπτωματικά θα λεγόταν κι αυτός Turner! Και ότι οι δυο τους, με το κιθαριστικό δίδυμο των David “Ted” Turner και Andy Powell θα σημάδευαν την ιστορία του ροκ. Ούτε ότι το 1972 θα κυκλοφορούσαν ένα από τα πιο εμβληματικά άλμπουμ στην κλασική ροκ δισκογραφία, το θρυλικό “Argus”, που έμεινε 20 εβδομάδες στα τσαρτς. Ούτε ότι την καινοτομία με τους δύο lead κιθαρίστες θα ακολουθούσαν και άλλα μεγάλα συγκροτήματα, όπως οι Thin Lizzy και οι Iron Maiden. Μιλάμε για το αγγλικό συγκρότημα Wishbone Ash, δηλαδή, “Στάχτη από το κόκκαλο των ευχών”, το διχαλωτό κόκαλο που έχουν στο στέρνο τους τα πτηνά, και που ήδη από τον Μεσαίωνα χρησιμοποιούνταν σε μεθόδους μαντείας.
O Martin Turner, εκτός από ιδρυτικό μέλος, μπασίστας και σχεδόν κύριος τραγουδιστής του συγκροτήματος, ήταν υπεύθυνος και για τους περισσότερους στίχους και μελωδίες. Ήταν επίσης αυτός που, με την αποχώρησή του το 1980, σήμανε το τέλος της κλασικής περιόδου του συγκροτήματος. Και ήταν αυτός που παρακολουθήσαμε στο Κύτταρο την Παρασκευή, 22 Φεβρουαρίου 2019, σ’ ένα δυνατό επετειακό live για τα 50 χρόνια από την ίδρυση των Wishbone Ash, μαζί με τους εκπληκτικούς Tim Brown στα ντραμς και Danny Willson και Misha Nikolic στις κιθάρες.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Bag of Nails, η ψυχεδελική μπλουζ ροκ μπάντα με αγγλικό στίχο, που κέρδισε στις 31 Αυγούστου του 2018 το πρώτο βραβείο στο Battle of the Bands, στον κήπο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Με δεδομένη τη δεξιοτεχνία των μελών της, ίσως δεν μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή για το άνοιγμα της βραδιάς!
Ακολούθησαν κάποια λεπτά συγκίνησης, καθώς από την παραγωγή προβλήθηκε ένα βίντεο για τον ντράμερ Ted McKenna, που έπαιζε κάθε χρόνο στην Ελλάδα με τη μπάντα φίλων του Rory Gallagher και άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Ιανουαρίου, μετά τις ζωντανές εμφανίσεις του στις 21 Δεκεμβρίου 2018 στη Θεσσαλονίκη και 22 Δεκεμβρίου 2018 στην Αθήνα.
Και μετά ήρθε ο Martin Turner με τους μουσικούς του! Ξεκίνησαν χωρίς περιστροφές με το The king will come και συνέχισαν με το πρόσφατο Written In The Stars, για να περάσουν στα Blind Eye, Handy και Phoenix από τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο των Wishbone Ash. Στη συνέχεια ο Martin αφιέρωσε στη μητέρα του, που έφυγε από τον κόσμο μας λίγο καιρό πριν, το Mother of Pearl από το album “New England”. Εκεί υπήρξε χώρος και για κάποιες προσωπικές εξομολογήσεις: Μας είπε ότι μια ζωή καπνίζει επειδή η μητέρα του δεν τον θήλασε, και ότι παρότι πάντα ήθελε να τον κάνει να κόψει το κάπνισμα και πριν πεθάνει τον κόλλησε ίωση χαριτολογώντας ότι έτσι θα τον κάνει να το κόψει, εκείνος δεν το έκοψε για περισσότερο από μερικές ημέρες… Ακολούθησε το Sometime World από το “Argus” κι ένα δεκάλεπτο διάλειμμα, που ο κόσμος δέχτηκε με απογοήτευση.
Όμως μετά το διάλειμμα ήρθε η αποζημίωση! Το Runaway από το “New England”, το Rock ‘n’ Roll Widow από το “Wishbone Four”, αφιερωμένο στον Σίμο της Rocking The Blues Events, το Don’t Come Back από το “There’s The Rub” και η μελωδική και πανέμορφη μπαλάντα Persephone από το ίδιο άλμπουμ. Το Front Page News από το ομώνυμο άλμπουμ, το F.U.B.B. (Fucked Up Beyond Belief) πάλι από το “There’s The Rub”. Όπως ήταν αναμενόμενο, το “Argus” είχε την τιμητική του προς το τέλος, με τις μοναδικές κιθαριστικές μελωδίες των Warrior και Throw down the sword, για το οποίο ο Martin εξήγησε ότι το έγραψε ως φιλειρηνικό αντίβαρο στο Warrior, αλλά και με το χαρούμενο Blowin’ Free το οποίο η μπάντα είχε προγραμματίσει για το τέλος. Όμως το κοινό δεν ήθελε τέλος και με το γνωστό We- want-more! ξαναέφερε τους μουσικούς στη σκηνή, όπου έπαιξαν το Jail Bait από το δεύτερο άλμπουμ τους, “Pilgrimage”. Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε να αναφέρουμε το Doctor από το “Wishbone Four”, αλλά και το Happy Birthday… Το οποίο η μπάντα αφιέρωσε με περισσή απλότητα στον πατέρα του διοργανωτή από την Rocking The Blues Events, που γιόρταζε τα γενέθλιά του στο Κύτταρο.
Αληθινά, ό,τι και να πει κανείς για εκείνη τη βραδιά θα είναι λίγο… Όσοι αγαπούν το κλασικό ροκ και τις μεγάλες μορφές του, όσοι θέλουν να βλέπουν θρυλικούς μουσικούς να παίζουν τέλεια στα 71 χρόνια τους, όσοι προτιμούν στις συναυλίες να δίνεται βάρος στη μουσική και όχι σε εφέ, κοστούμια, χορευτικά και τα συναφή, δεν μπορούν παρά να εύχονται να ξαναέρθει ο Martin Turner γρήγορα στην Ελλάδα
Κείμενο – Επιμέλεια / Φωτογραφίες : Μαρία Δημητριάδου
