Το έργο Skameika (The bench) του Alexander Isaakovich Gelman που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Τόπος Αλλού σε μετάφραση Νίκου Καμτσή, σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη, όπου συμπρωταγωνιστεί μαζί με τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, πρωτοπαρουσιάστηκε στη χώρα μας το Νοέμβριο του 1995 από το θέατρο του Νότου με τον τίτλο «Κόκκινο ρομάντζο» (Το παγκάκι) σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μάγιας Λυμπεροπούλου και τους Μαρία Κατσιαδάκη και τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
ΟGelman, ρωσικής καταγωγής θεατρικός συγγραφέας, έγραψε το έργο το 1983 και είχε την ευτυχία να το δει να ανεβαίνει στη σκηνή από το θέατρο Τέχνης της Μόσχας σε σκηνοθεσία Ολέγκ Εφρέμοφ. Από τότε έχει μεταφραστεί και παιχτεί άπειρες φορές. Την περίοδο εκείνη οι πολίτες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης βίωναν συνθήκες πολιτικής και οικονομικής διαφθοράς. Ελπίζουν και ονειρεύονται για ένα καλύτερο αύριο, δραπετεύουν από την πραγματικότητα, ακόμα και μέσα σε ένα ψέμα. Πρόκειται για μία καθημερινή ιστορία, μία τυχαία συνάντηση δύο ανθρώπων σε ένα πάρκο μίας πόλης. Κάποιοι κάπου κάποτε. Όσοι από εμάς εικάζουμε πως θα απολαύσουμε μία ακόμη ρομαντική ιστορία, κάτι περίπου σαν «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την αλήθεια της μοναξιάς. Οι κωμικοτραγικές εικόνες που ξεδιπλώνονται μπροστά μας δείχνουν δύο άτομα που προσπαθούν να νοιώσουν αγάπη. Θέλουν αλλά δεν μπορούν. Ιδέες και αισθήματα, όπως τρυφερότητα, συντροφικότητα, αλήθεια, ελπίδα δεν υπάρχουν. Εντός και εκτός των ηρώων κυριαρχούν το ψέμα, η υποκρισία, ο πόνος, η περιφρόνηση, η μοναξιά. Το όλο σκηνικό φαντάζει σαν πεδίο μονομαχίας. Αναμετριούνται το αρσενικό και το θηλυκό για μία ακόμα φορά, χωρίς τελικό νικητή έναν από τους δύο, όφελος αποκομίζουν μόνο η απόγνωση και η μοναξιά. Αναζητούν την αλήθεια, μέσα από το ψέμα, αλλά τελικά το ψέμα είναι η μόνη αλήθεια που βιώνουν, υπερασπίζονται και συνεχίζουν να πορεύονται μαζί του.
Πάρκα με παγκάκια, υπάρχουν διάσπαρτα στις σύγχρονες πόλεις, είναι οι χώροι που ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά χαλάρωση, ηρεμία, φυγή από τα προβλήματα. Είναι μία μικρογραφία της πόλης, βρώμικο, ανυπεράσπιστο, φαίνεται φιλόξενο, αλλά δεν είναι. Ο καθένας για τον εαυτό του. Ο Gelman έχει κατανοήσει την ανθρώπινη φύση πολύ καλά. Οι ήρωες του αντικατοπτρίζουν τη σύγχρονη κοινωνία και ας έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε. Μπορεί τότε να φαινόταν μόνο «η μύτη του παγόβουνου» αλλά τώρα μας χαμογελούν από τη διπλανή πόρτα τόσο η μοναξιά όσο και η υποκρισία. Εκείνος και Εκείνη αναζητούν συντροφιά, έστω και περιστασιακή. Εκείνος, κυνικά ξεκάθαρος, θέλει μόνο ερωτική συνεύρεση, ενώ, Εκείνη επιδιώκει μία υπόσχεση για το αύριο, αν και γνωρίζει πως θα είναι κάλπικη.
Ο Νίκος Καμτσής έλαβε σοβαρά υπόψη τη θέση του συγγραφέα και παρέδωσε μία μετάφραση με δυνατούς διαλόγους, οι οποίοι ανταποκρίνονται στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Ο Γιώργος Κιμούλης κατάφερε να απογειώσει τις λέξεις. Έχει συλλάβει αυτό που υπάρχει πίσω από αυτές και το απέδωσε επί σκηνής με αποτέλεσμα να επιβραβευθεί στη συνέχεια από το χειροκρότημα του κοινού. Έχοντας αναλάβει ο ίδιος τη διασκευή του έργου και την επιμέλεια των σκηνικών φρόντισε την κάθε λεπτομέρεια. Ο σκηνικός χώρος έχει τα απολύτως απαραίτητα : μερικά παγκάκια, γρασίδι, κάδο απορριμμάτων, μερικά σκουπίδια σκόρπια δεξιά αριστερά. Είναι ξεκάθαρο πως είναι κάπως απόμερο το συγκεκριμένο σημείο, φαίνεται ήσυχο, αλλά εγκυμονεί και κινδύνους. Σε όλο αυτό το εγχείρημα για μια εικόνα φυσικού καθημερινού χώρου βοήθησαν και οι φωτισμοί της Στέλλας Καλτσού. Αξιοσημείωτη είναι και η συμβολή της ενδυματολόγου Σοφίας Νικολαϊδη.
Ο Γιώργος Κιμούλης καταφέρνει και με την ερμηνεία του να δώσει σάρκα και οστά στον «Κόλια», τον «Γιούρι», τον «Αλεξέι» ή όποιον άλλον αναζητά να επιβεβαιωθεί ότι υπάρχει ως άνθρωπος, μέσα από μία νύχτα σαρκικής επαφής. Σταράτες κουβέντες που πονάνε, πιασμένες χέρι χέρι με το ψέμα, αναζητούν σύντροφο για ένα βράδυ χωρίς υποχρεώσεις και υποσχέσεις. Στον αντίποδα του κυνικού Εκείνου, βρίσκεται η τρυφερή και βασανισμένη Εκείνη, η «Βέρα» την οποία ενσαρκώνει η Φωτεινή Μπαξεβάνη. Καταφέρνει να αξιοποιήσει τόσο την υπέροχη φωνή της όσο και το σώμα της. Οι κινήσεις της είναι τόσο φυσικές που κάποιες στιγμές αφαιρείσαι και ξεχνάς πως βλέπεις θέατρο, νομίζεις ότι μπροστά σου είναι όντως μία γυναίκα που έχει προδοθεί, έχει πονέσει, είχε όνειρα, αλλά έχει παραιτηθεί από αυτά. Φοβάται τη μοναξιά της, βαθιά μέσα της ελπίζει ακόμα πως υπάρχει αγάπη, αλλά δεν ξέρει ούτε να την αναζητήσει.
Ευτυχώς, το θεατρικό κοινό την έχει ανακαλύψει και την παρακολουθεί με πραγματικό ενδιαφέρον. Είναι πολύ σημαντικό που το γέλιο βγαίνει αβίαστα από μέσα μας, καθώς οι σκέψεις σκαλίζουν τα προσωπικά μας βιώματα. Είναι μία παράσταση αληθινή, ένας προβληματισμός σχετικός με το αιώνιο ζευγάρι Εκείνου και Εκείνης που θέλουν αλλά κάπου «χάνονται στη μετάφραση».
Έως Σάββατο 25 Μαΐου
Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 21:00
Το παγκάκι
του Αλεξάντερ Γκέλμαν
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Μετάφραση: ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ
Διασκευή: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Σκηνικά: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Κοστούμια: ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
Φωτισμοί: ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΤΣΟΥ
Φωτογραφίες: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΟΥΛΗΣ
Video: Κώστας Κιμούλης
Παίζουν:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΞΕΒΑΝΗ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ
Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων
Για κρατήσεις:
Τηλ: 210 8656004, 210 8679535
www.topos-allou.gr
FB Page: https://www.facebook.com/ToposAllouAeroplio/
Ηλεκτρονική πώληση εισιτηρίων:
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-topos-allou/to-pagkaki/
