Βαδίζουμε τους τελευταίους μήνες αυτής δεκαετίας και ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά να μπούμε στο είκοσι. Μπορούμε να ομολογίσουμε κάπου εδώ ότι η συγκεκριμένη δεκαετία ήταν αρκετά γεμάτη. Όχι τόσο σε ποσότητα όσο σε ποιότητα. Αν εξαιρέσεις τον αμερικάνικο κινηματογράφο που δεν έχει παρουσιάσει κάποια πτώση, στις υπόλοιπες χώρες (και κυρίως στην δικιά μας) οι παραγωγές έχουν λιγοστέψει σε σημείο να αναρωτιόμαστε αν θα έχουμε φέτος καμία ελληνική ταινία στις αίθουσες. Παρόλα αυτά μπορεί οι προσπάθειες να λιγοστέψαν όμως όλες οι εταιρίες παραγωγής το έχουν ρίξει περισσότερο στην ποιότητα (δεν μιλάμε σε καμία περίπτωση για παραγωγές όπως μπάτσελορ κ.α.). 

Έτσι λοιπόν λίγο πριν φύγει το δέκα και έρθει το είκοσι είπαμε να αρχίσουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε δέκα ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου που μας άρεσαν και ελπίζοντας πως θα αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και σε άλλους δημιουργούς να κάνουν παρόμοια βήματα.

(*Η σειρά που θα παρουσιαστούν οι ταινίες είναι τυχαία. Το 1/10 δεν αφορά κάποια βαθμολογία αλλά το σε ποιο αφιέρωμα βισκόμαστε) 

Miss Violence ( Δεσποινίς Βία) (2013)

Ήρθε στην ζωή μας η συγκεκριμένη ταινία στις 3 Νοεμβρίου 2013, αφού πρώτα έκανε ένα μικρό πέρασμα από το Βεστιβάλ της Βενετίας, όπου και γυρίσε με Αργυρό Λέων για την σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Αβρανά και βραβείο αντρικής ερμηνείας για τον Θεμιστοκλή Πάνου, σε Καναδά, Ισλανδία Κορέα, Ιταλία κ.α,.

Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής:

Την ημέρα των γενεθλίων της η 11χρονη Αγγελική αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι. Η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια προσπαθούν να βρουν την αιτία, η οποία κρύβεται πίσω από τα επικίνδυνα μυστικά της οικογένειάς της. 

Είναι σίγουρα μια από τις πιο σκληρές ελληνικές ταινίες της δεκαετίας αυτής. Τα θέματα που ενστερνίζεται ο δημιουργός και δημιουργεί αυτό το καταπληκτικό έργο έχουν να κάνει με την παιδική πορνεία και την σεξουαλική κακοποίηση από το οικειακο περιβάλλον. Οι ερμηνείες των Θεμιστοκλή Πάνου, Ελένη Ρουσσίνου, Σίσσυ Τουμάση είναι καταπληκτικές καθώς σου περνάνε όλη την αγωνία για εξιλέωση και τον φόβο για το τι τους επιφυλλάσει η επόμενη μέρα. Η σκηνοθεσία του Αβρανά είναι μοναδική άξια βραβείων και τιμών.

Αν δεν την έχετε δει ακόμα σας την προτίνω καθώς είναι ένα κομμάτις της καθημερινότητας μας που δύστυχώς υπάρχει και όμως τα θύματα αυτής σιωπούν.