Η Σία Κοσκινά στο Lemon με μελωδίες από τη Νέα Υόρκη

Κάντε share!

Tο «Lemon», η θεατρική έκπληξη των Experimento, μετά από 17 συνεχόμενα sold-out, παρατείνει το ταξίδι του στο Μπάγκειον στις 9 και στις 10 Νοεμβρίου 2019 με τρεις ακόμα παραστάσεις.

Ο Μελαχρινός Βελέντζας στο ρόλο του θρυλικού πιανίστα 1900 και ο Γιώργος Δρίβας, στο ρόλο του τρομπετίστα Τιμ Τούνυ, αφηγούνται με όλα τους τα εκφραστικά μέσα την πιο ανθρώπινη ιστορία του προηγούμενου αιώνα.

Η παράσταση – εμπειρία λαμβάνει χώρα στην αίθουσα χορού του ιστορικού ξενοδοχείου, όπου η παλιά αίγλη συναντά τη φυσική φθορά και η απίστευτη ιστορία του πιανίστα, που γεννήθηκε πάνω σε ένα καράβι και δεν κατέβηκε ποτέ από αυτό, συναντά την προσωπική ιστορία του καθένα από εμάς.

Οι Experimento, μετά το τέλος της παράστασης, υποδέχονται επί σκηνής φίλους-μουσικούς που κουβαλούν στις αποσκευές τους μελωδίες από διαφορετικά σημεία της γης. Μία από αυτές τις συναντήσεις είναι και με τη performer Σία Κοσκινά στις 26 Οκτωβρίου. Η εκφραστική της φωνή – με τη συνοδεία ενός πιάνου– μας μεταφέρει στης Νέα Υόρκη, ένα μέρος όπου ο 1900 δεν πήγε ποτέ.

Με αφορμή τη συνάντηση αυτή το mikrofwno.gr συνομίλησε με τους δύο καλλιτέχνες.

Μελαχρινός Βελέντζας….. ηθοποιός, πιανίστας και ιδρυτής της καλλιτεχνικής ομάδας Έρευνας και Παραγωγής Experimentο. Τι σας γοήτευσε στο ταξίδι του 1900;

«Κανείς δεν είναι ξεγραμμένος άμα έχει έτοιμη μία καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί». Αυτή τη φράση που απευθύνει στους θεατές o 1900 στην αρχή του έργου μας επιστρέφει στα βασικά του θεάτρου. Ιστορίες ενδιαφέρουσες που τις εκθέτουμε σε ζευγάρια μάτια και αυτιά. Αυτό είναι το θέατρο. Με γοήτευσε η δυνατότητα να πάρω αυτό το έργο και μαζί με μία ομάδα εξαίρετων συνεργατών να προτείνω το δρόμο μιας ανεξάρτητης παραγωγής χωρίς πληρωμένη διαφήμιση και που θα γινόταν με τους όρους μου. Ταξιδεύουμε με αυτή την ιστορία ήδη εδώ και 2 χρόνια κυριολεκτικά ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα. Έχουμε παίξει εν πλω, σε αγκυροβολημένο καράβι, σε καρνάγιο, σε λιμενοβραχίονα, εντός ενός συσκευαστηρίου λεμονιών. Και τώρα στον υπέροχο κι επιβλητικό χώρο αυτού του ιστορικού ξενοδοχείου όπου ταξιδεύουμε από το κέντρο της Αθήνας στη μέση του Ωκεανού.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Πού νιώθουμε ευτυχισμένοι; Αυτό είναι ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτει το έργο. Τι φοβόμαστε να κάνουμε, τι επιλέγουμε και τι όχι. Πού στεκόμαστε και πού θέλουμε να πάμε; To πρωτότυπο κείμενο του Alessandro Baricco σε συνδυασμό με τη μετάφραση του Σταύρου Παπασταύρου και τη διασκευή της Γεωργίας (Τσαγκαράκη) πραγματεύονται το δίπολο στεριά-θάλασσα: «Μετά από 32 ολόκληρα χρόνια στη θάλασσα θα κατέβαινα στη στεριά. Για να δω τη θάλασσα.»

Ο 1900 είναι ένας άνθρωπος δίχως πατρίδα, ζει στη θάλασσα και δεν κατεβαίνει ποτέ σε κανένα λιμάνι. Τι είναι αυτό που τον τρομάζει στη στεριά και τι τον κάνει να νιώθει ασφάλεια πάνω στη θάλασσα;

Πατρίδα είναι εκεί που μεγαλώνει κανείς. Είναι σημαντικό να το τονίζουμε σήμερα αυτό με όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας. Ο 1900 είναι παιδί του Ωκεανού, μιας πατρίδας χωρίς σύνορα, που το όριό της αγκαλιάζει και χαϊδεύει τη στεριά. Δεν ξέρει πώς είναι να πατάς στη στεριά. Η θέα της στεριάς από τη θάλασσα τον γοητεύει και τον τρομάζει ταυτόχρονα. Σ’ ένα κείμενό του, ο Φρόυντ μιλώντας για το ανοίκειο λέει πως αυτό που μας τρομάζει κάποτε μας ήταν οικείο. Ο 1900 φαντασιακά ζει μέσα σ’ έναν κόσμο αντιθέσεων. Στο τέλος του έργου μας στο Μπάγκειον αιωρείται μέσα στη θαλάσσια μήτρα που τον περιβάλλει.

Μπορούμε να πούμε ότι ο 1900 είναι ένας άνθρωπος που ζει μέσω των επιβατών του πλοίου;

«Το μάτι δεν μπορεί να δει τον εαυτό του παρά μόνο μέσα σε άλλο μάτι.» Το γεγονός ότι ο 1900 δεν κατεβαίνει ποτέ στη στεριά, αυτή η μη δυνατότητα και η έλλειψη, τον οδηγεί να παρατηρεί διαρκώς κάθε λεπτομέρεια των ανθρώπων που επιβιβάζονται στο Βιρτζίνιαν. «Εγώ ήξερα να διαβάζω τους ανθρώπους, τα σημάδια που οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους.»

Κύριε Βελέντζα, πότε ανακαλύψατε ότι θέλατε να ασχοληθείτε με την υποκριτική και πότε συναντηθήκατε με τη μουσική;

Μουσική από μικρό παιδί. Πιάνο, θεωρητικά και στην πορεία jazz αυτοσχεδιασμός. Το θέατρο ήρθε πριν από έξι χρόνια. Αν και νομίζω πως το θέατρο είναι εγγενές χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Ειδικά όταν ήμαστε παιδιά. Οπότε νομίζω ότι θυμήθηκα σε μεγαλύτερη ηλικία κάτι που μου ήταν οικείο σε μικρότερη. Κι άρχισα να παιδεύομαι με αυτό. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδικασίας.

Η ομάδα Experimento πότε μπαίνει στη ζωή σας;

Ίδρυσα αυτό το δίκτυο ανεξάρτητης καλλιτεχνικής Έρευνας και Παραγωγής το 2018 με αφορμή το Lemon. Η αιτία βρίσκεται αρκετά χρόνια πίσω και σχετίζεται με την ανάγκη μου να προτείνω έναν συγκεκριμένο καλλιτεχνικό δρόμο που καθώς τον περπατώ τον ανακαλύπτω κι εγώ ο ίδιος μέσα και από ομαδικές συνεργασίες. Μέσα σε αυτό τον δρόμο υπάρχω με τις ιδιότητες του ηθοποιού, του μουσικού και του καλλιτεχνικού παραγωγού. Περνώντας κανείς την πόρτα του Μπάγκειον για να παρακολουθήσει το Lemon, έρχεται σε επαφή με μία συνολική καλλιτεχνική πρόταση που είναι δείγμα της αισθητικής των Experimento.

Η παράσταση «Lemon» θριαμβεύει. Υπάρχουν άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;

Είμαι πραγματικά χαρούμενος που η παράσταση ‘ανοίγει’ σε περισσότερους θεατές. Είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίμονης δουλειάς. Αυτή τη στιγμή επιλέγω να απολαύσω αυτό που συμβαίνει μαζί με τους συνεργάτες μου. Μου αρέσει να αφήνω τα πράγματα να προκύπτουν χωρίς να βιάζομαι. Έτσι δουλεύω και τους ρόλους μου. Δε μου αρέσει να φοράω ταμπέλες στα πράγματα. Εξάλλου, μελαχρινός δεν είμαι. Προσμένω λοιπόν ένα επόμενο έργο, που όπως και το Lemon, θα με αφορά βαθιά.

Κύριε Βελέντζα, «εσύ φοβάσαι να κατέβεις από το πλοίο που γεννήθηκες;»

Σε αυτή τη φάση της ζωής μου, προσπαθώ να καταλάβω αυτό το πλοίο, να το αισθανθώ και να συνειδητοποιήσω την ύπαρξή μου μέσα σε αυτό τα χρόνια που προηγήθηκαν. Ο φόβος φωλιάζει εκεί όπου οι άνθρωποι παραιτούνται από το δικαίωμά τους να ορίσουν τη ζωή τους.

Σία Κοσκινά….. τραγούδι, υποκριτική, χορός και ένα βιογραφικό που δεν έχει τέλος. Ό,τι αναλαμβάνετε παίρνει άλλη γοητεία, άλλη φινέτσα. Στις 26 Οκτωβρίου θα μας ταξιδέψετε στη Νέα Υόρκη….

Το ρεπερτόριο που θα σας παρουσιάσουμε με τον συνεργάτη και διακεκριμένο πιανίστα, Αναστάση Χαμιλάκη, είναι τραγούδια από το αγαπημένο Great American Songbook. Θα ακούσετε γνωστές κ αγαπημένες jazz μελωδίες, που χαρακτηρίζουν την χρυσή εποχή της Αμερικανικής μουσικής, από τους σπουδαίους: Cole Porter, George Gershwin & Irvin Berlin.

Τι ήταν αυτό που σας έκανε να δεχτείτε την πρόταση για τη βραδιά αυτή;

Ο τρόπος με τον οποίο γνωριστήκαμε με τον Μελαχρινό ήταν συγκινητικός! Ήθελε να ανεβάσει το έργο του και επειδή είχε πολύ χαμηλό μπάτζετ ήρθε στη σχολή της PMTP για να μου ζητήσει ένα πιάνο. Χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, προσφέρθηκα να του δώσω ένα από τα πιάνα που διαθέτουμε, γιατί μου φάνηκε ένα παιδί αποφασισμένο και με όραμα! Τελικά δεν το χρειάστηκε, γιατί έφτιαξε αυτή την όμορφη και πολύ λειτουργική κατασκευή που βλέπουμε στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Με αυτό τον τρόπο γνωριστήκαμε και εκτιμήσαμε ο ένας την καλή πρόθεση του άλλου. Όταν έπεσε λοιπόν στο τραπέζι η ιδέα το Βιρτζίνιαν να ρίχνει άγκυρα σε ένα διαφορετικό λιμάνι κάθε φορά, μου πρότεινε να τραγουδήσω τη Νέα Υόρκη!

Έχετε σπουδάσει χορό, τραγούδι, υποκριτική, έχετε διδάξει, έχετε παίξει στο θέατρο, σε ταινίες, έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους ανθρώπους. Τι απ’ όλα αυτά είναι η αγάπη σας και τι αποκομίσατε από το καθένα;

Η αγάπη μου είναι ο συνδυασμός όλων αυτών που εσωκλείεται στον όρο «μιούζικαλ» Το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου κι έτσι έχουνε μπει στην ψυχή και το σώμα μου από τότε που υπάρχω. Ό,τι αποκόμισα από τις συνεργασίες και τις παραγωγές που συμμετείχα, έχουνε γίνει τώρα εμπειρία, σοφία και γνώση που μοιράζομαι με τους μαθητές μου. Είμαι ευγνώμων!

Έχετε ένα γεμάτο βιογραφικό, ζηλέψατε ποτέ κάποιο ρόλο;

Φέτος συμπληρώνω 27 χρόνια στο ενεργητικό μου επάνω στο μιούζικαλ, συμπεριλαμβανομένων των σπουδών, των παραστάσεων και των διδασκαλιών. Λίγα πράγματα ακόμα είναι αυτά που επιθυμώ να κάνω στο θέατρο. Όταν γίνουν, θα γίνουν σωστά και χωρίς εκπτώσεις.

Τι σας ενθουσιάζει στο θέατρο, τι στη μουσική και τι στο χορό;

Όλα μαζί και το καθ’ ένα ξεχωριστά. Φαντάζεστε τη ζωή μας χωρίς αυτές τις τέχνες; Θα ήμασταν κάτι όντα που περιφέρονται σ έναν πλανήτη χωρίς προορισμό.

Ποια θεωρείτε σημαντικότερη στιγμή στην καριέρα σας; Έχετε μετανιώσει για κάποια συνεργασία σας;

Έχω να θυμάμαι υπέροχες συνεργασίες και πολύ σημαντικές στιγμές. Την αγαπημένη μου ίσως και να τη ζήσω το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου στο Μπάγκειον μετά την παράσταση Lemon. Δεν μετανιώνω εύκολα γιατί όλα τα περνάω από… «κόσκινο»!

Τα καλλιτεχνικά σας σχέδια για τον φετινό χειμώνα;

Θα κάνω λίγα και επιλεγμένα πράγματα ώστε να μπορούν να συνδυαστούν με τη διεύθυνση και τις διδασκαλίες μου στη σχολή της PMTP! Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη ζωή και το έργο της αγαπημένης μου φίλης, Μαριάννας Τόλη είναι στα σκαριά, το οποίο εύχομαι να καταφέρω μέχρι τα Χριστούγεννα…μετά βλέπουμε! Η ζωή είναι μπροστά και είμαστε νέοι ακόμα!