Στράτης Μυριβήλης | «Χρωματιστές Ιστορίες»
Ο παιδικός, ανεκπλήρωτος, καλοκαιρινός έρωτας του Τιτή.
Ένας φτηνός χαρούμενος πιερότος με μάτια μαβιά.
Ένας γάτος γόης, με τρίχωμα σαν χιονόλευκο μπουρνούζι.
Μια καμπουρίτσα, αληθινή κοκέτα.
Τι κοινό μπορεί να έχουν οι παραπάνω ήρωες; Αόρατοι για τους πολλούς, όχι όμως για τον Στράτη Μυριβήλη που τους αγκάλιασε στοργικά με λέξεις, αφιερώνοντας στον καθένα από μια μικρή, τρυφερή ιστορία. Όλες βρήκαν μια θέση στα «Χρωματιστά Βιβλία» του, τα οποία εκδόθηκαν σε διαφορετικές στιγμές της συγγραφικής του ζωής.
«Το πράσινο βιβλίο» (1935), «Το γαλάζιο βιβλίο» (1939), «Το κόκκινο βιβλίο» (1952) και «Το βυσσινί βιβλίο» (1959). Κάθε ιστορία αντιστοιχεί σ’ ένα χρώμα και όλες αποτελούν τη βάση για τις «Χρωματιστές Ιστορίες» του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου.
Μετά την πρεμιέρα της τον περασμένο Ιούλιο στη Λέσβο, γενέθλιο τόπο του Μυριβήλη, η παράσταση συνεχίζει πλέον στην Αθήνα.
Πρεμιέρα: 4 Νοεμβρίου στο θέατρο Σφενδόνη.
Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος παίρνει αυτούσια τέσσερα διηγήματα (Η Ροδιά, Ο Παντελής, Λούλης ο γόης, Η Καμπουρίτσα) του Μυριβήλη και τα συνδέει ευρηματικά με το «Τραγούδι της Γης». Το εμβληματικό λυρικό κείμενο του μεγάλου λογοτέχνη, το οποίο συμπυκνώνει τη φιλοσοφία του συνόλου του έργου του.
Πρόκειται για έναν ύμνο στη φύση, τη δημιουργία, την ίδια τη ζωή. Από την χρωματική παλέτα και το παραστατικό του λεξιλόγιο ξεπηδούν, άλλωστε, αυτά τα τέσσερα διηγήματα, αποκαλύπτοντας έναν άγνωστο, διαφορετικό Μυριβήλη. Το ίδιο ανθρώπινο και συνταρακτικό.
Έναν Μυριβήλη σύγχρονο, με χιούμορ, ο οποίος με συγκίνηση, τρυφερότητα κι απέραντο σεβασμό, στρέφει το ενδιαφέρον του στα απλά μα τόσο ουσιαστικά. Ακόμη και στην μικρότερη μορφή ζωής που υπάρχει στην φύση.
Φέτος, συμπληρώνεται μισός αιώνας από το θάνατό του και το έργο του παραμένει επίκαιρο. Φάρος που φωτίζει την ουσία των μικρών πραγμάτων.
Ταυτότητα παράστασης
Χρωματιστές Ιστορίες
Του Στράτη Μυριβήλη
Σκηνοθεσία – δραματουργική σύνθεση: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Σαβράνη
Μουσική: Χριστέλα Γκιζέλη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Aνδρέας Σιμόπουλος
Video trailer: Θάνος Μαργαρίτης
Μακιγιάζ: Εύα Τσαλκιτζή
Γραφιστικό αφίσας: Θεοδοσία Βούρου
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ινώ Μενεγάκη, Χριστέλα Γκιζέλη
Πού: Θέατρο Σφενδόνη, Μακρή 4, Μακρυγιάννη, τηλ.: 215 5158968
Πότε: Από 4 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Διάρκεια: 75’
Εισιτήρια: Κανονικό: 15 ευρώ,
Προπώληση: 12 ευρώ
φοιτητικό/ΑΜΕΑ/ανέργων: 10 ευρώ
Προπώληση: ticketservices.gr
…Ο πάππους έλεγε ιστορίες!
(σκέψεις της Χριστίνας Αγγελοπούλου, εγγονής του Στράτη Μυριβήλη)
Θυμάμαι τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι, να κάθομαι στην αγκαλιά του, να χάνομαι στον ήχο της φωνής του και να ταξιδεύω μέσα στους κόσμους που μου περιέγραφε.
Με την φαντασία μου ζωντάνευα τους ήρωες, τους έδινα υπόσταση και τους ξαναέβλεπα στα όνειρά μου..
Τώρα πια οι ιστορίες του παππού ζωντανεύουν μπροστά μου στη σκηνή του θεάτρου!
Γεμίζω χαρά όταν συναντώ νέους καλλιτέχνες δημιουργούς, με έμπνευση και ταλέντο, να ανακαλύπτουν και να συγκινούνται από τον λόγο του Στράτη Μυριβήλη και να τον επικοινωνούν με μια φρέσκια ματιά, στο θεατρόφιλο κοινό.
Ο Κωσταντίνος Γιαννακόπουλος, με πάθος, σεβασμό και αγάπη παίρνει αυτούσια τέσσερα διηγήματα από τα «Χρωματιστά Βιβλία», τα συνδέει μαγικά με αποσπάσματα από το «Τραγούδι Της Γης» και τους δίνει πνοή και ζωντάνια πάνω στην σκηνή.
Μαζί του η Ινώ Μενεγάκη και η Χριστέλα Γκιζέλη απογειώνουν τα κείμενα και μας αποκαλύπτουν πώς ένα λογοτεχνικό κείμενο γίνεται θέατρο.
Το ευχαριστώ μου σε αυτήν την ομάδα είναι λίγο, ο θαυμασμός μου απεριόριστος και η συγκίνηση μου μεγάλη.
Σκηνοθετικό σημείωμα:
«Ανέκαθεν είχα σε μεγάλη υπόληψη τη βοήθεια της μεσίτρας λογοτεχνίας» λέει o Μυριβήλης, διηγούμενος τον ανεκπλήρωτο εφηβικό έρωτα του δεκάχρονου Τιτή (Στρατή..) για την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερή του «Ροδιά» στο ομώνυμο διήγημα.
Είναι απίστευτο πως, μέσα απ τις μικρές του ιστορίες, χρησιμοποιώντας έναν αριστοτεχνικά δομημένο λόγο, καταφέρνει να συμπυκνώσει όλα αυτά που ο καθένας μας έχει την ανάγκη να αισθανθεί, να αφουγκραστεί, να ομολογήσει.
Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου να αναζητήσει τον πυρήνα των πραγμάτων που τον περιβάλλουν αλλά και της ίδιας του της ύπαρξης, είναι ο μηχανισμός που συνδέει τα διηγήματα της παράστασης και εκφράζεται απόλυτα μέσα απο το έργο του «Το τραγούδι της γης»
Ο άνθρωπος που ζει, που επιστρέφει συχνά στον πυρήνα από τον οποίο ξεκίνησε για να επαναδιαπραγματευτεί τα «ιερά και τα όσια» του, να βρει τη δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του. Ξανά και ξανά ώσπου να «σβήσει σιγαλινά» αυτό το «τραγούδι» και η ψυχή του να «εξορμίσει σαν ένα βόλι που φεύγει και σφυρίζει – σαν μια αναστάσιμη ντουφεκιά, τραβηγμένη χαρωπά στο αδειανό γαλάζιο».
Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος
