Είδαμε την παράσταση «Ο Χορός της Φωτιάς» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Είχαμε τη χαρά και την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά, “Το χορό της φωτιάς”.

Στον αριστοκρατικό χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ο Άρης Μπινιάρης, σκηνοθετεί και γράφει μία μουσικοθεατρική παράσταση που σε συνδυασμό με το χορό, αποτελούν ένα αφιέρωμα στον Πόντο.

Με απαρχή την ένωση των δύο φύλων, από τους ρόλους που ενσαρκώνουν η Ιωάννα Παππά και ο Χρήστος Λούλης, παρουσιάζεται ένας κύκλος που προ οικονομεί την εξέλιξη ανά τους αιώνες, τη διαμόρφωση των λαών και την εγκατάστασή τους σε μέρη παρθένα, μέχρι τα βάθη της Ανατολής. Ο θεατής νιώθει όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από το χορό και τη μουσική. Από τη γέννηση της οικογενειακής φωτιάς-εστίας μέχρι τη στιγμή που το πύρ των “λυσσασμένων σκυλιών”, όπως αναφέρεται, έρχεται με ορμή και σκοπό τον αφανισμό.

Μέσα από ένα κρεσέντο συναισθημάτων, με τις κατάλληλες εναλλαγές κινήσεων και μουσικής, μεταφερόμαστε στην περίοδο της τραγωδίας. Συμπάσχουμε και δονούμαστε στο χορό αυτό της φωτιάς.Ένα χορό αρχέγωνο που έχει πολλά πρόσωπα. Της ένωσης, της ελπίδας, του θανάτου. Μας παρασύρει πότε σε γρήγορους και πότε σε αργούς ρυθμούς .Η ένταση δε χάνεται σε καμία στιγμή της παράστασης, με τους Μιχάλη Βρέττα στο βιολί, το Νίκο Μαγνήσαλη στα κρουστά και το Νίκο Παπαϊωάννου στο τσέλο να συμβάλλουν σε αυτό.

Η απεικόνιση των γεγονότων γίνεται με περίτεχνη σκηνοθετική ροή και το σύνολο του Χορού που αποτελείται απο τους Κατερίνα Δημάτη, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβασίλα, Μάνο Πετράκη, Κώστα Σεβδαλή, Νίκο Τσολερίδη και Ορέστη Χαλκιά, με μία εναρμονισμένη κίνηση αλλάζει ενδυμασίες, άλλοτε για να δείξει τους δεσμούς μεταξύ των λαών και την ίδια τη ζωή και άλλοτε την εισβολή του δυνάστη που ξετυλίγει τα ρούχα-σύμβολο για να τα μετατρέψει σε σάβανα, αποσκοπώντας στο να χαθεί η ταυτότητα των κυνηγημένων.

Αληθινά γεγονότα μέσα από τη δική του οπτική. Δεν είναι τυχαίο που ενώ η παράσταση αφιερώνεται στους Ποντίους, δε γίνεται αναφορά στους Νεότουρκους, στη γενοκτονία και σε συγκεκριμένους τόπους. Η “φωτιά” που φέρνει μία γενοκτονία δεν έχει σύνορα. Καίει, τυλίγει και καταστρέφει όλους τους λαούς. Όσο όμως και αν είναι το μένος του εχθρού, πάντα στο τέλος έρχεται η λύτρωση.Έτσι και ο χορός από φλεγόμενος και πολεμικός γίνεται λυτρωτικός. Ολοκληρώνεται βρίσκοντας την αρχή του κύκλου και την αναγέννηση….

Ταυτότητα παράστασης:

Είχαμε τη χαρά και την ευκαιρία να ζήσουμε από κοντά, “Το χορό της φωτιάς”.

Στον αριστοκρατικό χώρο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ο Άρης Μπινιάρης, σκηνοθετεί και γράφει μία μουσικοθεατρική παράσταση που σε συνδυασμό με το χορό, αποτελούν ένα αφιέρωμα στον Πόντο.

Με απαρχή την ένωση των δύο φύλων, από τους ρόλους που ενσαρκώνουν η Ιωάννα Παππά και ο Χρήστος Λούλης, παρουσιάζεται ένας κύκλος που προ οικονομεί την εξέλιξη ανά τους αιώνες, τη διαμόρφωση των λαών και την εγκατάστασή τους σε μέρη παρθένα, μέχρι τα βάθη της Ανατολής. Ο θεατής νιώθει όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από το χορό και τη μουσική. Από τη γέννηση της οικογενειακής φωτιάς-εστίας μέχρι τη στιγμή που το πύρ των “λυσσασμένων σκυλιών”, όπως αναφέρεται, έρχεται με ορμή και σκοπό τον αφανισμό.

Μέσα από ένα κρεσέντο συναισθημάτων, με τις κατάλληλες εναλλαγές κινήσεων και μουσικής, μεταφερόμαστε στην περίοδο της τραγωδίας. Συμπάσχουμε και δονούμαστε στο χορό αυτό της φωτιάς.Ένα χορό αρχέγωνο που έχει πολλά πρόσωπα. Της ένωσης, της ελπίδας, του θανάτου. Μας παρασύρει πότε σε γρήγορους και πότε σε αργούς ρυθμούς .Η ένταση δε χάνεται σε καμία στιγμή της παράστασης, με τους Μιχάλη Βρέττα στο βιολί, το Νίκο Μαγνήσαλη στα κρουστά και το Νίκο Παπαϊωάννου στο τσέλο να συμβάλλουν σε αυτό.

Η απεικόνιση των γεγονότων γίνεται με περίτεχνη σκηνοθετική ροή και το σύνολο του Χορού που αποτελείται απο τους Κατερίνα Δημάτη, Γρηγορία Μεθενίτη, Ελένη Μπούκλη, Δώρα Ξαγοράρη, Λεωνή Ξεροβασίλα, Μάνο Πετράκη, Κώστα Σεβδαλή, Νίκο Τσολερίδη και Ορέστη Χαλκιά, με μία εναρμονισμένη κίνηση αλλάζει ενδυμασίες, άλλοτε για να δείξει τους δεσμούς μεταξύ των λαών και την ίδια τη ζωή και άλλοτε την εισβολή του δυνάστη που ξετυλίγει τα ρούχα-σύμβολο για να τα μετατρέψει σε σάβανα, αποσκοπώντας στο να χαθεί η ταυτότητα των κυνηγημένων.

Αληθινά γεγονότα μέσα από τη δική του οπτική. Δεν είναι τυχαίο που ενώ η παράσταση αφιερώνεται στους Ποντίους, δε γίνεται αναφορά στους Νεότουρκους, στη γενοκτονία και σε συγκεκριμένους τόπους. Η “φωτιά” που φέρνει μία γενοκτονία δεν έχει σύνορα. Καίει, τυλίγει και καταστρέφει όλους τους λαούς. Όσο όμως και αν είναι το μένος του εχθρού, πάντα στο τέλος έρχεται η λύτρωση.Έτσι και ο χορός από φλεγόμενος και πολεμικός γίνεται λυτρωτικός. Ολοκληρώνεται βρίσκοντας την αρχή του κύκλου και την αναγέννηση….

Ταυτότητα παράστασης: