Εάν βλέπεις ‘Άγριες Μέλισσες’ και έχεις λογαριασμό στα social media, σίγουρα θα έχεις πέσει σε αναφορές που μιλούν για το ‘Σπίτι της Μπερναντα Αλμπα‘ και πως η Μαρία Κίτσου και οι αδερφές της μοιάζουν λες και βγήκαν από εκείνο το θεατρικό έργο.
Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση τους δεν απέχει πάρα πολύ από το σημαντικό θεατρικό έργο του Λόρκα. Το ‘Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα’ είναι το κύκνειο άσμα του Λόρκα και γράφτηκε το 1936. Μαζί με την ‘Γέρμα’ και το “Ματωμένος Γάμος’ αποτελούν την τραγική λαϊκή τριλογία της ‘Ισπανικής Υπαίθρου’ του συγγραφέα.
Μετά τον θάνατο του άντρα της, η Μπερνάντα Άλμπα, επιβάλλει αυστηρό πένθος – οχτώ χρόνων – όπως επιτάσσει η παράδοση στο σπίτι της όπου διαμένει μαζί με τις κόρες της, την μητέρα της και το υπηρετικό προσωπικό. Η ανώτερη τάξη που ανήκουν δεν τους επιτρέπει να συναναστρέφονται με τους χωριάτες και οι κόρες της Άλμπα έχουν σχεδόν μηδενική επαφή με το αντίθετο φύλο. Όμως όταν η μεγαλύτερη κόρη της Μπερνάντα από τον πρώτο της γάμο κληρονομεί την περιουσία του πατέρας της, προσελκύει τον ενδιαφέρον ενός μνηστήρα που δεν είναι άλλος από τον Πέπε Ρομάνο. Όμως εκείνον ποθούν ακόμα δυο κόρες της Μπερνάντα και είναι αυτός ο πόθος που θα ταρακουνήσει για τα καλά τα θεμέλια της οικογένειας.
Αυτό το εμβληματικό έργο για τον πόθο, την καταπίεση και την επιρροή που έχουν οι άντρες στις γυναίκες επέλεξε η Έφη Μεραβόγλου και η ομάδα Mariposa να παρουσιάσουν στο κοινό στην θεατρική σκηνή του Τεχνοχώρου ‘Εργοτάξιον’.
Σε ένα έργο που δεν υπάρχει αντρική παρουσία, ούτε καν ο Πέπε Ρομάνο εμφανίζεται επί σκηνής, ο πόθος σιγοκαίει,διαπέρνα τις σκέψεις,θολώνει την λογική των γυναικών του έργου και προκαλεί την αντίδραση στην καταπίεση της δεσποτικής μητέρας. Φαίνεται ότι ακόμα και η ζεστή της ισπανικής υπαίθρου, μιας και το έργο εξελίσσεται καλοκαίρι κάπου στην Ανδαλουσία, συνηγορεί στην έκρηξη της επιθυμίας των γυναικών για προσοχή από το αντίθετο φύλο.
Όπως ο πόθος ορίζει το έργο και είναι ο καταλυτής των εξελίξεων έτσι και κάποιες αδυναμίες σε αυτή την παράσταση την εμποδίζουν από την κορύφωση της.
Σίγουρα μια από τις αδυναμίες της παράστασης είναι η έλλειψη ρυθμού. Χωρίς ρυθμό κάποιες σκηνές φαίνονται αμήχανες και άχρωμες.
Οι κυρίες της παράστασης είναι: Μυγδαλιά Ανδρέου (Μπερνάρντα), Κωνσταντίνα Βάρδα (Μαρτίριο), Αριστέα Ανύση (Δούλα), Χριστίνα Μούζη (Μαγκνταλένα), Σωτηρία Χρυσικοπούλου (Ανγκούστιας),Έφη Μεράβογλου (Πόνθια), Σόνια Πούλη (Μαρία Χοσέφα), Αναστασία Ραβάνη (Αμέλια) και η Ανδριάνα Σταυριδοπούλου (Αδέλα).
Η καθεμιά στον ρόλο της προσπαθεί το καλύτερο δυνατό και αξίζει ένα μπράβο ως προς την προσπάθεια τους. Εύκολα όμως παρατηρεί κάποιος ότι μια διαφορετική ανάθεση ρόλων ίσως βοηθούσε καλύτερα στο τελικό αποτέλεσμα.
Η σκηνοθεσία της Μεράβογλου είναι κλασσική χωρίς κάτι να ξεχωρίζει και σε κάποια σημεία χωρίς να εμβαθύνει αρκετά στους χαρακτήρες παρά να παραμένει στο πρώτο επίπεδο των πράξεων τους.
Γιατί όμως κάποιος να δει την συγκεκριμένη παράσταση;
Πρωτίστως για το ίδιο το κείμενο του Λόρκα. Αυτό που αποτύπωσε ο συγγραφέας του 1936, φαίνεται ότι ταλαιπωρεί κάποιους ακόμα και σήμερα. Δεύτερον για τους ίδιους τους ηθοποιούς και την σκηνοθέτη της παράστασης που καταπιάνονται με ένα σημαντικό και δύσκολο έργο και μόνο για αυτό χρειάζονται την προσοχή και υποστήριξη μας.
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια : Έφη Μεράβογλου
Σχέδιο – κατασκευή σπιτιού : Ευγένιος Αρβανιτάκης
Κοστούμια- σκηνικά : Η ομάδα
Φωτογράφιση : Νικολέττα Γιαννούλη
Παραγωγή: 92 Artschool
Δημόσιες σχέσεις: Κωνσταντίνος Πλατής
Προσαρμογή σχεδίου αφίσας: Λυδία Σταυριδοπούλου
Παίζουν:
Μυγδαλιά Ανδρέου (Μπερνάρντα), Κωνσταντίνα Βάρδα (Μαρτίριο), Αριστέα Ανύση (Δούλα), Χριστίνα Μούζη (Μαγκνταλένα), Σωτηρία Χρυσικοπούλου (Ανγκούστιας), Έφη Μεράβογλου (Πόνθια), Σόνια Πούλη (Μαρία Χοσέφα), Αναστασία Ραβάνη (Αμέλια), Ανδριάνα Σταυριδοπούλου (Αδέλα).
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Από Παρασκευή 4 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή στις 21:15
Εισιτήρια: 10 ευρώ (κανονικό), 5 ευρώ (μειωμένο & ομαδικό για γκρουπ άνω των 8 ατόμων).
INFO:
Τεχνοχώρος Εργοτάξιον
Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος (δίπλα στο μετρό της Δάφνης)
τηλ. 6983930220