Τάκης Τζαμαργιάς
ΦΥΛΕΣ
της Νίνα Ρέιν
Θέατρο Σταθμός, 31/10 – 26/01
Η παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά που αγαπήθηκε από το κοινό και τους κριτικούς όσο λίγες την προηγούμενη θεατρική σεζόν επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από 31 Οκτωβρίου, με μια εξαιρετική διανομή: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκο Γεωργάκη, Μάνο Καρατζογιάννη, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου.
Το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.
Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.
Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;
* Για την ερμηνεία του στις “Φυλές” ο Μάνος Καρατζογιαννης τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού- all4fun 2019.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Παραγωγή: Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Πέμπτη 31 0κτωβρίου στις 21:00
Παραστάσεις: από 31 Oκτωβρίου έως 26 Ιανουαρίου 2020
Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00.
Εισιτήριο:
Πέμπτη Κανονικό: 12€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€
Παρασκευή Κανονικό: 14€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€
Σάββατο και Κυριακή Κανονικό: 15€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 12€
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/fyles/
Διάρκεια: 110 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: info@sthatmostheatro.gr/
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:
https://www.instagram.com/theatro_stathmos/
Έγραψαν για τις «Φυλές»:
Του άξιζε πιστεύω του θεάτρου στο Μεταξουργείο να έχει μια αληθινά μεγάλη επιτυχία – μια επιτυχία με εμπορικό πέρα από καθαρά καλλιτεχνικό χαρακτήρα.Και τώρα, με τις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν στη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, ήρθε φαίνεται η ώρα να απολαύσει τον διπλό αυτό θρίαμβο.Από την άποψη της καλλιτεχνικής αξίας, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τη σημασία του νεοφερμένου βρετανικού έργου.Κι αν κρίνω από την κοσμοσυρροή στο φουαγιέ του «Σταθμού», μόλις λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, η παράσταση θα διαρκέσει για καιρό στις μαρκίζες του.Ο Τάκης Τζαμαργιάς έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στο έργο.Η διδασκαλία του έχει ρυθμό, και με την πολυεπίπεδη μετάφραση της ‘Ερις Κύργια, δίνει ζωή και σε όσα «εκστομίζονται» και σε όσα σιωπούν εγκλωβισμένα στο σώμα των ηθοποιών. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι για μια ακόμη φορά προσδίδει στο ρεαλιστικό πειβάλλον του έργου την πολύ χαρακτηριστική στις σκηνοθεσίες του «διαφυγή»(..)
Στο κέντρο της προσοχής μας βρίσκεται χωρίς άλλο, στην ερμηνεία του κωφού Μπίλι, ο Μάνος Καρατζογιάννης.Τονίζω πως πρόσφτα έγινε μια συζήτηση διεθνώς για το αν οφείλουμε ρόλους σαν του Μπίλι σε αληιθινά ανάπηρους ηθοποιούς.Πρόκειται, ωστόσο, για ρόλους «μεθόδου», από εκείνους που συνήθως οδηγούν νέους ηθοποιούς σε διακρίσεις. Όπως εδώ. Αρκεί να δει κανείς την αγωνία με την οποία ο Μπίλι του Καρατζογιάννη κοιτάει τα χείλη για να καταλάβει τι λένε.Να αντιληφθεί τη μοναξιά του και την αγωνιώδη κοινωνικότητά του.Και να παρακολουθήσει το πως απελευθερώνεται όταν ανακαλύψει τις λέξεις.του και τη δική του γλώσσα. Πρόκειται για αξιοσημείωτη ερμηνεία.(..)
Έγραψα αρκετά, κι ωστόσο νοιώθω ακόμη πως δεν έθιξα πολλά από τα επίπεδα της Ρέιν. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως όπως υποθέτω το έργο της θα μας απασχολεί για καιρό στο Σταθμός.
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/2/19
Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετώντας τις «Φυλές» στο θέατρο Σταθμός, σοφά έριξε την όλη προσοχή του στις ερμηνείες των ηθοποιών.Όλοι τους δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Ματίνα Καλτάκη, Καθημερινή, 17/2/19
Συγκινητικές οι στιγμές της πάντα ωραίας Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, που υποδύεται τη μητέρα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο κωφός εκ γενετής Μπίλι, που δεν τον άφησαν να επικοινωνήσει μέσω της νοηματικής για να μην επισημανθεί η διαφορετικότητά του.Ο Μπίλι του Καρατζογιάννη έχει μια σπάνια, γυμνή αλήθεια.Μεταξύ ανθρώπου και ρόλου μεσολαβεί η εκ των προτέρων ενσυναίσθηση.Δημήτρης Κουρούμπαλης και Ελένη Μολέσκη, παιδιά που ενηλικιώνονται διαθέτοντας μεγεθυμένες υπερβολές, μόνα στην ερημιά του πλήθους.Οικείες προσωπικότητες και της πόλης και του αποκεντρωμένου χάους.Δείτε την παράσταση.Φεύγει κανείς από το θέατρο και οι σκέψεις τον ακολουθουν για μέρες.
Χρύσα Φωτοπούλου, Νέα Σελίδα, 17/2/19
Το στοίχημα για τον Τάκη Τζαμαργιά, έναν σκηνοθέτη που πάντα στις παραστάσεις του δουλεύει εξαντλητικά το κείμενο παλεύοντας να κάνει τις λέξεις να ακουστούν σαν νότες που εκπέμπουν συχνότητες και συναισθήματα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο.Το έργο της Ρέιν είναι τόσο πολυεπίπεδο και πολύσημο που σχεδόν αδυνατεί μία παράσταση δύο ωρών να το φωτίσει ολοκληρωτικά.Η επιτυχία της σκηνοθεσίας του Τζαμαργιά, πέρα από το ότι μας χάρισε μία εύρυθμη και πάλλουσα συναισθηματικά παράσταση, είναι ότι εστίασε στον πυρήνα του έργου.Και ο πυρήνας του έργου είναι αυτή η αγκαλιά στο φινάλε.Αυτή την αγκαλιά δεν μπορείς να την περιγράψεις με λέξεις. Όλη η παράσταση είναι αυτή η διαδρομή από εκείνο το πολύβουο μελίσσι των λέξεων της πρώτης σκηνής σε αυτή τη σιωπηλή αγκαλιά της τελευταίας σκηνής.Ο Εδουάρδος Γεωργίου, σταθερός συνεργάτης του Τζαμαργιά τα τελευταία χρόνια, έστησε ένα καλαίσθητο, ρεαλιστικό σκηνικό, που προσπάθησε να φέρει στην μικρή σκηνή του Σταθμού τη ζεστασιά ενός μεσοαστικού σπιτιού. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη υπηρετεί σωστά τη δράση και τα συναισθήματα, ενώ η μετάφραση της Έρις Κύργια είναι ιδιαίτερα εύστοχη.Κατά τη γνώμη μου, οι ερμηνείες που ξεχωρίζουν είναι του Μάνου Καρατζογιάννη και του Δημήτρη Κουρούμπαλη.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι συναρπαστικός ως Ντάνιελ.Ρόλος στην κόψη, με μία έντονη εξωστρέφεια που σιγά σιγά δίνει τη θέση της σε μία βαθιά εσωτερικότητα.Ο Κουρούμπαλης δεν πρόδωσε ούτε στιγμή τον ήρωά του.
Τέλος, ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι είναι μία αποκάλυψη.Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του μαγνητίζει με την ερμηνεία του σ’ έναν ρόλο που εύκολα μπορεί να κυλήσει στην καρικατούρα.Δεν χάνει ποτέ το μέτρο.Όλα γίνονται με την καρδιά.Δούλεψε πολύ και φαίνεται.Ο Μπίλι είναι μία προσωπική του νίκη.
Οι «Φυλές» είναι μια παράσταση που αναμφίβολα αξίζει να δείτε.Θα την κουβαλάτε μέσα σας για καιρό.
Δημήτρης Χαλιώτης, Πρώτο θέμα, 28/2/2019
Πάνω στη σκηνή βρίσκουμε μια υπέροχη και ταιριαστή ομάδα με χαρακτηριστική τη χημεία στο συμπληρωματικό ζεύγος των ηρώων των Κουρούμπαλη και Καρατζογιάννη.
Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλειά, ο καθένας με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Ο Κουρούμπαλης έχει μπρίο, ζωντάνια, λόγο και μια υπόκωφη παραίτηση.Σταδιακά οδηγείται σε ένα τελείως εσωτερικό και πληγωμένο εαυτό και εμείς βλέπουμε όλη την πορεία του προς τα κάτω.
Ο Καράτζογιάννης από την άλλη πιο σιωπηλός εκ των πραγμάτων γίνεται πιο σωματικός και εκφραστικός σε ένα ρόλο που θα διέτρεχε πολλές φορές τον κίνδυνο να κυλήσει αλλά η δουλεμένη του ερμηνεία δεν άφησε ποτέ να χάσει την πορεία του.Πιο διακριτικός και ήσυχος στο πρώτο μέρος αποκτά τη δική του «φωνή» μέσα από τη σιωπή την οποία υιοθετεί στο δεύτερο μέρος.
Το δεύτερο ζεύγος της ιστορίας, το αντιθετικό, είναι εξίσου αποδοτικό πάνω στη σκηνή.Η Ανδρεαδάκη περιφέρεται με σοβαρότητα και ειλικρίνεια ενώ η Μολέσκη υπέροχη όταν συγκρούεται με τον αδερφό της.Όλοι μαζί μοχθούν πάνω στη σκηνή και οι όποιες δυσαρμονίες στη ροή του δεύτερου μέρους μόνο ελάχιστα επηρεάζουν στο τελικό αποτέλεσμα, μιας και ο βασικός προβληματισμός της ιστορίας βγαίνει αβίαστα. Μπορεί μια αγκαλιά να ειπωθεί με λέξεις;
Ιωάννα Βαρδαλαχάκη, Ναυτεμπορική, 13/3/2019
Ο Τάκης Τζαμαργιάς μας συστήνει το έργο σε πανελλήνια πρεμιέρα, με μια ωραία, δουλεμένη παράσταση που εστιάζει στο ερμηνευτικό κομμάτι και διαχειρίζεται με έξυπνο τρόπο τα επίπεδά του.Η ιδέα του, για παράδειγμα, να αποτυπώσει σε βιντεοπροβολές ό,τι πραγματικά σκέφτονται οι ήρωες, ενώ λένε άλλα, είναι εύστοχη.Οι σχέσεις που δημιουργούνται επί σκηνής αποτυπώνουν με ζωντάνια το σύμπαν των παράλληλων μονολόγων και των φωνών που υψώνονται χωρίς να εισακούονται.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης έχει τα προσόντα να υποστηρίξει τον ρόλο του Ντάνιελ, που διακρίνεται από μια ακατάβλητη ενεργητικότητα αλλά και από τα δικά του βαθιά τραύματα.Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι κινεί σκέψη και συναίσθημα κι επιβάλλεται ως η ευαίσθητη, τρυφερή φιγούρα που διαρρηγνύει το θορυβώδες σύμπαν του έργου και αγαπάει με την άδολη αγάπη ενός παιδιού.
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 14/03/2019
Ο Τάκης Τζαμαργιάς καθοδήγησε με ρυθμό την παράσταση, μετέδωσε την κλιμάκωση του έργου, μας χάρισε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα και μία από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της σεζόν.Με τη συμβολή όλων των συντελεστών.Και πρωτίστως των ηθοποιών, που όλοι ανταποκρίθηκαν στις αποχρώσεις του κειμένου με ευαισθησία και διορατικότητα. Της τρυφερής αλλά διακοσμητικής μητέρας Μπεθ (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη), και των παιδιών, που σε μια διαρκή εφηβεία διαρκώς συγκρούονται, έως ότου ενηλικιωθούν: του Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούμπαλης) και της Ρουθ (Ελένη Μολέσκη). Ο Μάνος Καρατζογιάννης απέδωσε τον Μπίλι με βουβό πάθος, με τρυφερότητα, με απέραντη ευαισθησία.
Όλγα Σελλά, Popaganda.gr, 30/4/2019
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς ευτύχησε τόσο ως προς το σκηνικό της στήσιμο όσο και ως προς τις ερμηνείες της.Ευτύχησε διότι η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών κατάφεραν να καλύψουν εντέχνως τις δραματουργικές ατέλειες.
Σε ένα ενδεικτικά διανοουμενίστικο σκηνικά περιβάλλον του Εδουάρδου Γεωργίου, με συσσώρευση πολλαπλών αντικειμένων που γεμίζουν τον χώρο, χωρίς όμως αυτός να παύει να είναι λειτουργικός, και κατάλληλους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, με χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα προσεγμένα στις νοηματοδοτήσεις τους κοστούμια του σκηνογράφου και με τους ήχους της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη, η παράσταση έχει ρυθμό και νεύρο.
Πολλά οφείλονται στη σωστή καθοδήγηση και στην άρτια ερμηνεία όλων των ηθοποιών που διατηρούν την υφέρπουσα ένταση ακόμη και στις πλέον ήπιες εικόνες.
Ιδιαίτερης δύναμης ‒που ανά στιγμές νομίζεις ότι αιωρείται ανάλαφρα σε ένα ψευδο-σύμπαν με την ιδιάζουσα εκφορά και την κινησιολογία της‒ η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη ως μητέρα Μπεθ.
Ο Ντάνιελ του Δημήτρη Κουρούμπαλη γίνεται, υποκριτικά, πολύ πιο αποκαλυπτικός απ’ ότι το κείμενο προβλέπει, δίνοντας ουσία στο παράλληλο πρόβλημα, γεγονός που ο ηθοποιός επιτυγχάνει με τις εκφράσεις του προσώπου του όσο και την κινησιολογία του και, πρώτιστα, με τη διαρκή ενέργεια που εκπέμπει από σκηνής.Η Ελένη Μολέσκη ερμηνεύει τον ρόλο της Ρουθ με μικρό κράτημα στις πρώτες σκηνές για να βρει τους ρυθμούς της στη συνέχεια.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει στον Μπίλυ όλες τις διαβαθμίσεις του δραματικού προσώπου με μέτρο, με την προσποιητή φωνή του κωφού, με ρυθμική στη συνέχεια νοηματική, χωρίς ανέξοδες υπερεκφράσεις στις οποίες θα μπορούσε να τον παγιδεύσει ο ρόλος, αναδεικνύοντας πειστικά ότι πρόκειται για το λιγότερο προβληματικό άτομο της οικογένειας.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς κατέθεσε μια μεστή σκηνοθεσία σε ένα σύγχρονο έργο καθιστώντας ακόμη και τις δραματουργικές ατέλειές του σκηνικά προτερήματα.
Τη δυναμική στους διαλόγους μετάφραση έκανε η Έρι Κύργια.
Δημήτρης Τσατσούλης, imerodromos.gr, 4/5/2019
Έμπειρος δάσκαλος της υποκριτικής, με ολοκληρωμένη άποψη για τη σκηνική σύμβαση και για τον καθοριστικό ρόλο του ηθοποιού στην παράσταση, ο Τάκης Τζαμαργιάς ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις για μιαν ακόμη φορά, πατώντας στο όχημα του τόσο καλού αυτού έργου.Ο Μάνος Καρατζογιάννης ολοκληρώνει τον χαρακτήρα που υποδύεται με μια βαθύτατη προσωπική έρευνα και τη γνωστή του ερμηνευτική ευαισθησία. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σε μια δυναμική ερμηνεία που εκπλήσσει με τη σαρκικότητα και ακρίβειά της. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη δίνει πραγματικά ρεσιτάλ ηθοποιίας. Η Ελένη Μολέσκη πολύ πειστική. Με το σύνολο των ερμηνειών που αποσπά, ο άξιος σκηνοθέτης επιχειρεί –είναι προφανές– και ένα εμβριθές σχόλιο πάνω στην επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους, επί σκηνής: δηλαδή επιτυγχάνει μια μεταθεατρική ανάγνωση του αξιολογώτατου, πολύσημου αυτού έργου.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 16/2/19
Η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, πυροδότησε τους ψυχισμούς στην απόλυτη ένταση διατηρώντας όμως έναν αυστηρά ρεαλιστικό πυρήνα, που δεν παραπαίει σε μελοδραματισμούς, ενώ αποκαλύπτει τον δραματικά κωμικό χαρακτήρα που συχνά αποκτούν οι συζητήσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας.Η αποπνικτική δραματικότητα της κατάστασής τους αποσυμφορίζεται από τις δόσεις χιούμορ που λειτουργούν σχεδόν λυτρωτικά, ειδικά στο πρώτο μισό της παράστασης. Λειτουργικό και εύστοχο το σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου για να μας εισάγει στη ζωή μιας οικογένειας και σωστοί οι φωτισμοί της παράστασης από τον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου.
Την παράσταση κλέβει η άριστη υποκριτική σχέση μεταξύ των ηθοποιών, καθώς οι χαρακτήρες του έργου είναι άνθρωποι που κινούνται σε ένα πιεστικό περιβάλλον και είναι δραματουργικά γοητευτικός ο τρόπος που οι χαρακτήρες αυτοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και εξελίσσονται καθώς η δράση προχωρά.
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη με την υποκριτική ωριμότητα και τα ασκημένα της μέσα κινείται ανάμεσα στην τρυφερότητα και τη θλίψη της μάνας απέναντι σε όσα συμβαίνουν, αλλά και στη διάθεση της να βρίσκει τη μέση λύση και να τα έχει καλά με όλους.
Ο Μάνος Καρατζογιάνης αναλαμβάνει το ρόλο του Μπίλι, ένα ρόλο δύσβατο, γεμάτο νάρκες και αγκάθια.Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο να καταφέρει ένας ηθοποιός να αναπαραστήσει την αναπηρία, χωρίς να προβεί σε υπερβολές, χωρίς να φαίνεται επιτηδευμένα αλλόκοτο το αποτέλεσμα.Και για το λόγο αυτό η ερμηνεία του είναι ξεχωριστή, αφού κατορθώνει να ερμηνεύσει μια δύσκολη αναπηρία με τέτοια ευαισθησία και εσωτερικότητα ώστε να μετατοπίσει το συναίσθημα του θεατή, να τον ταράξει. Είναι μια ερμηνεία που δηλώνει κόπο και δουλειά, καθώς ο Καρατζογιάννης πέτυχε σε εντυπωσιακό βαθμό τόσο την κινησιολογική όσο και την ακουστική φόρμα, και δημιούργησε έναν συγκινητικά αληθινό κωφό ήρωα, αγγίζοντας το βαθύ πυρήνα της προσωπικότητας του.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σκιαγράφησε με τα απαραίτητα υποκριτικά υλικά τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταπτώσεις του Ντάνιελ και απέδωσε εύστοχα τη σύγχυση της μανίας του, συλλαμβάνοντας τον βασικό τόνο μιας ορμητικής διανοητικής αστάθειας, από τα πρώτα λεπτά που απαιτούσαν φρενήρη ρυθμό και σαρωτική ερμηνεία.
Η Ελένη Μολέσκη αποδίδει εύστοχα την αγωνία της ηρωίδας της να βρει μια δικιά της ιδιαίτερη φωνή.
Στο σύνολο της είναι μια καυστικά έξυπνη, και συναισθηματικά γεμάτη παράσταση για την επικοινωνία, την ένταξη και την ταυτότητα. Μια παράσταση που μας ψιθυρίζει ότι πέρα από κάθε γλώσσα και λέξη, μόνο τελικά η αγάπη και η ενσυναίσθηση μπορεί να μας λυτρώσει. Να την δείτε οπωσδήποτε.
Κάτια Σωτηρίου, mytheatro.gr, 04/19
Στο θέατρο Σταθμός, οι «Φυλές», βραβευμένο έργο της Βρετανίδας Νίνα Ρέιν, σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, αποτελούν μια πρόταση αυθεντικής καλλιτεχνικής μύησης και ενδοσκοπικής εμπειρίας στο θέμα της ενσυναίσθησης.(..)
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη υποδύεται τη μητέρα, την Μπεθ, μία ύπαρξη γλυκειά με αγαθές προθέσεις, χωρίς όμως κάποια σταθερότητα στις απόψεις ή τις επιθυμίες της.Υπηρετεί το αμφιθυμικό αυτό πρόσωπο με γνησιότητα, γλυκύτητα και αυθορμησία.
Τον Ντάνιελ παίζει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης που κάνει αισθητότατη την παρουσία του, σε ένα ρόλο δύσκολο με ιδιαίτερες και αντίξοες ψυχοκλιμακώσεις.Ο νεαρός ηθοποιός που έχει δείξει σημαντικά δείγματα υποκριτικής γραφής και στο παρελθόν, κάνει τη διαφορά, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του, καθώς ζωγραφίζει την προσωπικότητα του ευάλωτου Ντάνιελ με αψεγάδιαστη σκηνική προσήνεια.Έτσι δηλώνεται η επιρρέπεια σε θυμικές ακρότητες και η ευθραυστότητα του ασταθούς χαρακτήρα, ντυμένου με πινελιές επιθετικότητας και υστερικών κρίσεων, επιζητώντας εναγωνίως το ανάστημα της δικής του «γλώσσας» και λαλιάς.
Η κόρη της οικογένειας, η Ρουθ, που πασχίζει να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι, ενσαρκώνεται από την Ελένη Μολέσκη, με μέτρο, σύνεση και την απαραίτητη αξιοπιστία.
Η προσωπογραφία του Μπίλι αποτυπώνεται ειλικρινά και ανεπιτήδευτα στον καμβά του νοηματικού / σημειολογικού πυρήνα, από την αληθινή ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη που θυμίζει κλασικές ερμηνείες ξεχωριστών Ελλήνων ηθοποιών της προηγούμενης γενιάς.Ο τρόπος που προσεγγίζει το ρόλο δείχνει τη σοβαρότητα με την οποία στέκεται απέναντι στο ακανθώδες ζήτημα της περιθωριοποίησης και την εμβριθή έρευνα του προβλήματος.
Εστιάζει στον αποκλεισμό που βιώνει ο ήρωάς του, σε ένα άγονο επικοινωνιακά περιβάλλον, απροκάλυπτα αδιάφορο σχετικά με την υπαρξιακή αγωνία ενός νέου ανθρώπου.Ουσιαστικά δεν ανήκει ούτε στη φυλή της οικογένειας, ούτε στη φυλή των κωφών, μέχρι να μπει στη ζωή του η Σύλβια.
Αφοσιωμένος με δέος και φυσικότητα στο υποκριτικό του κέντρο, μεταπηδά από την αρχική εσωστρεφή / φοβική συμπεριφορά, βαθμιαία, στην αφυπνιστική μεταβολή και στο ελεύθερο από παλιές ψυχοπνευματικές αναστολές και ακαμψίες, σκεπτικό.Η όλη θεατρική εμφάνιση και ερμηνευτική ενεργητικότητα, οδηγούν στην καλλιτεχνική ψυχή του χαρισματικού Μάνου Καρατζογιάννη που αγκαλιάζει το ρόλο με αμέριστη προσοχή, σεβασμό και πλούτο, μακριά από όποια αμφιλεγόμενη μανιέρα.
Καίριο και ενδιαφέρον το ερώτημα που τίθεται από τη συγγραφέα, ποιος πραγματικά είναι ανάπηρος.Εκείνος που αισθητηριακά αδυνατεί να ακούσει ή αυτός που επιλέγει να μην ακούει τους άλλους, εμμένοντας στη δική του φιλοσοφία ζωής; Όλο αυτό το πλέγμα οδηγεί στον εμφανή σαρκασμό, στην κατάφωρη κριτική και στην αντιστροφή των ρόλων, με τους νορμάλ ενοίκους της οικογένειας, απογυμνωμένοι από το οικείο «σχήμα» τους, να αυτοαναιρούνται με όχημα την αποπροσωποποίηση.
Ο Γιώργος Χριστιανάκης συμπράττει στη δραματουργική έκρηξη του θεατρικού συγγράμματος με τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του, σε κομβικά σημεία της πλοκής του θεματικού ιστού.Η ανάγλυφη και μυστηριακή υφή της μουσικής επένδυσης, υπερτονίζει την τραγική διάσταση των υποκριτών.
Ακούσματα κλασικής μουσικής, λυρικό τραγούδι και ροκ, αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις, συνδυάζονται αρμονικά.Έτσι η «κορμοστασιά» των χαρακτήρων αποκτά άπλετο στοχαστικό μέγεθος και ενεργειακή λάμψη.
Ακούγονται Bach, Handel, Mozart, Puccini, Saint Saens, Debussy, Queen, Janis Joplin και John Dedney.
Είναι από τις σπάνιες φορές στη θεατρική κουλτούρα που η μουσική είναι τόσο οργανικά δεμένη με το παραγόμενο σκηνικό προϊόν, ώστε η ποίηση και η μαγεία του θεατρικού λόγου, να τελειοποιούν τη σφιχτοδεμένη δομή του έργου.
«Φυλές», μία πετυχημένη παράσταση, δυναμίτης, με τη δική της εκρηκτική «φωνή» που είναι αδύνατον να μην ξεχωρίσεις το νατουραλιστικό ρεαλισμό και τη γνήσια πνευματική της πρόθεση να «μιλήσει», μέσα στο ποικίλο θεατρικό στερέωμα των πολυπληθών σκηνών της Αθήνας.
Ζωή Τόλη, enetpress, 15/04/19
Οι Φυλές» είναι πολύ δυνατό κείμενο, γεμάτο ιδέες για ζητήματα και προβλήματα του καιρού μας, είναι δε ταυτόχρονα και έργο ερμηνειών.Χωρίς την ανάλογη ανάγνωση στη σκηνή, οι υποδόριοι στοχασμοί της Ρέιν δεν γίνεται να αναδυθούν.Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο στοίχημα της παράστασης που είδαμε, και φαίνεται να το κερδίζει.Ο σε εισαγωγικά πρωταγωνιστής του έργου, ο Μπίλυ ερμηνεύεται έξοχα από τον Μάνο Καρατζογιάννη. Με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, δεν τον περιορίζει σε μια καρικατούρα αναπήρου, αλλά τον καθιστά άνθρωπο πλήρη, τραυματισμένο μεν, ικανό δε να βγει αλώβητος στις προκλήσεις.
Μάνος Δασκαλογιάννης, Tetragwno.gr
Στις αρετές της παράστασης και τα σκηνικά και τα κοστούμια (Εδουάρδος Γεωργίου).Το σκηνικό ήταν αληθινά οικείο, ζεστό και καθημερινό, αποτυπώνοντας παράλληλα τον εστέτ χαρακτήρα της οικογένειας.Εξίσου ενδιαφέροντα, με έντονα σημειολογικό χαρακτήρα και τα κοστούμια της παράστασης. Σημαντικός ο ρόλος τόσο της μουσικής (Γιώργος Χριστιανάκης), όσο και των φωτισμών (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου) που λειτούργησαν συμπληρωματικά, αλλά και δηλωτικά του βασικού κειμένου.Τέλος, ξεχωριστή μνεία χρειάζεται στη μετάφραση (Έρι Κύργια), η οποία απέδωσε απροσποίητα με ζωντανό και καθομιλούμενο λόγο την πραγματικότητα μιας σύγχρονης δυτικής οικογένειας.
Τόνια Τσαμούρη, Spirto.net, 13/2/19
Μια παράσταση που προβλέπω πως θα παίζεται για χρόνια στο «Θέατρο Σταθμός», το θέατρο των επιτυχιών. Αυτό το έργο διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα για μια καθολική επιτυχία: αβανταδόρικο καλογραμμένο κείμενο, ρόλοι που επιτρέπουν τον έκδηλο συναισθηματισμό, κοινωνικός προβληματισμός για επίκαιρα θέματα, όπως τα όρια στις σχέσεις, η αποδοχή του διαφορετικού κι ο καθημερινός φασισμός (εξ αντιθέτου παρουσιαζόμενος). Μην το χάσετε! Από τις καλύτερες παραστάσεις του δεύτερου μισού της χειμερινής περιόδου 2018-2019.Ο Μάνος Καρατζογιάννης εκθαμβωτικός στον ρόλο του εκ γενετής κωφού.
Κωνσταντίνος Μπούρας, Γράφειν, 4/2/19
Ένα κείμενο ωραία μεταφρασμένο- καθρέφτης της οικογενειακής δομής στη σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται σκηνοθετικά ισορροπημένο με γεμάτο σκηνικό, πλούσιες ερμηνείες και χορταστικό τέλος.Όσο απομακρυνόμαστε από την σκηνή, μεγαλώνουν τα όρια και η φυλή μετατρέπεται σε κοινωνία και η κοινωνία σε έθνος.Όλοι είμαστε μέλη μιας μικρότερης ή/και μεγαλύτερης φυλής και η διαφορετικότητα πότε δεν είναι εύκολα αποδεκτή και κυρίως σωστά διαχειρίσιμη. Μια παράσταση που δεν κοιτάς ρολόι, σε βομβαρδίζει συνεχώς και δεν θέλεις να τελειώσει.Βυθίζεσαι στον πάτο ενός πηγαδιού όπου νιώθεις άνετα και οικεία καθώς σου θυμίζει μεν κάτι αλλά δεν αναπνέεις καλά.Η ανάσα σου μειώνεται κατά το ήμισυ και ο αέρας λιγοστεύει κάθε φορά που οι λέξεις βιάζονται να καλύψουν το συναίσθημα. Η σιωπή φαίνεται πολύτιμη στο θέατρο Σταθμός και η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά δημιουργεί στο θεατή την ίδια ανάγκη να μείνει σιωπηλός. Η απώλεια ενσυναίσθησης αποδεικνύεται τελικά η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της φυλής και θα ορίσει τις λέξεις περιττές και δυστυχώς επικίνδυνες για να εκφράσουν τα συναισθήματα μας.
Άννα Καντά, Dudukatheater, 6/2/19
Η μετάφραση της Έρις Κύργια, έχει έναν ρέοντα λόγο, πολύ αναγνωρίσιμο στην ελληνική πραγματικότητα. Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της Μπεθ, της μητέρας, είναι μια γυναίκα κάπως στον κόσμο της.Προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια και τα προσχήματα όταν δυσκολεύει η κατάσταση, ευγενική και ευαίσθητη. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ως Ντάνιελ, παλεύει να τελειώσει τη διδακτορική εργασία του, νιώθει υποτιμημένος, εξαρτάται πολύ από τον Μπίλυ τον οποίο λατρεύει γιατί είναι και ο μόνος που τον προσεγγίζει με στοργή, αγάπη και ενσυναίσθηση. Ο μόνος που δίνει πραγματικά χρόνο, τον κοιτάζει στα μάτια και τον ρωτά για εκείνον.Νιώθει και είναι μόνος. Εξαιρετική η ερμηνεία του Δημήτρη Κουρούμπαλη, τόσο που πολλοί έφηβοι δυστυχώς θα αναγνωρίσουν σε αυτόν τον εαυτό τους. Η Ελένη Μολέσκη στο ρόλο της Ρουθ, ψάχνεται με το τραγούδι, έχει ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό της και αναπαράγει το μοτίβο της οικογένειας, ιδίως του πατέρα που είναι μονίμως επικριτικός. Ψάχνει κάποιον να στηριχτεί, έναν μεγαλύτερο άντρα για σχέση και βέβαια αναζητά την επιβεβαίωση. Σ’ αυτή τη φυλή που είναι υπεύθυνη για πολλές «αναπηρίες», η μικρότερη είναι αυτή του Μπίλυ με τον Μάνο Καρατζογιάννη, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όπου δεν ξέφυγε ούτε λεπτό στην απόδοση του κωφού, από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι την τελευταία όπου έκανε την επανάστασή του.Δείχνει πολύ συναισθηματικός και πρόθυμος να καταλάβει και να συμπαρασταθεί.
Μαρία Μαρή, Theatromania.gr, 12/2/1
Οι ΦΥΛΕΣ εκτός από λογοτεχνικό αριστούργημα έγινε και μια σπουδαία παράσταση μέσα από τη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που κατόρθωσε ακροβατώντας πανω σε λεπτές ισορροπίες να κρατήσει το μέτρο ανάμεσα στη βία και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο θόρυβο και τη μουσική ,, ανάμεσα στην κραυγή και τη σιωπή.Ανάμεσα στις λέξεις και στα συναισθήματά. Το δυνατό καστ των ηθοποιών μας χάρισε υπέροχες ερμηνείες.Ο Μάνος Καρατζογιάννης απίστευτα υπεροχος-πλήρης μεταμόρφωση-στο ρόλο του κωφού.Ο Δ.Κουρούμπαλης μας συγκινησε στο ρόλο του Ντάνιελ (ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος όπου τον εγκατέλειψαν όλες οι άμυνές του κι έδωσε ρεσιτάλ).
Η Β.Ανδρεαδάκη έδωσε τη μητέρα όπως ακριβώς την οραματίστηκε η Νίνα Ρέιν, τρυφερή κι αδύναμη.Το 2ο από τα 5 παιδιά μιας οικογένειας χωρίς γονείς. Οι Ελ.Μολέσκη(Σύμβουλος δραματουργίας) μας χάρισε μια πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο της κόρης. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές! Μας έδωσαν μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν με δύο θέματα-φωτιά της εποχής μας: Επικοινωνία κι Ενσυναίσθηση.
Λένα Σάββα,Theatrorama.gr, 11/2/19
Ο Τάκης Τζαμαργιάς διαχειρίζεται αριστοτεχνικά το υλικό του και φτιάχνει μια θαυμάσια παράσταση αναδεικνύοντας την ψυχική περιοχή στην οποία βρίσκεται ο κάθε ήρωας του έργου.
Σε μια ευφυή σύλληψη στη σκηνή προβάλλει λέξεις διαφορετικές από αυτές που εκφωνούνται.Λέξεις κρυφές και κρυπτικές, λέξεις ουσιαστικές και λέξεις διφορούμενες.Λέξεις που σχολιάζουν, κριτικάρουν, παρατηρούν, ελέγχουν.
Αυθεντικές οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εκπληκτική την υποκριτική εργασία του Μάνου Καρατζογιάννη πάνω στο ρόλο του Μπίλι.Πρόκειται για μια ερμηνεία που τον τιμά ως καλλιτέχνη.Εντυπωσιακή η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, από τους πιο σπουδαίες ηθοποιούς που διαθέτει σήμερα η ελληνική σκηνή.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ενθουσίασε στο ρόλο του αινιγματικού αδελφού και η Ελένη Μολέσκη αποτέλεσε την όμορφη έκπληξη της παράστασης με τη στερεότητα και τον ορθολογισμό της υποκριτικής της.
Το έργο κύλησε με κινηματογραφική ροή μέσα στα θαυμάσια σκηνικά και κοστούμια Εδουάρδου Γεωργίου, με τη ζωντάνια της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη και τους φροντισμένους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.
Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει: «Δεν μπορείς να εμποδίσεις το πουλί της αναποδιάς να πετάξει πάνω από το κεφάλι σου. Μπορείς όμως να το εμποδίσεις να φωλιάσει ανάμεσα στα μαλλιά σου». Οι επιλογές είναι πολλές. Η έλλειψη ακοής είναι μόνον ένα χαρακτηριστικό των κωφών ατόμων και δεν πρέπει να αγνοούνται όλα τα υπόλοιπα. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπει κανείς τον κόσμο.Είναι ένας τρόπος να ακούς με την ψυχή σου. Να δυναμώσεις τη φωνή μέσα σου!
Ειρήνη Αιβαλιώτου, cat is art, 15/4/2019
Συγκλονιστικές ερμηνείες καθηλώνουν σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, που έχει κατορθώσει με ιδιαίτερη μαεστρία να μας βάλει στην ατμόσφαιρα ενός βρετανικού σπιτιού της σύγχρονης εποχής.
Ο βραβευμένος από το All4fun και υποψήφιος το 2015 για το «Βραβείο Δημήτρης Χορν» Μάνος Καρατζογιάννης για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» δίνει και τώρα ένα υποκριτικό ρεσιτάλ. Το δίδυμο των γονιών δένει πολύ, ενώ ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Ελένη Μολέσκη είναι δύο ηθοποιοί, που μας πείθουν ξεκάθαρα πως θα μπορούσαν να είναι αληθινά αδέρφια.
Ελένη Κούππα, 27/2/2019
Οι «Φυλές» της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά παρουσιάζονται σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο Σταθμός.Το έργο της Βρετανίδας συγγραφέως είναι πολυβραβευμένο και έχει κάνει αίσθηση από την πρώτη κιόλας παρουσίαση του το 2010. Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το έργο της Ρέιν ακολουθώντας την δραματουργική του εξέλιξη και πορεία, αλλά αναδεικνύει ταυτόχρονα με τον ρυθμό και την ενορχήστρωση των δραματικών σκηνών, το εσώτερο ζήτημα του έργου: η κώφωση δεν είναι μόνο μια αισθητήρια αναπηρία αλλά και μια επιλογή των ανθρώπων να αγνοούν αυτό που δεν αντέχουν να διαχειριστούν. Ο θόρυβος που «ακούν» οι κουφοί, ίσως δεν είναι τίποτα μπροστά στον θόρυβο του αλλούτερου αλαλαγμού των ακουόντων.
Η παράσταση του Τζαμαργιά διακρίνεται για την προσπάθεια αυτή να αποδώσει τον «θόρυβο» των φυλών καθώς συγκρούονται εσωτερικά και εξωτερικά, ενώ η στέρηση της γλώσσας, σαν μια υπενθύμιση της γνωστής ρήσης του Βιτγκενστάιν «τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού.Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις» έρχεται σαν καταπέλτης όταν οι λέξεις γίνονται τροχοπέδη των πραγματικών αισθητικών δεσμών που μας καταπνίγουν.Άλλωστε το να μην ξέρει κάποιος την νοηματική είναι το ίδιο σαν να μην ξέρει οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, τον αποκόπτει από την επικοινωνία με το σύνολο που την διαχειρίζεται. Πραγματικά όμως είναι η γλώσσα, ομιλούσα ή νοηματική, το μόνο σημείο επαφής των ανθρώπων;
Από τις συγκινητικότερες σκηνές του έργου που προτείνει και την λύση αυτού του εσωτερικού σπαραγμού του «ανήκειν», είναι όταν η Ρουθ (Ελένη Μολέσκη) και ο Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούπαλης) προσπαθούν να αποτρέψουν τον κωφό αδελφό τους Μπίλυ (Μάνος Καρατζογιάννης) να φύγει και να τους ξεγράψει επειδή δεν μαθαίνουν την νοηματική για να επικοινωνούν μαζί του με τους δικούς του όρους. Άθελα τους προτείνοντας τον χρόνο που πέρασε η μητέρα τους για να τον μάθει να διαβάζει τα χείλη, διατρανώνουν αυτό που οι ποιητές πάντα προτάσσουν, είναι το ταξίδι, ο χρόνος που αφιερώνεις σε κάποιον, κι όχι ο προορισμός που αξίζει, που υπενθυμίζει την αφιέρωση της ενέργειας, την αγάπη.
Η παράσταση «Φυλές» είναι μια παράσταση αναμφισβήτητα πολυεπίπεδη, με πλείστη τροφή για σκέψη, και μια πραγματική συλλογιστική πάνω στην ενσυναίσθηση, που δεν της λείπει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός.
Νάγια Παπαπάνου, Boem radio.gr
Σίγουρα, από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της χρονιάς. Επιβάλλεται να τη δούμε όλοι, να ανοίξουμε τα μάτια, την ακοή μας, όλες τις αισθήσεις και να αφουγκραστούμε τα μηνύματα αυτής της μοναδικής παράστασης, αλλά και να απολαύσουμε την ερμηνεία των εκπληκτικών πρωταγωνιστών.
Άλλωστε όπως λένε πολύ σωστά «Τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα δουλεύουν καλύτερα ανοιχτά» και τέτοιες υπέροχες θεατρικές παραστάσεις μας βοηθάνε να το εμπεδώσουμε καλύτερα.
Κωνσταντίνα Κούτσικου, sinwebradio.com, 3/2019
Εμείς όμως ως θεατές, μέσω της ποιοτικής μετάφρασης της Έρι Κύργια και της σκηνοθεσίας του Τάκη Τζαμαργιά, έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα η οποία φέρει μέσα της τεράστιες αλήθειες και μας προσφέρει οπτικές μιας κατάστασης από όλες τις διαθέσιμες πλευρές. Θέτει μεγάλα ηθικά ερωτήματα και προβληματίζει, μια και θίγονται και τίθενται υπό αμφισβήτηση παγιωμένες ως τώρα κοινωνικές και ηθικές αρχές.
Με τη βοήθεια του Χρήστου Τζαμαργιά, ο σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες. Οι σχέσεις-τεταμένες και οριακές-συναισθήματα συσσωρευμένης οργής που προέρχονται από προσωπικές ήττες και στη μέση όλων αυτών, ο βουβός Μπίλι. Δεν ακούει και δεν ακούγεται. Όταν όμως κάποιος περπατά πάνω σε πάγο, ο πάγος κάποτε ραγίζει και σπάει με αναπάντεχα αποτελέσματα…
Η συνολική οπτική συγκινεί και ταράζει.Πληροφορεί και μας διδάσκει το πραγματικό νόημα μιας οικογένειας και ότι αυτό που τελικά έχει πραγματική αξία στη ζωή μας είναι η αγάπη.Είναι ο συνδετικός κρίκος, η μαγική συνταγή που ενώνει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια των διαφορετικών ψυχισμών και μοιάζει να είναι και η τελική απάντηση.
Τόσο ως θεατής, όσο και ως κριτικός, έζησα μια παράσταση που μίλησε σε πολλά κομμάτια της ύπαρξής μου: άνθρωπος, σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας που κυνηγά τα όνειρά της και προσπαθεί να ακουστεί και να ακούσει όλα όσα λέγονται μέσα και πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές και τα βλέμματα επίσης…
Όλη αυτή η προσπάθεια του σκηνοθέτη αξίζει θερμά συγχαρητήρια και επαίνους, γιατί βαθιά ανθρώπινη, διδάσκει τι έχει πραγματικά αξία στις ανθρώπινες σχέσεις από καταβολής κόσμου. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στον δημιουργό και πάντα να συνεχίζει να μας προσφέρει ανάλογα θεάματα!
O σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες.
Ξεκινώντας με αλφαβητική σειρά, η Μπεθ είναι η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Η συγγραφέας μητέρα, ο άνθρωπος που προσπαθεί να εξισορροπήσει αντίρροπες δυνάμεις, η ειρηνοποιός που κάποιες στιγμές χάνει την υπομονή της και παρασύρεται στις απανταχού διενέξεις, το μόνο άτομο που μοιάζει να αποδέχεται τον Μπίλι ως έχει, η μόνη που υποδέχεται εγκάρδια τη Σύλβια, η μόνη που προτίθεται να μάθει τη νοηματική για χάρη του γιου της. Η μητέρα είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος που ενώνει ανόμοια κομμάτια, έστω και χαλαρωμένος και η βασική πηγή αγάπης. Ένας τρυφερός και έντονα συναισθηματικός ρόλος, ερμηνευμένος με όλη την ευαισθησία και σοβαρότητα μιας ηθοποιού με ταλέντο και αισθαντικότητα.Εξαιρετική στον ρόλο της μητέρας, την ευχαριστούμε ειλικρινά για την υπέροχη αυτή σκηνική ερμηνεία της.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον Μπίλι, τον μικρό κωφό γιο.Σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν ακροάζεται κανέναν, εκείνος μοιάζει σαν να απευθύνεται σε ανθρώπινους τοίχους. Αν οι υπόλοιποι με δεδομένη την οπτικοακουστική επικοινωνία, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά όπως πρέπει, ο Μπίλι είναι τελικά εκείνος που έχει αντιληφθεί την ορθή αξία του όρου και αυτό, γιατί εκείνο που βιώνει και αποδέχεται ως συμπεριφορά από τους δικούς του ανθρώπους, δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Η γνωριμία του με τη Σύλβια, σύμφωνα με τη γνώμη μου δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή της δικής του προσωπικής επανάστασης και μάχης.
Ένα δυνατό άτομο που αποφασίζει να υψώσει το ανάστημά του και να αποδείξει τόσο στον ίδιο, όσο και στην υπόλοιπη οικογένεια ότι τα καταφέρνει χωρίς την παρουσία της στη ζωή του. Όπως περίπου ένιωθε όλα τα προηγούμενα χρόνια της μηχανικής, σχεδόν απρόσωπης επαφής…
Η απόφασή του, ρηξικέλευθη και σκληρή και για τις δύο πλευρές, σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες φανερώνουν όλες τις αδυναμίες και τα ψυχολογικά χάσματα που υπάρχουν, ιδιαίτερα ανάμεσα στη σχέση των δύο αδερφών.Μαζί με αυτά όμως, υπάρχει και ένας στενός σύνδεσμος ισορροπίας.Ο Μπίλι είναι ο εξισορροπιστικός παράγοντας στη δυσλειτουργική αυτή οικογένεια. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ο πιο «νορμάλ» από όλους…
Η ερμηνεία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, δεν αφήνει κανέναν χωρίς δάκρυα στα μάτια… Ο τρόπος που ερμηνεύει το ευαίσθητο, μα ταυτόχρονα τόσο ανθεκτικό νεαρό παιδί, ο πονεμένος θυμός που εκφράζει, όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και κυρίως η ομιλία και οι κινήσεις ενός κωφού, συγκλονίζουν.
Μου πήρε πολλή ώρα μέχρι να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης μας ΔΕΝ είναι στην πραγματικότητα κωφός. Η πειστικότητα και η τραγικότητα με την οποία έντυσε τον ρόλο αυτό, αποτελούν σπουδή από μόνες τους. Μια κορυφαία ερμηνεία, από τις πιο καλές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια! Του εύχομαι το μέλλον να τον ανταμείβει πάντοτε με τις καλύτερες θεατρικές επιλογές και να είναι πάντα κοντά μας να μας συγκινεί με τις ερμηνείες του!
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι ο μεγαλύτερος αδερφός.Είναι εκείνος που ενώ μοιάζει να δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στην οικογένεια, είναι ταυτόχρονα το πιο ευπαθές μέλος της.Σαφώς ο πιο ευαίσθητος χαρακτήρας του έργου, παλεύει με εξωτερικούς και εσωτερικούς δαίμονες, με φωνές που ακούει και με τραύλισμα-κατάλοιπο από την παιδική ηλικία-παλεύει για να ακουστεί και αυτός μέσα σε ένα περιβάλλον που πνίγει την ουσιαστική επικοινωνία.Οι τελικές αποφάσεις του Μπίλι, προκαλούν τους μεγαλύτερους τριγμούς στον ψυχισμό του Ντάνιελ και κυριολεκτικά τον διαλύουν κομμάτι-κομμάτι.Είναι εκείνος που εκδηλώνει με τον πιο έντονο τρόπο την αγάπη του προς τον αδερφό του και κατ΄επέκταση και στην οικογένεια.
Είναι πραγματικά εκπληκτικά τραγικός ο τρόπος που υποδύεται ο καλλιτέχνης μας τον συγκεκριμένο ρόλο.Ένας συνδυασμός των γνωστών κωμικών του στοιχείων μαζί με γερές δόσεις δράματος, που του δίνουν μια διαφορετική ερμηνευτική δύναμη και αποδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων και του τεράστιου ταλέντου του.Του αξίζουν οι καλύτεροι έπαινοι, τα πιο όμορφα λόγια και πολλά μπράβο για το γεγονός ότι κατάφερε να μας συγκινήσει σε αφάνταστο βαθμό και να μας προβληματίσει σε καίρια θέματα, που ίσχυαν και ισχύουν ακόμα και σήμερα.
Η Ελένη Μολέσκη είναι η κόρη της οικογένειας και ταυτόχρονα έχει αναλάβει και τη δραματουργία του θεατρικού.Μια ακόμα εξέχουσα ερμηνεία από μια νέα ηθοποιό, η οποία με σπουδαίο τρόπο κατορθώνει να μας περάσει όλη την ψυχολογία μιας ευαίσθητης και ταλαντούχας τραγουδίστριας, που μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη τόσο στα δικά της, όσο και στα οικογενειακά στεγανά.Με υπέροχο τρόπο ερμηνεύει έναν άνθρωπο σε κρίση, που προσπαθεί με κάθε μέσο να ακουστεί η φωνή του.Η Ρουθ, εγκλωβισμένη στις αδυναμίες και τις επιλογές της, μοιάζει ανήμπορη να σηκώσει το βάρος της προσωπικότητάς της και του χαρακτήρα της και η οικογένεια είναι για εκείνη το μοναδικό στήριγμα.Η οικογένεια όμως απλά την ακούει να μιλάει, να φωνάζει, να κλαίει. Δεν ακροάζεται. Δεν συμπάσχει. Δεν προσπαθεί να βρει λύσεις.Δεν υπάρχει αλληλοβοήθεια.
Ένας ξεχωριστός ρόλος, μία από τις τρεις γυναίκες του έργου η οποία αποτελεί μια όμορφη παρουσία και δίνει όλο της το είναι στην ερμηνεία του συγκεκριμένου χαρακτήρα.Με έντονο εκτόπισμα, εντυπωσιάζει και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της παράστασης.
Μια πανέμορφη παρουσία, ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο το οποίο εντυπωσιάζει και συναρπάζει με τον τρόπο που ερμηνεύει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Της δίνουμε πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον!
Ο Εδουάρδος Γεωργίου και η βοηθός του Έλλη Αποστολάκη, έχουν αναλάβει τα πανέμορφα, μοντέρνα και οικεία σε όλους μας σκηνικά ενός σπιτιού, δίνοντας έτσι στην παράσταση μια πιο μεγάλη αληθοφάνεια, μια και έτσι ερμηνεύουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του έργου.Ο ίδιος δημιουργός έχει επιμεληθεί και τα όμορφα κοστούμια του έργου, δημιουργώντας έτσι ένα πανέμορφο οπτικό σύνολο. Ιδιαίτερα προσεγμένο αποτέλεσμα, μπράβο στον ίδιο και τη βοηθό του για όλο αυτό!
Η υπέροχη μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, είναι δύο εξίσου σημαντικοί παράγοντες του θεατρικού, που με την παρουσία τους της έδωσαν περισσότερη αίγλη και φινέτσα.
Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία.Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή.Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή.Μια μορφή λύσης.
Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι.Ανθίζει στον πιο ψυχρό χειμώνα και παραμένει ακόμα και στον πιο καυτό ήλιο, όταν όλα τα άλλα έχουν καεί από τη δύναμή του.Ακόμα και στο τέλος του έργου που σκίζει στα δύο την καρδιά, όταν τα λόγια περιττεύουν μιλά ο πόνος της καρδιάς, τα βλέμματα και μια αγκαλιά που τα συγχωρεί όλα. Αυτό μετράει πιο πολύ από καθετί τελικά…
Αγγελική Μπάτσου, Kallitexnes.gr, 04/2019
Τάκης Τζαμαργιάς
ΦΥΛΕΣ
της Νίνα Ρέιν
Θέατρο Σταθμός, 31/10 – 26/01
Η παράσταση του Τάκη Τζαμαργιά που αγαπήθηκε από το κοινό και τους κριτικούς όσο λίγες την προηγούμενη θεατρική σεζόν επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, από 31 Οκτωβρίου, με μια εξαιρετική διανομή: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκο Γεωργάκη, Μάνο Καρατζογιάννη, Δημήτρη Κουρούμπαλη, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου.
Το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.
Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.
Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;
* Για την ερμηνεία του στις “Φυλές” ο Μάνος Καρατζογιαννης τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού- all4fun 2019.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Παραγωγή: Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Πέμπτη 31 0κτωβρίου στις 21:00
Παραστάσεις: από 31 Oκτωβρίου έως 26 Ιανουαρίου 2020
Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00.
Εισιτήριο:
Πέμπτη Κανονικό: 12€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€
Παρασκευή Κανονικό: 14€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€
Σάββατο και Κυριακή Κανονικό: 15€, Φοιτητικό, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 12€
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/fyles/
Διάρκεια: 110 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση: Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο πληροφοριών: 210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: info@sthatmostheatro.gr/
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook: https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:
https://www.instagram.com/theatro_stathmos/
Έγραψαν για τις «Φυλές»:
Του άξιζε πιστεύω του θεάτρου στο Μεταξουργείο να έχει μια αληθινά μεγάλη επιτυχία – μια επιτυχία με εμπορικό πέρα από καθαρά καλλιτεχνικό χαρακτήρα.Και τώρα, με τις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν στη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, ήρθε φαίνεται η ώρα να απολαύσει τον διπλό αυτό θρίαμβο.Από την άποψη της καλλιτεχνικής αξίας, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τη σημασία του νεοφερμένου βρετανικού έργου.Κι αν κρίνω από την κοσμοσυρροή στο φουαγιέ του «Σταθμού», μόλις λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, η παράσταση θα διαρκέσει για καιρό στις μαρκίζες του.Ο Τάκης Τζαμαργιάς έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στο έργο.Η διδασκαλία του έχει ρυθμό, και με την πολυεπίπεδη μετάφραση της ‘Ερις Κύργια, δίνει ζωή και σε όσα «εκστομίζονται» και σε όσα σιωπούν εγκλωβισμένα στο σώμα των ηθοποιών. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι για μια ακόμη φορά προσδίδει στο ρεαλιστικό πειβάλλον του έργου την πολύ χαρακτηριστική στις σκηνοθεσίες του «διαφυγή»(..)
Στο κέντρο της προσοχής μας βρίσκεται χωρίς άλλο, στην ερμηνεία του κωφού Μπίλι, ο Μάνος Καρατζογιάννης.Τονίζω πως πρόσφτα έγινε μια συζήτηση διεθνώς για το αν οφείλουμε ρόλους σαν του Μπίλι σε αληιθινά ανάπηρους ηθοποιούς.Πρόκειται, ωστόσο, για ρόλους «μεθόδου», από εκείνους που συνήθως οδηγούν νέους ηθοποιούς σε διακρίσεις. Όπως εδώ. Αρκεί να δει κανείς την αγωνία με την οποία ο Μπίλι του Καρατζογιάννη κοιτάει τα χείλη για να καταλάβει τι λένε.Να αντιληφθεί τη μοναξιά του και την αγωνιώδη κοινωνικότητά του.Και να παρακολουθήσει το πως απελευθερώνεται όταν ανακαλύψει τις λέξεις.του και τη δική του γλώσσα. Πρόκειται για αξιοσημείωτη ερμηνεία.(..)
Έγραψα αρκετά, κι ωστόσο νοιώθω ακόμη πως δεν έθιξα πολλά από τα επίπεδα της Ρέιν. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως όπως υποθέτω το έργο της θα μας απασχολεί για καιρό στο Σταθμός.
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/2/19
Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετώντας τις «Φυλές» στο θέατρο Σταθμός, σοφά έριξε την όλη προσοχή του στις ερμηνείες των ηθοποιών.Όλοι τους δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Ματίνα Καλτάκη, Καθημερινή, 17/2/19
Συγκινητικές οι στιγμές της πάντα ωραίας Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, που υποδύεται τη μητέρα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο κωφός εκ γενετής Μπίλι, που δεν τον άφησαν να επικοινωνήσει μέσω της νοηματικής για να μην επισημανθεί η διαφορετικότητά του.Ο Μπίλι του Καρατζογιάννη έχει μια σπάνια, γυμνή αλήθεια.Μεταξύ ανθρώπου και ρόλου μεσολαβεί η εκ των προτέρων ενσυναίσθηση.Δημήτρης Κουρούμπαλης και Ελένη Μολέσκη, παιδιά που ενηλικιώνονται διαθέτοντας μεγεθυμένες υπερβολές, μόνα στην ερημιά του πλήθους.Οικείες προσωπικότητες και της πόλης και του αποκεντρωμένου χάους.Δείτε την παράσταση.Φεύγει κανείς από το θέατρο και οι σκέψεις τον ακολουθουν για μέρες.
Χρύσα Φωτοπούλου, Νέα Σελίδα, 17/2/19
Το στοίχημα για τον Τάκη Τζαμαργιά, έναν σκηνοθέτη που πάντα στις παραστάσεις του δουλεύει εξαντλητικά το κείμενο παλεύοντας να κάνει τις λέξεις να ακουστούν σαν νότες που εκπέμπουν συχνότητες και συναισθήματα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο.Το έργο της Ρέιν είναι τόσο πολυεπίπεδο και πολύσημο που σχεδόν αδυνατεί μία παράσταση δύο ωρών να το φωτίσει ολοκληρωτικά.Η επιτυχία της σκηνοθεσίας του Τζαμαργιά, πέρα από το ότι μας χάρισε μία εύρυθμη και πάλλουσα συναισθηματικά παράσταση, είναι ότι εστίασε στον πυρήνα του έργου.Και ο πυρήνας του έργου είναι αυτή η αγκαλιά στο φινάλε.Αυτή την αγκαλιά δεν μπορείς να την περιγράψεις με λέξεις. Όλη η παράσταση είναι αυτή η διαδρομή από εκείνο το πολύβουο μελίσσι των λέξεων της πρώτης σκηνής σε αυτή τη σιωπηλή αγκαλιά της τελευταίας σκηνής.Ο Εδουάρδος Γεωργίου, σταθερός συνεργάτης του Τζαμαργιά τα τελευταία χρόνια, έστησε ένα καλαίσθητο, ρεαλιστικό σκηνικό, που προσπάθησε να φέρει στην μικρή σκηνή του Σταθμού τη ζεστασιά ενός μεσοαστικού σπιτιού. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη υπηρετεί σωστά τη δράση και τα συναισθήματα, ενώ η μετάφραση της Έρις Κύργια είναι ιδιαίτερα εύστοχη.Κατά τη γνώμη μου, οι ερμηνείες που ξεχωρίζουν είναι του Μάνου Καρατζογιάννη και του Δημήτρη Κουρούμπαλη.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι συναρπαστικός ως Ντάνιελ.Ρόλος στην κόψη, με μία έντονη εξωστρέφεια που σιγά σιγά δίνει τη θέση της σε μία βαθιά εσωτερικότητα.Ο Κουρούμπαλης δεν πρόδωσε ούτε στιγμή τον ήρωά του.
Τέλος, ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι είναι μία αποκάλυψη.Στην πιο ώριμη στιγμή της καριέρας του μαγνητίζει με την ερμηνεία του σ’ έναν ρόλο που εύκολα μπορεί να κυλήσει στην καρικατούρα.Δεν χάνει ποτέ το μέτρο.Όλα γίνονται με την καρδιά.Δούλεψε πολύ και φαίνεται.Ο Μπίλι είναι μία προσωπική του νίκη.
Οι «Φυλές» είναι μια παράσταση που αναμφίβολα αξίζει να δείτε.Θα την κουβαλάτε μέσα σας για καιρό.
Δημήτρης Χαλιώτης, Πρώτο θέμα, 28/2/2019
Πάνω στη σκηνή βρίσκουμε μια υπέροχη και ταιριαστή ομάδα με χαρακτηριστική τη χημεία στο συμπληρωματικό ζεύγος των ηρώων των Κουρούμπαλη και Καρατζογιάννη.
Και οι δύο κάνουν εξαιρετική δουλειά, ο καθένας με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Ο Κουρούμπαλης έχει μπρίο, ζωντάνια, λόγο και μια υπόκωφη παραίτηση.Σταδιακά οδηγείται σε ένα τελείως εσωτερικό και πληγωμένο εαυτό και εμείς βλέπουμε όλη την πορεία του προς τα κάτω.
Ο Καράτζογιάννης από την άλλη πιο σιωπηλός εκ των πραγμάτων γίνεται πιο σωματικός και εκφραστικός σε ένα ρόλο που θα διέτρεχε πολλές φορές τον κίνδυνο να κυλήσει αλλά η δουλεμένη του ερμηνεία δεν άφησε ποτέ να χάσει την πορεία του.Πιο διακριτικός και ήσυχος στο πρώτο μέρος αποκτά τη δική του «φωνή» μέσα από τη σιωπή την οποία υιοθετεί στο δεύτερο μέρος.
Το δεύτερο ζεύγος της ιστορίας, το αντιθετικό, είναι εξίσου αποδοτικό πάνω στη σκηνή.Η Ανδρεαδάκη περιφέρεται με σοβαρότητα και ειλικρίνεια ενώ η Μολέσκη υπέροχη όταν συγκρούεται με τον αδερφό της.Όλοι μαζί μοχθούν πάνω στη σκηνή και οι όποιες δυσαρμονίες στη ροή του δεύτερου μέρους μόνο ελάχιστα επηρεάζουν στο τελικό αποτέλεσμα, μιας και ο βασικός προβληματισμός της ιστορίας βγαίνει αβίαστα. Μπορεί μια αγκαλιά να ειπωθεί με λέξεις;
Ιωάννα Βαρδαλαχάκη, Ναυτεμπορική, 13/3/2019
Ο Τάκης Τζαμαργιάς μας συστήνει το έργο σε πανελλήνια πρεμιέρα, με μια ωραία, δουλεμένη παράσταση που εστιάζει στο ερμηνευτικό κομμάτι και διαχειρίζεται με έξυπνο τρόπο τα επίπεδά του.Η ιδέα του, για παράδειγμα, να αποτυπώσει σε βιντεοπροβολές ό,τι πραγματικά σκέφτονται οι ήρωες, ενώ λένε άλλα, είναι εύστοχη.Οι σχέσεις που δημιουργούνται επί σκηνής αποτυπώνουν με ζωντάνια το σύμπαν των παράλληλων μονολόγων και των φωνών που υψώνονται χωρίς να εισακούονται.Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης έχει τα προσόντα να υποστηρίξει τον ρόλο του Ντάνιελ, που διακρίνεται από μια ακατάβλητη ενεργητικότητα αλλά και από τα δικά του βαθιά τραύματα.Ο Μάνος Καρατζογιάννης στον ρόλο του Μπίλι κινεί σκέψη και συναίσθημα κι επιβάλλεται ως η ευαίσθητη, τρυφερή φιγούρα που διαρρηγνύει το θορυβώδες σύμπαν του έργου και αγαπάει με την άδολη αγάπη ενός παιδιού.
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα, 14/03/2019
Ο Τάκης Τζαμαργιάς καθοδήγησε με ρυθμό την παράσταση, μετέδωσε την κλιμάκωση του έργου, μας χάρισε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα και μία από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της σεζόν.Με τη συμβολή όλων των συντελεστών.Και πρωτίστως των ηθοποιών, που όλοι ανταποκρίθηκαν στις αποχρώσεις του κειμένου με ευαισθησία και διορατικότητα. Της τρυφερής αλλά διακοσμητικής μητέρας Μπεθ (Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη), και των παιδιών, που σε μια διαρκή εφηβεία διαρκώς συγκρούονται, έως ότου ενηλικιωθούν: του Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούμπαλης) και της Ρουθ (Ελένη Μολέσκη). Ο Μάνος Καρατζογιάννης απέδωσε τον Μπίλι με βουβό πάθος, με τρυφερότητα, με απέραντη ευαισθησία.
Όλγα Σελλά, Popaganda.gr, 30/4/2019
Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς ευτύχησε τόσο ως προς το σκηνικό της στήσιμο όσο και ως προς τις ερμηνείες της.Ευτύχησε διότι η σκηνοθεσία όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών κατάφεραν να καλύψουν εντέχνως τις δραματουργικές ατέλειες.
Σε ένα ενδεικτικά διανοουμενίστικο σκηνικά περιβάλλον του Εδουάρδου Γεωργίου, με συσσώρευση πολλαπλών αντικειμένων που γεμίζουν τον χώρο, χωρίς όμως αυτός να παύει να είναι λειτουργικός, και κατάλληλους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, με χαρακτηριστικά και ιδιαίτερα προσεγμένα στις νοηματοδοτήσεις τους κοστούμια του σκηνογράφου και με τους ήχους της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη, η παράσταση έχει ρυθμό και νεύρο.
Πολλά οφείλονται στη σωστή καθοδήγηση και στην άρτια ερμηνεία όλων των ηθοποιών που διατηρούν την υφέρπουσα ένταση ακόμη και στις πλέον ήπιες εικόνες.
Ιδιαίτερης δύναμης ‒που ανά στιγμές νομίζεις ότι αιωρείται ανάλαφρα σε ένα ψευδο-σύμπαν με την ιδιάζουσα εκφορά και την κινησιολογία της‒ η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη ως μητέρα Μπεθ.
Ο Ντάνιελ του Δημήτρη Κουρούμπαλη γίνεται, υποκριτικά, πολύ πιο αποκαλυπτικός απ’ ότι το κείμενο προβλέπει, δίνοντας ουσία στο παράλληλο πρόβλημα, γεγονός που ο ηθοποιός επιτυγχάνει με τις εκφράσεις του προσώπου του όσο και την κινησιολογία του και, πρώτιστα, με τη διαρκή ενέργεια που εκπέμπει από σκηνής.Η Ελένη Μολέσκη ερμηνεύει τον ρόλο της Ρουθ με μικρό κράτημα στις πρώτες σκηνές για να βρει τους ρυθμούς της στη συνέχεια.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης δίνει στον Μπίλυ όλες τις διαβαθμίσεις του δραματικού προσώπου με μέτρο, με την προσποιητή φωνή του κωφού, με ρυθμική στη συνέχεια νοηματική, χωρίς ανέξοδες υπερεκφράσεις στις οποίες θα μπορούσε να τον παγιδεύσει ο ρόλος, αναδεικνύοντας πειστικά ότι πρόκειται για το λιγότερο προβληματικό άτομο της οικογένειας.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς κατέθεσε μια μεστή σκηνοθεσία σε ένα σύγχρονο έργο καθιστώντας ακόμη και τις δραματουργικές ατέλειές του σκηνικά προτερήματα.
Τη δυναμική στους διαλόγους μετάφραση έκανε η Έρι Κύργια.
Δημήτρης Τσατσούλης, imerodromos.gr, 4/5/2019
Έμπειρος δάσκαλος της υποκριτικής, με ολοκληρωμένη άποψη για τη σκηνική σύμβαση και για τον καθοριστικό ρόλο του ηθοποιού στην παράσταση, ο Τάκης Τζαμαργιάς ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις για μιαν ακόμη φορά, πατώντας στο όχημα του τόσο καλού αυτού έργου.Ο Μάνος Καρατζογιάννης ολοκληρώνει τον χαρακτήρα που υποδύεται με μια βαθύτατη προσωπική έρευνα και τη γνωστή του ερμηνευτική ευαισθησία. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σε μια δυναμική ερμηνεία που εκπλήσσει με τη σαρκικότητα και ακρίβειά της. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη δίνει πραγματικά ρεσιτάλ ηθοποιίας. Η Ελένη Μολέσκη πολύ πειστική. Με το σύνολο των ερμηνειών που αποσπά, ο άξιος σκηνοθέτης επιχειρεί –είναι προφανές– και ένα εμβριθές σχόλιο πάνω στην επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους, επί σκηνής: δηλαδή επιτυγχάνει μια μεταθεατρική ανάγνωση του αξιολογώτατου, πολύσημου αυτού έργου.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 16/2/19
Η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, πυροδότησε τους ψυχισμούς στην απόλυτη ένταση διατηρώντας όμως έναν αυστηρά ρεαλιστικό πυρήνα, που δεν παραπαίει σε μελοδραματισμούς, ενώ αποκαλύπτει τον δραματικά κωμικό χαρακτήρα που συχνά αποκτούν οι συζητήσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας.Η αποπνικτική δραματικότητα της κατάστασής τους αποσυμφορίζεται από τις δόσεις χιούμορ που λειτουργούν σχεδόν λυτρωτικά, ειδικά στο πρώτο μισό της παράστασης. Λειτουργικό και εύστοχο το σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου για να μας εισάγει στη ζωή μιας οικογένειας και σωστοί οι φωτισμοί της παράστασης από τον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου.
Την παράσταση κλέβει η άριστη υποκριτική σχέση μεταξύ των ηθοποιών, καθώς οι χαρακτήρες του έργου είναι άνθρωποι που κινούνται σε ένα πιεστικό περιβάλλον και είναι δραματουργικά γοητευτικός ο τρόπος που οι χαρακτήρες αυτοί αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και εξελίσσονται καθώς η δράση προχωρά.
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη με την υποκριτική ωριμότητα και τα ασκημένα της μέσα κινείται ανάμεσα στην τρυφερότητα και τη θλίψη της μάνας απέναντι σε όσα συμβαίνουν, αλλά και στη διάθεση της να βρίσκει τη μέση λύση και να τα έχει καλά με όλους.
Ο Μάνος Καρατζογιάνης αναλαμβάνει το ρόλο του Μπίλι, ένα ρόλο δύσβατο, γεμάτο νάρκες και αγκάθια.Γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο να καταφέρει ένας ηθοποιός να αναπαραστήσει την αναπηρία, χωρίς να προβεί σε υπερβολές, χωρίς να φαίνεται επιτηδευμένα αλλόκοτο το αποτέλεσμα.Και για το λόγο αυτό η ερμηνεία του είναι ξεχωριστή, αφού κατορθώνει να ερμηνεύσει μια δύσκολη αναπηρία με τέτοια ευαισθησία και εσωτερικότητα ώστε να μετατοπίσει το συναίσθημα του θεατή, να τον ταράξει. Είναι μια ερμηνεία που δηλώνει κόπο και δουλειά, καθώς ο Καρατζογιάννης πέτυχε σε εντυπωσιακό βαθμό τόσο την κινησιολογική όσο και την ακουστική φόρμα, και δημιούργησε έναν συγκινητικά αληθινό κωφό ήρωα, αγγίζοντας το βαθύ πυρήνα της προσωπικότητας του.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σκιαγράφησε με τα απαραίτητα υποκριτικά υλικά τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταπτώσεις του Ντάνιελ και απέδωσε εύστοχα τη σύγχυση της μανίας του, συλλαμβάνοντας τον βασικό τόνο μιας ορμητικής διανοητικής αστάθειας, από τα πρώτα λεπτά που απαιτούσαν φρενήρη ρυθμό και σαρωτική ερμηνεία.
Η Ελένη Μολέσκη αποδίδει εύστοχα την αγωνία της ηρωίδας της να βρει μια δικιά της ιδιαίτερη φωνή.
Στο σύνολο της είναι μια καυστικά έξυπνη, και συναισθηματικά γεμάτη παράσταση για την επικοινωνία, την ένταξη και την ταυτότητα. Μια παράσταση που μας ψιθυρίζει ότι πέρα από κάθε γλώσσα και λέξη, μόνο τελικά η αγάπη και η ενσυναίσθηση μπορεί να μας λυτρώσει. Να την δείτε οπωσδήποτε.
Κάτια Σωτηρίου, mytheatro.gr, 04/19
Στο θέατρο Σταθμός, οι «Φυλές», βραβευμένο έργο της Βρετανίδας Νίνα Ρέιν, σε μετάφραση Έρις Κύργια και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, αποτελούν μια πρόταση αυθεντικής καλλιτεχνικής μύησης και ενδοσκοπικής εμπειρίας στο θέμα της ενσυναίσθησης.(..)
Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη υποδύεται τη μητέρα, την Μπεθ, μία ύπαρξη γλυκειά με αγαθές προθέσεις, χωρίς όμως κάποια σταθερότητα στις απόψεις ή τις επιθυμίες της.Υπηρετεί το αμφιθυμικό αυτό πρόσωπο με γνησιότητα, γλυκύτητα και αυθορμησία.
Τον Ντάνιελ παίζει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης που κάνει αισθητότατη την παρουσία του, σε ένα ρόλο δύσκολο με ιδιαίτερες και αντίξοες ψυχοκλιμακώσεις.Ο νεαρός ηθοποιός που έχει δείξει σημαντικά δείγματα υποκριτικής γραφής και στο παρελθόν, κάνει τη διαφορά, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο του, καθώς ζωγραφίζει την προσωπικότητα του ευάλωτου Ντάνιελ με αψεγάδιαστη σκηνική προσήνεια.Έτσι δηλώνεται η επιρρέπεια σε θυμικές ακρότητες και η ευθραυστότητα του ασταθούς χαρακτήρα, ντυμένου με πινελιές επιθετικότητας και υστερικών κρίσεων, επιζητώντας εναγωνίως το ανάστημα της δικής του «γλώσσας» και λαλιάς.
Η κόρη της οικογένειας, η Ρουθ, που πασχίζει να κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι, ενσαρκώνεται από την Ελένη Μολέσκη, με μέτρο, σύνεση και την απαραίτητη αξιοπιστία.
Η προσωπογραφία του Μπίλι αποτυπώνεται ειλικρινά και ανεπιτήδευτα στον καμβά του νοηματικού / σημειολογικού πυρήνα, από την αληθινή ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη που θυμίζει κλασικές ερμηνείες ξεχωριστών Ελλήνων ηθοποιών της προηγούμενης γενιάς.Ο τρόπος που προσεγγίζει το ρόλο δείχνει τη σοβαρότητα με την οποία στέκεται απέναντι στο ακανθώδες ζήτημα της περιθωριοποίησης και την εμβριθή έρευνα του προβλήματος.
Εστιάζει στον αποκλεισμό που βιώνει ο ήρωάς του, σε ένα άγονο επικοινωνιακά περιβάλλον, απροκάλυπτα αδιάφορο σχετικά με την υπαρξιακή αγωνία ενός νέου ανθρώπου.Ουσιαστικά δεν ανήκει ούτε στη φυλή της οικογένειας, ούτε στη φυλή των κωφών, μέχρι να μπει στη ζωή του η Σύλβια.
Αφοσιωμένος με δέος και φυσικότητα στο υποκριτικό του κέντρο, μεταπηδά από την αρχική εσωστρεφή / φοβική συμπεριφορά, βαθμιαία, στην αφυπνιστική μεταβολή και στο ελεύθερο από παλιές ψυχοπνευματικές αναστολές και ακαμψίες, σκεπτικό.Η όλη θεατρική εμφάνιση και ερμηνευτική ενεργητικότητα, οδηγούν στην καλλιτεχνική ψυχή του χαρισματικού Μάνου Καρατζογιάννη που αγκαλιάζει το ρόλο με αμέριστη προσοχή, σεβασμό και πλούτο, μακριά από όποια αμφιλεγόμενη μανιέρα.
Καίριο και ενδιαφέρον το ερώτημα που τίθεται από τη συγγραφέα, ποιος πραγματικά είναι ανάπηρος.Εκείνος που αισθητηριακά αδυνατεί να ακούσει ή αυτός που επιλέγει να μην ακούει τους άλλους, εμμένοντας στη δική του φιλοσοφία ζωής; Όλο αυτό το πλέγμα οδηγεί στον εμφανή σαρκασμό, στην κατάφωρη κριτική και στην αντιστροφή των ρόλων, με τους νορμάλ ενοίκους της οικογένειας, απογυμνωμένοι από το οικείο «σχήμα» τους, να αυτοαναιρούνται με όχημα την αποπροσωποποίηση.
Ο Γιώργος Χριστιανάκης συμπράττει στη δραματουργική έκρηξη του θεατρικού συγγράμματος με τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του, σε κομβικά σημεία της πλοκής του θεματικού ιστού.Η ανάγλυφη και μυστηριακή υφή της μουσικής επένδυσης, υπερτονίζει την τραγική διάσταση των υποκριτών.
Ακούσματα κλασικής μουσικής, λυρικό τραγούδι και ροκ, αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις, συνδυάζονται αρμονικά.Έτσι η «κορμοστασιά» των χαρακτήρων αποκτά άπλετο στοχαστικό μέγεθος και ενεργειακή λάμψη.
Ακούγονται Bach, Handel, Mozart, Puccini, Saint Saens, Debussy, Queen, Janis Joplin και John Dedney.
Είναι από τις σπάνιες φορές στη θεατρική κουλτούρα που η μουσική είναι τόσο οργανικά δεμένη με το παραγόμενο σκηνικό προϊόν, ώστε η ποίηση και η μαγεία του θεατρικού λόγου, να τελειοποιούν τη σφιχτοδεμένη δομή του έργου.
«Φυλές», μία πετυχημένη παράσταση, δυναμίτης, με τη δική της εκρηκτική «φωνή» που είναι αδύνατον να μην ξεχωρίσεις το νατουραλιστικό ρεαλισμό και τη γνήσια πνευματική της πρόθεση να «μιλήσει», μέσα στο ποικίλο θεατρικό στερέωμα των πολυπληθών σκηνών της Αθήνας.
Ζωή Τόλη, enetpress, 15/04/19
Οι Φυλές» είναι πολύ δυνατό κείμενο, γεμάτο ιδέες για ζητήματα και προβλήματα του καιρού μας, είναι δε ταυτόχρονα και έργο ερμηνειών.Χωρίς την ανάλογη ανάγνωση στη σκηνή, οι υποδόριοι στοχασμοί της Ρέιν δεν γίνεται να αναδυθούν.Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο στοίχημα της παράστασης που είδαμε, και φαίνεται να το κερδίζει.Ο σε εισαγωγικά πρωταγωνιστής του έργου, ο Μπίλυ ερμηνεύεται έξοχα από τον Μάνο Καρατζογιάννη. Με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, δεν τον περιορίζει σε μια καρικατούρα αναπήρου, αλλά τον καθιστά άνθρωπο πλήρη, τραυματισμένο μεν, ικανό δε να βγει αλώβητος στις προκλήσεις.
Μάνος Δασκαλογιάννης, Tetragwno.gr
Στις αρετές της παράστασης και τα σκηνικά και τα κοστούμια (Εδουάρδος Γεωργίου).Το σκηνικό ήταν αληθινά οικείο, ζεστό και καθημερινό, αποτυπώνοντας παράλληλα τον εστέτ χαρακτήρα της οικογένειας.Εξίσου ενδιαφέροντα, με έντονα σημειολογικό χαρακτήρα και τα κοστούμια της παράστασης. Σημαντικός ο ρόλος τόσο της μουσικής (Γιώργος Χριστιανάκης), όσο και των φωτισμών (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου) που λειτούργησαν συμπληρωματικά, αλλά και δηλωτικά του βασικού κειμένου.Τέλος, ξεχωριστή μνεία χρειάζεται στη μετάφραση (Έρι Κύργια), η οποία απέδωσε απροσποίητα με ζωντανό και καθομιλούμενο λόγο την πραγματικότητα μιας σύγχρονης δυτικής οικογένειας.
Τόνια Τσαμούρη, Spirto.net, 13/2/19
Μια παράσταση που προβλέπω πως θα παίζεται για χρόνια στο «Θέατρο Σταθμός», το θέατρο των επιτυχιών. Αυτό το έργο διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα για μια καθολική επιτυχία: αβανταδόρικο καλογραμμένο κείμενο, ρόλοι που επιτρέπουν τον έκδηλο συναισθηματισμό, κοινωνικός προβληματισμός για επίκαιρα θέματα, όπως τα όρια στις σχέσεις, η αποδοχή του διαφορετικού κι ο καθημερινός φασισμός (εξ αντιθέτου παρουσιαζόμενος). Μην το χάσετε! Από τις καλύτερες παραστάσεις του δεύτερου μισού της χειμερινής περιόδου 2018-2019.Ο Μάνος Καρατζογιάννης εκθαμβωτικός στον ρόλο του εκ γενετής κωφού.
Κωνσταντίνος Μπούρας, Γράφειν, 4/2/19
Ένα κείμενο ωραία μεταφρασμένο- καθρέφτης της οικογενειακής δομής στη σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται σκηνοθετικά ισορροπημένο με γεμάτο σκηνικό, πλούσιες ερμηνείες και χορταστικό τέλος.Όσο απομακρυνόμαστε από την σκηνή, μεγαλώνουν τα όρια και η φυλή μετατρέπεται σε κοινωνία και η κοινωνία σε έθνος.Όλοι είμαστε μέλη μιας μικρότερης ή/και μεγαλύτερης φυλής και η διαφορετικότητα πότε δεν είναι εύκολα αποδεκτή και κυρίως σωστά διαχειρίσιμη. Μια παράσταση που δεν κοιτάς ρολόι, σε βομβαρδίζει συνεχώς και δεν θέλεις να τελειώσει.Βυθίζεσαι στον πάτο ενός πηγαδιού όπου νιώθεις άνετα και οικεία καθώς σου θυμίζει μεν κάτι αλλά δεν αναπνέεις καλά.Η ανάσα σου μειώνεται κατά το ήμισυ και ο αέρας λιγοστεύει κάθε φορά που οι λέξεις βιάζονται να καλύψουν το συναίσθημα. Η σιωπή φαίνεται πολύτιμη στο θέατρο Σταθμός και η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά δημιουργεί στο θεατή την ίδια ανάγκη να μείνει σιωπηλός. Η απώλεια ενσυναίσθησης αποδεικνύεται τελικά η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της φυλής και θα ορίσει τις λέξεις περιττές και δυστυχώς επικίνδυνες για να εκφράσουν τα συναισθήματα μας.
Άννα Καντά, Dudukatheater, 6/2/19
Η μετάφραση της Έρις Κύργια, έχει έναν ρέοντα λόγο, πολύ αναγνωρίσιμο στην ελληνική πραγματικότητα. Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της Μπεθ, της μητέρας, είναι μια γυναίκα κάπως στον κόσμο της.Προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια και τα προσχήματα όταν δυσκολεύει η κατάσταση, ευγενική και ευαίσθητη. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ως Ντάνιελ, παλεύει να τελειώσει τη διδακτορική εργασία του, νιώθει υποτιμημένος, εξαρτάται πολύ από τον Μπίλυ τον οποίο λατρεύει γιατί είναι και ο μόνος που τον προσεγγίζει με στοργή, αγάπη και ενσυναίσθηση. Ο μόνος που δίνει πραγματικά χρόνο, τον κοιτάζει στα μάτια και τον ρωτά για εκείνον.Νιώθει και είναι μόνος. Εξαιρετική η ερμηνεία του Δημήτρη Κουρούμπαλη, τόσο που πολλοί έφηβοι δυστυχώς θα αναγνωρίσουν σε αυτόν τον εαυτό τους. Η Ελένη Μολέσκη στο ρόλο της Ρουθ, ψάχνεται με το τραγούδι, έχει ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό της και αναπαράγει το μοτίβο της οικογένειας, ιδίως του πατέρα που είναι μονίμως επικριτικός. Ψάχνει κάποιον να στηριχτεί, έναν μεγαλύτερο άντρα για σχέση και βέβαια αναζητά την επιβεβαίωση. Σ’ αυτή τη φυλή που είναι υπεύθυνη για πολλές «αναπηρίες», η μικρότερη είναι αυτή του Μπίλυ με τον Μάνο Καρατζογιάννη, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όπου δεν ξέφυγε ούτε λεπτό στην απόδοση του κωφού, από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι την τελευταία όπου έκανε την επανάστασή του.Δείχνει πολύ συναισθηματικός και πρόθυμος να καταλάβει και να συμπαρασταθεί.
Μαρία Μαρή, Theatromania.gr, 12/2/1
Οι ΦΥΛΕΣ εκτός από λογοτεχνικό αριστούργημα έγινε και μια σπουδαία παράσταση μέσα από τη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που κατόρθωσε ακροβατώντας πανω σε λεπτές ισορροπίες να κρατήσει το μέτρο ανάμεσα στη βία και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο θόρυβο και τη μουσική ,, ανάμεσα στην κραυγή και τη σιωπή.Ανάμεσα στις λέξεις και στα συναισθήματά. Το δυνατό καστ των ηθοποιών μας χάρισε υπέροχες ερμηνείες.Ο Μάνος Καρατζογιάννης απίστευτα υπεροχος-πλήρης μεταμόρφωση-στο ρόλο του κωφού.Ο Δ.Κουρούμπαλης μας συγκινησε στο ρόλο του Ντάνιελ (ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος όπου τον εγκατέλειψαν όλες οι άμυνές του κι έδωσε ρεσιτάλ).
Η Β.Ανδρεαδάκη έδωσε τη μητέρα όπως ακριβώς την οραματίστηκε η Νίνα Ρέιν, τρυφερή κι αδύναμη.Το 2ο από τα 5 παιδιά μιας οικογένειας χωρίς γονείς. Οι Ελ.Μολέσκη(Σύμβουλος δραματουργίας) μας χάρισε μια πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο της κόρης. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές! Μας έδωσαν μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν με δύο θέματα-φωτιά της εποχής μας: Επικοινωνία κι Ενσυναίσθηση.
Λένα Σάββα,Theatrorama.gr, 11/2/19
Ο Τάκης Τζαμαργιάς διαχειρίζεται αριστοτεχνικά το υλικό του και φτιάχνει μια θαυμάσια παράσταση αναδεικνύοντας την ψυχική περιοχή στην οποία βρίσκεται ο κάθε ήρωας του έργου.
Σε μια ευφυή σύλληψη στη σκηνή προβάλλει λέξεις διαφορετικές από αυτές που εκφωνούνται.Λέξεις κρυφές και κρυπτικές, λέξεις ουσιαστικές και λέξεις διφορούμενες.Λέξεις που σχολιάζουν, κριτικάρουν, παρατηρούν, ελέγχουν.
Αυθεντικές οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με εκπληκτική την υποκριτική εργασία του Μάνου Καρατζογιάννη πάνω στο ρόλο του Μπίλι.Πρόκειται για μια ερμηνεία που τον τιμά ως καλλιτέχνη.Εντυπωσιακή η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, από τους πιο σπουδαίες ηθοποιούς που διαθέτει σήμερα η ελληνική σκηνή.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ενθουσίασε στο ρόλο του αινιγματικού αδελφού και η Ελένη Μολέσκη αποτέλεσε την όμορφη έκπληξη της παράστασης με τη στερεότητα και τον ορθολογισμό της υποκριτικής της.
Το έργο κύλησε με κινηματογραφική ροή μέσα στα θαυμάσια σκηνικά και κοστούμια Εδουάρδου Γεωργίου, με τη ζωντάνια της μουσικής του Γιώργου Χριστιανάκη και τους φροντισμένους φωτισμούς του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου.
Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει: «Δεν μπορείς να εμποδίσεις το πουλί της αναποδιάς να πετάξει πάνω από το κεφάλι σου. Μπορείς όμως να το εμποδίσεις να φωλιάσει ανάμεσα στα μαλλιά σου». Οι επιλογές είναι πολλές. Η έλλειψη ακοής είναι μόνον ένα χαρακτηριστικό των κωφών ατόμων και δεν πρέπει να αγνοούνται όλα τα υπόλοιπα. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπει κανείς τον κόσμο.Είναι ένας τρόπος να ακούς με την ψυχή σου. Να δυναμώσεις τη φωνή μέσα σου!
Ειρήνη Αιβαλιώτου, cat is art, 15/4/2019
Συγκλονιστικές ερμηνείες καθηλώνουν σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, που έχει κατορθώσει με ιδιαίτερη μαεστρία να μας βάλει στην ατμόσφαιρα ενός βρετανικού σπιτιού της σύγχρονης εποχής.
Ο βραβευμένος από το All4fun και υποψήφιος το 2015 για το «Βραβείο Δημήτρης Χορν» Μάνος Καρατζογιάννης για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» δίνει και τώρα ένα υποκριτικό ρεσιτάλ. Το δίδυμο των γονιών δένει πολύ, ενώ ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Ελένη Μολέσκη είναι δύο ηθοποιοί, που μας πείθουν ξεκάθαρα πως θα μπορούσαν να είναι αληθινά αδέρφια.
Ελένη Κούππα, 27/2/2019
Οι «Φυλές» της Νίνα Ρέιν, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά παρουσιάζονται σε πανελλήνια πρώτη στο Θέατρο Σταθμός.Το έργο της Βρετανίδας συγγραφέως είναι πολυβραβευμένο και έχει κάνει αίσθηση από την πρώτη κιόλας παρουσίαση του το 2010. Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί το έργο της Ρέιν ακολουθώντας την δραματουργική του εξέλιξη και πορεία, αλλά αναδεικνύει ταυτόχρονα με τον ρυθμό και την ενορχήστρωση των δραματικών σκηνών, το εσώτερο ζήτημα του έργου: η κώφωση δεν είναι μόνο μια αισθητήρια αναπηρία αλλά και μια επιλογή των ανθρώπων να αγνοούν αυτό που δεν αντέχουν να διαχειριστούν. Ο θόρυβος που «ακούν» οι κουφοί, ίσως δεν είναι τίποτα μπροστά στον θόρυβο του αλλούτερου αλαλαγμού των ακουόντων.
Η παράσταση του Τζαμαργιά διακρίνεται για την προσπάθεια αυτή να αποδώσει τον «θόρυβο» των φυλών καθώς συγκρούονται εσωτερικά και εξωτερικά, ενώ η στέρηση της γλώσσας, σαν μια υπενθύμιση της γνωστής ρήσης του Βιτγκενστάιν «τα όρια της γλώσσας είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού.Όσα ξέρω είναι αυτά για τα οποία έχω λέξεις» έρχεται σαν καταπέλτης όταν οι λέξεις γίνονται τροχοπέδη των πραγματικών αισθητικών δεσμών που μας καταπνίγουν.Άλλωστε το να μην ξέρει κάποιος την νοηματική είναι το ίδιο σαν να μην ξέρει οποιαδήποτε άλλη γλώσσα, τον αποκόπτει από την επικοινωνία με το σύνολο που την διαχειρίζεται. Πραγματικά όμως είναι η γλώσσα, ομιλούσα ή νοηματική, το μόνο σημείο επαφής των ανθρώπων;
Από τις συγκινητικότερες σκηνές του έργου που προτείνει και την λύση αυτού του εσωτερικού σπαραγμού του «ανήκειν», είναι όταν η Ρουθ (Ελένη Μολέσκη) και ο Ντάνιελ (Δημήτρης Κουρούπαλης) προσπαθούν να αποτρέψουν τον κωφό αδελφό τους Μπίλυ (Μάνος Καρατζογιάννης) να φύγει και να τους ξεγράψει επειδή δεν μαθαίνουν την νοηματική για να επικοινωνούν μαζί του με τους δικούς του όρους. Άθελα τους προτείνοντας τον χρόνο που πέρασε η μητέρα τους για να τον μάθει να διαβάζει τα χείλη, διατρανώνουν αυτό που οι ποιητές πάντα προτάσσουν, είναι το ταξίδι, ο χρόνος που αφιερώνεις σε κάποιον, κι όχι ο προορισμός που αξίζει, που υπενθυμίζει την αφιέρωση της ενέργειας, την αγάπη.
Η παράσταση «Φυλές» είναι μια παράσταση αναμφισβήτητα πολυεπίπεδη, με πλείστη τροφή για σκέψη, και μια πραγματική συλλογιστική πάνω στην ενσυναίσθηση, που δεν της λείπει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός.
Νάγια Παπαπάνου, Boem radio.gr
Σίγουρα, από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές παραστάσεις της χρονιάς. Επιβάλλεται να τη δούμε όλοι, να ανοίξουμε τα μάτια, την ακοή μας, όλες τις αισθήσεις και να αφουγκραστούμε τα μηνύματα αυτής της μοναδικής παράστασης, αλλά και να απολαύσουμε την ερμηνεία των εκπληκτικών πρωταγωνιστών.
Άλλωστε όπως λένε πολύ σωστά «Τα μυαλά και τα αλεξίπτωτα δουλεύουν καλύτερα ανοιχτά» και τέτοιες υπέροχες θεατρικές παραστάσεις μας βοηθάνε να το εμπεδώσουμε καλύτερα.
Κωνσταντίνα Κούτσικου, sinwebradio.com, 3/2019
Εμείς όμως ως θεατές, μέσω της ποιοτικής μετάφρασης της Έρι Κύργια και της σκηνοθεσίας του Τάκη Τζαμαργιά, έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα η οποία φέρει μέσα της τεράστιες αλήθειες και μας προσφέρει οπτικές μιας κατάστασης από όλες τις διαθέσιμες πλευρές. Θέτει μεγάλα ηθικά ερωτήματα και προβληματίζει, μια και θίγονται και τίθενται υπό αμφισβήτηση παγιωμένες ως τώρα κοινωνικές και ηθικές αρχές.
Με τη βοήθεια του Χρήστου Τζαμαργιά, ο σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες. Οι σχέσεις-τεταμένες και οριακές-συναισθήματα συσσωρευμένης οργής που προέρχονται από προσωπικές ήττες και στη μέση όλων αυτών, ο βουβός Μπίλι. Δεν ακούει και δεν ακούγεται. Όταν όμως κάποιος περπατά πάνω σε πάγο, ο πάγος κάποτε ραγίζει και σπάει με αναπάντεχα αποτελέσματα…
Η συνολική οπτική συγκινεί και ταράζει.Πληροφορεί και μας διδάσκει το πραγματικό νόημα μιας οικογένειας και ότι αυτό που τελικά έχει πραγματική αξία στη ζωή μας είναι η αγάπη.Είναι ο συνδετικός κρίκος, η μαγική συνταγή που ενώνει όλα τα διάσπαρτα κομμάτια των διαφορετικών ψυχισμών και μοιάζει να είναι και η τελική απάντηση.
Τόσο ως θεατής, όσο και ως κριτικός, έζησα μια παράσταση που μίλησε σε πολλά κομμάτια της ύπαρξής μου: άνθρωπος, σύζυγος, μητέρα, επαγγελματίας που κυνηγά τα όνειρά της και προσπαθεί να ακουστεί και να ακούσει όλα όσα λέγονται μέσα και πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές και τα βλέμματα επίσης…
Όλη αυτή η προσπάθεια του σκηνοθέτη αξίζει θερμά συγχαρητήρια και επαίνους, γιατί βαθιά ανθρώπινη, διδάσκει τι έχει πραγματικά αξία στις ανθρώπινες σχέσεις από καταβολής κόσμου. Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο στον δημιουργό και πάντα να συνεχίζει να μας προσφέρει ανάλογα θεάματα!
O σκηνοθέτης μας χτίζει με συνεκτικότητα ένα οικογενειακό σκηνικό το οποίο μοιάζει σαν να περπατά κάποιος πάνω σε τεντωμένο σκοινί… σαν να προσπαθεί να διασχίσει ένα πέρασμα σπαρμένο με νάρκες.
Ξεκινώντας με αλφαβητική σειρά, η Μπεθ είναι η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Η συγγραφέας μητέρα, ο άνθρωπος που προσπαθεί να εξισορροπήσει αντίρροπες δυνάμεις, η ειρηνοποιός που κάποιες στιγμές χάνει την υπομονή της και παρασύρεται στις απανταχού διενέξεις, το μόνο άτομο που μοιάζει να αποδέχεται τον Μπίλι ως έχει, η μόνη που υποδέχεται εγκάρδια τη Σύλβια, η μόνη που προτίθεται να μάθει τη νοηματική για χάρη του γιου της. Η μητέρα είναι πάντα ο συνδετικός κρίκος που ενώνει ανόμοια κομμάτια, έστω και χαλαρωμένος και η βασική πηγή αγάπης. Ένας τρυφερός και έντονα συναισθηματικός ρόλος, ερμηνευμένος με όλη την ευαισθησία και σοβαρότητα μιας ηθοποιού με ταλέντο και αισθαντικότητα.Εξαιρετική στον ρόλο της μητέρας, την ευχαριστούμε ειλικρινά για την υπέροχη αυτή σκηνική ερμηνεία της.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης υποδύεται τον Μπίλι, τον μικρό κωφό γιο.Σε ένα σπίτι όπου κανείς δεν ακροάζεται κανέναν, εκείνος μοιάζει σαν να απευθύνεται σε ανθρώπινους τοίχους. Αν οι υπόλοιποι με δεδομένη την οπτικοακουστική επικοινωνία, δεν μπορούν να επικοινωνήσουν ουσιαστικά όπως πρέπει, ο Μπίλι είναι τελικά εκείνος που έχει αντιληφθεί την ορθή αξία του όρου και αυτό, γιατί εκείνο που βιώνει και αποδέχεται ως συμπεριφορά από τους δικούς του ανθρώπους, δεν τον κάνει ευτυχισμένο. Η γνωριμία του με τη Σύλβια, σύμφωνα με τη γνώμη μου δεν είναι η αιτία, αλλά η αφορμή της δικής του προσωπικής επανάστασης και μάχης.
Ένα δυνατό άτομο που αποφασίζει να υψώσει το ανάστημά του και να αποδείξει τόσο στον ίδιο, όσο και στην υπόλοιπη οικογένεια ότι τα καταφέρνει χωρίς την παρουσία της στη ζωή του. Όπως περίπου ένιωθε όλα τα προηγούμενα χρόνια της μηχανικής, σχεδόν απρόσωπης επαφής…
Η απόφασή του, ρηξικέλευθη και σκληρή και για τις δύο πλευρές, σηματοδοτεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες φανερώνουν όλες τις αδυναμίες και τα ψυχολογικά χάσματα που υπάρχουν, ιδιαίτερα ανάμεσα στη σχέση των δύο αδερφών.Μαζί με αυτά όμως, υπάρχει και ένας στενός σύνδεσμος ισορροπίας.Ο Μπίλι είναι ο εξισορροπιστικός παράγοντας στη δυσλειτουργική αυτή οικογένεια. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ο πιο «νορμάλ» από όλους…
Η ερμηνεία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη, δεν αφήνει κανέναν χωρίς δάκρυα στα μάτια… Ο τρόπος που ερμηνεύει το ευαίσθητο, μα ταυτόχρονα τόσο ανθεκτικό νεαρό παιδί, ο πονεμένος θυμός που εκφράζει, όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και κυρίως η ομιλία και οι κινήσεις ενός κωφού, συγκλονίζουν.
Μου πήρε πολλή ώρα μέχρι να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης μας ΔΕΝ είναι στην πραγματικότητα κωφός. Η πειστικότητα και η τραγικότητα με την οποία έντυσε τον ρόλο αυτό, αποτελούν σπουδή από μόνες τους. Μια κορυφαία ερμηνεία, από τις πιο καλές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω, του αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια! Του εύχομαι το μέλλον να τον ανταμείβει πάντοτε με τις καλύτερες θεατρικές επιλογές και να είναι πάντα κοντά μας να μας συγκινεί με τις ερμηνείες του!
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι ο μεγαλύτερος αδερφός.Είναι εκείνος που ενώ μοιάζει να δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα στην οικογένεια, είναι ταυτόχρονα το πιο ευπαθές μέλος της.Σαφώς ο πιο ευαίσθητος χαρακτήρας του έργου, παλεύει με εξωτερικούς και εσωτερικούς δαίμονες, με φωνές που ακούει και με τραύλισμα-κατάλοιπο από την παιδική ηλικία-παλεύει για να ακουστεί και αυτός μέσα σε ένα περιβάλλον που πνίγει την ουσιαστική επικοινωνία.Οι τελικές αποφάσεις του Μπίλι, προκαλούν τους μεγαλύτερους τριγμούς στον ψυχισμό του Ντάνιελ και κυριολεκτικά τον διαλύουν κομμάτι-κομμάτι.Είναι εκείνος που εκδηλώνει με τον πιο έντονο τρόπο την αγάπη του προς τον αδερφό του και κατ΄επέκταση και στην οικογένεια.
Είναι πραγματικά εκπληκτικά τραγικός ο τρόπος που υποδύεται ο καλλιτέχνης μας τον συγκεκριμένο ρόλο.Ένας συνδυασμός των γνωστών κωμικών του στοιχείων μαζί με γερές δόσεις δράματος, που του δίνουν μια διαφορετική ερμηνευτική δύναμη και αποδεικνύουν το εύρος των δυνατοτήτων και του τεράστιου ταλέντου του.Του αξίζουν οι καλύτεροι έπαινοι, τα πιο όμορφα λόγια και πολλά μπράβο για το γεγονός ότι κατάφερε να μας συγκινήσει σε αφάνταστο βαθμό και να μας προβληματίσει σε καίρια θέματα, που ίσχυαν και ισχύουν ακόμα και σήμερα.
Η Ελένη Μολέσκη είναι η κόρη της οικογένειας και ταυτόχρονα έχει αναλάβει και τη δραματουργία του θεατρικού.Μια ακόμα εξέχουσα ερμηνεία από μια νέα ηθοποιό, η οποία με σπουδαίο τρόπο κατορθώνει να μας περάσει όλη την ψυχολογία μιας ευαίσθητης και ταλαντούχας τραγουδίστριας, που μοιάζει να είναι εγκλωβισμένη τόσο στα δικά της, όσο και στα οικογενειακά στεγανά.Με υπέροχο τρόπο ερμηνεύει έναν άνθρωπο σε κρίση, που προσπαθεί με κάθε μέσο να ακουστεί η φωνή του.Η Ρουθ, εγκλωβισμένη στις αδυναμίες και τις επιλογές της, μοιάζει ανήμπορη να σηκώσει το βάρος της προσωπικότητάς της και του χαρακτήρα της και η οικογένεια είναι για εκείνη το μοναδικό στήριγμα.Η οικογένεια όμως απλά την ακούει να μιλάει, να φωνάζει, να κλαίει. Δεν ακροάζεται. Δεν συμπάσχει. Δεν προσπαθεί να βρει λύσεις.Δεν υπάρχει αλληλοβοήθεια.
Ένας ξεχωριστός ρόλος, μία από τις τρεις γυναίκες του έργου η οποία αποτελεί μια όμορφη παρουσία και δίνει όλο της το είναι στην ερμηνεία του συγκεκριμένου χαρακτήρα.Με έντονο εκτόπισμα, εντυπωσιάζει και αποτελεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της παράστασης.
Μια πανέμορφη παρουσία, ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο άτομο το οποίο εντυπωσιάζει και συναρπάζει με τον τρόπο που ερμηνεύει έναν τόσο απαιτητικό ρόλο. Της δίνουμε πολλά μπράβο και συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον!
Ο Εδουάρδος Γεωργίου και η βοηθός του Έλλη Αποστολάκη, έχουν αναλάβει τα πανέμορφα, μοντέρνα και οικεία σε όλους μας σκηνικά ενός σπιτιού, δίνοντας έτσι στην παράσταση μια πιο μεγάλη αληθοφάνεια, μια και έτσι ερμηνεύουμε καλύτερα τους χαρακτήρες του έργου.Ο ίδιος δημιουργός έχει επιμεληθεί και τα όμορφα κοστούμια του έργου, δημιουργώντας έτσι ένα πανέμορφο οπτικό σύνολο. Ιδιαίτερα προσεγμένο αποτέλεσμα, μπράβο στον ίδιο και τη βοηθό του για όλο αυτό!
Η υπέροχη μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, είναι δύο εξίσου σημαντικοί παράγοντες του θεατρικού, που με την παρουσία τους της έδωσαν περισσότερη αίγλη και φινέτσα.
Οι «Φυλές» μας κάνουν να αντιληφθούμε κάθε είδους διαφορετικότητα που φαίνεται ή και κρύβεται σε μια κοινωνία.Αν οι κωφοί αποτελούν μια ξεχωριστή φυλή, αν δεν υπάρχει σύμπνοια και ενσυναίσθηση τα μέλη μιας οικογένειας αποτελούν εντελώς ξεχωριστές μονάδες, όντας το κάθε μέλος από μόνο του μια φυλή.Το παρήγορο βέβαια σε όλο αυτό, είναι ότι αν υπάρχει ο βαθύς και άρρηκτος συνδετικός κρίκος που ονομάζεται «αγάπη», τότε βρίσκεται και η χρυσή τομή.Μια μορφή λύσης.
Η αγάπη, η πραγματική αγάπη, κάθε άλλο παρά τέλεια είναι.Ανθίζει στον πιο ψυχρό χειμώνα και παραμένει ακόμα και στον πιο καυτό ήλιο, όταν όλα τα άλλα έχουν καεί από τη δύναμή του.Ακόμα και στο τέλος του έργου που σκίζει στα δύο την καρδιά, όταν τα λόγια περιττεύουν μιλά ο πόνος της καρδιάς, τα βλέμματα και μια αγκαλιά που τα συγχωρεί όλα. Αυτό μετράει πιο πολύ από καθετί τελικά…
Αγγελική Μπάτσου, Kallitexnes.gr, 04/2019
