Κυριακή βράδυ και η Αμαξοστοιχία – Θέατρο Τρένο στο Ρουφ μας ταξιδεύει στη Δυτική Αμερική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αυτού διαδραματίζεται ένας διάλογος, μια μάχη μεταξύ του πίστεψε και του δεν έχω τίποτα να πιστέψω. Ένας πρώην κατάδικος σώζει έναν καθηγητή που προσπαθεί να αυτοκτονήσει, τον απομονώνει σε ένα βαγόνι τρένου και εκεί ξεκινάει το ταξίδι της ψυχή τους…
Το mikrofwno.gr βρέθηκε στη πρεμιέρα της παράστασης Sunset Limited και συνάντησε τον κύριο Μάνο Ζαχαράκο – έναν από τους δύο πρωταγωνιστές. Μαγεμένη ακόμα από την παράσταση και με έντονα τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν, συζήτησα μαζί του για όλα όσα αφορούν την παράσταση και όχι μόνο, μέσα σε ένα βαγόνι…
Κύριε Ζαχαράκο, πότε μπαίνει η υποκριτική στη ζωή σας;
Από παιδί ήθελα να κάνω τη δουλειά αυτή. Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ήταν στα 16 μου χρόνια όταν ύστερα από παρότρυνση της μητέρας μου, χτυπάω την πόρτα της ερασιτεχνικής ομάδας του Δήμου Αμαρουσίου. Εκεί με υποδέχεται με πολύ αγάπη και με μία μεγάλη αγκαλιά ο αξιόλογος ηθοποιός Μάρκος Λεζές, ο οποίος με βοήθησε και με έκανε να αγαπήσω το θέατρο. Και βεβαίως η αγάπη αυτή συνεχίστηκε όταν μπήκα στη δραματική σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη, τον μεγάλο σκηνοθέτη και δάσκαλο του θεάτρου, ένας από τους πρώτους που «δίδαξε» στο ελληνικό κοινό το σύγχρονο αγγλόφωνο θέατρο. Τριάντα τρία χρόνια τώρα η αγάπη για το θέατρο έγινε ουσιαστικότερη και το πάθος μου για αυτό κρατάει αμείωτο!!
Τι πραγματεύεται το Sunset Limited;
Ουσιαστικά μιλάει για τους πολλούς εαυτούς που έχουμε και για την πίστη…. Να πιστεύουμε σε κάτι… Το θέμα δεν είναι να πιστεύουμε γιατί έτσι μας μάθανε από το σχολείο ή γιατί οι γονείς μας, μας είπαν πρέπει να πιστεύουμε στο Θεό… Η ουσία είναι να διαβάζουμε τις γραφές και τα πατερικά κείμενα προσπαθώντας να κάνουμε πράξη όλα όσα λένε… Να μπούμε στον κόπο τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε για αυτό.
Γιατί ο καθηγητής, τον οποίο υποδύεστε, αρνείται πεισματικά να αφεθεί και να πιστέψει;
Ο καθηγητής είναι μηδενιστής…. Και όλο αυτό που του συμβαίνει είναι το άθροισμα όλων αυτών που έχει περάσει στη ζωή του. Δεν είναι τυχαία η διαδρομή της ζωής μας, δεν γεννιόμαστε άπιστοι, πολλές φορές μας κάνουν οι συνθήκες…. Στο έργο ο καθηγητής μιλάει για τους γονείς του, για το πως αρρώστησε ο πατέρας του…είναι ουσιαστικά στοιχεία τα οποία δεν δίνονται σε μεγάλη έκταση αλλά είναι σημαντικά…. Μπορεί ο θεατής να μην το θυμάται ότι μιλάει για τη μητέρα του και τον πατέρα του αλλά είναι στοιχεία που υπάρχουν στο έργο και τα αντιλαμβάνεται ο κάθε θεατής διαφορετικά. Η κάθε παράσταση λειτουργεί στο μυαλό του θεατή και στο μάτι του διαφορετικά, δεν υπάρχει ίδιο αποτέλεσμα. Και εκεί ακριβώς βρίσκετε και η μαγεία του θεάτρου… ο καθένας να αντιληφθεί αυτό που έχει ανάγκη να αντιληφθεί. Αυτό έχει να κάνει με τον ηθοποιό με τη σκηνοθεσία, με τα σκηνικά με όλα όσα αφορούν την παράσταση. Είναι όλα άρρηκτα δεμένα δε υπάρχει κάτι ξέχωρο.
Υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στην σκηνοθετική προσέγγιση της ταλαντούχας Κωνσταντίνας Νικολαΐδη;
Είναι η 3η χρονιά που συνεργάζομαι με την Κωνσταντίνα. Είναι νέας άνθρωπος που έχει μια οπτική που εγώ δεν την έχω. Δεν φτάνει το μυαλό μου εκεί που φτάνει της Κωνσταντίνας. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ηλικίας ή το ότι έχει διαβάσει περισσότερο από έμενα ή το ότι έχει προωθήσει το μυαλό της κάπου άλλο, αλλά είναι ένας άνθρωπος που βλέπει από πολλές οπτικές γωνίες ένα έργο. Και αυτό με γοητεύει και με κάνει να θέλω να συνεργάζομαι μαζί της. Δεν με ενδιαφέρουν τα σπουδαία έργα με ενδιαφέρουν οι καλές συνεργασίες. Να μπορώ να έχω ένα κοινό κώδικα, να μπορώ να επικοινωνήσω με τον άλλον για να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα. Στη μέχρι τώρα καριέρα μου, έχει συμβεί να πάρουμε στα χέρια μας ένα κακό έργο και ξαφνικά να γίνεται καλό, να γίνεται ένα έργο το οποίο μπορούμε να το επικοινωνήσουμε στο κόσμο και να του δώσουμε να καταλάβει αυτό ακριβώς που θέλουμε να πούμε, και αυτό οφείλετε στον σκηνοθέτη. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν σκηνοθέτη να μπορεί να δώσει ένα κακό έργο με μία καλή οπτική, να μπορέσει να τα πάει μπροστά. Εδώ όμως έχουμε ένα πολύ καλό έργο!! Τo Sunset Limited το έχουν παίξει και διεθνούς φήμης ηθοποιοί, μια πολύ καλή δομή και μία άριστη σκηνοθετική πρόταση. Το έργο κανονικά δεν παίζεται σε βαγόνι τρένου, η Κωνσταντίνα όμως θεώρησε καλό να κάνει μία διασκευή με το καλύτερο εικαστικό αποτέλεσμα, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο σκηνικό από ένα αληθινό βαγόνι τρένου το οποίο κινείτε κιόλας…ή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κινείτε. Η δουλειά που κάναμε μαζί με την Κωνσταντίνα δεν είναι κάτι φθηνό, είναι επι της ουσίας.
Δεν φοβάστε να κάνετε συνεργασίες με νέους ανθρώπους… Τους εμπιστεύεστε;
Πιο πολύ τους νέους, όχι ότι οι παλιοί δεν είναι καλοί…. Έχω ευτυχίσει μέχρι στιγμής στη καριέρα μου οι σκηνοθέτες που έχω συνεργαστεί να είναι άνθρωποι του πνεύματος, να είναι άνθρωποι που κοιτάνε επί της ουρίας τις δουλειές …. Είχα όμως την τύχη να δουλέψω και με κακούς σκηνοθέτες, εκεί πρέπει να παλέψεις με τα θηρία και όταν παλεύεις με τα θηρία το αποτέλεσμα είναι αμφιλεγόμενο….
Άρα ήταν εύκολη η συνεργασία με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και τον συμπρωταγωνιστή σας Σταύρο Σαλλιγά;
Βέβαια!!!! Άψογη συνεργασία και με την Κωνσταντίνα και με τον Σταύρο! Mε την Κωνσταντίνα έχουμε δουλέψει στο παρελθόν μαζί, ενώ τον Σταύρο τον γνώρισα τώρα, είναι εξαιρετικό ηθοποιός και πολύ καλός άνθρωπος. Δέσαμε αμέσως σαν ομάδα και αυτό έκανε ευκολότερες και πιο ευχάριστες τις πρόβες μας.
H παράσταση έχει πολλές αντιθέσεις και αλλάζει τα δεδομένα….. ο περίεργος μαύρος πρώην κατάδικος επιδιώκει να κρατήσει στη ζωή, τον λευκό καθηγητή πανεπιστημίου. Θίγεται έντονα το θέμα της κοινωνικής τάξης…
Το έργο λέει ότι είμαστε όλοι Άνθρωποι, είμαστε όλοι ίσοι… δεν υπάρχει λευκός, μαύρος, Εβραίος, Χριστιανός. Είμαστε όλοι ίσοι και πιστεύω ακράδαντα σε αυτό.
Τι είναι αυτό που τρομάζει τον καθηγητή στη ζωή και τι τον κάνει να νιώθει ασφάλεια στη ιδέα του θανάτου;
Η γνώση τον τρομάζει…. πολλές φορές η γνώση μας κάνει να περνάμε την απαγορευτική γραμμή. Υπάρχει η γνώση αλλά υπάρχει και ο μηχανισμός αυτοπροστασίας ταυτόχρονα, που μας προστατεύει από τις κακές σκέψεις. Όταν η γνώση του ανθρώπου όμως ξεφεύγει και πείθετε για κάτι που είναι δεδομένο, όταν ο μηχανισμός αυτοπροστασίας παύει να υπάρχει τότε τα βάζει με τον άνθρωπο, που δεν προστατεύει τον συνάνθρωπό του. Ο καθηγητής είναι λάτρης του τίποτα είναι μηδενιστής και πιστεύει ότι με το θάνατο θα έρθει το απόλυτο τίποτα, γιατί δεν θα αφουγκράζεται τίποτα…. Και θα λυτρωθεί
Στη παράσταση σας λέει ο κατάδικος ¨Έχω φαγητό όσο θες, αρκεί να πεινάς;¨ Πιστεύετε σε αυτή τα φράση;
Πολύ !! Πρέπει να υπάρχει χώρος να είσαι ανοιχτός για να μπορέσεις να δεχτείς αυτό που είναι γύρω σου, να αφουγκράζεσαι… ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν αφουγκράζεται όμως.
Πιστεύετε σε «φύλακες αγγέλους»;
Όχι, παρόλο που θίγετε στο έργο στη προσωπική μου ζωή δεν πιστεύω….. πιστεύω στο Θεό και σε κάτι χειροπιαστό. Ο φύλακας άγγελος μπορεί να ο φίλος μου, η κοπέλα μου, ένας συνεργάτης που θα με βοηθήσει….
Τι δυσκολία έχει να παίζετε σε ένα τρένο? Και τι προτιμάτε, την επαφή με το κοινό που σας δίνει ένας τέτοιος χώρος ή την πολυτέλεια της σκηνή;
Δεν υπάρχει πολυτέλεια όταν πρέπει να επικοινωνήσεις την αλήθεια. Εγώ ομολογώ ότι έχω συνηθίσει να παίζω σε πολύ μεγάλες σκηνές, το 95% των έργων που έχω κάνει είναι σε πολύ μεγάλα θέατρα. Αυτό δεν σημαίνει κάτι όμως, η βάση είναι η αλήθεια. Αυτό που πρέπει να επικοινωνηθεί πάντα στο κόσμο είναι η αλήθεια και η ουσία του έργου. Ομολογώ ότι σε ένα μικρό χώρο τα εκφραστικά μέσα πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να μικρύνουν και να είσαι όσο πιο αληθινός γίνετε γιατί δεν χωράει καθόλου ψευτιά, δεν μπορείς να κοροϊδέψεις κανέναν στο μικρό χώρο. Ο μεγάλος χώρος σου δίνει άλλες αβάντες, άλλο αέρα, τροφή για άλλα πράγματα, για εξωστρέφεια για πράγματα που μπορείς να κάνεις πάρα πολύ άνετα. Εδώ θέλει την απολυτή αλήθεια. Δυσκολεύτηκα πολύ στο βαγόνι, δεν ήταν εύκολο. Όλα είναι δύσκολα στο θέατρο….δεν υπάρχει κάτι απλό κάτι εύκολο.
Τι σας ενθουσιάζει στο θέατρο;
Με ενθουσιάζει πολύ το ότι θα ανέβω στη σκηνή και θα επικοινωνήσω, θα αφηγηθώ στο κόσμο μια ιστορία. Με ενθουσίαζε η διαδρομή της πρόβας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Αυτή είναι μια πολύ γοητευτική διαδρομή που ο κόσμος δεν την ξέρει, ξεκινάμε από το Αλφα- Βήτα και φτάνουμε σε ένα αποτέλεσμα το ποιο είναι μια παράσταση μιάμιση με δυο ώρες και αυτό είναι πάρα πολύ γοητευτικό. Είναι πολύ σημαντική η διαδρομή της πρόβας, ίσως να με γοητεύει περισσότερο η πρόβα παρά η παράσταση.
Με την Άντζυ Νομικού – υπεύθυνη επικοινωνίας – μετράτε μια φιλία χρόνων…..Υπάρχουν φιλίες στο χώρο αυτό;
Η Άντζυ είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, δεν έχω ξανασυναντήσει στο χώρο τέτοιον άνθρωπο. Έχω αγαπημένους φίλους στο χώρο, όχι πάρα πολλούς, είναι τρεις – τέσσερις που μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο. Είναι πολύ σημαντικοί φίλοι για μένα, θα πιούμε έναν καφέ, θα ανταλλάξουμε απόψεις για το θέατρο, θα μιλήσουμε για έργα.
Έχετε πλούσιο βιογραφικό – 33 χρόνια …Τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια στο κοινό;
Έχει αλλάξει η οπτική λίγο… τώρα πια υπάρχουν πολλά μικρά σχήματα που πάνε πάρα πολύ καλά ενώ παλιά βλέπαμε πιο πολύ επιθεωρήσεις πιο πολύ κωμικά σχήματα. Τώρα έχει αλλάξει η οπτική του κοινού. Έχει ψαχτεί περισσότερο ο κόσμος έχει ανάγκη από τροφή και αν του τη δώσεις, θα έχει θέματα να συζητήσει και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο θεατής τώρα ζητάει πολύ πιο ουσιαστικά πράγματα.
Έχετε ζηλέψει κάποιο ρόλο;
Όχι! Έχω ζηλέψει μόνο καλές συνεργασίες. Δεν έχω απωθημένα, έχω παίξει πάρα πολύ ωραία πράγματα…μου έχουν δοθεί απλόχερα μέχρι στιγμής πολύ σπουδαίοι ρόλοι και αν πω ότι έχω ζηλέψει ή το ότι έχω απωθημένο θα πέσει φωτιά να με κάψει, δεν τολμώ να το πω. Μου έχουν δοθεί τόσο απλόχερα ρόλοι, με έχουν βοηθήσει τόσο πολύ οι άνθρωποι του θεάτρου με το να με εμπιστευτούν που δεν θα μπορούσα να πω ποτέ κάτι τέτοιο.
Εκτός από το Sunset Limited σας βλέπουμε κάπου αλλού;
Είναι βαρύ φέτος το φορτίο…. Πέμπτη με Σάββατο είμαι στους 12 Ενόρκους στο θέατρο Αλκμήνη και Κυριακή στο Sunset Limited στο Τρένο του Ρουφ.
Ακολουθήστε τον Μάνο Ζαχαράκο στα social media:
Facebook: https://www.facebook.com/mzacharakos
Instagram: manos_zacharakos
