Η παράσταση «Ράφτης Κυριών» του Ζωρζ Φεντώ συνεχίζεται με επιτυχία στο Θέατρο Προσκήνιο

Κάντε share!

Θέατρο Προσκήνιο

«Ράφτης Κυριών» του Ζωρζ Φεντώ

Σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου

Με επιτυχία συνεχίζεται η παράσταση «Ράφτης Κυριών», του Ζωρζ Φεντώ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου στο Θέατρο Προσκήνιο.

Βασικός πρωταγωνιστής είναι το γέλιο, το γέλιο από καρδιάς, το πρωτόγονο και η φάρσα αποκτά νέα αισθητική και άποψη σ΄ ένα μπαράζ παρεξηγήσεων και κωμικών καταστάσεων. Αυτά είναι και τα στοιχεία που αγκαλιάζει κάθε βράδυ το θεατρικό κοινό.(από Τετάρτη έως Κυριακή)

Για πρώτη φορά ο ανατρεπτικός λόγος και το εκρηκτικό χιούμορ του Ζωρζ Φεντώ συναντούν τη μουσική, σε πρωτότυπη σύνθεση του Φοίβου Δεληβοριά.

Ο «Ράφτης Κυριών»,το διασημότερο έργο του Φεντώ, είναι κλασική, εξαιρετικά απολαυστική κωμωδία,γεμάτη απρόοπτα, έξυπνο χιούμορ και καταιγιστική δράση.Η συζυγική απιστία γίνεται το εργαλείο για να σατιριστούν η υποκρισία, η σεμνοτυφία και τα μικροαστικά ήθη δημιουγώντας την εικόνα της απόλυτης φάρσας.

Σημείωμα Γιάννη Μπέζου:

Τα έργα του Ζωρζ Φεντώ. Όσο «επιφανειακά» και «αντιπνευματικά» φαίνονται, τόσο απαιτητικά είναι στη σκηνική τους πραγμάτωση. Η φάρσα, αυτό το υποείδος της κωμωδίας, που αντιμετωπίζεται συνήθως με απαξιωτικό τρόπο από καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες, είναι ο χώρος που ο ηθοποιός οφείλει να γίνει δημιουργός και ποιητής ενός χρόνου που την ίδια στιγμή θα τον συμμεριστεί το κοινό. Στόχος είναι το γέλιο το πρωτόγονο. Δηλαδή η μεγάλη μας παρηγοριά.

Φοίβος Δεληβοριάς:

Το θέατρο των τελευταίων 20 χρόνων δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει με την κωμωδία, ιδιαίτερα την κλασική. Τα πάντα επιστρατεύτηκαν: η αποδόμηση, η καρτουνίστικη υπερβολή, η αποστασιοποίηση, η «δεύτερη ανάγνωση». Κι όμως, το είδος δύο πράγματα χρειάζεται: το σώμα και τη γλώσσα. Ο Μπέζος είναι από τους λίγους που το θυμούνται και το υπηρετούν ταπεινά. Είναι γνήσιος, ενστικτώδης κωμικός της μεγάλης μεσογειακής μεταπολεμικής παράδοσης. Συνεργαστήκαμε σε νεοελληνική κωμωδία και θαύμασα το γούστο και την ακρίβειά του, αλλά και τον εφηβικό χαρακτήρα του. Ανυπομονώ για τον Φεντώ του. Σκέφτομαι ήδη το Παρίσι μιας εποχής, έτσι όπως θα το νοσταλγούσαν κάποτε δικοί μας κωμικοί και συγγραφείς. Με τα σκαμπρόζικα τραγουδάκια που μιλούσαν για το αθώο ψέμα του παράνομου έρωτα και το δικαίωναν μέσα απ’το χιούμορ. Τέτοια θα προσπαθήσω να κάνω και τον ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση.