Το Φεστιβάλ Βόλου, μέσα στο ετήσιο πλαίσιο μετακλήσεων που φιλοξενεί κάθε χειμώνα και καθώς προετοιμάζεται για ένα πολύ δυνατό Καλοκαίρι, επιλέγει μια πρωτότυπη μουσική παράσταση σε σκηνοθεσία και έρευνα Κώστα Γάκη ο οποίος αμέσως μετά την πρεμιέρα της νέας του σκηνοθετικής δουλειάς “Ιστορία χωρίς Όνομα” με πρωταγωνιστές τους Τάσο Νούσια και Μπέτυ Λιβανού στο Αριστοτέλειο Θέατρο, επιστρέφει για 4η φορά στον Βόλο καλεσμένος του Φεστιβάλ, την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου στο Θέατρο της Παλιάς Ηλεκτρικής στις 21:15. Μαζί του επί σκηνής η πιο στενή του συνεργάτις και εξίσου αγαπημένη του Φεστιβάλ, Νατάσα Φαίη Κοσμίδου.
Το mikrofwno.gr συνάντησε τον Κώστα Γάκη και υπό τον ήχο του λαούτου, μιλήσαμε για τον έρωτα, την αγάπη, τις επιτυχίες του αλλά και το ρόλο που εχει παίξει η τέχνη στη ζωή του.
Κώστα Γάκη, πότε μπαίνει η τέχνη στη ζωή σου;
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου που μας τραγούδαγε ο μπαμπάς μου τραγούδια με την πανέμορφη βαθιά φωνή του κι εμείς με την αδερφή μου τα επαναλαμβάναμε κάνοντας παιδικά λάθη.
Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Μουσικός αλλά και Δάσκαλος. Ποιο από όλα σε εξελίσσει;
Όλες αυτές οι ιδιότητες είναι τμήματα ενός μονοπατιού που με συνδέει με τις ρίζες μου . Επίσης αποτελούν πολύτιμα εργαλεία για να φωτιστεί όχι μόνο το μυστήριο της ύπαρξης αλλά και ο αχαρτογράφητος εσώκοσμος μου.
Εγώ σε γνώρισα πέρυσι στη – συγκλονιστική – παράσταση «Από τη Μήδεια στην Αντιγόνη». Φέτος σε συναντάω στα «Τραγούδια ενός Τρυφερού Θεού»…
Πάντα οι παραστάσεις μου έχουν να κάνουν με τον καταπιεσμένο, με τον κυνηγημένο, με αυτόν που τα έχει χάσει όλα. Στην Αντιγόνη/Μήδεια υπερασπίστηκα με όλη μου την ψυχή τη γυναίκα. Στα “Τραγούδια ενός τρυφερού θεού” η ματιά πέφτει σε κάθε άνθρωπο που νιώθει ότι δεν χωράει στην καθημερινότητά του και αναζητεί την ουσία στην περιπλάνηση.
Θα δανειστώ κάτι από το δελτίο τύπου της παράστασης «Η λέξη Ασίκης σημαίνει “εραστής”, ερωτευμένος με τη ζωή, μεθυσμένος από τα θαύματα ενός κόσμου γεμάτου μυστήριο, τρυφερότητα και ανθρώπινη ζεστασιά.» Είναι ο έρωτας κινητήριος δύναμη για όλα;
Από τους γονείς μου έμαθα από “μικράκι” να είμαι ερωτευμένος διαρκώς με το θαύμα της ζωής και την ομορφιά της φύσης. Αυτός ο έρωτας διέπει τη ζωή μου και ναι είναι κινητήριος δύναμη.
Που και πότε συναντιέστε με την Νατάσα Φαίη Κοσμίδου;
Στα σεμινάρια μου για το θέατρο ντοκουμέντο όπου μαζί συλλέγουμε εδώ και τρία χρόνια ιστορίες ανθρώπων από την Ελλάδα ή από όλο τον κόσμο και τις μετατρέπουμε σε θέατρο. Είναι μια πραγματική καλλιτέχνιδα, ηθοποιός, ποιήτρια, συνοδοιπόρος εκπαιδευτικός σε κάθε μάθημα που κάνω σε όλη τη χώρα και βοηθός μου στην “Ιστορία χωρίς Όνομα” και στην “Ιστορία ενός σκύλου που τον έλεγαν πιστό”, τις δύο τελευταίες μου σκηνοθεσίες.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να την επιλέξεις για τα «Τραγούδια ενός Τρυφερού Θεού»;
Ήθελα αυτό το live με τραγούδια μου να μοιάζει με ένα παραμύθι για τον περιπλανώμενο άνθρωπο, τον Ασίκη ο οποίος σε κάθε σταθμό του ταξιδιού του συναντά και συνομιλεί με στοιχεία της φύσης, ανθρώπους θύμισες, χαλάσματα. Και αμέσως σκέφτηκα τη Νατάσα γιατί η ποίηση και τα χιπ χοπ τραγούδια που γράφει είναι γροθιά στο στομάχι. Γροθιά ομορφιάς, γροθιά ανθρωπιάς, γροθιά αγώνας, γροθιά που με παρακινεί να μην το βάζω ποτέ κάτω.
Μίλησέ μου για αυτή τη συνεργασία σας;
Υπάρχει μια μαγική αλληλοσυμπλήρωση. Υπάρχουν δάκρυα για τον πόνο του ανθρώπινου ταξιδιού του Ασίκη. Υπάρχουν και πολλά ανακουφιστικά γέλια και ευτράπελα. Είμαστε φίλοι πρώτα, οικογένεια όπως λέμε και έπειτα όλα τα άλλα.
Πόσο σημαντικό ρόλο έχει η χημεία των συντελεστών για την επιτυχία μιας παράστασης;
Τον πρώτο και τον πιο καθοριστικό. Αν δεν κοιτάς προς την ίδια ψυχοπνευματική κατεύθυνση, αν δεν έχεις παρόμοιο ιδεολογικό και αισθητικό κριτήριο, αν δεν ανασαίνεις μαζί με τον άλλο δύσκολα μπορείς να δημιουργήσεις από κοινού ένα οποιοδήποτε έργο τέχνης.
Δημιουργείς έργα με αληθινά θέματα, με καταστάσεις που υπάρχουν γύρω μας και τις βιώνουμε καθημερινά. «Σιγά το αυγό» μία συνεργασία με ανθρώπους με αναπηρίες, «Λαλιές του κόσμου θαυμαστές» ιστορίες μεταναστών που ζουν στην Αθήνα, «Η Απολυμένη». Τι ελπίζεις/περιμένεις κάθε φορά που ανεβάζεις μια τέτοιου είδους παράσταση;
Όταν ήμουν έφηβος σκεφτόμουν ότι με την τέχνη μου και τη δράση μου θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Τώρα σε πιο ώριμη ηλικία συνεχίζω να διατηρώ κάτι από εκείνον τον εφηβικό ρομαντισμό και σκέφτομαι ότι τόσο με την τέχνη μου όσο και με τη δράση μου μπορώ να αφήσω στον κόσμο ένα λίγο καλύτερο κόσμο.
Θέατρο, Μουσική ή Σκηνοθεσία; Τι σου ταιριάζει περισσότερο και τι απολαμβάνεις περισσότερο;
Τη μουσική και τη διδασκαλία.
Το βιογραφικό σου είναι εντυπωσιακό με διακρίσεις και συνεργασίες που πολλοί θα ζήλευαν. Η παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2” σε σκηνοθεσία, μουσική και δραματουργικό concept δικά σου ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και έχει γνωρίσει τις εξής διακρίσεις στο εξωτερικό: δύο βραβεία στα κρατικά βραβεία Κύπρου το 2013, τιμητική πρόσκληση του Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς και εκπροσώπηση της Ελλάδας στο πρώτο φεστιβάλ Σαίξπηρ στη Σερβία το 2014, πρώτο βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό του Almagro festival στην Ισπανία, τιμητική πρόσκληση και εκπροσώπηση της Ελλάδας στο Festival de Teatro Clasico ΜΧ στο Μεξικό. Η παράσταση “Αριστοφανιάδα” γέμισε το Ηρώδειο στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. Τα έργα σου «Δέντρο του Οιδίποδα» και «Από την Αντιγόνη στη Μήδεια» ταξίδεψαν στη Νότιο Κορέα εκπροσωπώντας τη χώρα εκεί σε μεγάλα φεστιβάλ. Το 2006 βραβεύτηκες με το βραβείο “Δημήτρης Χορν” για την ερμηνεία σου στην «Κατσαρίδα». Ποια θεωρείς τη σημαντικότερη στιγμή στη καριέρα σου; Τι εχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη σου από ολη αυτή τη διαδρομή;
Μια στιγμή σημαντικότατη είχα πρόσφατα και θέλω να την μοιραστώ: Τον Απρίλη στην Washington σε ένα σεμινάριο που έκανα στο American University την ώρα που μοιραζόμουν στοιχεία της μεθόδου μου με τους φοιτητές είχα μια έκλαμψη: να κρατήσω μόνο τα θετικά άτομα και τις ανθοφόρες καταστάσεις της ζωής μου και να πετάξω με συνοπτικές διαδικασίες κάθε τοξικότητα έξω από το χώρο, το χρόνο, το πνεύμα και την ψυχή μου.
Τι άλλο μπορεί να περιμένει ένας καλλιτέχνης;
Την έκπληξη! Το πρωτοφανέρωτο! Την νέα συγκίνηση. Κάθε μέρα να είναι ένα πανηγύρι πρωτόγνωρων αισθήσεων, κάθε μέρα να αφήνεται να εκπλαγεί με την άγρια ομορφιά της ζωής.
Τι σε ενθουσιάζει στο θέατρο; Υπάρχει κάτι που σε απογοητεύει;
Με ενθουσιάζει που υπάρχουν ακόμα στο θέατρο άνθρωποι που δεν ασχολούνται με την πάρτη τους αλλά καταγίνονται πλατιά με το “κοσμοαλλαχτικό”, ποιητικό και φιλοσοφικό τους κομμάτι. Δεν απογοητεύομαι με την διάχυτη τοξικότητα, μικρόνοιες και μικροψυχία εφόσον δεν ανήκω και δεν εισχωρώ σε αυτήν.
Μετ τα τραγούδια ενος τρυφερού Θεού τι θα δούμε από εσένα;
Θα ήθελα τον επίλογο της συνέντευξης να τον δώσεις εσύ… Καμία ερώτηση απο εμένα, μόνο η δική σου σκέψη…
Ένα στίχο λοιπόν θα αφήσω εδώ, που έγραψα για την την παράσταση “Από την Ιστορία χωρίς όνομα” που θα παιχτεί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη:
“όσοι ζουν τη ζωή καίγονται
όσοι δεν τη ζουν απλώς επιβιώνουν”
ας καούμε…
