AGA
(ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
Υποψηφιότητα της Βουλγαρίας για τα Ξενόγλωσσα Όσκαρ 2020
Σκηνοθεσία: Milko Lazarov
Δραπετεύοντας από τη ζωή της πόλης.
Μία ταινία φόρος-τιμής στον Νανούκ του Βορρά.
Η ηρεμία της είναι μαγική.
24 Βραβεία & 10 Υποψηφιότητες σε Φεστιβάλ
Στα χιονισμένα χωράφια του Βορρά, ο Nanook και η Sedna ζουν σύμφωνα με τις παραδόσεις των προγόνων τους. Μόνοι στην έρημο, μοιάζουν με τους τελευταίους ανθρώπους στη Γη. Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής του Nanook και της Sedna αρχίζει να αλλάζει – αργά, αλλά αναπόφευκτα. Το κυνήγι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, τα ζώα γύρω τους πεθαίνουν από ανεξήγητους θανάτους και ο πάγος λιώνει νωρίτερα από κάθε χρόνο. Ο Τσένα, που τους επισκέπτεται τακτικά, είναι η μόνη σύνδεση τους με τον έξω κόσμο και με την κόρη τους Άγκα, που έχει εγκαταλείψει τη παγωμένη τούνδρα πριν από πολύ καιρό λόγω οικογενειακής διαμάχης. Όταν η υγεία της Sedna επιδεινώνεται, η Nanook αποφασίζει να εκπληρώσει την επιθυμία της. Ξεκινάει μακρύ ταξίδι για να βρει την Άga.
Υπάρχει μια ισορροπία απομόνωσης και έκτασης στην ταινία «Aga» που δεν μπορεί να υποτιμηθεί, μια αίσθηση της συνολικής ύπαρξης που μετράται ενάντια στην εύθραυστη φύση των μεμονωμένων ζωών. Το αποτέλεσμα είναι τόσο θαυμάσιο και παγωμένο.
Εκεί λάμπει το ζοφερό φως τόσο για την ασήμαντη σημασία του ανθρώπου όσο και για την τελική κατάρρευσή του, αλλά βρίσκει επίσης τη λεπτή ομορφιά στην αφοσίωση, την επιμονή και το συναίσθημα, ανεξάρτητα από το πόσο τεταμένες μπορεί να είναι οι σχέσεις των ανθρώπων. Όλοι αγωνιζόμαστε στην έρημο. Πιάσε ό, τι μπορείς και κράτα το.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Milko Lazarov
ΣΕΝΑΡΙΟ: Simeon Ventsislavov (screenplay), Milko Lazarov (screenplay)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Kaloyan Bozhilov
ΜΟΝΤΑΖ: Veselka Kiryakova
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Mikhail Aprosimov, Feodosia Ivanova, Sergei Egorov
Ένα μικρό κόσμημα από εστιασμένη κινηματογράφιση…, εκπληκτικά φωτογραφημένη, αξέχαστη! (Kenneth Turan, Los Angeles Times)
Ένας επιτυχής συνδιασμός από την σίγουρα οικία και εξαιρετικά επική κατάσταση! (The Hollywood Reporter)
Ο σκηνοθέτης Milko Lazarov και ο κινηματογράφιστης Kaloyan Bozhilov δεν παύουν ποτέ να εκπλήτουν. (Variety)
Μια κομψή κινηματογραφική εμπειρία που μεταφέρει το κοινό σε μία άλλη εποχή, σε ένα αταπιστικό τρόπο ζωής. Η μυστικηστική κορύφωση είναι αφενός ένα χτύπημα στην καρδιά και αφετέρου στην σκέψη. (The upcoming)
Ο Μίλκο Λαζάροφ διερευνά με ενθουσιασμό την ηλικιωμένη αγάπη και τον αρχαίο τρόπο ζωής. (Cineuropa)
Εκπλικτικά οπτικά! (Filmstarts)
Εξαιρετκή ταινία. (Kino Zeit)
H κάμερα δίνει στις πανοραμικές σκηνές το όραμα του μαγικού ρεαλισμού. (Moviebreak)
Ο Νανούκ και η Σέντνα ζουν σε μια σκηνή καταμεσής των χιονισμένων εκτάσεων του Βορρά, ακολουθώντας τις παραδόσεις των προγόνων τους. Μόνοι μέσα στην ερημιά, μοιάζουν να είναι οι τελευταίοι εναπονείναντες στον πλανήτη. Ο παραδοσιακός τους τρόπος ζωής αρχίζει ν’ αλλάζει – αργά, αλλά αναπότρεπτα. Το κυνήγι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, τα ζώα γύρω τους πεθαίνουν ανεξήγητα, ενώ οι πάγοι λιώνουν κάθε χρονιά και πιο νωρίς. Όταν η υγεία της Σέντνα επιδεινώνεται, ο Νανούκ αποφασίζει να εκπληρώσει τη μόνη της επιθυμία: αναχωρεί για ένα μεγάλο ταξίδι, για να βρει την Άγα, τη μοναχοκόρη τους, που έφυγε από την τούνδρα πριν από πολλά χρόνια.
Σκηνοθεσία: Milko Lazarov
Σενάριο: Milko Lazarov, Simeon Ventsislavov
Διεύθυνση φωτογραφίας: Kaloyan Bozhilov
Μοντάζ: Veselka Kiryakova
Ήχος: Johannes Doberenz
Μουσική: Penka Kouneva
Ηθοποιοί: Mikhail Aprosimov, Feodosia Ivanova, Galina Tikhonova, Sergey Egorov, Afanasiy Kylaev
Παραγωγή: Red Carpet
Παραγωγός/Παραγωγοί: Veselka Kyriakova
Συμπαραγωγή: 42Film, Arizona
Productions: BNT, ZDF/ARTE
Συμπαραγωγοί: Eike Goreczka, Christoph Kukula, Guillaume De Seille
Κοστούμια: Vanina Geleva, Daria Dmitrieva
Σκηνικά: Agi Dawaachu
Μακιγιάζ: Natalya Tomskaya, Raisa Kolodeznikova
Φορμάτ: DCP
Χρώμα: Έγχρωμο
Χώρα Παραγωγής: Βουλγαρία, Γερμανία, Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 2018
Διάρκεια: 96’
Βραβεία/Διακρίσεις: Βραβείο Καλύτερης Ταινίας «Καρδιά του Σεράγεβο» – Sarajevo IFF 2018
Μεγάλο Βραβείο – Cabourg IFF 2018, Καλύτερη Ταινία – Fajr IFF 2018
Ο Μίλκο Λάζαροφ είναι Βούλγαρος σκηνοθέτης που γεννήθηκε το 1967. Αποφοίτησε από την Εθνική
Ακαδημία Τεχνών του Θεάτρου και του Κινηματογράφου (NATFA) στη Σόφια της Βουλγαρίας, όπου
σπούδασε κοντά στον Βλάντισλαβ Ικονόμοφ. Εργάστηκε ως λέκτορας στο Τμήμα Κινηματογράφου
του ίδιου πανεπιστημίου. Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, το Alienation, έκανε πρεμιέρα και
βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, στο επίσημο πρόγραμμα του τμήματος «Venice Days».
ΠΗΓΗ: ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Μια ηλικιωμένη που ερμηνεύει ένα παραδοσιακό τραγούδι της Σιβηρίας, πιο συγκεκριμένα της Γιακουτίας, στις απώτατες άκρες της Ρωσίας. Ένα έλκηθρο και ο οδηγός του. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων -ο Nanook και η Sedna που ζει τη δύσκολη ζωή των Ινουί στις παγωμένες, αχανείς εκτάσεις του βόρειου πόλου: Το κυνήγι, το ψάρεμα, οι οικιακές εργασίες, ο δύσκολος αγώνας της επιβίωσης μέσα σ΄ ένα αφιλόξενο τόπο. Μια ζωή εκτός πολιτισμού, σε ρυθμούς που καθορίζονται από τη φύση. Ώσπου ξαφνικά ένα snowmobile κάνει την εμφάνισή του. Αεροπλάνα διασχίζουν τους ουρανούς…
Ακολουθώντας τους κανόνες του ντοκιμαντέρ παρατήρησης, σε φορμά cinemascope -τόσο ταιριαστό με τους αχανείς ορίζοντες του βόρειου πόλου- ο σκηνοθέτης στη δεύτερη του ταινία παρακολουθεί, άλλοτε εκ του μακρόθεν και άλλοτε εκ του σύνεγγυς, το ζευγάρι των ηλικιωμένων καθώς ζουν τη δύσκολη ζωή τους. Ωστόσο, εδώ δεν έχουμε ένα εθνογραφικό ντοκιμαντέρ αλλά μια ταινία μυθοπλασίας. Και το όνομα το Nanook δεν είναι παρά μια κινηματογραφοφιλική αναφορά στην κλασική ταινία Nanook of the North (1922) του Robert J. Flaherty.
Ο σκηνοθέτης στήνει μια σειρά παγίδες στον θεατή τόσο όσον αφορά τη φόρμα (ντοκιμαντέρ- μυθοπλασία), όσο και το χρόνο που η ταινία διαδραματίζεται. Ζούμε στο σήμερα και η ζωή των κεντρικών προσώπων που υποδύονται οι ηθοποιοί -Mikhail Aprosimov και Feodosia Ivanova- είναι μέσα στο απόμακρο του τόπου προστατευμένη. Όχι απόλυτα και όχι ολοκληρωτικά. Όπως η αχρονία παραβιάζεται από τα αεροπλάνα που διασχίζουν τον ουρανό, έτσι και η φόρμα του ντοκιμαντέρ διαλύεται καθώς εισάγονται στοιχεία ενός δράματος. Το πέρασμα του χρόνου (… και του σύγχρονου πολιτισμού) ρίχνει βαριά τη σκιά τους στους δύο ηλικιωμένους και η μελαγχολία του τέλους διαποτίζει τις εικόνες. Εντέλει κανένας δεν ξεφεύγει από το αναπόφευκτο. Η αναμέτρηση με τα “φαντάσματα” (οικογενειακά ή άλλα) είναι αναπόφευκτη…
Δημήτρης Μπάμπας CINEPHILIA
