«Θάλαμος 6» | Μια χιπ-χοπ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα στη Φάμπρικα Athens

Δείτε και αυτό

«Ο Θείος Βάνιας» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καταλειφού στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Σεπ 21, 2024

«Ο Γλάρος» του Άντον Τσέχωφ: Η πολυσυζητημένη παράσταση του Δημήτρη Καραντζά ολοκληρώνει την επιτυχημένη της πορεία στο Θέατρο Προσκήνιο

Απρ 7, 2024

«Platonov» του Άντον Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Adolf Shapiro στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ιαν 22, 2024

Κάντε share!

Θάλαμος Νο 6

Μια ΧΙΠ ΧΟΠ συνομιλία του Τσέχωφ με το σήμερα

Από το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου

και κάθε Σάββατο στις 9.30 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 9.00 μ.μ.

στον Τεχνοχώρο Φάμπρικα, για 10 παραστάσεις

Στον περίβολο του νοσοκομείου υπάρχει μία μικρή πτέρυγα για τους ψυχικά αρρώστους, ο θάλαμος Νο6. Μα ποιος κρίνει ποιος είναι «φυσιολογικός» και ποιος όχι; Η Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου σκηνοθετεί το γνωστό διήγημα του Τσέχωφ, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά το έργο του Ρώσου συγγραφέα σε μορφή χιπ-χοπ. Ο λόγος, ο ήχος, η κίνηση, φιλτράρονται μέσα από τη χιπ-χοπ κουλτούρα, σε μία μοναδική συνομιλία του κειμένου με τη σύγχρονη εποχή. Στην παράσταση ακούγονται και δύο πρωτότυπα τραγούδια του Κώστα Γάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί σκηνοθετικά την παράσταση.

Το διήγημα δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1892, όμως φαίνεται πως τα ερωτήματα που θέτει παραμένουν διαχρονικά. Γιατί να αισθάνεται κάποιος «μη φυσιολογικός»; Πώς χάθηκε η ποίηση και η ομορφιά από τη ζωή μας; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ξεριζωμό τόσων ανθρώπων; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θεωρείται «λαθραίος»; Πόσο «νοικοκυραίος» είναι κάποιος που έχει αποκλείσει από τη ζωή του τη ζεστασιά και την ανθρωπιά; Στη σκηνή τρία κορίτσια, οι Ηλέκτρα Αρσενίδου, Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου και Έρη Μανουρά, που αναρωτιούνται για αυτά τα θέματα με έναν σύγχρονο, αλλά πολύ τρυφερό τρόπο.

Όπως σημειώνει η ομάδα: «Οι εικόνες αυτές περνάνε κάθε μέρα μπροστά από τα μάτια μας και έπειτα σβήνονται. Ξεχνάμε. Η ζωή όμως δεν είναι ένα story που κρατάει για 24ώρες και ύστερα χάνεται. Η παράστασή μας είναι ένα ποιητικό κολλάζ που φωνάζει: Μην ξεχνάς! Για όλους εκείνους που, στη βαρβαρότητα, στον άγριο αυτόν κόσμο, συνεχίζουν να παλεύουν, να ονειρεύονται, να τραγουδούν την αλήθεια με τρυφερότητα… Και κάπως έτσι, μία μικρή πτέρυγα για ψυχικά ασθενείς γίνεται για όλους μας ένας φωτεινός μικρόκοσμος, ένα φαναράκι».