Το γαλλικό μυθιστόρημα «Επικίνδυνες Σχέσεις» του 18ου αιώνα είναι πασίγνωστο. Όπως γνωστή είναι και η ομότιτλη ταινία του 1988, όπου μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την θεατρική διασκευή που είχε κάνει ο Christopher Hampton στο κλασσικό μυθιστόρημα. Εκείνη η ταινία είχε προταθεί για εφτά Oscar και τελικά κέρδισε τα τρία από αυτά.
Στην Αθηναϊκή νύχτα είναι γνωστό ότι εδώ και πέντε χρόνια το Hotel Ερμού είναι ένας νέος χώρος όπου εμφανίζεται με επιτυχία η Άννα Βίσση. Φέτος για πρώτη φορά αυτός ο χώρος φιλοξενεί μια θεατρική παράσταση και δεν είναι άλλη από τις «Επικίνδυνες Σχέσεις».
Η ομάδα blindspot (Γιώτα Αργυροπούλου/ Μιχάλης Κωνσταντάτος) δημιουργεί μια νέα θεατρική προσέγγιση πάνω στο πρωτότυπο μυθιστόρημα. Όμως ποία είναι η πλοκή του έργου;
Δύο πρώην εραστές, η Μερτέιγ και ο Βαλμόν, αρέσκονται να προκαλούν ο ένας τον άλλον σε επικίνδυνα παιχνίδια που σκοπό έχουν την αποπλάνηση, μύηση και την διαφθορά των θυμάτων τους. Αυτή την φορά, το παιχνίδι ακροβατεί σε λεπτές γραμμές και όλα τα πρόσωπα είναι έτοιμα να παρασυρθούν σε μια δίνη που θα αλλάξει την μοίρα τους, μια και καλή.
Το έργο διαδραματίζεται στο σήμερα, μέσα στους χώρους του Hotel Ερμού. Η σκηνοθεσία του Μιχάλη Κωνσταντάτου αξιοποιεί όλους τους χώρους του night club μέσα από κάμερες που δείχνουν σε ζωντανή ροή όποια σκηνή δεν διαδραματίζεται μπρος στα μάτια τους. Αυτό το στοιχείο είναι και η αληθινή πρόκληση για τον θεατή, που καλείται να ανακαλύψει μια νέα, διαφορετική μορφή του θεάτρου όπου η εμπειρία γίνεται πιο ωμή και αληθινή χωρίς σκηνικά. Επιπλέον ο ίδιος ο χώρος του Hotel Ερμού αγκαλιάζει αρμονικά τις εικόνες που θέλει να δείξει ο σκηνοθέτης σε φυσικό χώρο και χρόνο.
Τα τρία βασικά πρόσωπα της ιστορίας ερμηνεύουν οι: Γιώτα Αργυροπούλου, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αντώνης Μυριαγκός. Τρεις ηθοποιοί της νεότερης γενιάς που καλούνται να φωτίσουν με την ερμηνεία τους, την λογική και τα πάθη των ηρώων τους. Τα κοστούμια σχεδιάζει η Ιωάννα Τσάμη και την πρωτότυπη μουσική ο Γιώργος Πούλιος. Θα σταθώ στην μουσική λίγο παραπάνω γιατί σε ένα ερωτικό θρίλερ όπως είναι αυτό το έργο, η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στο να αιχμαλωτίσει και να (συμ)παρασύρει τον θεατή στην δράση. Κάτι που ο Γιώργος Πούλιος το πετυχαίνει, ειδικά σε κάποια σημεία εξαιρετικά.
Παραθέτω το σημείωμα της ομάδας:
«Στο έργο του Λακλό, η πείνα για έλεγχο και εξουσία δεν έχει φύλο. Η χειραγώγηση μέσα από τον έρωτα και το σεξ δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών ή των γυναικών, αλλά τίθεται ως όπλο στα χέρια της ανθρώπινης φύσης που διψάει για έλεγχο και κυριαρχία, ακόμη και αν στην προσπάθεια αυτή τα πρόσωπα βυθίζονται στη μοναξιά και τη δυστυχία. Στη δική μας απόδοση του έργου, βγαίνουμε από την εποχή του και χρησιμοποιούμε τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους μέσα σε μια σύγχρονη συνθήκη.
Στην παράσταση, το στοιχείο του ‘φαίνεσθαι ̓ που εξωτερικεύει συμπεριφορές και εικόνες κρύβοντας τις πραγματικές προθέσεις των προσώπων, μετουσιώνεται μέσα από το οπτικό στοιχείο της οθόνης, της ζωντανής κινηματογράφησης, του live-μοντάζ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αν η εποχή των Γάλλων αριστοκρατών εξέφραζε το φαίνεσθαι και τη σκηνοθετημένη κοινωνική πράξη μέσα από τα αρχοντικά, τους χορούς, τους ευγενικούς τρόπους και τα κοστούμια τους, η δική μας εποχή πράττει κάτι ανάλογο μέσα από την αυτοσκηνοθέτηση και την ψηφιακή εικόνα. Μέσα από μία σύγχρονη προσέγγιση και τη χρήση της τεχνολογίας, δημιουργείται μία πρωτότυπη διασκευή του κειμένου, πιστή στο έργο και τη γλώσσα του.»
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Hotel Ερμού για λίγες ακόμα παραστάσεις.
