Ο Στέλιος Μάινας γεννήθηκε στη Σύρο, αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή Βεάκη το 1982 και μέχρι σήμερα έχει παίξει σε 14 κινηματογραφικά έργα, σε πάνω από 35 τηλεοπτικές σειρές και άλλες τόσες θεατρικές παραστάσεις. Το ευρύ κοινό όμως τον γνώρισε μέσα από τη συμμετοχή του στην τηλεοπτική σειρά “Οι Μεν Και Οι Δεν“. Το 2015 κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τον ρόλο του στην ταινία “Τετάρτη 04:45” και το 2010 κάνει την πρώτη του συγγραφική απόπειρα με το βιβλίο “Τα Φαινόμενα Απατούν“. Φέτος το καλοκαίρι επέλεξε να το περάσει οικογενειακά και μαζί με την γυναίκα του, Κάτια Σπερελάκη, ταξιδεύουν ανά την Ελλάδα με τη θεατρική παράσταση “Ο Κήπος”. Το mikrofwno.gr συνάντησε τον Στέλιο Μάινα σε έναν Κήπο κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις και πίνοντας δροσερή λεμονάδα.
Πότε μπαίνει το θέατρο στην ζωή σας;
1976 θεατρική ομάδα ΚΑΤΕ Λάρισας. Παίζουμε και στο Βόλο το έργο του Σβάρτς « Ο ΔΡΑΚΟΣ», από εκείνη την παράσταση κόλλησα το μικρόβιο του Θεάτρου… πήγα στη δραματική σχολή και όλα πήραν σιγά σιγά το δρόμο τους.
Από τότε μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στο επάγγελμά σας και τι στο κοινό;
Στο επάγγελμα δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα, πέρα από τη μόνιμη ανασφάλεια, που πια είναι διάχυτη στη δουλεία μας. Αλλά, βέβαια, σε ποια δουλειά δεν υπάρχει σήμερα ανασφάλεια; Το κοινό ομολογώ πως είναι περισσότερο εκπαιδευμένο, υποψιασμένο, ενημερωμένο, αντιλαμβάνεται περισσότερα πράγματα, έχει απαιτήσεις και πολύ καλά κάνει.
Πώς βιώσατε το lockdown και πώς σας βρίσκει η επιστροφή;
Όπως όλοι οι Έλληνες, μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης περιμένοντας να πάει 6 η ώρα και να ενημερωθώ για την εξέλιξη της πανδημίας. Η διαφορά βέβαια είναι στη φύση που κατέκτησε προσωρινά την Αθήνα. Πουλιά στο μπαλκόνι, κελαϊδίσματα, ησυχία -αφού απουσίαζαν τα αυτοκίνητα- και καθαρή, για πρώτη φορά, ατμόσφαιρα στην πόλη. Υπάρχει όμως ανασφάλεια για το αύριο, για την υγεία των δικών μου, για την εξέλιξη αυτής της κατάστασης που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Ελπίζω να αφήσουμε πίσω οριστικά αυτή την απειλή με το εμβόλιο, που εύχομαι να βρεθεί σύντομα.
Θεωρείτε υπερβολικά τα μέτρα προστασίας στα θέατρα, δεδομένου ότι στην καθημερινότητα μας είμαστε όλοι πιο χαλαροί;
Τα μέτρα πιστεύω είναι απολύτως σωστά και καλό είναι να ακολουθούμε με ευλάβεια τις οδηγίες. Δεν αστειεύεται η πανδημία και, φυσικά, δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά πραγματικότητα. Όλο και περισσότερο ακούω συμπολίτες μου να με ρωτάνε<< Καλά, πίστεψες κι εσύ το παραμύθι του κορονοϊού;>> και θυμώνω γιατί η ανεύθυνη συμπεριφορά, ο συγχρωτισμός χωρίς προφυλάξεις ενέχει πολλούς και σοβαρούς κινδύνους για όλους μας. Εμείς στην περιοδεία θα τηρήσουμε πιστά τις οδηγίες. Πάνω απ’ όλα μετράει η υγεία των συμπολιτών μας. Αδιαπραγμάτευτα.
Φέτος είδαμε σειρές που έκαναν επιτυχία να επανέρχονται χρόνια μετά. Πώς θα σας φαινόταν να συνέβαινε κάτι τέτοιο με τους “Μεν και Δεν”- μια σειρά που κράτησε για 3 σεζόν και αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο;
Οι “Μεν και οι Δεν” ήταν μια πολύ χαριτωμένη και έξυπνη πιστεύω σειρά, όπου εμείς που παίζαμε αγαπήσαμε πάρα πολύ. Φανταστείτε μετά από 25 χρόνια είμαστε ακόμα φίλοι με τους υπόλοιπους συμπρωταγωνιστές, μάς καθόρισε και ήταν πραγματικά πολύ τυχερή η συνύπαρξή μας. Όμως ακριβώς επειδή ήταν μια πολύ νεανική σειρά, νομίζω πως καλό είναι να μείνει στην μνήμη των θεατών σαν τέτοια. Θα ήθελα όμως να δω τη συνέχεια του Διονύση, της Βάνας, του Τίμου και της Νανάς, με νέους ηθοποιούς πάνω στις σημερινές επίκαιρες καταστάσεις.
Τι αγαπάτε στη δουλεία σας;
Την ζωντανή επαφή με το κόσμο, γιατί μοιράζεσαι κάτι πολύ σημαντικό με τους άλλους. Είναι ψυχοθεραπευτικό, χτίζεις σχέση με το κοινό.
Τι σας θυμώνει;
Δεν νομίζω πως θυμώνω εύκολα και ειδικά με τη δουλειά. Η δουλειά μας θέλει υπομονή και επιμονή, καρτερία, θα έλεγα.
Θέατρο, σινεμά ή τηλεόραση; Τι προτιμάτε;
Κάθε μέσο έχει άλλο σκοπό και άλλη λειτουργία. Εννοείται πως αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στα τρία αυτά είδη θα προτιμούσα το Θέατρο. Δεν αντικαθίσταται με τίποτα η ζωντανή σχέση με το κοινό. Αμέσως προσλαμβάνεις την ευχαρίστηση αλλά και την απογοήτευση του κοινού. Μου έχει συμβεί, ευτυχώς όχι πολλές φορές, γιατί όταν συμβαίνει είναι τραγικό για μας τους ηθοποιούς. Ξέρετε, είναι πολύ στενάχωρο να φεύγει κάποιος απογοητευμένος από μια παράσταση, γιατί σε κανέναν δεν περισσεύει ούτε χρόνος ούτε χρήμα για να σπαταλήσει δυο ώρες χωρίς να ευχαριστηθεί, να ψυχαγωγηθεί, να περάσει καλά.
Ποια θεωρείτε κορυφαία στιγμή της καριέρα σας;
Αγαπώ τη δουλειά μου! Είμαι περήφανος για πολλές μου δουλειές για διαφορετικούς λόγους. Οπότε δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο… ας πούμε αγάπησα, όπως όλος ο κόσμος, το ρόλο μου στο νησί και φυσικά όλη τη σειρά που πιστεύω θα θυμάται ο κόσμος για καιρό, όπως και εμείς που παίξαμε.
Φέτος το καλοκαίρι θα ταξιδέψετε με την θεατρική παράσταση «Ο Κήπος». Μιλήστε μου για το έργο.
Ο Μπρόυς Γκούτς, ο ΚαναδοΑμερικανός συγγραφέας του έργου μας, ηθοποιός και ο ίδιος και σκηνοθέτης, αγαπάει πολύ την Ελλάδα, την έχει επισκεφθεί για διακοπές πολλές φορές. Μας έφερε το έργο, σε εμένα και τη γυναίκα μου, που μετέφρασε στα Ελληνικά, πριν από ενάμιση χρόνο και το ανεβάσαμε στο ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ θέατρο, σε σκηνοθεσία του εξαιρετικού σκηνοθέτη Δημήτρη Μυλωνά, που το σκηνοθέτησε με φαντασία, με ρυθμό, με ευαισθησία και εξυπνάδα. Τον ίδιο χειμώνα ο συγγραφέας με την ομάδα του έφερε το έργο στην Αθήνα, όπου το έπαιξε με την γυναίκα του, στο ίδιο θέατρο. Το έργο μιλάει για έναν βετεράνο του Βιετνάμ, χωρισμένο και μόνο, ο οποίος βρίσκεται απομονωμένος στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη αναρρώνοντας από μια ορθοπεδική επέμβαση στο γόνατο, όταν δέχεται την απρόσκλητη επίσκεψη μιας εθελόντριας νοσοκόμας. Αυτή η συνύπαρξη είναι εκρηκτική αφού της συμπεριφέρεται με αγένεια και επιθετικότητα. Όταν αντιλαμβάνεται το λάθος του προσπαθεί να την βρει και να της ζητήσει συγγνώμη. Η ζωή όμως τα φέρνει όπως εκείνη θέλει και η πρωταγωνίστρια παθαίνει ένα αναπάντεχο πρόβλημα υγείας και τώρα οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Συστήστε μας τον Μπάρι, τον πρωταγωνιστή του έργου.
Ο Μπάρι γίνεται ο νοσοκόμος, ο φίλος, ο συνοδός και ο φροντιστής της γυναίκας που μόλις έχει γνωρίσει… Αυτό που είναι χαρακτηριστικό είναι πως άλλοι άνθρωποι δεν υπάρχουν στο περιβάλλον των πρωταγωνιστών πέρα από έναν ανιψιό. Η μοναξιά είναι η μόνιμη επωδός, είναι ο βασικός σύντροφος.
Οι πρωταγωνιστές ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν επιβεβαίωση και αποδοχή, κάτι που πολλοί αναζητούν στις μέρες μας μέσα από τα social. Ποια η σχέση σας με αυτά;. Πιστεύετε ότι υπάρχει κορεσμός στην αποδοχή ή πάντα θα ζητάμε παραπάνω;
Κοιτάξτε τα social είναι ένα εργαλείο. Δεν είμαι αφοριστικός, είχα κι εγώ για επαγγελματικούς λόγους, όχι πια, μου έτρωγε πολύ χρόνο από την καθημερινότητά μου και το εγκατέλειψα. Πιστεύω στην ορθολογική χρήση. Οι υπερβολές είναι απευκταίες, όποιες κι αν είναι. Όμως τι να κάνουμε, η τεχνολογία προχωράει δεν μπορούμε να της γυρίζουμε την πλάτη.
Φέτος είναι η 2η σεζόν που ανεβαίνει «Ο Κήπος». Τι είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού;
Το κοινό το ενδιαφέρει να δει μια ιστορία που θα το διασκεδάσει, θα το συγκινήσει, θα το προβληματίσει. Συστατικά που νομίζω τα καλύπτουμε με το έργο και την παράσταση μας. Ξέρετε δεν είναι εύκολο να βγαίνεις υπό τέτοιες απαγορευτικές συνθήκες περιοδεία. Η εταιρεία παράγωγης Όψεις Πολιτισμού και το θέατρο Αμαλία, ανέλαβαν ένα σημαντικό ρίσκο. Ελπίζουμε πως τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα με ευλάβεια, θα έχουμε και την ανάλογη προσέλευση για να μπορέσουμε να είμαστε κοντά στον κόσμο στις τόσο δύσκολες στιγμές που περνάει.
Πόσο εύκολο είναι να συνεργάζεστε με τη σύζυγό σας, Κάτια Σπερελάκη;
Το θετικό είναι πως έχεις να κάνεις με δικό σου άνθρωπο που σε ξέρει, τον ξέρεις, δεν παρεξηγήστε, υπάρχει δηλαδή η οικειότητα της οικογένειας. Επιπλέον, σε συνθήκες πανδημίας είναι ασφαλές το περιβάλλον. Ξέρετε, αυτό το καλοκαίρι βγαίνουν περιοδεία ολιγοπρόσωποι θίασοι και για λόγους ασφαλείας.
Που συνεργάζεστε καλυτέρα στο σπίτι ή στο θέατρο;
Συνεργαζόμαστε το ίδιο και στο θέατρο και στο σπίτι.
Για τους ήρωες του έργου, ο Κήπος είναι μία όαση. Ποιος είναι ο δικός σας κήπος;
Ο δικός μου κήπος είναι το μπαλκόνι μου. Θα ήθελα, ομολογώ, να έχω τη δυνατότητα μιας μονοκατοικίας, έχω πολύ καλή σχέση με τη Γη. Θα ήθελα να φυτεύω τα δικά μου λουλούδια και τα δικά μου ζαρζαβατικά.
Ποιοι είναι οι επόμενοι σταθμοί σας;
Ακολουθεί η Λαμία, η Χαλκίδα, η Κρήτη, οι Κυκλάδες, τα νησιά του Βόρειου Αιγαίου. Όσο μας επιτρέπει το κοινό και η υγεία, θα είμαστε κοντά στον κόσμο όλο το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα.
Υπάρχουν σχέδια για τον χειμώνα;
Τον χειμώνα στο θέατρο Βεάκη ετοιμάζουμε ένα μεγάλο θέαμα για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και τα γεγονότα του ’55.
