Με αφορμή το επερχόμενο Batman, κάνουμε μια συνοπτική αναδρομή στις προηγούμενες ταινίες του Σκοτεινού Ιππότη, συγκρίνουμε ερμηνείες και εποχές, διαλέγουμε, αναπoλούμε, γελάμε, και αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το κινηματογραφικό μέλλον του ήρωα.
Τι κάνει τον Batman να ξεχωρίζει, να είναι ακόμη σύγχρονος, εθιστικά ενδιαφέρων, 80 χρόνια μετά την πρώτη παρουσία στο χαρτί, σε αντίθεση με τον σχεδόν συνομήλικο του Superman, που παρά τις προσπάθειες «εκσυγχρονισμού» του, είναι παρωχημένος και αστείος όπως το εσώρουχο πάνω από τη στολή του;
Ο Batman ξεχωρίζει γιατί μπορείς να ταυτιστείς μαζί του, μέσα από τις αντιθέσεις του. Είναι θνητός μεταξύ αθανάτων και ημίθεων, η μόνη του δύναμη είναι το μυαλό του ( και τα λεφτά βοηθάνε), είναι πάμπλουτος, όμως η απώλεια των γονιών του τον κάνει συμπαθή. Παλεύει να ισορροπήσει το σκοτάδι μέσα του και να δαμάσει τους φόβους και τους δαίμονες του. Παντοδύναμος και εύθραυστος ταυτόχρονα.
Ο Bruce Wayne και το alter ego του είναι η μετεμψύχωση διάφορων χαρακτήρων που προηγήθηκαν, από τον Scarlet Pimpernel (και τις δεκάδες παραλλαγές του) που είναι ο πρώτος μασκοφόρος ήρωας στη λογοτεχνία, τον Κόμη Μοντεχρήστο, το Ζορό και τον Shadow, ο Batman είναι ένα παλίμψηστο από επιρροές, η επιτομή όσων προηγήθηκαν και η εκδοχή της βιομηχανικής μητρόπολης του 20ου αιώνα.
…Ή όπως το συνόψισε εξαιρετικά ένα άρθρο στη Guardian «o Βatman είναι μια φιγούρα ρευστή, από τον ατελείωτο επαναπροσδιορισμό της μαζικής κουλτούρας. Είναι εικόνισμα και εμπόρευμα ταυτόχρονα, το τέλειο πολιτισμικό προϊόν του εικοστού πρώτου αιώνα».
The Dark Knight Begins
Aν πρέπει να βρούμε την αρχή των superhero blockbusters, αυτή βρίσκεται στο Superman του 1978. Ταινίες και σειρές βασισμένες σε χαρακτήρες κόμικ υπήρχαν και πριν το 1978, όμως η ταινία του Richard Donner είναι ορόσημο, γιατί επιτέλους τα εφέ και το τεχνικό κομμάτι αποδεικνύονται αντάξια της ιστορίας, για την εποχή ήταν πραγματικά συγκλονιστικά. Πέρα όμως από αυτά, το Superman είχε μια πειστική ιστορία, χαρακτήρες και εξαιρετικό καστ, με τον Reeve να μοιάζει σαν να βγήκε από τις σελίδες του κόμικ και τον Gene Hackman να κλέβει την παράταση ως Lex Luthor.
Το sequel είναι εξίσου καλό, ας μη μιλήσουμε για τα δύο που ακολούθησαν, αν και η τρίτη ταινία θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, γιατί είναι από τις πιο αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις.
Mετά την επιτυχία των δύο πρώτων φιλμ του Superman, η Warner αποφάσισε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη και τον δεύτερο εμβληματικό χαρακτήρα της DC. Το project Batman ήταν στον αέρα για σχεδόν 10 χρόνια, πέρασε από 40 κύματα, το σενάριο ξαναγράφτηκε 9 φορές από 9 διαφορετικούς σεναριογράφους, δεκάδες ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών έπεσαν στο τραπέζι. Μια από τις πολλές εκδοχές, ήθελε σκηνοθέτη τον Reitman, Batman τον Bill Murray και Robin τον Eddie Murphy. Πραγματικά θα ήθελα να το δω αυτό.
Tim Burton Era
Το 1988 η Warner αναθέτει το φιλμ στον τότε ανερχόμενο Tim Burton. Batman ο Michael Keaton και Joker o Jack Nicholson. O οποίος Nicholson δέχεται μείωση στις απολαβές του, αλλά ζητάει ποσοστά επί των εισπράξεων, με τις φήμες να λένε πως πήρε γύρω στα 60 εκατομμύρια δολάρια. Ποιος είπε πως το έγκλημα δεν πληρώνει;
Όλοι περιμένουν πως ο Burton θα γυρίσει μια εκσυγχρονισμένη version της cult σειράς της δεκαετίας του 60. Ο μικρός Tim είχε άλλα σχέδια. Απαγορεύει στην ομάδα του art direction να δει το Blade Runner για έμπνευση, καθόλου νεον, ελάχιστο φως. Αφήνει ελεύθερες τις εμμονές του με τον Γερμανικό Εξπρεσσιονισμό να πλάσουν την ταινία. Έντονα κοντράστ, σκιές, κλειστοφοβική αίσθηση, το Gotham είναι ο εφιάλτης κάθε μεγαλούπολης, μια Nέα Υόρκη σε κλινική κατάθλιψη.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Keaton παραμένει ο καλύτερος Batman. Αρκτικός, απόλυτα συγκρατημένος, όμως καταλαβαίνεις πως είναι μια ωρολογιακή βόμβα που σταματάει πάντα στο παρά ένα. Προσπαθεί να κρατήσει όλο το σκοτάδι μέσα του. Σε μια από τις καλύτερες σκηνές της ταινίας, όταν ο Joker εισβάλλει στο διαμέρισμα της Vicki Vale, Ο Keaton ως Bruce Wayne ξεσπάει, τρελαίνεται, για να τραβήξει την προσοχή του Joker. Υποκρίνεται ή είναι από τις ελάχιστες φορές που ο Wayne αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο; Αυτές οι μικρές πινελιές στα δύο πρώτα φιλμ, όταν θολώνουν τα όρια μεταξύ Batman και Wayne, γιατί αφήνει τα πραγματικά του συναισθήματα να φανούν, κάνουν τον Keaton τον καλύτερο.
Όμως, κακά τα ψέματα, το φιλμ του 1989 είναι ο Joker. Ο Νicholson είχε πει σε μια συνέντευξη πως η γοητεία του χαρακτήρα είναι το πόσο απρόβλεπτος μπορεί να γίνει. Όσο κι αν ήταν ρίσκο να πει το ναι σε έναν τέτοιο ρόλο – ήταν αχαρτογράφητα νερά ακόμα το είδος-, ο κάτοχος τριών Όσκαρ φάνηκε πως το διασκέδασε απόλυτα. Ο Joker στην πρώτη ταινία του Burton είναι ο μισός βγαλμένος από το comic και ο άλλος μισός είναι ο Jack. Ο Joker του Burton είναι ο gangster, φιγούρα κλασικού film noir, cartoon και ταυτόχρονα ένας star larger than life. Ξεκαρδιστικός, γελοίος και τρομακτικός την ίδια στιγμή.
Το soundtrack του Prince ακούγεται παράταιρο και ξεπερασμένο πλέον. Η ταινία έκανε τεράστια επιτυχία, ήταν δεύτερη σε εισπράξεις, πίσω μόνο από τον Indiana Jones. Αυτό οδήγησε φυσικά στην επόμενη.
Τρία χρόνια μετά κυκλοφορεί το Batman Returns (1992). Καλύτερο, ακόμη πιο σκοτεινό και με τρεις κακούς. Ο Βurton και οι εμμονές του ξεσαλώνουν, ο Penguin μοιάζει να βγήκε από το Εργαστήριο του Δρ Καλιγκάρι, ο χαρακτήρας του Walken πήρε το όνομα του από έναν Γερμανό ηθοποιό (μαντέψτε ποιας εποχής) ενώ γίνεται αναφορά σε «μια φωτιά όπως στο Reichstag». Τρομερά σκηνικά, κουστούμια και makeup, πραγματικοί πιγκουίνοι, μηχανικοί πιγκουίνοι και κομπάρσοι, σε ένα φιλμ ντελίριο αισθητικής.
Ο Keaton σταθερά καλός, ο De Vito καλύτερος, αλλά την δεύτερη ταινία κλέβει η Michelle Pfeiffer, με μια ερμηνεία ( και μια στολή) που πέρασαν στο πάνθεον των μοιραίων γυναικών του συλλογικού υποσυνείδητου.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, τα δύο Batman του Tim Burton παραμένουν οι αγαπημένες μου. Όχι για τις είδα σε μικρή ηλικία, αλλά γιατί είναι οι πιο ισορροπημένες σε σχέση με όσες ακολούθησαν. Κάποια κομμάτια τους γέρασαν άσχημα, τα σκηνικά πλέον μοιάζουν πολύ ψεύτικα όπως και πολλά props, οι χορογραφίες μάχης είναι αστείες. Είχαν ιδιαίτερη αισθητική, κράτησαν κάτι από την καρδιά του comic, είχαν δράση, χιούμορ ( κάτι που έλειψε από τις ταινίες του Nolan, που πνίγονται μέσα στη σοβαροφάνεια τους), και πάνω από όλα πραγματικούς χαρακτήρες. Πίσω από τους τόνους make up και τα φανταχτερά κοστούμια, υπήρχαν πραγματικοί άνθρωποι, πληγωμένοι, κακοποιημένοι, αδικημένοι. Άνθρωποι που κρύφτηκαν πίσω από μάσκες και περσόνες, για να κρύψουν τον πόνο και το φόβο τους, που ντύθηκαν τέρατα για να κρατήσουν ό,τι ανθρώπινο του έμεινε ζωντανό. Άλλωστε η πραγματική μορφή των τεράτων είναι πάντα ανθρώπινη.
The Toy Commercial Era
Ποιος ευθύνεται που δεν είδαμε ποτέ τρίτη ταινία από τον Burton; Tα McDonalds. Το Batman Returns δεν έκανε τις εισπράξεις του πρώτου φιλμ, ήταν πολύ βίαιη και σκοτεινή, με αποτέλεσμα η γνωστή αλυσίδα ταχυφαγείων να σταματήσει να δίνει φιγούρες Batman με τα παιδικά γεύματα.
Έτσι, η Warner αποφάσισε (με καθαρά καλλιτεχνικά κριτήρια) πως το επόμενο sequel πρέπει να είναι πιο light, χαρούμενο και για όλη την οικογένεια. Burton και Keaton απομακρύνονται, ο Joel Schumacher αναλαμβάνει.
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, ο Schumacher ήταν πολύ καλός σκηνοθέτης. Στην δεκαετία του 90 έφτασε στο ζενίθ του, γυρίζοντας εξαιρετικές εμπορικές ταινίες, διαφορετικές μεταξύ τους. Εξαιρώντας τα δύο Batman, μέχρι το 8mmη φιλμογραφία του είναι σχεδόν άψογη. Τσεκάρε οπωσδήποτε Flatliners, Falling Down και Lost Boys.
Όσο καλός κι ήταν, δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το project. Δεν είχε κανένα όραμα, σε αντίθεση με τον προκάτοχο του. Το Batman Forever (1995) είναι ένα χαμένο στοίχημα, ένα τεράστιο « θα μπορούσε να..». Ο Schumacher άναψε όλα τα νεον, ήθελε το δικό του Gotham να μην έχει σχέση με την αποπνικτική εκδοχή του Burton. Έντονα χρώματα και φώτα. Πέρα από αυτά τίποτα άλλο. Ο Κilmer ήταν ένας πολύ cool Batman, θα μπορούσε να είναι καλύτερος. Ο Jim Carrey ήταν ο μόνος που το διασκέδασε, κι ας είχε τον Jones να του λέει συνέχεια πόσο τον αντιπαθεί.
Αν το Batman Forever (1995) ήταν αφόρητα μέτριο, το Batman & Robin (1997) είναι απερίγραπτο. Δε βοήθησε το ότι ο Schumacher ήθελε να αποδώσει φόρο τιμής στη σειρά των 60s. Ούτε το ότι φώναζε στους ηθοποιούς, πριν από κάθε λήψη «μη ξεχνάτε, γυρίζουμε ένα καρτουν».. Τι να πρωτοαναφέρεις.. Τις στολές με τις ρώγες; Το ότι η ταινία είναι ουσιαστικά ένα διαφημιστικό παιχνιδιών 125 λεπτών; Πως δεν υπάρχει πλοκή και οι χαρακτήρες είναι πιο χάρτινοι κι από χαρτί υγείας;
Τι σώζεται; Η Uma Therman ως Poison Ivy, κάποια από τα λογοπαίγνια του Arnold, και η παρακάτω ατάκα.
Robin: [checking out the Batmobile] I want a car. Chicks dig the car.
Batman: This is why Superman works alone.
Ο αστικός μύθος λέει πως ο Clooney ακόμη αποζημιώνει όποιον του πει πως είδε την ταινία. Η καλύτερη κουβέντα για το φιλμ ήρθε από την άλλη πλευρά. Ο Kevin Feige, πρόεδρος των Marvel Studios δήλωσε πως «το Batman & Robin είναι η πιο σημαντική ταινία βασισμένη σε comic που έγινε ποτέ, γιατί η καταστροφική της αποτυχία ανάγκασε τα κινηματογραφικά στούντιο να ξανασκεφτούν το πως θα μεταφέρουν comic σε ένα διαφορετικό μέσο». Θα πέρναγαν 8 χρόνια μέχρι να ξαναδούμε τον Batman στη μεγάλη οθόνη.
Christopher Nolan Era
Μετά από αρκετά κακές ιδέες και ακόμη χειρότερα σενάρια, η Warner αποφασίζει να κάνει ότι και το 1988, να δώσει τα κλειδιά σε έναν νέο σκηνοθέτη και να εμπιστευτεί το όραμα του. Το 2003 ο Christopher Nolan μαζί με το σεναριογράφο David S. Goyer ξεκινάνε να δουλεύουν στο Batman Begins. Ο τότε φέρελπις Άγγλος σκηνοθέτης θέλει ο δικός του “κόσμος» να είναι στο άλλο άκρο από αυτόν του Burton. Ο Nolan ήθελε ρεαλισμό, ήθελε το δικό του Gotham να είναι γνώριμο, οικείο, μια πόλη που μοιάζει με αυτή που ζεις. Για αυτό γύρισε σε Λονδίνο, Σικάγο και Νέα Υόρκη. Ξανά σε αντίθεση με τον Burton, οργάνωσε προβολή του Blade Runner για να δείξει στους συνεργάτες του τι ακριβώς είχε στο μυαλό του.
Το σκοτάδι στη δική του εκδοχή είναι διαφορετικής υφής, είναι φτιαγμένο με το φως της μέρας, όχι μέσα σε studio, αλλά σε πραγματικές πόλεις, θα μπορούσε να ήταν η δική σου. Επιτρέψτε μου εδώ να εκφράσω κάποιες ενστάσεις.
O Nolan είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες των τελευταίων 25 ετών. Η τριλογία του είναι μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική πρόταση, ένας απόλυτα δικός του κόσμος. Θα πρέπει να είσαι άσχετος και εμπαθής για να μη θαυμάσεις τη φαντασία, το ταλέντο και πολλά επί μέρους στοιχεία. Όμως ο ρεαλισμός κάπου γίνεται αστείος, και αυτό είναι το μόνο αστείο, γιατί – όπως και η υπόλοιπη φιλμογραφία του – οι τρεις ταινίες πάσχουν από σοβαροφάνεια, παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τους που είναι γελοίο. Στην προσπάθεια του να γίνει Kubricκ στη θέση του Kubricκ δημιουργεί ψυχρές ταινίες, κλινικές, αποστειρωμένες από συναισθήματα. Όπως είπε ο William Blake, η πολλή θλίψη γελάει.
Ο Batman υπό το φως της πραγματικότητας, λιώνει σαν βαμπίρ στο μεσημεριανό ήλιο. Δισεκατομμυριούχος που ντύνεται νυχτερίδα, μάχεται το έγκλημα, δηλαδή μέρος του ανταγωνισμού, για τον βγάλει από τη μέση. Ανήλικοι κατασκευάζουν τα προϊόντα του σε εργοστάσια στην Ασία, δουλεύοντας 18 ώρες. Ίσως και κάποια από τα gadget του.. O Σκοτεινός Ιππότης είναι στην καλύτερη περίπτωση παρακρατικός. Θα μπορούσε να σώσει το Gotham (και το κάθε Gotham) με το απλά να πλήρωνε περισσότερους φόρους ή ακόμη καλύτερα αν δώριζε την περιουσία του.
Ο χαρακτήρας μέσα από το πρίσμα της αναστολής της δυσπιστίας, μετατρέπεται σε έναν από τους πιο δημοφιλής ήρωες comic. O ρεαλισμός σκοτώνει. Κι όσο κι αν ο Άγγλος σκηνοθέτης δηλώνει πως η τριλογία του δεν έχει πολιτική χροιά, απλά πετάει την μπάλα στην εξέδρα, καθώς ο συντηρητισμός ξεχειλίζει. Δεξιά προπαγάνδα, μιλιταρισμός, στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, νόμος και τάξη, έμμεση αλλά όχι και τόσο διακριτική επιδοκιμασία της κυβέρνησης Bush, δυσφήμιση του Occupy Wall Street. Ο Batman είναι ξεκάθαρα παρακρατικός.
Ή για να το πούμε διαφορετικά, ο Batman είναι η αστυνομία πόλεων και ο Superman η χωροφυλακή.
Πέρα από τις πολιτικές προεκτάσεις, η πρώτη ταινία νομίζω πως είναι η καλύτερη. Ισορροπημένη ανάμεσα στην πλοκή και την δράση, εξαιρετικό καστ και φωτογραφία. Ενώ ο Bale είναι ο καλύτερος ηθοποιός από όσους ενσάρκωσαν τον ήρωα, είναι με διαφορά ο χειρότερος Batman. Μου φαίνεται αδιανόητο, πως ένας ηθοποιός τέτοιου διαμετρήματος, δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να χαμηλώσει τη φωνή του, όταν φοράει τη στολή. Ο Keaton το έκανε έξυπνα, ο Conroy στη σειρά κινουμένων σχεδίων το κάνει καλύτερα από όλους, ο Bale ακούγεται σαν το Βασίλη Καρρά μετά τρία πακέτα τσιγάρα.
Πέρα από τη φαρυγγίτιδα, ο Ουαλός ηθοποιός είναι πολύ καλός. Το δεύτερο φιλμ, The Dark Knight (2008) ανήκει και αυτό στον Joker.
Ο Heath Ledger στο κύκνειο άσμα του, παραδίδει την καλύτερη του ερμηνεία (μαζί με το 10 Things I Hate About You, αλλά μην το πείτε πουθενά). Ο δικός του Joker δε γελάει, είναι ένας μηδενιστής, κάποιος που κατάλαβε πως τίποτα δεν έχει αξία, όλα είναι μάταια και θέλει να το καταλάβουμε όλοι. Η μεταμόρφωση είναι συγκλονιστική, πέρα από τα προσθετικά και το ενδυματολογικό, ο Αυστραλός ηθοποιός πέρασε έναν μήνα μόνος του, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, φτιάχνοντας το παζλ του χαρακτήρα, ενώ κρατούσε ημερολόγιο με τις σκέψεις και τα συναισθήματα του Joker. Ο Joker της τριλογίας του Nolan είναι ο πιο ξεχωριστός χαρακτήρας, δεν έχει καμία σχέση με το comic, δε γελάει ποτέ και όμως, στο αγέλαστο και σοβαροφανές σύμπαν του Άγγλου σκηνοθέτη, αυτή η αντίφαση είναι και η μόνη που λειτουργεί, που φαίνεται απόλυτα φυσιολογική.
Δυστυχώς, η προετοιμασία για το ρόλο μάλλον ήταν ο πρόλογος τους τέλους για τον Ledger, ενός ρόλου που όλοι στα γυρίσματα και εκτός, αναγνώρισαν ως μια πραγματικά ξεχωριστή ερμηνεία. Προτιμώ τον Nicholson ή τον Hammil της σειράς κινουμένων σχεδίων ( ίσως ο κορυφαίος Joker όλων), όμως δε γίνεται να μην χειροκροτήσεις την εκδοχή του Ledger.
Που όπως ανέφερα, είναι το highlight του sequel. Που ουσιαστικά ο Nolan κάνει ξεπατικωσούρα το Heat (1995) του Michael Mann, χωρίς να φτάνει ποτέ – εκτός Ledger- στα δυσθεόρατα ύψη του. To τρίτο φιλμ είναι και το πιο αδύναμο. Ο Άγγλος σκηνοθέτης αρχικά δεν ήθελε να το αναλάβει. Με αδύναμους χαρακτήρες ,με εξαίρεση τον Bane, μια άχρωμη, άοσμη, άγευστη Ann Hathaway ως Catwoman, μια εντελώς περιττή Marion Cotillard, πλοκή πιο αραιή κι από σούπα στη βροχή, που δεν κάνει και ιδιαίτερη προσπάθεια να κρύψει την προπαγάνδα της, και σκηνές και χορογραφίες μάχης, αδικαιολόγητα μέτριες για τέτοιου βεληνεκούς ταινία.
Όσο και να γκρινιάζω, όσο και αν κάποια πράγματα είναι υποκειμενικά, δε γίνεται να μην παραδεχθώ το αυτονόητο: Αν οι ταινίες του Burton έβαλαν τον όρο superhero blockbuster στο κινηματογραφικό λεξικό και στην καθημερινότητα μας , η τριλογία του Nolan απέδειξε ότι μπορούν να γυριστούν υπερπαραγωγές με καλλιτεχνική αξία και έστρωσε τον δρόμο για την απόλυτη επικράτηση του είδους τα επόμενα 15 χρόνια – από το αντίπαλο δέος είναι η αλήθεια, τα Marvel Studios- κινηματογραφικά, αισθητικά και κυρίως εισπρακτικά. Το εμπορικό σινεμά δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.
Ben And Zack
Μετά την τριλογία του Nolan, δε γυρίστηκε άλλη ταινία αποκλειστικά εστιασμένη στο Σκοτεινό Ιππότη. Η Warner ανάθεσε τρία από τα επόμενα – και πιο βαριά χαρτιά της- στο Zack Snyder. O Snyder είναι τόσο καλός όσο η πρώτη ύλη που έχει να δουλέψει. Όταν είναι καλή (300, Watchmen) γυρίζει μέχρι και αριστουργήματα, η μεταφορά του κλασικού graphic novel του Alan Moore είναι η καλύτερη ταινία βασισμένη σε comic. Όταν έχει τα μέτρια και χλιαρά σενάρια του αδερφού Nolan, τι να κάνει, πόσες τρομερές σκηνές μάχης να χωρέσει σε δύο ώρες αδιάφορης πλοκής;
«Πες μου την αλήθεια, η στολή με παχαίνει;»
Τα Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) και Justice League (2017) ήταν κακές ταινίες. Παρά τα χρήματα, το καστ και το ταλέντο που επιστρατεύτηκε σε κάθε τομέα, ήταν αποτυχίες. Αδιάφοροι χαρακτήρες, ανύπαρκτη πλοκή, κακοί διάλογοι, και η σοβαροφάνεια – κληρονομιά του Nolan να στραγγαλίζει τα πάντα. Και ο Ben Affleck ως Batman; Το σωστό επίθετο είναι αμήχανος. Ο Affleck είναι καλύτερος σκηνοθέτης από ηθοποιός, αλλά όταν έχει καλό σενάριο, είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Τα σενάρια και στις δύο ταινίες ήταν στην καλύτερη αχταρμάς. Λίγο από το κλασικό comic του Frank Miller, The Dark Knight Returns, λίγο Wonder Woman, λίγο να βάλουμε κι άλλους χαρακτήρες για να ετοιμάσουμε το έδαφος για τα επόμενα sequels, η μπάλα χάθηκε.
Τη δεκαετία που τέλειωσε, η Marvel νίκησε τη Warner κατά κράτος σχεδόν παντού και με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το Joker. H επιλογή και η επιμονή να διατηρηθεί το πιο σκοτεινό και «σοβαρό» ύφος σε αντίθεση με το πιο light της Marvel, ήταν κακή ιδέα. Αλλά αυτό είναι θέμα για κάποιο άλλο κείμενο..
Robert Pattinson
Είναι καλή επιλογή ο Pattinson ως Batman; Από άποψη marketing και ντόρου δε γίνεται καλύτερη. Δεν άφησε αδιάφορο σχεδόν κανέναν. Ένα μεγάλο κομμάτι έβγαλε όλη του χολή, γιατί στο μυαλό τους ο Αμερικανός ηθοποιός θα είναι για πάντα ο φωτεινούλης βαμπίρ του Twilight. Κάποιοι άλλοι το βρήκαν καλή ιδέα, κάποιοι θα περιμένουν να δουν για να κρίνουν. Που βρίσκεται η αλήθεια; Παντού και πουθενά σε αυτές τις περιπτώσεις.
Ο Pattinson είναι ένας μέτριος ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια οι κριτικοί τον αποθεώνουν, επειδή έπαιξε σε δύο τρεις indie ταινίες. Είναι από αυτά τα ανεξήγητα που κάνουν οι κριτικοί κατά καιρούς, το να αποθεώνουν μετριότητες – στην καλύτερη των περιπτώσεων-, έτσι απλά για να μας την σπάσουν. Με «ιδιοφυείς» μάλιστα εκφράσεις, όπως ο καλύτερος της γενιάς του. Όπου βλέπετε αυτή την πρόταση, μακριά. Το ακόμη πιο ανεξήγητο είναι πως οι ίδιοι κριτικοί, γράφουν τα ίδια και χειρότερα για την πρώην του Pattinson, την ανεκδιήγητη Kristen Stewart..
To trailer του επερχόμενου Batman δε μου είπε πολλά, μοιάζει να θέλει να συνεχίσει στο ύφος του Nolan. Η φιλμογραφία του Matt Reeves δε σου γεμίζει το μάτι, αλλά του Todd Philipps ήταν πολύ χειρότερη, κι όμως έγραψε και σκηνοθέτησε το περσινό Joker, μια από τις καλύτερες ταινίες του 2019. Οψόμεθα..
And The Winner Is…
Ποιος είναι ο καλύτερος Batman τελικά; Αυτός που επιστρέφεις ξανά και ξανά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο καλύτερος παραμένει της σειράς κινουμένων σχεδίων στις αρχές των 90s.
Ίσως κάποια στοιχεία να μην μεταφράζονται από το χαρτί σε live action. Οπότε το animation να είναι το ιδανικό μέσο που γεφυρώνει τους δύο κόσμους. Τι θα ήθελα να δω;
Μια διαφορετική προσέγγιση. Το «δόγμα» του Nolan νομίζω πως εξαντλήθηκε, κούρασε. Θα ήθελα να δω μια πιο κομιξάδικη προσέγγιση, πιο Sin City. Kυρίως, θα ήθελα να μεταφερθούν στην μεγάλη οθόνη κάποιες από τις πιο κλασικές ιστορίες, όπως αυτή του Miller που ανέφερα ή το Killing Joke του Moore. Υπάρχουν δεκάδες εξαιρετικές ιστορίες στα 80 χρόνια του comic, που αξίζουν να γίνουν ταινίες, από αδιάφορα σενάρια που προσπαθούν να χωρέσουν τα πάντα και στο τέλος δε λένε τίποτα.
Ο Βatman όπως και το άλλο του μισό, ο Joker είναι πλέον διαχρονικές φιγούρες, δύο από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες του εικοστού αιώνα, ήρωες σαιξπηρικής υφής, που όλοι θέλουν να τους υποδυθούν, να τους σκηνοθετήσουν, να αφήσουν το σημάδι τους, να πουν τις ιστορίες τους καλύτερα από οποιονδήποτε. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα μας ταλαιπωρούν για πολλά χρόνια ακόμα.
