«Η εποχή της βροχής»
Wet Season
Η One from the Heart παρουσιάζει την ταινία του Άντονι Τσεν, «Η Εποχή της Βροχής» (Wet Season). O Άντονι Τσεν, με καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, κέρδισε με την πρώτη του ταινία «Ilo Ilo» το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών (συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής) με πρόεδρο της επιτροπής την μεγάλη Ανιές Βαρντά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε ανάμεσα στους 10 καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες σύμφωνα με το Variety. Αφού εργάστηκε ως παραγωγός για αρκετά χρόνια επέστρεψε το 2019 με τη δεύτερη ταινία του «Η Εποχή της Βροχής» που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα Platform του Φεστιβάλ Τορόντο. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Τορίνο, έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε επίσης στα Φεστιβάλ Λονδίνου, Βανκούβερ, Γκέτεμποργκ, Μακάο (2 Βραβεία) ενώ η πρωταγωνίστρια κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα πολύ σημαντικά βραβεία για ταινίες από όλη την Ασία, Golden Horse Awards.
Η «Εποχή της Βροχής» αφηγείται την ιστορία μιας σαραντάρας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας που μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.
Ο Άντονι Τσεν ξεπερνώντας κάθε είδους στερεότυπα και συχνά με απρόσμενο χιούμορ καταγράφει τη συγκινητική, σπάνιας λεπτότητας μετεωρική συνάντηση δύο μοναχικών, εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που μέσα από την ανάγκη τους για επαφή και τρυφερότητα βλέπουν τις ως τότε ταυτότητές τους να ανατρέπονται και έρχονται αντιμέτωποι ο καθένας με τη δική του ενηλικίωση.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Με ενδιέφερε πάντα να εξερευνώ γυναικείους χαρακτήρες. Στο ντεμπούτο μου «Ilo Ilo», μίλησα για τη μητρότητα και το μητρικό ένστικτο. «Η Εποχή της Βροχής» προχωράει την εξερεύνηση της γυναικείας ταυτότητας ένα βήμα πιο πέρα. Μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα για μια γυναίκα που κοντεύει τα σαράντα και θέλει απελπισμένα να κάνει δικό της παιδί. Στο σενάριο την περιέγραψα ως «μια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα». Μια γυναίκα που χάνει τον εαυτό της υπό την πίεση των προσδοκιών της μοντέρνας εργαζόμενης γυναίκας και ευσυνείδητης συζύγου.
Για μένα, «Η Εποχή της Βροχής» είναι ένα τρυφερό πορτρέτο μιας γυναίκας, της οποίας η αξία δεν έχει αναγνωριστεί στο εργασιακό και οικογενειακό της περιβάλλον, σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού του εαυτού της. Υπάρχει ένας σιωπηλός δυναμισμός μέσα της καθώς παλεύει μέσα στη ζωή με αξιοπρέπεια και χάρη.
Τα τελευταία δύο χρόνια αυτό το σχέδιο συνδέθηκε μαζί μου με ένα πιο προσωπικό τρόπο, καθώς η σύζυγός μου κι εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας προκλήσεις προσπαθώντας να ξεκινήσουμε μια οικογένεια. Οι ενέσεις, τα χάπια, οι επισκέψεις στο νοσοκομείο, τα δάκρυα, ο θυμός, η απογοήτευση, ήταν πια οικογενειακά τελετουργικά για μένα. Παρά τον κόπο και τις δυσκολίες, η εμπειρία επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά μου να πραγματοποιήσω αυτή την ταινία.
Όσο κι αν προσπαθούμε να προοδεύσουμε προς μία ισότιμη κοινωνία, φαίνεται ότι παντού στον κόσμο, όπως και στη Σιγκαπούρη, υπάρχουν αόρατες γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, βασισμένες στα χρήματα, την καταγωγή και την τάξη. Υπήρχε πάντα ένας ελιτισμός από όσους έχουν εκπαιδευτεί με το αγγλικό σύστημα και μιλούν σχεδόν αποκλειστικά αγγλικά. Στη σημερινή Σιγκαπούρη το κύμα νέων μεταναστών από την Κίνα, έχει οδηγήσει πολλούς ντόπιους να διαχωρίζουν τον εαυτό τους μέσω της ικανότητας τους να μιλούν Αγγλικά. Ήμουν πάντα πολύ ευαίσθητος όσον αφορά στην ιδέα της τάξης και της καταγωγής στην αληθινή ζωή αλλά και στη δουλειά μου. Η απεικόνιση των λεπτομερειών αποτελεί πολύ σημαντικό κομμάτι της σκηνοθεσίας μου, ο τρόπος με τον οποίο μιλούν οι χαρακτήρες, κοιτάζουν γύρω τους, κινούνται στον χώρο, όλα αυτά αποκαλύπτουν πάρα πολλά για το από πού έρχονται και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύουν.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα πιο περίπλοκες από όσο νομίζουμε. Οι γραμμές σίγουρα μπλέκονται στην σχέση του Γουέι Λουν και της δασκάλας του. Είναι η Λινγκ η ιδανική ερωμένη ή μια αντικαταστάτρια μητέρα; Είναι ο Γουέι Λουν ένας αντικαταστάτης του απόντα συζύγου ή του γιου που πάντα ήθελε να αποκτήσει; Πάντα ένιωθα ότι τα συναισθήματά μας, μας οδηγούν σε μέρη που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα πηγαίναμε. Αυτή η ασάφεια στους ανθρώπινους δεσμούς και την επικοινωνία μεταξύ τους μου κινεί πάντα το ενδιαφέρον.
Έγραψαν για την ταινία:
«Με το γλυκόπικρο δράμα Wet Season, ο σεναριογράφος – σκηνοθέτης Άντονι Τσεν, αποδεικνύεται και πάλι ένας διορατικός παρατηρητής της ζωής και των ταξικών αντιθέσεων στην τροπική Σιγκαπούρη, καθώς και ένας ευαίσθητος χρονογράφος των ζητημάτων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες. Τοποθετημένη κατά τη διάρκεια της εποχής των μουσώνων, η κομψή, λεπτομερής απεικόνιση των ερωτικών απογοητεύσεων μιας αφοσιωμένης δασκάλας και συζύγου, είναι γεμάτη με αγάπη και χιούμορ και σκηνοθετημένη με εντυπωσιακή ωριμότητα». – Alissa Simon, Variety.
«Η φήμη του σκηνοθέτη-σεναριογράφου Άντονι Τσεν για την διακριτική και ακριβή παρουσίαση πολύπλοκων σχέσεων ενισχύεται ακόμα περισσότερο με τη δεύτερη ταινία του Η Εποχή της Βροχής. Ο αναπάντεχος δεσμός ανάμεσα σε μια δασκάλα και ενός μαθητή της στη Σιγκαπούρη ξεδιπλώνεται με μια κατανόηση και ευαισθησία που αφήνει μια ζεστή λάμψη». – Allan Hunter Screen.
«Ο Άντονι Τσεν, 6 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Ilo Ilo (που κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα του φεστιβάλ Καννών το 2013), επιστρέφει με μία ακόμα ευαίσθητη, τρυφερή, βουβά επώδυνη παραδοχή της -γεμάτης ελαττώματα κι αποτυχίες- ανθρώπινης φύσης. Μία ταινία για την μοναξιά (που ίσως είναι σκληρότερη μέσα στον γάμο), τη μητρότητα (και τι σημαίνει αυτό για την ταυτότητα μιας γυναίκας), τα ανεκπλήρωτα όνειρα που μάς κάνουν να νιώθουμε λίγοι και μικροί. Πάνω από όλα, ο Τσεν κοιτά (και πάλι) την κοινωνία μέσα από το πλαίσιο της οικογένειας. Αυτής που μας γέννησε, και της εναλλακτικής που υποσυνείδητα καταλήγουμε να φτιάχνουμε. Τι θέλει ο μαθητής της από τη Λινγκ – μήπως την μητρική φιγούρα που δεν έχει για να του γεμίσει με στοργή το ψυγείο, να τον καμαρώσει στις γυμναστικές του επιδείξεις, να τον πάρει μια αγκαλιά; Γιατί η Λινγκ περιποιείται με τέτοια αυτοθυσία τον παραπληγικό πεθερό της και πόσο πιο τρυφερά θα το έκανε μια πραγματική κόρη; Γιατί δε φτάνει η αγάπη; Ο Τσεν δεν απαντά με εύκολες καθάρσεις. Αφήνει το πρόσωπο-καμβά της πρωταγωνίστριάς του να μη λέει τίποτα και να τα λέει όλα. Και πάνω από όλα, αφήνει τη βροχή να πέφτει. Σαν ελπίδα ανακούφισης – θα πέσει με δύναμη και θα τα ξεπλύνει όλα. Σαν υπόσχεση γονιμότητας – η γη θα ποτιστεί και η ψυχή θα βρει τρόπους να αναζωογονηθεί και να συνεχίσει. Αλλά και σαν μία γενναία παραδοχή της συλλογικής μας θλίψης. Δεν μελαγχολούν οι άνθρωποι γιατί βρέχει. Ίσως ο ουρανός βρέχει γιατί οι άνθρωποι μελαγχολούν». – Πόλυ Λυκούργου, Flix.
«Χαμηλών τόνων, τρυφερή ταινία για τη μητρότητα, τον εφηβικό έρωτα, την αποξένωση. Με τον Άντονι Τσεν να δημιουργεί έναν καμβά συναισθημάτων στον οποίο κυριαρχούν οι εύθραυστες σχέσεις και η αληθινή αγάπη.
Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις αλλά με τη δύναμη των βλεμμάτων και των όσων αφήνεται να υπονοηθούν, ο σκηνοθέτης δημιουργεί ένα αβίαστο, ειλικρινές και ανεπιτήδευτο φιλμ που συγκινεί με τη λεπτότητα και τη διακριτικότητα με την οποία προσεγγίζει το θέμα του». – Στρ. Κερσανίδης, Η Εποχή/ Στο Κόκκινο.
«Η ιστορία βαδίζει (χωρίς να ενοχλεί ή να απογοητεύει) σε προβλέψιμα μονοπάτια, όμως η κομψότητα των συναισθημάτων ανθρωπιάς που χαρακτηρίζει το ασιατικό σινεμά βγαίνει εντελώς αβίαστα εδώ, με τον Τσεν να συνδυάζει επαγγελματική αρτιότητα και τεχνογνωσία αφήγησης του δυτικού σινεμά, σε βαθμό να αισθάνεσαι ότι βλέπεις… αμερικάνικη ταινία (για καλό το λέω)! Θα του έδινα κι ένα διαβατήριο για Χόλιγουντ δίχως δεύτερη σκέψη». – Ηλίας Φραγκούλης, Free Cinema.
«Ένα γοητευτικό μελόδραμα» – Le Figaro.
«Χάρις σε μια κομψή σκηνοθεσία που δεν κρίνει τους χαρακτήρες, ο Άντονι Τσεν καταφέρνει να μας συγκινήσει». – Les Inrockuptibles.
«Με τον τρόπο ενός ιμπρεσιονιστή ζωγράφου, ο Τσεν προχωρά με μικρές πινελιές συναισθήματος για να μας βάλει στο εσωτερικό ταξίδι της Λινγκ. Μέσα από την πορεία της βλέπουμε μια πατριαρχική κοινωνία σε πτώση» – Première.
«Ο Τσεν δεν χάνει ποτέ το δρόμο του προς το όραμα του, δεν κάνει συμβιβασμούς και παραδίδει μια δυνατή εμπειρία κάθε λεπτό». – Jeremy Clark, Dirty Movies.
«Αυτό που κάνει την ταινία Η Εποχή της Βροχής αξιομνημόνευτη, είναι η απόφαση του Τσεν να επικεντρώσει στην πολυπλοκότητα των συναισθημάτων των ηρώων στην προσπάθεια τους να συνδεθούν μεταξύ τους και να βρουν την ευτυχία. Με μία έννοια είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά πορτρέτα μοναξιάς που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τη σχέση που προκύπτει ανάμεσα στη δασκάλα και τον μαθητή, είναι δύσκολο να μην συγκινηθείς από τις στοργικές τους χειρονομίες για να γιατρέψουν τις άδειες τους καρδιές. Τα συναισθήματα που προκύπτουν από την αφήγηση δεν είναι καθόλου αυτά που περιμένεις και ο Τσεν πραγματικά οδηγεί το κοινό του να τα διερευνήσει με ανοιχτό μυαλό». – Wilson Kwong, Film Enquiry.
«Η ευαίσθητη αφήγηση του Τσεν αποκαλύπτει τα ίχνη των εμπειριών και του τραύματος των χαρακτήρων του με ένα προσεκτικό μοντάζ μεταξύ των σκηνών». – Michelle Wang, Kill Your Darlings.
★★★★ Le Figaro ★★★★ Le Monde ★★★★ Le Parisien
★★★★ Les Inrockuptibles ★★★★ L’Humanité ★★★★ Positif
★★★★ Télérama ★★★ Le Nouvel Observateur ★★★ Paris Match
★★★ Première ★★★ Little White Lies
Twitter: One from the Heart
Instagram: One from the Heart films
https://www.facebook.com/onefromtheheartfilms/
