Ηθοποιός του θεάτρου σε ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Τηλεοπτική πρωταγωνίστρια σε σειρές που σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, την έκαναν να ξεχωρίσει στον χώρο και την έβαλαν στις καρδιές των τηλεθεατών. Η Πέγκυ Σταθακοπούλου, με αφορμή τη θρυλική παράσταση «Όμορφη Πόλη» στο Ηρώδειο, όπου πρωταγωνιστεί, μιλά στο Μικρόφωνο, με συγκίνηση, γι’ αυτή την εμπειρία της, τις συνεργασίες της στο θέατρο και την τηλεόραση, για το χθες και το σήμερα.
Η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη σε απόδοση – σκηνοθεσία του κύριου Γιώργου Βάλαρη μετά από ένα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων τον χειμώνα, επιστρέφει τον Σεπτέμβριο για 2 παραστάσεις στο Ηρώδειο. Πώς αισθάνεστε που είστε μέλος αυτής της θρυλικής παράστασης;
Πρώτα απ΄ όλα νιώθω τεράστια χαρά και μια παράξενη λαχτάρα -εφηβική σχεδόν- γι’ αυτό που ετοιμάζουμε στο Ηρώδειο. Γιατί αυτή η παράσταση της Όμορφης Πόλης εμπεριέχει κάτι πολύ προσωπικό, το οποίο ο κάθε συντελεστής έχει ακουμπήσει με ιερό τρόπο επί σκηνής. Η Όμορφη Πόλη, ταξιδεύει ερχόμενη από το Χθες και αποτυπώνει ακόμη μέχρι σήμερα -πέρα από το μεγαλείο της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη- ένα Αίσθημα Ελληνικότητας, που μας ενώνει όλους για μια συνέχεια του λαού μας στο Αύριο.
Το θεατρικό σας ντεμπούτο έγινε το 1983. Θυμάστε εκείνα τα πρώτα χρόνια σας στο σανίδι;
Θυμάμαι με πολύ ζωηρά -είναι η αλήθεια- χρώματα τα αισθήματα, τις σπουδαίες προσωπικότητες που είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ, τις αγωνίες και τα ξενύχτια σκληρής δουλειάς αλλά και τα σημάδια αυτού που ερχόταν στην ζωή μου. Τα γέλια, τις αμηχανίες, τη δύναμη με την οποία δινόμουν σε κάθε ρόλο και το Θαύμα που παρακολουθούσα στις κουίντες κάθε βράδυ χαζεύοντας τον Μάνο Κατράκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Και λίγο αργότερα, όσο τα χρόνια περνούσαν, τον Νικήτα Τσακίρογλου, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, την Μάγια Λυμπεροπούλου ή τον Λευτέρη Βογιατζή και τόσους άλλους.
Τι έχει αλλάξει στο θέατρο από τότε μέχρι σήμερα;
Πολλά αλλά και τίποτα…. Με κάποιο τρόπο… Εννοώ μας λείπουν οι μεγάλοι σκηνοθέτες και οι σπουδαίοι δάσκαλοι αλλά και οι ηθοποιοί ογκόλιθοι και, κυρίως, εκείνη η απόλυτη αφοσίωση και στέρηση με την οποίαν έζησαν ο Κουν, ο Βολανάκης, ο Μιχαηλίδης ή ο Βογιατζής. Εκείνο το Θέατρο προϋπέθετε πως ο,τι συνέβαινε επί σκηνής, ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο ηθοποιός δοκιμαζόταν όχι μόνο για την αλήθεια του αλλά και την ακρίβειά του, την πειθαρχία του στο όραμα του σκηνοθέτη και υποκλινόταν με σεβασμό στο έργο κάθε σπουδαίου δραματουργού.
Σήμερα υπάρχει ακόμα το πάθος πολύ συχνά αλλά πρωταγωνιστεί η ανάγκη των σκηνοθετών ή των ηθοποιών να πειραματίζονται ερήμην άλλοτε του κειμένου κι άλλοτε της εποχής και του νοήματος ενός θεατρικού κειμένου. Και όλο αυτό με τον πανικό για επιβεβαίωση του μοντερνισμού και της διαφορετικότητας της παράστασης. Συνήθως, λοιπόν, τρέχει δίπλα στο κανονικό έργο ένα άλλο έργο που μόνο στον συγγραφέα του δεν ανήκει.
Το 1983, επίσης, κάνατε την παρθενική σας εμφάνιση στην κρατική τηλεόραση και εν συνεχεία στην ιδιωτική, αποκτώντας μεγάλη αναγνωρισιμότητα. Σας λείπει η τηλεόραση;
Αγαπώ πολύ τις τηλεοπτικές σειρές που έκανα στην τηλεόραση. Αγαπώ κάθε ρόλο που έπαιξα και κάθε συνεργασία μου, με τους σπουδαίους σκηνοθέτες και ηθοποιούς που είχα την χαρά να δουλέψω. Καθένας τους μου χάρισε κάτι ανεκτίμητο! Ο Μιχαηλίδης την αλήθεια του Θεάτρου, ο Μεσθεναίος την λιτότητα που απαιτείται μπροστά στην κάμερα, ο Κοκκινόπουλος μου έδειξε τους κινδύνους της έκθεσης, ο Κουτσομύτης το μέτρο. Έτσι ένιωθα ότι κάναμε σινεμά και μάλιστα υψηλών προδιαγραφών.
Ποιον θεατρικό και τηλεοπτικό σας ρόλο έχετε ξεχωρίσει μέχρι σήμερα;
Πόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις. Για μένα σχεδόν αδύνατον! Κάθε ρόλος μου με έκανε πιο πλούσια, πιο ευαίσθητη, πιο ανθεκτική σαν προσωπικότητα και εγώ έδωσα ανεπιφύλακτα την ψυχή μου, τα αδιέξοδα και τα δάκρυά μου, δανείζοντας τη φωνή και το σώμα μου σε όλες τις ηρωίδες που συνάντησα. Πόσο τυχερή αισθάνομαι!
Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην ιδιαίτερα όμορφη εικόνα και παρουσία σας! Ποιο είναι το μυστικό σας και πώς επηρεάζει η εξωτερική εμφάνιση τη δουλειά σας γενικότερα;
Αγαπώ Αυτό που Είμαι Αληθινά. Τώρα πια… Μεγαλώνοντας έμαθα με επώδυνο, συχνά, τρόπο πως έχω μόνο εμένα. Έχω διανύσει μεγάλες αποστάσεις, έχω ανοίξει και κλείσει πολλούς κύκλους, νομίζω έγινα καλύτερος άνθρωπος, δόθηκα ολόψυχα σε ό,τι και όποιον αγάπησα και συνεχίζω να προχωράω με την περιέργεια και τη χαρά ενός παιδιού, που ανακαλύπτει τον κόσμο. Κανείς μας δεν είναι κάθε στιγμή λαμπερός ή γοητευτικός. Υπάρχουν μέρες που είμαστε λυπημένοι, μόνοι και αδύναμοι. Δεν θα μάθω ποτέ, λοιπόν, πώς με βλέπουν οι άλλοι, ούτε αν είμαι μια όμορφη – όπως λέτε γυναίκα. Αλλά μάλλον δεν έχει μεγάλη σημασία γιατί εγώ αισθάνομαι μια ωραία γυναίκα, που αποδέχεται όλες τις αλλαγές που της πρόσφερε η ζωή της με ευγνωμοσύνη.
https://www.instagram.com/p/CEJu_p-JhhM/
Εκτός από την καλλιτεχνική σας ενασχόληση, έχετε και ενεργή εθελοντική δράση. Πόσο σημαντικό θεωρείτε ότι είναι αυτό, ειδικά στην εποχή μας;
Ο εθελοντισμός είναι ένας άλλος τρόπος να αναπνέεις, να συνεχίσεις να ζεις με ποιότητα, ήθος και αλήθεια. Δεν είναι ζήτημα φιλανθρωπίας, είναι ζήτημα ΕΥΘΥΝΗΣ και ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ. Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει ούτε τα μισά από όσα θα μπορούσα, όπως όλοι μας άλλωστε. Υπάρχει πάντα κάτι πολύ περισσότερο, που απομένει να γίνει. Ελπίζω να προλάβω να το προσφέρω στους συνανθρώπους μου, ως Ελάχιστο Ευχαριστώ για όσα μου χαρίστηκαν.
Επίσης, διδάσκετε και υποκριτική στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Πώς είναι να μοιράζεστε με τα νέα παιδιά τις γνώσεις και τις εμπειρίες σας από την καλλιτεχνική σας πορεία όλα αυτά τα χρόνια;
Είναι πολύτιμο το Δώρο της Διδασκαλίας! Αγαπώ πολύ όλα τα παιδιά στον κόσμο, όποιας ηλικίας κι αν είναι και έχω τον τρόπο να συναντιέμαι μαζί τους. Σέβομαι τους νεαρούς σπουδαστές μου και τους αντιμετωπίζω όλους σαν μελλοντικούς συναδέλφους μου. Προσπαθώ να καταλάβω τον ψυχισμό τους και τους λόγους για τους οποίους ο καθένας βρίσκεται στο θέατρο. Μιλάω ειλικρινά μαζί τους, θυμώνω όταν δεν φροντίζουν το ταλέντο τους, δεν δέχομαι ψέματα όταν δεν δουλεύουν πολύ, αλλά πάντα τους ενθαρρύνω ζητώντας το Απόλυτό τους. Δεν ξέρω αν είμαι καλή δασκάλα υποκριτικής. Ξέρω ότι τους δίνω ό,τι έμαθα όλα αυτά τα χρόνια κι ό,τι ονειρεύομαι γι’ αυτούς.
Ζούμε σε μια περίοδο πανδημίας, μέσα από την οποία βιώσαμε και την καραντίνα. Πόσο και πώς σας επηρέασε όλο αυτό στην καθημερινότητά σας ως επαγγελματία αλλά και ως άνθρωπο;
Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω δημόσια γι’ αυτό που ζούμε. Κι αυτό για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη όλη αυτή η κατάσταση και μάλιστα αυτή την περίοδο ειδικά σε έξαρση. Όλοι μας, πολίτες και πολιτεία, προσπαθούμε να προφυλαχθούμε από μία επικίνδυνη ασθένεια, για την οποία δεν γνωρίζουμε και πάρα πολλά. Αυτό που σίγουρα καταλαβαίνουμε είναι ότι η ζωή μας, τουλάχιστον προς το παρόν, στερείται από χαρές και ανάγκες απολύτως συνυφασμένες με την ύπαρξή μας. Αυτό έχει τεράστιες συνέπειες στην επαγγελματική, προσωπική και συναισθηματική μας ζωή. Η καθημερινότητα είναι τόσο ρευστή, που συχνά νοιώθουμε τρόμο η θυμό. Όπως σε κάθε πόλεμο, δοκιμάζονται οι αντοχές και η ανθεκτικότητα του ανθρώπου. Θα συνεχίσουμε να αγαπάμε, να προστατεύουμε τα πολύτιμα και τους αγαπημένους, θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε για κάποιο διάστημα σε δοκιμασία κάθε είδους, αλλά θα ζήσουμε και θα επιστρέψουμε στην ζωή που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλουμε να έχουμε, αρκεί να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από το ψέμα. Το δικό μας και των άλλων.
Τηλεόραση θα θέλατε να κάνετε τώρα που βλέπουμε μια επιστροφή στη μυθοπλασία με προσεγμένες παραγωγές;
Αγαπάω πολύ την τηλεόραση! Μου έχει μάθει πολλά και φυσικά με φέρνει σε επαφή με όλο τον κόσμο, που δεν έχει την δυνατότητα να με δει στο θέατρο! Θα ήθελα πολύ να κάνω μια τηλεοπτική σειρά υπό την προϋπόθεση ότι θα γίνεται με όρους που σέβονται τον θεατή αλλά και εμένα ως δημιουργό. Αν κάτι με συγκινήσει, θα επιστρέψω στη μικρή οθόνη με πολλή μεγάλη λαχτάρα.
Θα θέλατε να δώσετε κάποιο μήνυμα μέσα από την συνέντευξή μας στους νέους αλλά και στους μεγαλύτερους;
Δεν λυπάμαι λιγότερο από τους άλλους ανθρώπους, ούτε είμαι πιο δυνατή από τους συμπολίτες μου ή τους αγαπημένους μου θεατές! Παλεύω όπως όλοι μας για το καλύτερο, που μπορώ να έχω κάθε στιγμή. Προσπαθώ να διώχνω τους φόβους, γιατί είναι χαμένος χρόνος και δεν έχω άπειρο μπροστά μου. Αγαπάω, μοιράζομαι και αφήνομαι συχνά στη στιγμή με ό,τι μου φέρνει. Λέω αλήθεια και μαθαίνω ν’ ακούω τους άλλους με υπομονή ακόμα κι όταν βιάζομαι να γίνουν όλα, όπως τα θέλω εγώ. Όταν δεν τολμώ να πω συγγνώμη… λέω ” λυπάμαι”.
https://www.instagram.com/p/B7J-HgolLLZ/
Ποια είναι τα σχέδια σας για τον χειμώνα; Πώς θα θέλατε να σας βρει η ερχόμενη θεατρική σεζόν;
Εκτός από τις παραστάσεις της Όμορφης Πόλης, δεν έχω ολοκληρωμένα σχέδια και δεν με πειράζει καθόλου. Θέλω να είμαι υγιής μαζί με όλους τους αγαπημένους μου, και δημιουργική με όποιον τρόπο αντέξω αυτή τη συννεφιασμένη εποχή.
Συνέντευξη: Γιώργος Κοντζεδάκης
Επιμέλεια ερωτήσεων: Δέσποινα Ταστσιόγλου
