Ο αθλητικός χορός και τη θέση του στην ελληνική πραγματικότητα.
Ο αθλητικός χορός (αγγλικά: Dancesport) αποτελεί μια πτυχή του χορού όχι και τόσο γνωστή στο ευρύ κοινό της Ελλάδας. Πρόκειται για τη διαγωνιστική μορφή των ballroom χορών (βλ. “Τι είναι οι χοροί ballroom”) και ο λόγος για τον οποίο ξεχωρίζει από τον κοινωνικό ή τον παραστασιακό χορό είναι κυρίως το επίπεδο δυσκολίας αλλά και ορισμένοι κανόνες που οριοθετούν το είδος. Τα δρώμενα αθλητικού χορού κατά κανόνα εγκρίνονται, διοργανώνονται και ρυθμίζονται από οργανισμούς αθλητικού χορού τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τέτοιοι οργανισμοί είναι το W.D.C. (World Dance Council), το W.D.S.F. (World DanceSport Federation), το I.D.O. (International Dance Organization) και άλλοι πολλοί. Οι οργανισμοί αυτοί είναι κάτι σαν “κυβερνητικά σώματα” στον κόσμο του χορού και αποτελούν ομοσπονδίες απαρτιζόμενες από κράτη-μέλη σε όλο τον κόσμο. Τα είδη των διαγωνισμών ποικίλουν, λόγου χάρη υπάρχουν κλειστοί εθνικοί διαγωνισμοί στους οποίους συμμετέχουν μόνο τα μέλη της εκάστοτε ομοσπονδίας, ανοιχτοί προς όλους όπως το Blackpool Dance Festival, διαγωνισμοί Pro-Am με διαγωνιζόμενους καθηγητές/τριες με τους/τις μαθητές/τριες τους κ.οκ. Τέλος, ο όρος dancesport αναφέρεται τόσο στο International όσο και στο American style.
Η Ελλάδα αποτελεί και αυτή κράτος-μέλος των παραπάνω ομοσπονδιών (και άλλων που δε προαναφέρθηκαν). Κάθε χρόνο διοργανώνονται δεκάδες διαγωνισμοί χορού σε όλη την χώρα, τόσο υπό την αιγίδα των διεθνών αυτών ομοσπονδιών όσο και από ιδιώτες διοργανωτές πολιτιστικών-αθλητικών δρώμενων, dance clubs κ.λπ. Ο αθλητικός χορός στην χώρα μας έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη δεκαετία του ‘90, συγκεκριμένα το 1993 με πρωτοβουλία των Socrates και Drew Haros, ζευγάρι χορευτών-καθηγητών από τις Η.Π.Α. Ενώ τα πρώτα βήματα έγιναν με μεγάλη αισιοδοξία η άνθιση του είδους στην Ελλάδα δεν ευδοκίμησε ιδιαίτερα. Παρ’ όλο που γίνονται έκτοτε διαρκώς διαγωνισμοί, το ευρύ κοινό αγνοεί παντελώς την προσπάθεια όλων αυτών των χορευτών αθλητικού χορού καθώς οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη τους. Τόσο η άγνοια, όσο και η “περιφρόνηση” των Ballroom σαν είδος στην χώρα μας αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες για την εξέλιξη του ως είδος. Σημαντικό να αναφερθεί ότι εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, λόγω και των προαναφερθέντων παραγόντων, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης ενός συγκεκριμένου κρατικού φορέα ικανού να μεριμνά για τη διεξαγωγή αυτών των πολιτιστικών εκδηλώσεων, η πραγμάτωση ενός αγώνα χορού καθίσταται αδύνατη, την ίδια στιγμή που σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη (λ.χ. Ιταλία, Νορβηγία, Γερμανία κ.α.) αυτοί διενεργούνται κανονικά παρά τα γενικότερα μέτρα, με όσες προφυλάξεις είναι δυνατό να υπάρξουν.
Στους διαγωνισμούς χορού συμμετέχουν τόσο ζευγάρια όσο και ομάδες γυναικών (all ladies) ή μικτές (formation) σε μεγάλο εύρος ηλικιών. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα υπάρχουν και solo κατηγορίες και για τα δύο φύλα. Επιπλέον, ένα θετικό βήμα είναι η συμμετοχή -σε ορισμένους διαγωνισμούς- Α.Μ.Ε.Α. με αναπηρικά αμαξίδια. Στην Ελλάδα κυρίως, αλλά και σε μερικές άλλες χώρες (ανάλογα με τη διοργάνωση), στους αγώνες χορού περιλαμβάνονται πέραν των ballroom και άλλα είδη χορού όπως το σύγχρονο, το oriental, το hip-hop κ.λπ. Η “αποστολή” των διαγωνιζόμενων είναι να παρουσιάσουν μια συγκεκριμένη ρουτίνα-χορογραφία ενώπιον των κριτών και να βαθμολογηθούν όσον αφορά την τεχνική, τη χορογραφία, τη ρυθμικότητα, την εκφραστικότητα και την γενικότερη παρουσία τους. Αναλόγως της κατηγορίας οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Τυπικά, υπάρχουν ορισμένοι κανονισμοί όσον αφορά τη βαθμολόγηση, καθώς η αυτή οφείλει να βασίζεται καθαρά και μόνο στην χορευτική ικανότητα των διαγωνιζόμενων.
Για τους χορευτές η συμμετοχή τους σε έναν αγώνα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία. Απαιτεί αφοσίωση, πολλή προπόνηση και αντοχή που χτίζεται σταδιακά. Είναι μια διαδικασία η οποία διαρκεί χρόνια για να αποφέρει τα όποια αποτελέσματα και φυσικά δεν μπορούν όλοι να την ακολουθήσουν. Στην ελληνική πραγματικότητα συμβαίνει αρκετές φορές να μην αναγνωρίζεται πραγματικά ο κόπος των αθλητών και των δασκάλων τους, κυρίως λόγω κακών διοργανώσεων που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των χορευτών (καθυστερήσεις, απουσία προγράμματος, ακατάλληλοι χώροι ή/και συνθήκες). Η έλλειψη γνώσεων, υποδομών, κατάλληλων χώρων και συνθηκών γίνεται τροχοπέδη στο δρόμο των χορευτών και φυσικά τους απογοητεύει. Σαφώς υπάρχουν ομάδες ατόμων στην εγχώρια χορευτική κοινότητα που συνεχίζουν να προσπαθούν προκειμένου να εξελιχθεί επιτέλους το είδος όπως σε όλες τις υπόλοιπες χώρες. Ωστόσο, αποτελούν μεμονωμένες κινήσεις που δεν επηρεάζουν ουσιαστικά το τελικό αποτέλεσμα. Ο κατακερματισμός σε ομοσπονδίες (φαινόμενο παγκόσμιο, όχι μόνο ελληνικό) και η ακραία εμπορευματοποίηση του χορού μειώνουν διαρκώς την ποιότητα των όποιων δρώμενων. Κλείνουμε με την ελπίδα να μπορέσει να ανακάμψει ουσιαστικά ο κλάδος στο μέλλον και περισσότερος κόσμος να γνωρίσει και να αγκαλιάσει τον αθλητικό χορό!
