Οι προσωπικοί της δίσκοι από το 2001 έως το 2009
2000-2010
Η νέα χιλιετία φέρνει νέους ήχους και νέες τάσεις. Τα CD έχουν πλέον αντικαταστήσει τους δίσκους, αν κι αυτά δεν θ’ αργήσουν ν’ απαξιωθούν, αρχικά λόγω της πειρατείας και στη συνέχεια λόγω του διαδικτύου. Η Γαλάνη θα «περάσει στο νέο αιώνα», όπως έχει πει η ίδια χαρακτηριστικά, με τους ηλεκτρονικούς ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Έχοντας κλείσει τριάντα χρόνια στη δισκογραφία, δεν θα σταματήσει ποτέ ν’ ανανεώνει το κοινό της και να πειραματίζεται, διατηρώντας, όμως, πάντα την ταυτότητα της: στο «Χάραμα» δεν υποδύθηκε τη ρεμπέτισσα, αλλά ξεδίπλωσε τη λαϊκή τραγουδίστρια που έκρυβε μέσα της, ζυμωμένης μέσα από τις εμφανίσεις της δίπλα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση, στη Βίκυ Μοσχολιού και στο Βασίλη Τσιτσάνη. Αντίστοιχα, τη νέα χιλιετία δεν θα προσεταιριστεί επιτυχημένους νέους συνθέτες και στιχουργούς απλώς και μόνο για να γεμίσει τα album της με δυο-τρία σουξέ και να πείσει το κοινό πως παραμένει «μοντέρνα» και «σύγχρονη», αλλά θ’ αναζητήσει νέους ήχους, όπως οφείλει να κάνει κάθε ανήσυχος καλλιτέχνης. Κατά τ’ άλλα, την πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, θ’ αφοσιωθεί στις ζωντανές της εμφανίσεις, θα παρουσιάσει την πρώτη της ορχηστρική δουλειά και θα συναντηθεί με μία ακόμη σημαντική στιχουργό. Ο λόγος για τη Μαριανίνα Κριεζή.
2001 «Μετά –»
Το εν λόγω album αφιερώνεται στον Τάσο Φαληρέα, τον άνθρωπο, δηλαδή, που την έφερε σ’ επαφή με τον Κωνσταντίνο Βήτα, μαθαίνοντας το ενδιαφέρον της για την ηλεκτρονική μουσική. Το «Μετά-» περιλαμβάνει εφτά τραγούδια σε μουσική και στίχους δικούς του και τέσσερις διασκευές. Στα «Κόκκινο κοχύλι», «Στέλλα», «Δίψα», «Τα τραίνα» και «Δρόμοι», οι ήχοι παράγονται από υπολογιστές και προγράμματα, με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα να θυμίζει soundtrack και τους στίχους να είναι άλλοτε τρυφεροί («Ειν’ η αγάπη ένα λουλούδι που ανθίζει/Κι είσαι εσύ τα πέταλα που κάνουν τη γη να γυρίζει») κι άλλοτε μελαγχολικοί («Τα όνειρά μου είχα αφήσει στην καρδιά σου»). Τα «Μικρή ζωή» και «Μια ευχή» ξεφεύγουν από το ύφος των προαναφερθέντων κομματιών, καθώς κυριαρχεί ο φυσικός ήχος της ακουστικής κιθάρα του Βήτα. Διασκευασμένα από το δημιουργό ακούμε το παραδοσιακό σμυρναίικο «Αλητάκι (Αλανιάρικη ζωή)», ντουέτο με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, με τον ηλεκτρονικό ήχο να ενώνεται επιτυχώς με τα μπουζούκια και τους μπαγλαμάδες του Θανάση Βασιλιά και του Νίκου Κατσίκη, το «Πες μου μια λέξη», των Μάνου Χατζιδάκι-Αλέκου Σακελλάριου, και το «H μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει», των Μάνου Λοΐζου-Φώντα Λάδη, όπου χρησιμοποιήθηκαν οι φωνές του αξέχαστου συνθέτη και της Γαλάνη από την πρώτη ηχογράφηση του 1980, αν και η διασκευή αυτή είναι πια και η γνωστότερη εκτέλεση του κομματιού. Την τέταρτη διασκευή αναλαμβάνει ο Γιώργος Μπουσούνης, μιξάροντας το «Λόγο της σιωπής», σε μουσική της ερμηνεύτριας και στίχους του Παρασκευά Καρασούλου από το δίσκο «Φως» (1991), με την «Ώρα του stuff» του Παύλου Σιδηρόπουλου, ερμηνευμένο από τον ίδιο και τη Γαλάνη το 1978, επιτυγχάνοντας μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κι εμπνευσμένες στιγμές στη δισκογραφία της ερμηνεύτριας.
2002 «Δήμητρα-Τάνια Ζωντανές ηχογραφήσεις στο Ζυγό 2001-2002»
Παλιές γνώριμες, η Δήμητρα Γαλάνη και η Τάνια Τσανακλίδου παρουσίασαν το 2001 ένα μουσικό πρόγραμμα στο «Ζυγό», δομημένο σαν ραδιοφωνική εκπομπή. Η επιμέλεια του προγράμματος έγινε σε συνεργασία με τη γνωστή ραδιοφωνική παραγωγό Μαργαρίτα Μυτιληναίου, ενώ τις ενορχηστρώσεις ανέλαβε ο Γιώργος Μπουσούνης. Η επιτυχία ήταν τέτοια που το πρόγραμμα επαναλήφθηκε την επόμενη σεζόν, με κάποιες αλλαγές στους συντελεστές. Για τις ανάγκες του live, η Γαλάνη έγραψε κι ένα καινούριο τραγούδι, το «Δήμητρα-Τάνια», με την Τσανακλίδου να συμπεριλαμβάνει στους στίχους του αποσπάσματα από γνωστά τους κομμάτια. Το εναρκτήριο αυτό κομμάτι αποτελεί και το μοναδικό ενδιαφέρον που θα μπορούσε να παρουσιάζει το διπλό αυτό album, μιας και το ρεπερτόριο κατ’ άλλα είναι αναμενόμενο, περιλαμβάνονται προσωπικές τους επιτυχίες και επανεκτελέσεις γνωστών κομματιών.
2003 «Θα το μετανιώσεις»
Η Γαλάνη συστήθηκε ως συνθέτις με το «Δικαίωμα» και το «Χειροκρότημα», δυο τραγούδια με τη φωνή της Άλκηστης Πρωτοψάλτη και τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Αρκετά χρόνια μετά, έχοντας αποκληθεί «συνάδελφος» από το Δήμο Μούτση, γράφει μελωδίες για την ταινία της Κατερίνας Ευαγγελάκου «Θα το μετανιώσεις», καταθέτοντας την πρώτη της ορχηστρική δουλειά. Υπάρχουν και τρία τραγούδια σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου, εκ των οποίων ξεχωρίζει η «Γιορτή και ξενιτιά», μια ατμοσφαιρική μπαλάντα με συμβολικούς στίχους, ερμηνευμένη από την Τάνια Τσανακλίδου. Η μελωδία της «Γιορτής και ξενιτιάς» αποτελεί δικαίως το βασικό μουσικό θέμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιπες συνθέσεις υπολείπονται σε μελωδικότητα, ενορχηστρωμένες υποδειγματικά από το Γιώργου Μπουσούνη. Απ’ τις κορυφαίες στιγμές, το γλυκόπικρο «Δεν έχω ποδήλατο». Ακούγοντας το soundtrack αυτό, εύκολα συμπεραίνει κανείς πως είχε απόλυτο δίκιο ο Γιώργος Χατζηνάσιος, όταν δήλωσε πως η Γαλάνη έχει «δικαίωμα» για «χειροκρότημα» και ως συνθέτις.
2003 «Αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο»
Το 2003 ο Σταύρος Ξαρχάκος με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής παρουσίασε στο Ηρώδειο ένα αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο, δίνοντας στη Δήμητρα Γαλάνη την ευκαιρία να ερμηνεύσει μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ελληνικής δισκογραφίας. Μέσα από τις πλούσιες και συμφωνικές ενορχηστρώσεις των δικών του κομματιών, ο μεγάλος δημιουργός κατάφερε να «ξανακοιτάξει» τις μελωδίες του και, ενδεχομένως, να τις αναθεωρήσει, ενώ μέσα από τις ευρηματικές παρεμβάσεις του στις συνθέσεις των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη και Δήμου Μούτση, κατάφερε ν’ αναδείξει διαφορετικές πτυχές πασίγνωστων κομματιών, χωρίς ν’ αλλοιώσει το ύφος τους. Η Γαλάνη από τη μεριά της κατέθεσε μοναδικές ερμηνείες, καταφέρνοντας ν’ αναμετρηθεί επιτυχώς με πασίγνωστα τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με τους σημαντικότερους Έλληνες ερμηνευτές. Ενδεικτικά, αναφέρονται οι εκτελέσεις της στα «Νυν και αεί» και «Πρακτορείο».
2004 «Επί σκηνής»
Ένα χρόνο μετά, η Γαλάνη παρουσιάζει ένα ακόμη live album, αυτή τη φορά από την εμφάνισής της στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 12/2/2004. Με παλιά και νεότερα κομμάτια, όπως «Μη μου μιλάς γι’ αγάπη», των Γιάννη Σπανού-Κώστα Ασημακόπουλου, «Ήλιε μην κοιτάς», των Γιώργου Χατζηνάσιου-Ντίνου Δημόπουλου, «Σε ψάχνω», των Μάνου Λοΐζου-Δώρας Σιτζάνη, και «Εμένα με συμφέρει», των Σταμάτη Κραουνάκη-Λίνας Νικολακοπούλου, συνταξιδεύουμε με τη μεγάλη ερμηνεύτρια στο χρόνο, ακούγοντάς την να ερμηνεύει κάποια απ’ τα σημαντικότερα τραγούδια της με την ωριμότητα και την εμπειρία τριανταπέντε πια χρόνων. Τις ενορχηστρώσεις υπογράφει ο Γιώργος Ζαχαρίου, με τη συμμετοχή της «Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής», υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ. Οι ενορχηστρώσεις κλέβουν συχνά την παράσταση, αφού ο Ζαχαρίου καταφέρνει να τονίσει τη μελωδικότητα των κομματιών, με αποτέλεσμα σε αρκετές περιπτώσεις οι συγκεκριμένες εκτελέσεις να ξεπερνούν κατά πολύ τις πρώτες. Η μοναδική ένσταση έγκειται στο γεγονός πως δεν περιλαμβάνεται κανένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι.
2004 «Το σ’ αγαπώ μπορεί»
Άλλη μία δουλειά με συνθέσεις της Γαλάνη, αυτή τη φορά με βασική στιχουργό την Μαριανίνα Κριεζή. Ο ήχος του album θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από ποπ έως και νεανικός, σε μεγάλο βαθμό χάρη στις ενορχηστρώσεις του Σταύρου Αραπίδη και του Γιώργου Ζαχαρίου. Το «ανέμελο» αυτό ύφος καθιστά και τα τραγούδια αδύναμα ορισμένες φορές, με τους στίχους της Μυρτώς Κοντοβά στα «Δε σε δίνω» και «Combo-Combo» να υστερούν σε σχέση με τους στίχους της Κριεζή. Ως επιτυχία αναδείχτηκε το «Σ’ αγαπώ μπορεί», αν και η Κριεζή με τη Γαλάνη καταθέτουν ακόμα πιο δυνατά κομμάτια. Στο «Άρωμα» αναφέρονται στη «γλυκιά μυρωδιά της προδοσίας» και αποτίνουν ένα μικρό φόρο τιμής στο ελαφρό τραγούδι, με τη φωνή της Σοφίας Βέμπο από το «Κλαις», των Λεό Ραπίτη-Κώστα Κοφινιώτη, να κλείνει νοσταλγικά το κομμάτι. Με το χασάπικο «Μια νύχτα μόνο», παιγμένο κι ενορχηστρωμένο από τους δεξιοτέχνες «Ραστ», η ατμόσφαιρα φορτίζεται ακόμα περισσότερο, για ν’ ακολουθήσει το σπαραχτικό «Γυαλί-ντουνιάς», ένα από τα καλύτερα κομμάτια αμφοτέρων.
2005 «Δήμητρα Γαλάνη-Άλκηστις Πρωτοψάλτη Live στο Vox»
Τις ενορχηστρώσεις αναλαμβάνει κι εδώ ο Γιώργος Ζαχαρίου, αν και το ύφος του εν λόγω live είναι εκ διαμέτρου αντίθετο από το «Επί σκηνής». Εδώ η Γαλάνη και η Πρωτοψάλτη δεν τραγουδούν την «Αθανασία» και τη «Σωτηρία της ψυχής», αλλά ξεσηκώνουν το κοινό -χαρακτηριστικότατο το «Let’s party!» που αναφωνεί η Πρωτοψάλτη- με το «She loves you» των Beatles, το «Σχολείο» των Olympians, αλλά και με δικές τους επιτυχίες, όπως το «Σ’ όποιον αρέσουμε», των Γιώργου Χατζηνάσιου-Λίνας Νικολακοπούλου, και τον «Άδωνη» του Σταμάτη Κραουνάκη. Κορυφαία και εξίσου απρόβλεπτη είναι η στιγμή που Γαλάνη αρχίζει να τραγουδάει το «Δώδεκα», των Νίκου Καρβέλα-Φίλιππου Νικολάου, την ίδια στιγμή που η Πρωτοψάλτη τραγουδάει το «Αν μου τηλεφωνούσες», των Μιχάλη Χατζηγιάννη-Ελεάνας Βραχάλη. Η μοναδική αυτή μίξη έκανε τόση εντύπωση κι επιτυχία που μέχρι και η Άννα Βίσση τραγούδησε ορισμένες φορές τον προσωπικό της ύμνο με τη συνοδεία του «Αν μου τηλεφωνούσες». Οι πιο ποιητικές στιγμές δεν θα μπορούσαν, βέβαια, να λείπουν. Αξιομνημόνευτο το «Post love», από το «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» του Νίκου Αντύπα και της Λίνας Νικολακοπούλου, και το «Πόσα γράφει η αγάπη ακόμα», ένα καινούριο τραγούδι που έγραψε η Νικολακοπούλου και συνέθεσε η Γαλάνη ειδικά για τις παραστάσεις στο «Vox».
2007 «Ντάμα κούπα»
Στόχος της Λίνας Νικολακοπούλου ήταν «να γυρίσει τη Μεσόγειο η Δήμητρα», όπως γράφει στο ένθετο του album, με αποτέλεσμα να γράψει ελληνικούς στίχους πάνω σε ξένες μελωδίες: το «Κόκκινο τραίνο» είναι μια προσαρμογή του «Corre Il Soldato» του Vinicio Capossela, το «Πλάι Στο Νερό» δεν είναι άλλο από το «La Cuerda Floja» του David Torrens, ενώ στο «Querer» των René Dupéré-Manuel Tadros, ο τίτλος παραμένει ίδιος. Το album συμπληρώνει η επανεκτέλεση του «Σε μισώ», των Θεόδωρου Παπαδόπουλου, Χρήστου Παπαδόπουλου-Αλέκου Σακελλάριου, γνωστό από τη Σοφία Βέμπο, και τραγούδια Ελλήνων συνθετών, γραμμένα ειδικά για το album. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην ανομοιογένεια του υλικού, αλλά στο υλικό αυτό καθ’ αυτό, μιας κι εδώ η Νικολακοπούλου βρίσκεται σε μία από τις πιο ανέμπνευστες στιγμές της. Αρκετές φορές, μάλιστα, οι στίχοι δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν τη μελωδία, με τα λόγια της Γαλάνη να φαντάζουν ξένο σώμα στη μουσική του Eric Satie στο «Gnossienne No.1», εδώ ακουσμένο ως «Ρόδο της Ανατολής», σύμφωνα με τον τίτλο «La flor de Εstambul» του Javier Ruibal στην αντίστοιχη διασκευή. Διόλου τυχαίο πως τα μη «μεταγλωττισμένα» κομμάτια ακούγονται πολύ πιο φυσικά κι αβίαστα, μιας το μέτρο και η ομοιοκαταληξία δεν «πιέζονται» για ν’ ακολουθήσουν τη μουσική. Έτσι, τα «Στερεότυπα» σε μουσική Χρυσόστομου Μουρατόγλου λειτουργούν ως σανίδα σωτηρίας για τη «Ντάμα κούπα», αποτελώντας μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο γνωστά ερωτικά κομμάτια των τελευταίων δεκαετιών.
2009 «Πίξελ»
Μετά τον Κωνστατίνο Βήτα, η Γαλάνη εμπιστεύεται ξανά παλιότερα κομμάτια της σε εκπρόσωπους της ηλεκτρονικής, χιπ χοπ κι εν γένει εναλλακτικής μουσικής σκηνής. Με εξαίρεση τα ενδιαφέροντα «Δεν είμαι από δω» του Παύλου Παυλίδη και «Αίνιγμα» του Vassilikos, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του «Πίξελ» έχουν ακουστεί ξανά από τη φωνή της. Μεταξύ άλλων, συναντάμε τα έθνικ «Χάρτινα», των Τάκη Σούκα-Νίκου Μωραΐτη, που μέσα από τους Imam Baildi έκαναν μια δεύτερη βραχύβια καριέρα, τους Freedom of Speech να τη συνοδεύουν ραπάροντας στο «Μη πάμε απόψε πουθενά», των Σταμάτη Κραουνάκη-Λίνας Νικολακοπούλου, και το Marsheaux remix του «Ζω», των Γιώργου Χατζηνάσιου-Κώστα Τριπολίτη. Το μελωδικό remix του Ilias Katelanos στο «Χειροκρότημα», εδώ ενωμένο με τους πορτογαλικούς στίχους της Μιράντας Βερούλη και τη φωνή της Αθηνάς Ρούτση, εξακολουθεί ν’ ακούγεται στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, οι υπόλοιπες προσεγγίσεις, όμως, γρήγορα ξεχάστηκαν και το «Πίξελ» δικαίως αντιμετωπίστηκε περισσότερο σαν ένα πείραμα, έστω κι επιτυχημένο, παρά σαν μία ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά.
